ตอนที่ 5

งื้ออออ ทำไมมันเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวอย่างนี้นะ โดยเฉพาะบริเวณใบหน้า ทำไมมันปวดไปหมดเลย..

ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ พร้อมกับเอามือมาแตะๆ ตรงใบหน้าที่ปวดๆ แล้วคิดไปด้วยว่า เมื่อวานมันเกิดอะไรขึ้น แล้วตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน

แสงสว่างที่ส่องกระทบเข้ารูม่านตาฉันที่เปิดขึ้นอย่างช้าๆ ทำให้ฉันต้องกะพริบตาอีกสองสามครั้ง ก่อนจะเปิดเปลือกตาเต็มพิกัด

แต่แล้วภาพทุกอย่างตรงหน้าก็พร่ามัวไปหมด จนทำให้ฉันต้องตะเกียกตะกายมือไปยังบริเวณรอบข้างอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง เพื่อหาชิ้นส่วนคู่ใจของตัวเอง ที่ทำให้ฉันมองทุกอย่างลางเลือนอยู่ในตอนนี้

แว่นฉันอยู่ไหนเนี่ย

ฉันก้มหน้าจนแทบจะแนบกับพื้นในบริเวณที่ฉันนอนอยู่ เพื่อมองหาแว่นตาหนา แต่ก็พบเพียงแค่ความว่างเปล่า

คนที่สายตาสั้นหนึ่งพัน กับการไม่มีแว่นใส่ ก็เหมือนคนตาบอดดีๆ นี่เอง

ฉันเริ่มเหนื่อยกับการคลำทางหาแว่นตาแล้วก็เปลี่ยนมาเป็นนั่งนิ่งกอดเข่าแทน พร้อมกับคิดว่า ตอนนี้ฉันอยู่ไหน แล้วฉันมานอนที่พื้นได้ยังไงกัน..

ฉันค่อยๆ เรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น..

ฉันไปเที่ยวทะเลกับคณะที่ฉันเรียนอยู่

ฉันสารภาพรักพี่เจ

ฉันเพิ่งรู้ว่าพี่คนนั้นและเพื่อนร่วมคณะของฉันรวมหัวกันแกล้งฉัน จากการสารภาพรักครั้งนั้น

ฉันวิ่งหนีทุกคนที่วิ่งไล่ตามฉันมาที่เรือหรูลำหนึ่ง

ฉันขโมยเหล้ามากินที่ห้องนี้

เพราะฉะนั้น..ตอนนี้ฉันก็กำลังอยู่บนเรือน่ะสิ!!!!

นี่ฉันนอนไปนานเท่าไรแล้วนะ..

ฉันหยิบมือถือขึ้นมาดู ก่อนจะพบว่า นี่มันเป็นตอนเช้าของอีกวันแล้ว!!!!

ไม่นะ!!

ฉันหันซ้ายหันขวาทันที ก่อนจะเห็นอะไรบางอย่างที่มันขยับเขยื้อนไปมา บนเตียงในห้องแห่งนี้ ..นั่นเลยทำให้ฉันลุกขึ้นมาดูทันที และฉันก็ต้องตาค้างตกใจไปในทันที เมื่อพบว่าบนเตียงนอนมีใครสักคนนอนอยู่!!

ซวยแล้ว นี่ฉันมานอนห้องใครเนี่ย?

เอาไงดีวะ แล้วตอนนี้ฉันก็แทบจะมองอะไรไม่เห็นด้วย ทุกอย่างมันเบลอไปหมด.. หรือว่าฉันจะปลุกเขาแล้วให้ช่วยหาแว่นให้ดี?

“ขอโทษนะคะ” ฉันเอ่ยเสียงเบาหวิวออกไป แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าคนที่อยู่บนเตียงจะลืมตาตื่น หรือนอนต่อ เพราะฉันมองอะไรไม่เห็นเลย นอกจากร่างสีเนื้อลางๆ ตรงหน้า

ฉันเลยค่อยๆ ซูมหน้าเข้าไปใกล้ๆ เพื่อจะดูว่าคนที่ฉันคุยด้วยลืมตาตื่นหรือยัง และฉันก็ต้องชะงักและตกใจไปเล็กน้อย เมื่อภาพใกล้ๆ ที่ฉันเห็นคือแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่มีลายสักเป็นรูปหมาป่า และมีรอยแผลเต็มไปหมด..

พรึบ!

แต่ยังไม่ทันที่่ฉันจะได้นับว่ามีแผลกี่จุด ฉันก็รู้สึกว่าตัวฉันลอยปลิวขึ้น จนรู้ตัวอีกทีฉันก็นอนแนบไปบนเตียงแล้วก็มีใครอีกคนที่เป็นเจ้าของร่างที่นอนบนเตียงก่อนหน้ากำลังคร่อมฉันไว้ !!!

ตอนนี้หน้าเขาใกล้ฉันมาก มากจนฉันเห็นเพียงแค่ดวงตาคมของเขาเท่านั้น ดวงตาคู่นี้มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน มันเหมือนดวงตาของ..ปีศาจ ที่พร้อมจะฆ่าคน..

ใช่ เขาจะฆ่าคนจริงๆ เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกได้ว่า..ที่คอของฉัน มีวัตถุแหลมเงินกำลังจิ้มอยู่ไงล่ะ!!

ฉันได้แต่หลับตาแน่นด้วยความกลัว และสั่นไปหมด

แต่แล้วฉันก็รับรู้ถึงความเคลื่อนไหวเหมือนว่า เขาลุกออกจากตัวฉันแล้ว นั่นเลยทำให้ฉันต้องลืมตาออกมา จนเห็นลางๆ ว่าผู้ชายตรงหน้า ถอยห่างฉันไปแล้ว พร้อมกับพูดเสียงแข็งใส่ฉันในทันที

“ออกไป”

จากสายตาที่เห็นในระยะใกล้ชิดเมื่อครู่ และน้ำเสียงของเขาในตอนนี้ มันทำให้ฉันจุกจนพูดไม่ออก..

ฉันลุกขึ้นนั่งเป็นปกติ ก่อนที่จะเค้นเสียงพูดออกมาด้วยใจที่สั่นระรัว

ไม่ให้ใจสั่นได้ไง เมื่อกี้เขาเกือบจะฆ่าฉันแล้วนะ..

“อะ เออ คือ.. ”

“บอกว่า..ให้..ออกไป” แต่แล้วเสียงแข็งก็ดังเข้ามาอีกครั้ง

ถามว่ากลัวมั้ย กลัวสิ ..ฉันกลัวมาก

แต่ถ้าถามว่าให้ฉันออกไปตามที่เขาสั่งมั้ย ฉันก็คงไม่ออก

เพราะตอนนี้..ฉันยังหาแว่นไม่เจอเลย ให้ตายสิ!

แค่มองหน้าเขาตอนนี้ฉันยังไม่เห็นเลย ถ้าให้ฉันออกจากห้องนี้ไปตอนนี้ เท่ากับฉันฆ่าตัวเองตายชัดๆ