ตอนที่3 อย่าเรียกร้อง

“มันอาจจะรู้อยู่แล้วว่าเธออยู่ในสถานการณ์แบบไหน” เพราะอีกฝ่ายอาจจะไม่ได้ชื่อเดียวกับที่เธอเรียก เพราะความอ้ำอึ้งของเธออาจจะเป็นการส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายรู้ว่าเป็นสถานการณ์ไม่ปกติ นั่นจึงเลือกจะเงียบและตัดสายไป

“หึๆ สุดท้ายไม่ว่าจีนจะพูดจะบอกอะไรออกไปคุณก็ไม่ได้เชื่อจีนเลยสักนิด...”

“ในเมื่อคุณตัดสินจีนแล้วก็อย่าถามอะไรจีนอีกเลยค่ะ ถ้าคิดว่าจีนหักหลังคุณและไม่ปริปากบอกถึงตัวการให้คุณรู้ คุณก็ฆ่าจีนเลย” ความไม่พอใจและความตัดพ้อปรากฏขึ้นพร้อมกัน เธอเลยประชดเขาออกไปอย่างต้องการจบทุกอย่างด้วยชีวิต

แต่จะให้ทำยังไงในเมื่อเขาสงสัยและคงปักใจเชื่อไปแล้วว่าเธอหักหลังเขา เธอพูดอะไรไปก็เปล่าประโยชน์ เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องถามอะไรแล้วน่าจะดีกว่า

“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าจีน แต่ที่ฉันยังไม่ทำอะไรเพราะถ้าคนที่ฉันไว้ใจมันเลือกหักหลังฉัน...”

“จะให้มันตายง่ายๆ เหมือนคนอื่นได้ยังไง!” เสียงเยือกเย็นและคำพูดไร้หัวใจดังขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์กับการประชดประชันที่ท้าทายจากเธอ

“.....” จินนาได้ยินแบบนั้นก็เลือกจะเงียบ ก้มหน้าปล่อยน้ำตาออกมาอย่างทำอะไรไม่ได้ แต่เธอก็เหนื่อยจะพูดกับเขาแล้ว เบือนหน้าหนีอย่างยากจะมองชายที่ตัวเองรักได้เต็มตา

“.....” โรมันต์เห็นแบบนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เขาเดินไปแก้มัดที่ขึงเธออยู่อย่างไม่ใส่ใจ

แต่พอเห็นข้อมือเป็นรอยช้ำและฝ่ามือไร้สีเลือดของเธอ ก็อดที่จะเบามือลงอย่างตั้งใจ

“คุณเชื่อจีนสักครั้งไม่ได้จริงๆ เลยเหรอคะ” จินนาเห็นว่าเขาอ่อนลงก็มองสบตาโรมันต์อีกครั้งแล้วถามออกมาด้วยความอยากรู้

“ฉันไม่เคยเชื่อลมปากของใครที่มีหลักฐานมัดตัว” แต่เขาก็ยังคงแสดงออกเพียงด้านที่ไร้เยื่อใยออกมาให้เธอเห็น ราวกับห้าปีที่ผ่านมามันไม่เหลือค่าอะไรเลยจริงๆ

“ทั้งที่จีนซื่อสัตย์และรักคุณมาตลอด ทำงานอย่างจงรักภักดีให้กับคุณมาเสมอ แต่ไม่คิดว่านี่จะเป็นสิ่งที่จีนได้รับตอบแทน”

“ผลตอบแทนของงานคือเงินเดือนและสวัสดิการที่สูงลิ่ว...”

“และผลตอบแทนความรัก ก็คือความรู้สึกดีๆ ที่ฉันเคยมีให้...ในตอนที่ทุกอย่างปกติ” เขาย้ำเตือนออกมาอย่างชัดเจน บอกให้รู้ว่าอดีตเขาเองก็รู้สึกแบบเดียวกับเธอ

แต่สถานการณ์ปัจจุบันตอนนี้ ไม่ว่าจะรู้สึกลึกซึ้งแค่ไหน แต่ก็ไม่ได้มากพอให้ปล่อยผ่านและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ใจคุณนี่ง่ายดีนะคะ ตอนไม่มีอะไรก็รู้สึกต่อกันได้ แต่พอเกิดเรื่องวันเดียวก็ไร้ซึ่งเยื่อใยต่อกันทันที” เธอประชดเขา

แต่หากเขาเหลือเยื่อใยและเห็นแก่ความสัมพันธ์ระหว่างเราจริง เขาก็คงไม่ใจร้ายกับเธอขนาดนี้ หรือคงมีสักเสี้ยวหนึ่งที่เชื่อเธอบ้าง

“เพราะความรู้สึกดีๆ มีให้คนที่จริงใจ และตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในจุดนั้น...”

“อย่าเรียกร้องอะไรจนกว่าความจริงจะยืนยันตัวเธอเอง” สิ้นสุดคำพูดกับการแก้มัด ร่างสูงสง่าของโรมันต์ก็พาตัวเองออกจากห้องนอนรับแขกที่เขาสั่งเปลี่ยนเป็นห้องคุมขังไปอย่างหนักแน่นแน่วแน่ และแน่นอนว่าประตูด้านนอกถูกล็อกไว้อย่างไม่สามารถเปิดออกมาเองจากด้านในได้

เช้าวันใหม่โรมันต์เตรียมออกไปทำงานเหมือนกับทุกๆ วัน แต่ก่อนออกไปทำงานเขาก็ไม่ลืมแวะไปห้องของจินนาอีกครั้ง

“อย่าลืมคุมตัวเองให้ดี อย่าคิดว่าจะใช้เด็กมาทำให้ตัวเองหลุดพ้นได้” เขาโยนแผงยาคุมไปบนเตียงแล้วบอกให้เธอรู้

เขากลัวว่าเธอจะใช้ความสัมพันธ์หลายปีของเราหาทางหลุดพ้นด้วยหนึ่งชีวิตของเด็ก เพราะถ้าเป็นแบบนั้น มันอาจจะได้ผล หรืออาจจะยุ่งเหยิงเจ็บปวดกว่าเก่า

“ไม่ต้องกลัวหรอก จีนทุ่มเททุกอย่างให้กับคุณหลายปีขนาดนี้ยังได้รับความไม่ไว้ใจกลับมา...”

“ยังไงจีนก็ไม่มีทางเอาชีวิตเด็กมาผูกมัดคุณเด็ดขาด!” จินนาตอกกลับอย่างไม่พอใจและประชดประชันไม่น้อ“ก็ดี” แม้จะรู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์กับคำพูดของเธอ แต่เขาก็แสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรแล้วตอบกลับไปอย่างไม่ยี่หระ หมุนกายออกจากห้องของเธอไปราวกับไม่อยากเห็นหน้า

ส่วนจินนาที่รู้ว่าเขาไม่ปล่อยให้เธอไปไหนและไม่มีทางไว้ใจให้เธอไปทำงานกับเขาอีกก็ไม่ได้รั้งถามอะไรนั่งอยู่ขอบเตียงอย่างเหนื่อยล้าเหนื่อยใจ

เหนื่อยกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างทำอะไรไม่ได้ ได้แต่มองโรมันต์ปิดประตูและขังเธอไว้เหมือนเดิมอีกครั้ง

ผู้ชายที่ภายนอกดูหนักแน่นและเลือดเย็น

โรมันต์ออกจากบ้านตรงไปบริษัทของเขาในทันที พอเข้าไปก็เห็นบดินที่ออกจากบ้านมาก่อนรออยู่ในห้องทำงานแล้ว

“จากที่ให้คนไปสืบมา อดีตเธออยู่กับป้า แม่แยกทางส่วนพ่อเสียชีวิตไปหลายปีก่อน...”

“และเห็นว่าป้าของเธอเป็นหนี้นอกระบบ มีที่ดินบ้านและที่ดินสวนรวมกันประมาณหกไร่ครับ” บดินเริ่มรายงานในส่วนที่ได้รับรู้มาให้ผู้เป็นนายฟังทันทีอย่างไม่ต้องให้อีกฝ่ายถาม

“.....”

“พอเธอเริ่มทำงานก็ส่งเงินไปให้ป้าใช้หนี้ตลอด แต่พวกนี้ถ้าไม่มีเงินก้อนมันก็ไม่จบ ทำให้ได้แค่ที่ดินบ้านกลับมาเหลือที่ดินสวน...”

“ถึงจะไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่ แต่บางทีนี่อาจจะเป็นหนึ่งในเหตุผลของการหักหลังนายก็เป็นได้ครับ” บดินพูดขึ้นอย่างคาดเดา เพราะที่ดินสำหรับบางคนมันก็เหมือนกับสมบัติที่ต้องรักษาไว้ ไม่ว่าจะกี่ไร่แต่ทุกคนก็อยากเก็บของตัวเองไว้

บางทีนี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นให้เธอไปรับงานของใครเข้า

“มีอะไรมากกว่านี้ไหม” โรมันต์ฟังสิ่งที่เขาไม่เคยรับรู้และเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยเอ่ยปากพูดถึงหรือขอความช่วยเหลือจากเขาเลยทั้งที่ก็ทำได้ ฟังจนจบก็ถามถึงส่วนอื่นเพื่อวิเคราะห์ร่วมด้วยอย่างไม่อยากตัดสินใจประเด็นนี้ทันที

“ตอนนี้คนของเรากำลังสืบลึกลงไปกว่านั้นครับ” เพราะบางเรื่องต้องสอบถามจากผู้อื่นเพิ่มเติม นั่นเลยต้องใช้เวลาอีกหน่อยและรวบรวมต่อไป

“ให้คนของเราเอาเงินไปให้เจ้าหนี้รายนั้น แล้วเอาโฉนดที่ดินมา” โรมันต์สั่งขึ้นอย่างไม่ตัดส่วนใดส่วนหนึ่งออกไป แต่ก็ยังไม่สรุปในทันทีด้วยเช่นกัน

แม้ว่าเงินเดือนที่เขาให้จินนาจะไม่น้อยเลย แม้ว่าเธอจะขอเบิกเงินล่วงหน้าหรือเอาเครดิตตัวเองไปทำเรื่องกู้เพื่อเอาเงินก้อนไปใช้หนี้นั้นได้ แต่ด้วยความที่เป็นหนี้นอกระบบก็ไม่ใช่เรื่องยากที่เจ้าหนี้จะเล่นตุกติกได้

หรืออาจจะมีความจำเป็นบางอย่างที่เรื่องนี้ไม่ได้ง่ายสำหรับเธอและมีใครยื่นมือเข้ามาช่วย หรือบางทีเรื่องนี้ก็อาจจะไม่ได้เป็นเหตุผลของการหักหลังเลยก็ได้เช่นกัน

ถึงยังไงเขาก็ต้องหาความจริงต่อไป ต้องดูว่าสุดท้ายแล้วเธอทำทุกอย่างนี้ไปเพื่ออะไรและทำเพื่อใคร

และได้แต่หวังว่าสุดท้าย เรื่องนี้จะไม่ใช่ฝีมือเธอจริงๆ

“ครับ...”

“ส่วนนี่คือของบางส่วนที่ผมเอามาจากห้องพักของเธอ” บดินบอกพร้อมกับยื่นกระเป๋าที่เขาใส่สมุดบันทึกของเธอมา

“.....” โรมันต์เปิดถุงผ้าที่เต็มไปด้วยสมุดบันทึกหลายสิบเล่มของหญิงสาวแล้วเปิดมันไล่ดูทีละเล่มทีละหน้า

ซึ่งสมุดบันทึกส่วนใหญ่จะเป็นเกี่ยวกับเรื่องงานที่ดูไม่มีอะไรน่าสงสัย เล่มเก่าๆ หน่อยก็เป็นตอนเธอเริ่มงาน ในนั้นมีข้อมูลส่วนตัวของเขาอยู่ครบถ้วน สิ่งที่เขาชอบไม่ชอบ นิสัยใจคอของเขาที่เธอระบุลงไปทั้งที่บางอย่างเขายังไม่คิดว่าตัวเองเป็นแบบที่เธอมองด้วยซ้ำ

มันดูเหมือนจะปกติ แต่มันก็เหมือนจะไม่ใช่...