สตรีอุ่นเตียงของแม่ทัพบ้าเลือด

บทนำ

เด็กน้อยในวันเพียง 7 ปีเติบโตขึ้นมาท่ามกลางความรักของผู้เป็นมารดา ตั้งแต่นางจำความได้ไม่มีวันไหนที่ท่านแม่จะดุด่าหรือทุบตีนางเลยสักครั้งเดียว มีเพียงรอยยิ้มและน้ำเสียงอันอบอุ่นอ่อนโยนที่ดังก้องไปในจิตใจของเด็กน้อย ทว่าในทางกลับกันนางกลับเห็นท่านแม่แอบมานั่งร้องไห้คนเดียวอยู่บ่อยครั้ง สาเหตุก็เป็นเพราะบิดาผู้ให้กำเนิดนางนั้นเอง

จนกระทั่งในวันที่อากาศสดชื่นแจ่มใส ท้องฟ้าปลอดโปร่งภายใต้แสงอาทิตย์อันอบอุ่นที่สาดแสงลงมา ตัวนางกลับต้องแยกจากอกของมารดา เพียงเพราะผู้เป็นใหญ่แห่งแว่นแคว้นเล็งเห็นว่าจะใช้นางให้เป็นประโยชน์ได้ เขาส่งนางไปฝึกให้เป็นสายลับที่พร้อมจะพลีชีพเพื่อแคว้นจ้าว!

นับจากวันนั้นชีวิตอันเรียบง่ายของนางก็จบสิ้นลง มีเพียงต้องตื่นมาฝึกหนักตั้งแต่เช้าจรดค่ำ หากนางทำไม่ดีหรือไม่เป็นที่น่าพอใจก็จะถูกลงโทษอย่างหนัก ซ้ำร้ายมารดาที่อยู่ไกลออกไปยังถูกลงโทษเสียด้วย ชีวิตของนางราวกับตกอยู่ในขุมนรก มีวันคืนที่แสนเลวร้ายจนอยากจะปลิดชีพของตัวเองในวัยที่ 10 แต่เพราะการได้พบหน้ามารดาอีกครั้งทำให้ความคิดของนางเปลี่ยนไป...

"ซิงเอ๋อร์... อดทนไว้นะลูก อย่าได้ยอมแพ้ต่อโชคชะตาของเรา แม่เชื่อว่าในที่สุดสวรรค์จะต้องเห็นใจเราสองแม่ลูกเป็นแน่ ขอเพียงเราไม่ยอมแพ้"

"ท่านแม่... ข้าเหนื่อยเหลือเกิน ข้าไม่อยากเป็นสายลับ เหตุใดถึงต้องเป็นข้าด้วย"

นางร่ำไห้ออกมาด้วยความไม่เข้าใจที่ชีวิตของตัวเองต้องพบเจอกับเรื่องเช่นนี้ การถูกฝึกให้เป็นสายลับช่างยากเย็นนัก ไม่เคยมีวันไหนที่ร่างกายนี้จะไม่มีร่องรอยของบาดแผลเลย

"ต้องโทษที่แม่เกิดมาต่ำต้อยจึงทำให้เจ้าต้องลำบากถึงเพียงนี้ แม่ขอโทษซิงเอ๋อร์ แม่ขอโทษ..."

'หานซีอิ๋ง' โอบกอดบุตรสาวเพียงคนเดียวด้วยความเจ็บปวดในหัวใจ ยิ่งเห็นบุตรสาวร้องไห้อย่างหนัก ภายในใจของนางก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิม ต้องโทษที่นางอ่อนแอไร้กำลังจะปกป้องบุตรสาวเพียงคนเดียวได้ หากนางเลือกได้คงไม่คิดจะเหยียบย่างเข้ามายังสถานที่แห่งนี้ กลายเป็นเบี้ยล่างให้กับคนไร้หัวใจผู้นั้นเป็นอันขาด

"ท่านแม่ไม่ผิดเลยเจ้าค่ะ เป็นเขาต่างหากที่ผิดต่อเราสองแม่ลูก!"

'เหมยซิง' ดรุณีน้อยผู้ร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสารกอดตอบมารดาแน่นด้วยความคั่งแค้นในอก ทุกคืนวันอันแสนลำบากในสถานที่แห่งนั้น นางล้วนจดจำได้เป็นอย่างดี แม้เขาจะเป็นผู้ให้กำเนิดทว่าตัวนางกลับไม่เคยคิดเรียกเขาว่าบิดาเลย คนเช่นนั้นน่ะหรือจะเป็นบิดาได้อย่างไรกัน!

"แม่ขอโทษที่ทำให้ลูกต้องมาพบเจอเรื่องเช่นนี้"

เหมยซิงที่ร้องไห้พลันเงียบเสียงลง ในนัยน์ตาคู่สวยพลันสาดแสงแห่งความหวังออกมา นางจะไม่มีวันยอมแพ้กับโชคชะตาของตนเองเป็นอันขาด นางเชื่อว่าหากยังมีความหวังและไม่ยอมแพ้ สักวันหนึ่งจะต้องหลุดพ้นจากขุมนรกนี้ได้อย่างแน่นอน... แม้ความหวังจะดูริบหรี่นักก็ตาม

"ข้าไม่เป็นอะไรแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ สักวันหนึ่งข้าจะต้องพาท่านแม่หนีจากคนผู้นั้นให้จงได้ ข้าสัญญา..."

เหมยซิงขยับตัวออกห่างจากอ้อมกอดของมารดา ในแววตาของนางทอประกายแห่งความมุ่งมั่นออกมาอย่างเปี่ยมล้น ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่นางจะร้องไห้เช่นนี้

"เหมยซิงของแม่ เจ้าช่างเข้มแข็งยิ่งนัก... เหมือนท่านตามิมีผิดเลย"

หานซีอิ๋งพลันร้องไห้โหออกมาเมื่อนึกถึงบิดาที่ได้จบชีวิตลงแล้ว และสาเหตุการตายของบิดาก็มาจากคนผู้นั้น เหตุเพราะมาช่วยนางกับลูกให้หนีออกไปจากแคว้นจ้าว ทว่าพวกนางก็ไม่อาจหนีคนผู้นั้นพ้น สุดท้ายคนที่รักนางกับลูกมากที่สุดก็ต้องมาจบชีวิตอย่างน่าอนาถเช่นนี้!

"ข้าเป็นหลานของท่านตา ข้าย่อมต้องเข้มแข็งและกล้าหาญอย่างท่านตาเจ้าค่ะ ท่านแม่อย่าร้องไห้เลยนะเจ้าคะ รอข้า... ข้าสัญญาว่าจะต้องพาท่านหนีออกไปจากที่นี่ได้อย่างแน่นอนเจ้าค่ะ"

เหมยซิงเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนแก้มนวลเนียนของมารดาทิ้งออกไป... นางจะทำให้ความฝันของตนและท่านแม่เป็นจริงให้จงได้!