สองรัก

บนจอทีวีจอแบนขนาดใหญ่กำลังฉายคลิปที่มีหญิงสาวรายหนึ่งกลับเข้ามาในห้องทำงานของผู้เป็นนายอีกครั้งในเวลาหัวค่ำที่ไร้ผู้คนอย่างน่าแปลกใจ แต่น่าสงสัยกว่านั้นคือเธอยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานหลังใหญ่สักพักก่อนที่มือจะเลื่อนลงไปข้างล่าง และไม่นานก็ยกขึ้นมาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนจะเดินออกจากห้องนั้นไป

และจุดนั้นเอง ก็เป็นจุดที่เจ้าของห้องได้พบกับวัตถุขนาดเล็กหนึ่งชิ้น...เครื่องดักฟัง

“เธอลองแก้ตัวให้ฉันฟังสิ ว่าจะมีเหตุผลอะไรที่ฟังขึ้นบ้าง” น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่เย็นยะเยือกสะท้านกระดูกคนฟังดังขึ้นอย่างเหน็บแนม

“จีนบอกคุณไปหมดแล้ว ทำไมคุณไม่เชื่อจีนบ้าง” จีน หรือ จินนา มองไปยังชายร่างสูงตรงหน้าอย่างตัดพ้อเสียใจที่ไม่ได้รับความเชื่อใจเลยสักนิดทั้งที่เรารู้จักกันมานาน

เธอพลาดส่งแฟ้มงานที่ยังไม่ผ่านการตรวจสอบเข้าไปจึงกลับไปแยกออก แต่ระหว่างนั้นรู้สึกคันต้นขาเลยลดมือไปเกา

เธอบอกไปหมดแล้ว

“ตอนนี้หลักฐานมัดตัวเธอมากกว่าการแสดงความบริสุทธิ์ เธอจะให้ฉันเชื่ออย่างนั้นเหรอ!” เสียงเข้มตะคอกขึ้นอย่างรู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กัน เป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายออกมาได้

“จีนไม่ได้โกหกคุณ” เธอร้องไห้ออกมาทั้งรู้สึกกลัวและเสียใจ ที่ไม่ว่าจะอธิบายยังไงเขาก็ไม่เชื่อใจเธอเลย

“พูดมาว่าเธอทำงานให้กับใคร!” เสียงเยือกเย็นของ โรม หรือ โรมันต์ ดังขึ้นพร้อมกับหยิบปืนขึ้นมาจ่อกลางหน้าผากของหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง ไร้ซึ่งเยื่อใย

แต่ใจเขารู้ดีกว่าใครว่าสิ่งที่แสดงออกไปนั้น...

แต่เธอก็กำลังตกเป็นผู้ต้องสงสัยในการหักหลังเขา

“จีนไม่ได้ทำงานให้ใคร” จินนาหลับตาร้องไห้ออกมาพร้อมกับยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเองอย่างหนักแน่นทั้งน้ำตา

แต่คำพูดจากปากของคนที่น่าสงสัยอย่างเธอกับหลักฐานที่เขามี อันไหนมันน่าเชื่อถือกว่ากัน

“จะไม่ยอมรับงั้นเหรอ” น้ำเสียงเยือกเย็นถามย้ำพร้อมกับกดปลายกระบอกปืนลงกลางหน้าผากเธอหนักกว่าเดิม

ฝ่ามือใหญ่กำด้ามปืนไว้แน่นจนเส้นเลือดปูดโปนออกมาอย่างเห็นได้ แววตาที่ดุดันเยือกเย็นแต่กลับมีระลอกแห่งความเจ็บปวดและเจ็บใจปนเปอย่างยากจะปกปิดได้

“จะให้จีนยอมรับยังไงในเมื่อจีนไม่ได้ทำ ฮึก!...”

“คุณไม่เชื่อจีนบ้างเลยสักนิดเหรอ ไม่คิดบ้างเหรอว่าจีนจะทำร้ายคุณไปเพื่ออะไร” เธอย้อนถามกลับไปทั้งน้ำตา

วันเวลาและความสัมพันธ์ของเรามันเอาชนะหลักฐานที่เขามีนั้นไม่ได้เลยจริงๆ เหรอ เขาจะเชื่อมั่นวิดีโอไม่กี่สิบวินาทีมากกว่าเธอที่รู้จักกันมาหลายปีลงคอหรือไง

“บางที...ฉันอาจจะไม่รู้จักเธอเลยก็ได้” เสียงเยือกเย็นที่เค้นออกมาอย่างยากลำบากดังขึ้น แต่เขาก็พยายามเก็บอาการของความเจ็บปวด ไม่แสดงออกไปให้เธอรับรู้ว่าเขา...อาจจะเผลอใจอ่อน

“ถ้าจีนอยากได้ข้อมูลของคุณมันไม่ใช่เรื่องยากเลยไม่ใช่เหรอ ทำไมจีนต้องติดเครื่องดักฟังไว้แบบนั้นด้วย” จินนาถามกลับอย่างให้เขาคิดตาม เขาลืมไปหรือเปล่าว่างานทุกอย่างในมือเขาต้องผ่านมือผ่านตาเธอหมด เธอจะอาศัยจังหวะนั้นในการคัดลอกข้อมูลที่ต้องการก็ไม่ใช่เรื่องยาก

แต่เพราะมันไม่ใช่แค่นั้น

“เพราะมีข้อมูลบางอย่างเธอไม่มี” ข้อมูลนอกจากงานที่เธอดูแลรับผิดชอบในฐานะเลขาของเขา

ธุรกิจผิดกฎหมาย

“แต่จีนไม่ได้ทำจริงๆ ต่อให้คุณจะฆ่าจีน จีนก็ยืนยันคำเดิมว่าไม่ได้ทำ” ในเมื่อพยายามบอกเขาเท่าไหร่ก็ไม่ได้ผล เธอก็คงต้องใช้ชีวิตเป็นเดิมพันให้เขารู้ว่าทุกอย่างที่พูดไป เธอจริงใจแค่ไหน

“คำพูดของเธอมันไม่ตรงกับหลักฐานที่ฉันมี ต่อให้เธอยืนยันยังไง...ก็ไม่มีประโยชน์” โรมันต์ขบกรามแน่นเมื่อต้องพูดสิ่งที่เขามีในมือตอนนี้

อยากเชื่อมั่นว่าเธอไม่มีทางหักหลังเขา อยากหยุดยั้งการทำร้ายเธอลงเดี๋ยวนี้

แต่หลักฐานในมือ และความวุ่นวายที่อาจตามมา มันทำให้เขาต้องเลือกจะเป็นคนไร้หัวใจ

“จะไม่ทำร้ายกันเกินไปเหรอคุณโรม ทั้งที่เรารักกันขนาดนี้ แต่สุดท้ายคุณก็เห็นจีนเป็นคนอื่น...”

“ที่สำคัญ หลักฐานแค่นี้คุณก็ตัดสินจีนไปแล้ว มันยุติธรรมสำหรับจีนจริงๆ เหรอ” จินนาถามอย่างตัดพ้อและเสียใจ

เขาตัดสินเธอง่ายเกินไปหรือเปล่า ทำงานและคบหากันมาหลายปี หลักฐานแค่นี้ก็หาว่าเธอเป็นคนผิดได้แล้วเหรอ

“ถึงมันจะแค่นี้ แต่มันชี้ชัดไปที่เธอไงจีน...”

“และเพราะฉันเห็นแก่ความสัมพันธ์ของเรา เธอถึงได้อยู่ตรงนี้อย่างมีลมหายใจ” เพราะถ้าเป็นคนอื่นวิธีการเค้นเอาความจริงมันไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอเจอเลย สถานที่ก็ไม่ได้เริ่ดหรูอย่างในห้องบนบ้านของเขาแบบนี้ด้วย

และหากถามไปไม่ได้ความ ทางเลือกสุดท้ายก็คงปลิดชีพคนทรยศหักหลังอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด ไม่ยืนให้โอกาสพูดกับเธอโดยไร้เลือดแม้แต่หยดเดียวแบบนี้

“ยืนยันไปแล้วคุณก็ไม่เชื่อ แล้วจะทำยังไงต่อคะ ขังจีน ทรมานจีน แบบนี้เหรอ” จินนาถามด้วยความอยากรู้ว่าผลจากการตัดสินของเขาจะเป็นแบบไหน

“ฉันจะต้องหาความจริงให้ได้มากกว่านี้...”

“และแน่นอนว่าเธอยังเป็นผู้ต้องสงสัยของฉันต่อไป” นั่นก็หมายความว่าเขาจำต้องกักขังเธอไว้แบบนี้จนกว่าจะยืนยันได้ว่าเธอ ไม่ใช่คนหักหลังเขา

“แล้วถ้าวันที่คุณรู้ความจริงว่าจีนไม่ได้หักหลังคุณ คุณจะรับผิดชอบกับเรื่องทุกอย่างยังไง” จินนามองสบตากับดวงตาล้ำลึกคู่นั้นแล้วถามออกไป

และ

“ถึงตอนนั้น ฉันพร้อมรับผิดชอบทุกอย่าง”