4.คุณไรเดอร์

แค่นึกถึงใบหน้าหวานๆ กับเสียงใสๆ และเจ้าแมวอ้วนๆ ก็ทำให้เขาเผลอยิ้มออกมา แรกทีเดียวเขาแค่บังเอิญได้ฟังไลฟ์สดเพราะน้องสาวเปิดโทรศัพท์มือถือทิ้งเอาไว้ เสียงของนิรณาทำเอาเคลิ้มหลับไม่รู้ตัว และหลับสนิทแบบที่เรียกว่าตื่นมาสบายตัวเป็นอย่างมาก หลังจากนั้น เขาก็เปิดไลฟ์สดขายสินค้าของนิรณาบ่อยๆ กลายเป็นว่าถ้าคืนไหนไม่ได้ฟังเสียงของเธอ อาการนอนไม่หลับก็กลับมาเล่นงานเขาอีก กลายเป็นจุดเริ่มต้นที่เขาสนใจผู้หญิงคนนี้ สืบเสาะจนรู้ว่าเธอทำอะไร และช่วยอุดหนุนสินค้าที่เธอนำมาขาย รวมทั้งแซนด์วิชที่เธอทำ และดีใจทุกครั้งที่เธอพูดถึงลูกค้าปริศนาอย่างเขา ที่ทำให้เธอมีรายได้เลี้ยงเจ้าแมวขาพิการตัวนั้น นานวันเข้า เขาเพิ่งรู้ตัวว่าอยากเห็นเธอทุกวัน อยากดูแลผู้หญิงคนนี้

จะให้ ‘รุก’ ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง ไม่ให้ดูว่าเป็นผู้ชายโรคจิตที่เข้ามาตีสนิทเพราะชอบฟังเสียงของเธอ.

นิรณาหอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรังลงจากรถเมล์ อพาร์เม้นต์ที่พักอยู่เข้าซอยไปประมาณ50เมตร ด้วยความอยากประหยัดเงินเธอจึงไม่เรียกใช้บริการวินมอเตอร์ไซด์ ขณะเดินมาได้ไม่กี่เมตรเสียงกดแตรรถก็ดังใกล้ๆ ทำให้หญิงสาวหันไปมอง คนขับเลื่อนกระจกรถลงแล้วส่งเสียงทักทาย

“คุณนานา”

“คุณไรเดอร์”

‘ไรเดอร์’

จิรายุสะอึกไปเล็กน้อย จากประธานบริษัทกลายเป็นไรเดอร์ไปแล้ว คงเพราะเขาเป็นคนมารับแซนด์วิชกับเธอทุกครั้ง จนเธอเข้าใจผิดว่าเขาเป็นไรเดอร์มารับสินค้า แต่ช่างเถอะ เขาลงจากรถแล้วเดินไปหานิราณาที่หิ้วข้าวของพะรุงพะรัง

“คุณนานาเพิ่งกลับมาใช่ไหมครับ ผมไปส่ง”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นี้ก็จะถึงแล้ว”

“ของเยอะขนาดนี้ให้ผมช่วยเถอะนะครับ” จิรายุเปิดประตูรถฝั่งคนนั่งด้านหน้า “มาเถอะครับ รถด้านหลังคงนึกด่าผมแล้ว”

หญิงสาวลังเลเล็กน้อย แต่อาจเพราะได้เจอกันบ่อยเธอจึงยิ้มนิดๆ แล้วก้าวขึ้นรถพร้อมของที่ซื้อมา จิรายุเดินเร็วๆ มาขึ้นรถและขับรถไปที่อาร์พเม้นต์ที่นิรณาพักอยู่ ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็ถึงที่หมาย รถเก๋งคันหรูเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าอาร์พเม้นต์

นิรณาเจอผู้ชายคนนี้หลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยถามชื่อ เขามารับแซนด์วิชของเธอไปส่งที่บริษัทของลูกค้า เธอเข้าใจว่าเขาเป็นคนขับรถรับจ้าง แม้ว่ารถเขาจะหรูไปนิดแต่ก็พอเข้าใจได้ ก็เศรษฐกิจแบบนี้ ต้องพยายามหาเงินเพิ่มจากหลายๆทาง เขาอาจขับรถรับจ้างเป็นอาชีพเสริม เจอกันบ่อยแต่ไม่ได้คุยอะไรกันมาก แต่นิรณาก็แถมแซนด์วิชให้เขาไปกินด้วยเสมอ

“ห้องคุณนานาอยู่ชั้นสามใช่ไหมครับ ผมช่วยหิ้วของไปส่งดีไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอรีบห้ามเขาไว้ก่อน

“แต่ข้าวสารกับทรายแมวนี่...คุณนานาจะหิ้วขึ้นชั้นสามเองไหวเหรอครับ”

“ไหวสิค่ะ อยู่คนเดียวนี่ ถ้าไม่ไหวก็เดินสองสามรอบก็ได้”

“ถ้างั้นให้ผมช่วยเถอะ รอบเดียวก็เสร็จแล้วไม่ต้องเทียวขึ้นเทียวลงบ่อยๆ หรือถ้าไม่ไว้ใจผม คุณนานาจะดูบัตรประชาชนผมก็ได้นะครับ หรือจะยึดกุญแจรถไว้ก่อนก็ได้”

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะ” นิรณายอมแพ้ในความพยายามของเขา “ถ้างั้นนานาไม่เกรงใจนะคะ”

“ยินดีเลยครับ”

จิรายุยิ้มกว้างแล้วช่วยหญิงสาวหอบหิ้วข้าวของขึ้นไปชั้นสาม เขาเป็นผู้ชายตัวโตยังรู้สึกเหนื่อย แต่เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ต้องหอบหิ้วข้าวของมากมายจะลำบากขนาดไหน ทุกครั้งที่เขาเข้ามารับสินค้าก็เห็นเธอยืนรออยู่ด้านล่างพร้อมของที่สั่งไว้แล้ว ตั้งแต่เขาเริ่มสนใจผู้หญิงที่ชื่อนิรณา เขาก็สืบค้นเรื่องราวของเธอ แต่สิ่งที่รู้ก็ไม่เท่ากับสัมผัสกับตัวเอง เป็นคนที่ทำให้เขา ‘ตกหลุมรัก’ ทั้งที่ไม่ได้รู้จักกัน

ห้องสุดท้ายของชั้นสามคือห้องพักของนิรณา หญิงสาวชะงักเท้าไปทันทีที่เห็นบานประตู้แง้มอยู่ แต่ความเป็นห่วงเจ้าแมวอ้วนที่อยู่ในห้องทำให้เธอรีบเดินไปทันทีโดยไม่สนใจว่าคนที่เดินตามหลังมาจะแปลกใจกับสีหน้าตื่นตระหนักของเธอ

“กะทิ!”

นิรณากวาดตามองหาแมวอ้วน แต่ในห้องถูกรื้อค้นกระจัดกระจายไปหมด

“มาถึงก็เรียกหาแมวเลยนะมึง!” เสียงชายวัยกลางคนพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด

“ลุงเข้ามาห้องหนูได้ยังไง”

“กูเข้าได้ก็แล้วกัน”

เพราะงัดแงะจนเป็นนิสัย ซ้ำยังเคยติดคุกข้อหาลักทรัพย์มาก่อน เรื่องแค่นี้ไม่คณามือคนอย่าง ‘วินัย’สามีของ ‘ป้าอำพร’ ตัวต้นเหตุหลักที่ทำให้นีรณาพยายามหาทางออกจากบ้านมาใช้ชีวิตคนเดียวอย่างนี้

“แต่ลุงนัยจะมางัดห้องหนูแบบนี้ไม่ได้นะ” เธอกลัวแต่พยายามฝืนข่มกลั้นไม่แสดงให้อีกฝ่ายรู้

“นึกว่ากูอยากมานักหรือไง” วินัยหันมาตะคอกใส่ “ถ้ามึงส่งเงินให้ป้ามึง กูก็ไม่ต้องลำบากมาถึงที่นี่หรอก”

“หนูก็โอนให้ทุกเดือน จะเอาอะไรอีก” นิรณากวาดตามองหาเจ้าแมวกะทิ

“ให้แค่สี่ห้าพันมันจะไปพออะไร มึงมันเนรคุณ ป้าเลี้ยงมึงมาแต่พอมึงปีกกล้าขาแข็งก็ทอดทิ้ง ไม่ไปดูดำดูดี อ้อ!หรือว่าติดผู้ชายมีผัวแล้วสิ คงหาเลี้ยงผัวจนไม่มีเงินให้ป้ามึงแล้วสินะ”