9. แสร้งเชื่อฟัง

ด้านเจียอีนิ่งไปเล็กน้อยเมื่อหวนนึกถึงเรื่องที่อีกฝ่ายเอ่ย ใช่... หานซืออินตกน้ำและจมหายไปต่อหน้าต่อตานาง โดยที่เจียอีก็ไม่ได้ลงไปช่วย นางทำเพียงแค่ยืนมองเฉย ๆ เพราะแท้ที่จริงแล้วนางต้องการให้หานซืออินตายไปเสีย ทว่าสุดท้ายมันกลับไม่เป็นดั่งหวัง สตรีผู้นี้ช่างดวงแข็งนัก

แต่ยังดีที่หานซืออินจำอันใดไม่ได้ มิเช่นนั้นนางอาจถูกอีกฝ่ายสั่งลงโทษไปแล้ว เพราะก่อนที่หานซืออินจะจมหายไป นายผู้เอาแต่ใจนางนี้ยังกล่าวโทษที่ตนไม่ยอมลงไปช่วยอยู่เลย

เหตุนี้กระมัง สายตาที่หานซืออินใช้มองจึงเต็มไปด้วยความสงสัย ดูท่า…แม้แต่คนที่เคยทำร้ายตนเอง หานซืออินก็ยังจำไม่ได้สินะ เจียอียิ้มเยาะ ก่อนจะเอ่ยเตือนสติถึงหน้าที่ของอีกฝ่าย

“นายท่านต้องการภาพทิวทัศน์ที่สลักนามว่า เสิ่นเจี้ย ตกน้ำแค่นี้ก็ลืมแล้วหรือ ท่านต้องจัดการให้เรียบร้อยภายในสามวัน อย่าได้ปล่อยให้นายท่านรอนานเป็นอันขาด มิเช่นนั้นความโปรดปรานที่ท่านเคยได้รับ มันอาจจะจางหายไปก็เป็นได้” เจียอีเอ่ยกำชับทว่าน้ำเสียงกลับฟังดูเย้ยหยัน

มากไปกว่านั้น เมื่อออกคำสั่งแล้วเสร็จ สาวใช้ผู้นี้ก็ออกไปจากห้อง ซืออินก็ได้แต่ขมวดคิ้วมึนงง พร้อมกับครุ่นคิด

‘นางเป็นคนของใคร? จะว่ามาจากจวนหานพร้อมกับเจ้าของร่างก็ดูไม่น่าใช่ เพราะบ่าวส่วนมากไม่มีใครกล้ากำแหงกับหานซืออินเลย แต่สาวใช้นางนี้กลับต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง หรือจะเป็นคนของฉีอ๋องอะไรนั่น’ นางหยุดความคิดลง เพราะคาดว่าตนน่าจะเดาถูกแล้ว พลันความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาอีก

‘แต่ว่า… ถ้าใช่เขา แล้วอ๋องผู้นี้อยากได้ภาพวาดเสิ่นเจี้ยไปทำไมกัน แล้วทำไมเขาถึงให้เราเป็นคนไปขโมยภาพล่ะ ทำไมไม่ส่งคนมาชิง ไม่ก็ให้ผู้หญิงคนนี้ทำก็ได้ ทำไมต้องเป็นหานซืออินทำ เหตุใดเขาจึงคิดว่านางจะทำได้’ หญิงสาวนึกอย่างไม่เข้าใจ

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยซืออินก็ออกมาทานอาหารเงียบ ๆ เมื่อแล้วเสร็จนางก็หลบมานั่งที่ริมหน้าต่าง พร้อมกับครุ่นคิดเกี่ยวกับบันทึกประวัติศาสตร์ที่ตนเคยอ่านมา แม้ความเป็นไปแยกออกชัดเจน ทว่ารายละเอียดที่เกี่ยวกับตัวคนกลับไม่ได้ระบุแน่ชัด นอกจากตัวหลักที่ถูกกล่าวถึง ซึ่งมีไม่กี่คน

อาทิเช่น…

โจวซีเหยียน เด็กน้อยผู้น่าสงสารวัยสามขวบสามเดือน เด็กชายที่ถูกมารดาเลี้ยงใจร้ายจับกดน้ำจนกระทั่งสิ้นชีพ

ต่อมาก็โจวเป่ยโหว สามีของหานซืออิน บิดาของเด็กน้อย และเขาก็ถูกนางวางยาปลิดชีพ ตายในเวลาไล่เลี่ยกับบุตรชาย

จากนั้นก็เป็นชายชู้อย่างฉีอ๋องวัยยี่สิบห้าปี บุรุษรูปงามที่มีความทะเยอทะยานใฝ่สูง จนคิดก่อการกบฏแย่งชิงบัลลังก์ ซึ่งในบันทึกกล่าวถึงความชั่วของคนผู้นี้เอาไว้มาก พอ ๆ กับความชั่วของหานซืออิน หญิงชั่วที่สมรู้ร่วมคิดกับเขา

ทว่าเส้นสายตัวเล็กตัวน้อย ในบันทึกกลับไม่มีระบุถึง จึงไม่แปลกที่ซืออินจะไม่รู้ว่าผู้ที่อยู่รอบตัวถูกผู้ใดส่งมา รวมถึงสาวใช้ผู้นี้ที่ทำตัวเป็นนายออกคำสั่งกับนาง และข้อนี้ก็ทำให้ซืออินรู้ทันทีว่า เจียอีไม่ได้มาจากตระกูลหานเหมือนเสี่ยวปิงและเสี่ยวจู

แม้ซืออินจะสันนิษฐานว่าอีกฝ่ายเป็นคนของฉีอ๋อง ถึงกระนั้นนางก็ยังไม่มั่นใจทั้งหมด เพราะเจียอีอาจเป็นคนของผู้อื่นก็เป็นได้ ฉะนั้นนางต้องสืบให้รู้ก่อนว่าสาวใช้นางนี้เป็นสายให้ใคร

และในขณะที่ซืออินกำลังครุ่นคิด

เจียอีก็เดินเข้ามาพร้อมกับเอ่ยเสียงอ่อน “ชาเจ้าค่ะ”

เจ้าของเรือนเหลือบมองเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางอ่อนน้อมของอีกฝ่าย ซึ่งมันต่างจากยามที่อยู่กันตามลำพังนัก อาจเป็นเพราะยามนี้มีเสี่ยวปิงอยู่ภายในห้องด้วยกระมัง เจียอีจึงไม่กล้าแสดงท่าทางข่มนายเหมือนที่เคยทำในห้องอาบน้ำ

ต่อมา ซืออินจึงแสร้งใช้งานสาวใช้ เพื่อให้ตนได้อยู่ตามลำพังกับเจียอี และทันทีที่ไม่มีใครอยู่ในห้อง สาวใช้ถือดีก็เอ่ยขึ้น

“วันพรุ่งท่านโหวจะเดินทางไปต่างเมือง เหล่าฮูหยินก็ไปวัด นับว่าเป็นโอกาสดีที่ท่านจะแอบเข้าไปในห้องตำรา ต้องรีบหาภาพให้พบ แล้วรีบนำมาให้ข้าเข้าใจหรือไม่” สาวใช้วัยยี่สิบปีเอ่ยแนะแผนการณ์ด้วยน้ำเสียงวางอำนาจอยู่ในที

“ตกลงข้าเป็นนายเจ้า หรือเจ้าเป็นนายข้ากันแน่ คอยดูเถิด! ข้าจะบอกท่านพ่อจัดการเจ้าเสีย” ซืออินแสร้งอ้างถึงบิดาเจ้าของร่าง เพื่อดูว่าอีกฝ่ายจะมีปฏิกิริยาเช่นไร

ทว่าคนตรงหน้ากลับเผยยิ้มหยัน ซืออินจึงแสร้งขมวดคิ้วทำทีมึนงง แล้วเอ่ยขึ้นอีกว่า “นี่เจ้าไม่กลัวถูกลงโทษหรือ ถึงได้กล้าแสดงกิริยาเช่นนี้กับข้า ข้าคือคุณหนูหานนายของเจ้านะ”

“หึ! คิดจะเอาฐานะบุตรสาวท่านราชครูมาขู่ข้ากระนั้นหรือ อยากให้บิดาเจ้าเดือดร้อนไปด้วยสินะ รีบทำงานของเจ้าเสียอย่าได้ปล่อยให้นายท่านรอนานมากไปกว่านี้” เจียอีเผยยิ้มหยันชอบใจ เมื่อได้เห็นใบหน้าของหานซืออินซีดเผือด

‘หึ! ความทรงจำหาย ทำให้กลายเป็นคนขี้ขลาดไปเลยสินะ ดี! ต่อไปจะได้ควบคุมง่ายหน่อย ไม่เหมือนแต่ก่อนที่คอยแต่จะวางอำนาจใส่ข้า’ เจียอีนึกในใจ เมื่อเห็นท่าทางอีกฝ่ายยังคงนิ่งเงียบไม่ตอบอันใด แววตาหรือก็ดูขลาดกลัวจนน่าเวทนา

“รีบจัดการให้เรียบร้อย หากมิอยากตายทั้งตระกูล จงอย่าขัดคำสั่งนายท่านเป็นอันขาด หากนายท่านเกิดรอไม่ไหวขึ้นมา ไม่แน่ว่า…คนตระกูลหานอาจต้องจบชีวิตทั้งจวนก็เป็นได้ เจ้าก็รู้…นายท่านมีอำนาจมากเพียงใด หากเจ้าปล่อยนายท่านรอนาน ตระกูลเจ้าสูญสิ้นแน่” สิ้นคำเจียอีก็ยิ้มหยันแล้วเดินจากไป

เอ๊ะ! อะไร ยังไง

sds