บทที่ 1 นางคณิกาจากหอหลันฮวา 1

บทที่ 1

นางคณิกาจากหอหลันฮวา

จวนเจ้าเมืองเป่ยซีได้มีการจัดงานเลี้ยงรื่นเริงเพื่อต้อนรับชินอ๋องเว่ยสือหยาง แขกผู้สูงศักดิ์ที่จะมาประจำการยังแดนเหนือของพวกเขา ถึงแม้ว่าจะรู้สึกหวั่นเกรงกับชื่อเสียงของชินอ๋องมากเพียงใด ทว่าตัวเขากลับรู้สึกอุ่นใจมากกว่าเสียอีก ด้วยตั้งแต่ชินอ๋องมาที่นี่ พวกโจรป่าและชาวนอกด่านก็ไม่กล้าบุกเข้ามาทำร้ายชาวเมืองเป่ยซีอีกเลย

"คารวะชินอ๋องพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเป็นเกียรติมากที่ได้มีโอกาสรับใช้ชินอ๋องผู้ห้าวหาญของแคว้นเว่ยของเรา วันนี้กระหม่อมจึงบังอาจขออนุญาตจัดงานเลี้ยงต้อนรับชินอ๋องพ่ะย่ะค่ะ"

'อี้ไฉ' ท่านเจ้าเมืองผู้อยู่ในวัย 40 กว่าปี ใบหน้าอวบอิ่มยิ้มแก้มปริด้วยความยินดียิ่ง ในตอนที่เขาขยับกายไปมาดูคล้ายกับก้อนซาลาเปาเดินได้ด้วยรูปร่างที่อ้วนท้วนอุ้ยอ้าย ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเคยเป็นถึงนายกองคนสำคัญก่อนจะได้ถูกแต่งตั้งมาเป็นท่านเจ้าเมืองที่นี่ ผิดกับชาวบ้านในเมืองเป่ยซีที่ดูซูบผอมและใบหน้าอมทุกข์ มิรู้ว่าอี้ไฉผู้นี้ปกครองเมืองเป่ยซีอย่างไรกันแน่ เห็นทีเขาคงจะต้องลองสืบดูเสียหน่อยแล้ว

"จัดงานได้ดี แต่ครั้งหน้าหากจะทำอะไรก็มาแจ้งข้าเสียก่อน ข้าไม่ชอบความวุ่นวายและไม่ชอบพวกรู้มาก" น้ำเสียงทรงอำนาจเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

ใบหน้าคมไร้ระลอกคลื่นใดให้อี้ไฉได้สังเกตเห็น มีเพียงนัยน์ตาคู่ดำที่คมดุมองมาอย่างเฉยชาเท่านั้น ทว่าคำพูดเพียงประโยคเดียวของชินอ๋องกลับทำแข็งขาของเขาอ่อนแรงโดยพลัน

ไม่ได้การ! เขาจะต้องทำให้ชินอ๋องทรงพอพระทัยให้จงได้

"อะ เอ่อ เข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นเชิญชินอ๋องนั่งตรงนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะให้นางคณิกามาร่ายรำเพื่อให้พระองค์ทรงสำราญพระทัยดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

"อืม"

เว่ยสือหยางนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงกลางที่ถูกจัดไว้เป็นอย่างดี ข้างกายมีสาวใช้ตัวน้อยที่มีใบหน้าจิ้มลิ้มคอยรินสุราให้อย่างระวัง นางคอยสอดส่องมองดูด้านข้างที่หล่อเหลาคมคายของท่านอ๋องด้วยความรู้สึกตื่นเต้น หัวใจดวงน้อย ๆ พลันเต้นระริกเมื่อได้พบเจอกับผู้สูงศักดิ์ จะดีแค่ไหนกันหนอถ้านางได้ปรนนิบัติพระองค์ให้ค่ำคืนนี้... แค่คิดก็รู้สึกเนื้อเต้นไปทั้งตัวแล้ว

"หลิ่งเอ้อร์ ลากตัวนางออกไป!"

เว่ยสือหยางผู้รำคาญสายตาของสตรีเช่นนี้เอ่ยขึ้นด้วยความรำคาญใจ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเอ่ยคำสั่งเช่นนี้กับ 'หลิ่งเอ้อร์' มือขวาคนสนิทผู้พูดน้อยแต่ทำงานได้อย่างฉับไวนัก

"พ่ะย่ะค่ะ"

หลิ่งเอ้อร์ผู้เป็นน้องชายฝาแฝดของหลิ่งอี้เข้ามาลากแขนสาวใช้ผู้นั้นออกไปทันที ท่ามกลางความตื่นตกใจของทุกคนที่มาร่วมงานเลี้ยงในครั้งนี้ และก่อนที่สาวใช้ผู้นั้นจะทันได้โวยวายขอร้องอะไร หลิ่งเอ้อร์ก็ได้ใช้สันมือสับไปที่ต้นคอของนางให้สลบไปในทันที

"ชะ ชินอ๋อง นี่มันเรื่องอะไรกันพ่ะย่ะค่ะ" อี้ไฉหน้าตาเลิ่กลั่กด้วยความตกใจ

"ก็แค่ข้าไม่ชอบนาง"

เขาเอ่ยตอบเสียงเรียบ ก่อนจะเทสุราที่นางรินให้เขาทิ้งแล้วรินสุราให้กับตนเองใหม่ โดยไม่ได้สนใจสายตาของทุกคนที่มองมาด้วยความคาดไม่ถึงเลยสักนิดเดียว

ชินอ๋องผู้นี้ช่างสมกับที่ร่ำลือมาเลยจริง ๆ รู้จักแต่การฆ่าสังหาร ธรรมเนียมปฏิบัติอะไรเขาไม่เคยสนใจเลย ทว่าการกระทำของเขากลับเข้าไปสะกิดใจของสตรีนางน้อยผู้นั่งอยู่ด้านหน้าสุด นางเป็นสตรีเพียงคนเดียวที่ได้รับอนุญาตให้อยู่ร่วมงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้

"ปะ เป็นเช่นนั้นเอง เช่นนั้นชินอ๋องเชิญชมการแสดงของนางคณิกาอันเลื่องชื่อของเป่ยซีดีกว่านะพ่ะย่ะค่ะ"

อี้ไฉรีบพยักหน้าให้คนของตนทันที หากเขายังชักช้าเกรงว่าคงเป็นเขาเองนั่นแหละที่จะถูกลากตัวออกไปเสียเอง