บทที่ 7 กระท่อมกลางป่า

บทที่ 7 กระท่อมกลางป่า

กระท่อมกลางป่าหลิว

อาซาเฝ้ารอการมาถึงของใครคนหนึ่ง แต่ตอนนี้ยามจื่อแล้วเขาก็ยังไม่มา.. สองคืนแล้วที่เป็นแบบนี้ คิดแล้วก็น่าน้อยใจนัก เขาไม่เห็นนางอยู่ในสายตาก็พอจะเข้าใจได้ แต่อย่างน้อยก็น่าจะเห็นแก่เด็กในท้องนี้บ้าง.. หรือว่านางต้องลงมือจริง ๆ เชือดไก่ให้เขาดูว่าคนอย่างนางทำได้ทุกอย่าง

เอาเถิด นางจะให้โอกาสเขาอีกสักคืน ถ้าพรุ่งนี้เขายังเงียบหายไปแบบนี้ เขากับนางได้เห็นดีกันแน่

สวนดอกไม้

เกาต้าชวี่มองน้ำตกจำลองที่ไหลกระทบโขดหินกลางบึงกว้าง มองปลาที่กระโดดขึ้นเหนือน้ำให้เห็นในบางจังหวะ.. ทุกอย่างดูเพลินตา แต่ใจของนางกลับไม่รู้สึกเพลิดเพลินด้วยสักนิด แม้สีหน้าจะปั้นแต่งให้ดูปกติแต่ก็แทบจะไม่ได้ยิ้มให้ใคร

“ฮูหยินเจ้าคะ”

เสียงเรียกอย่างกริ่งเกรงของสาวใช้ทำให้นางต้องละสายตาจากบึงกว้าง

“มีอะไรหรือเสี่ยวต้าน”

“กินข้าวสักครึ่งถ้วยเถิดนะเจ้าคะ ข้าไม่อยากถูกท่านอ๋องดุ” สาวใช้ที่จะยกสำรับข้าวคืนให้คนในครัวพูดขึ้นพร้อมสีหน้าหดหู่ สงสารนายหญิงจับใจที่ต้องนั่งจมกองทุกข์ ข้าวปลาแทบไม่แตะ จึงต้องเอาชื่อท่านอ๋องมาอ้างเพื่อบังคับนางทางอ้อม

“ข้าเพิ่งกินไปได้ไม่นาน ยังรู้สึกอิ่มอยู่เลย”

“แต่เพราะฮูหยินกินน้อยมาก บางมื้อก็ไม่กินเลยสักคำ ท่านอ๋องจึงสั่งให้คนครัวยกสำรับอาหารไปให้ท่านดูทุกมื้อ และถ้าท่านเห็นว่าอาหารไม่พร่องแบบนี้ ข้ากับคนครัวต้องโดนท่านตำหนิหรือทำโทษแน่เจ้าค่ะ กินสักหน่อยนะเจ้าคะฮูหยิน” สาวใช้เสียงสั่น

ได้ยินดังนั้นนางจึงจำใจต้องหยิบตะเกียบมาคีบข้าวใส่ปาก กินเพียงข้าวเปล่าและน้ำซุปไปอย่างละครึ่งถ้วยแล้ววางลง

“แค่นี้คงไม่เป็นไรแล้ว ยกไปเถิด”

“โธ่ฮูหยิน ไยท่านไม่กินกับข้าวบ้างเลยเล่า” เสี่ยวต้านน้ำตาคลอ อัดอั้นตันใจเสียเหลือเกิน

“อย่าบังคับข้าเลยนะเสี่ยวต้าน ข้ากินได้แค่นี้จริง ๆ.. เอาละ ๆ ข้าจะดื่มน้ำซุปอีกหน่อยก็แล้วกัน หยุดร้องได้แล้ว”

“ฮึก ๆ เจ้าค่ะ” ตอบรับปนสะอื้น เริ่มยิ้มได้เมื่อน้ำซุปถูกดื่มจนเหลือก้นถ้วย

“พี่เสี่ยวต้าน” สาวใช้นางหนึ่งเรียกสาวใช้คนสนิทของฮูหยินเอาไว้

“มีอะไรหรือเสี่ยวทิง”

“มีจดหมายถึงฮูหยิน” สาวใช้วัยสิบหกยื่นจดหมายปิดผนึกแน่นหนาให้อีกฝ่าย

“จากไหน”

“ไม่รู้ เขาเพียงแต่บอกว่าฝากให้พระชายา เป็นจดหมายสำคัญมาก ต้องส่งถึงมือนางให้ได้”

“จดหมายอะไร / จดหมายถึงข้าหรือ” สองเสียงประสานกันโดยไม่ได้นัดหมาย และคนที่ไวกว่าคว้าจดหมายได้ก่อนก็คือเกาหรงซาน เขาเปิดผนึกจดหมายอย่างไม่ลังเล

“นี่!” เกาต้าชวี่รีบเดินลงจากศาลาแล้วยื้อแย่งจดหมายจากมือเขา “จดหมายนั่นเป็นของข้านะ เอาคืนมา”

“แต่เจ้าเป็นเมียข้า ข้ามีสิทธิ์ที่จะรู้ว่าใครส่งมันมาให้เจ้า” เกาอ๋องกอดนางไว้ด้วยแขนข้างเดียว มืออีกข้างสะบัดกระดาษให้คลี่ออกแล้วอ่านเนื้อความด้านในอย่างรวดเร็ว...

ฟู่..

จดหมายในมือถูกขยำด้วยมือแค่ข้างเดียว และกลายเป็นเศษผงด้วยฤทธิ์มีดสั้น สันกรามโปนขึ้นเพราะแรงขบจนได้ยินเสียงฟันบดกัน พยายามอย่างมากที่จะระงับอารมณ์ให้เย็นลง

“ข้าเจ็บนะ!”

เสียงตวาดของเมียรักทำให้เกาหรงซานได้สติ รีบคลายแขนที่กอดรัดนางแน่นตามอารมณ์ออก

“ข้าขอโทษ”

“ท่านเผาจดหมายของข้าทำไม” ถูกปล่อยเป็นอิสระได้ก็ทุบเขาไม่ยั้งด้วยความโมโห

เกาอ๋องปล่อยให้ชายาสุดที่รักทุบตีไม่หนีไม่หลบ ยอมเป็นที่ระบายให้นางเต็มที่จนนางอ่อนแรง

“พอแล้วหรือ”

ถูกถามเช่นนั้นก็ยิ่งโมโหหนัก อัดอั้นตันอุราจนความโมโหกลายเป็นน้ำตา

“ร้องไห้อีกแล้ว หยุดร้องเถิดนะต้าเอ๋อร์ ข้าไม่ชอบเห็นน้ำตาของเจ้าเลย” นิ้วเรียวยาวบรรจงเช็ดน้ำตา อ้อนวอนเสียงอ่อนโยน แต่นางกลับผลักไสสุดแรงเหมือนรังเกียจที่ถูกเขาสัมผัส

“ก็เพราะท่านนั่นแหละ เพราะท่าน ๆ ๆ ข้าถึงเป็นแบบนี้ เพราะท่านคนเดียว!” ตะคอกใส่หน้าเขาทั้งน้ำตาแล้วสะบัดหน้าเดินจากไปอย่างไม่ไยดี

“ต้าชวี่!” อ๋องเการีบเดินตามชายาไปติด ๆ ดึงนางมากอดแนบอกไม่ยอมปล่อย “ข้าขอโทษ ข้าผิดไปแล้ว”

“พูดได้แค่นี้ใช่ไหม จะไม่บอกอะไรข้าเลยใช่ไหม” ถามเสียงสะอื้นอยู่กับอก

“ข้าอยากบอก แต่ข้ายังบอกไม่ได้ แต่ขอให้เจ้าเชื่อใจข้าเถิดนะ ว่าข้าไม่เคยคิดนอกใจเจ้าเลยสักครั้ง ในใจข้ามีเพียงเจ้าหนึ่งเดียว เชื่อข้า ได้โปรดเชื่อข้า”

“ข้าอยากเชื่อ แต่ท่านทำให้ข้าเชื่อไม่ลง”

“แล้วข้าต้องทำเช่นไรเจ้าถึงจะเชื่อ”

“เปิดปากเล่าเรื่องทั้งหมดให้ข้าฟังสิ”

“ไม่ได้ ข้าเล่าให้เจ้าฟังไม่ได้จริง ๆ”

คำปฏิเสธทันควันของเขาทำให้นางเจ็บแปลบที่หัวใจ มองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง

“เช่นนั้นก็ไม่ต้องเล่า และก็ไม่ต้องมาเรียกร้องความเชื่อใจจากข้า” แล้วผลักเขาสุดแรง พาตัวเองจากไปทั้งน้ำตา

เกาหรงซานกุมขมับด้วยความเคร่งเครียด อยากจะอกแตกตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่ถ้าเป็นเช่นนั้น แผนที่ซุ่มวางไว้ก็คงล้มไม่เป็นท่า เวลานี้ต่อให้ถูกเมียรักเข้าใจผิดก็ต้องยอม ยอมเพื่อวันข้างหน้าที่จะกลับมามีความสุขด้วยกันอีกครั้ง

“เจ้า ไปหาจวงเล่ยแล้วบอกให้เขามาพบข้าที่ห้องทำงานเรือนใหญ่” ชี้ไปที่สาวใช้นางหนึ่งและออกคำสั่งก่อนจะเดินจากไป

“เจ้าค่ะท่านอ๋อง” สาวใช้ที่อยู่ในเหตุการณ์ก้มหน้าก้มตารับคำก่อนจะรีบเดินจากไป