ตอนที่สาม ช่วยข้าด้วย2

ตอนที่สาม

ช่วยข้าด้วย

แม้ส่วนใหญ่หลันหลันจะรับงานเป็นนางแบบภาพนิ่ง แต่ใช่ว่าจะไม่เคยแสดงละครมาก่อน บทบาทง่ายๆ แค่นี้ทั้งสถานการณ์ที่บีบคั้นย่อมทำให้น้ำตาไหลออกมาโดยง่าย

เพียงแค่น้ำตาของนางดูเหมือนจะไม่ได้ผลเมื่อถูกตอบด้วยถ้อยคำที่ดูหมิ่นดูแคลนบ่งบอกว่าข่านผู้นี้ไม่ได้สนใจคำขอร้องของนางสักนิด

“เผ่าถูเจียของเราไม่มีวันเสียสละหญิงสาวให้กลายเป็นเบี้ยไร้ค่าเช่นเผ่าต้าหวังของเจ้า”

ได้ยินแบบนั้น โยวหลัวหลันจึงตัดสินใช้ท่าทางอ่อนแอเรียกร้องความสงสารเห็นใจ

“นั่นก็เพราะน้องชายของข้ายังเด็กเกินไปและไม่รู้เรื่องนี้ หากเขารู้จะต้องเจ็บปวดและไม่มีวันปล่อยพี่สาวเช่นข้าให้โดนรังแกเช่นนี้แน่

ท่านข่าน กรุณาช่วยข้าด้วยเถิด ข้าเพิ่งมาถึงยังไม่ทันได้พูดจา เหตุใดต้องโหดร้ายกับข้าเยี่ยงนี้” น้ำตาที่ร่วงรินกับอาการหนาวสั่นยิ่งมองยิ่งน่าสงสาร ทั้งคำพูดนั้นคล้ายสั่นคลอนบางอย่างในใจทำให้ข่านแห่งเผ่าถูเจียยืนนิ่งเพียงชั่วอึดใจ

โยวหลัวหลันย่อมคาดไม่ถึงว่าคำว่า “น้องชาย” ทำให้หัวใจของข่านหนุ่มสะดุดไปวูบหนึ่ง ภาพในอดีตผุดวาบขึ้นมาในความทรงจำด้วยคิดไปถึงน้องสาว

น้องสาวคนเดียวของเขาซึ่งเกิดจากมารดาเดียวกัน น้องสาวคนที่เขารักมากที่สุด คนที่เคยหัวเราะสดใสทั้งยังรอคอยเขากลับบ้านอยู่เสมอ

แต่สุดท้ายนางกลับถูกหลอกลวงให้เป็นเครื่องมือแสวงหาอำนาจจนต้องจบชีวิตตนเองโดยไม่มีผู้ใดคาดคิด

และเขา...พี่ชายผู้กลับมาช่วยนางไว้ไม่ทัน

แน่นอนว่าจนถึงบัดนี้เขาก็ยังไม่เคยให้อภัยตัวเอง

เห็นอาการชะงักงันครุ่นคิดเหม่อลอยของร่างสูงใหญ่ โยวหลัวหลันจึงพอมีความหวังรีบพูดต่อ

“ท่านย่อมรู้ดีหากข้าไม่เหลือเกียรติแม้แต่น้อย จะต่างอันใดกับการตายทั้งเป็น หากเป็นเช่นนั้น มิสู้ข้าตายในน้ำตั้งแต่เมื่อครู่ยังจะดีเสียกว่า”

ถึงตรงนี้นับว่าองค์หญิงต่างเผ่าจี้โดนจุด แทงโดนใจของมู่หรงเหว่ยได้อย่างพอดี

ข่านหนุ่มขบกรามแน่น เลิกคิ้วมองท่าทางโอดครวญขององค์หญิงต่างเผ่าด้วยมุมปากกระตุกเยาะแต่สายตากลับสั่นไหวโดยไม่อาจหลบซ่อน

โยวหลัวหลันไม่ปล่อยโอกาสสุดท้ายให้หลุดมือ นางเบียดเข้าหาแม้จะตัวสั่นด้วยทั้งหนาวและหวั่นเกรง

“ถ้าท่านคิดจะปล่อยให้ข้าถูกย่ำยี ก็จงสังหารข้าเสียตรงนี้เถิด ขาดตัวประกันเช่นข้าไป เผ่าถูเจียย่อมไม่เดือดร้อนมากนัก

หากยังมีหัวใจอยู่บ้าง ขอได้โปรดช่วยข้า ข้าอาจไม่มีอำนาจใดและไม่อาจสัญญาได้ว่าเผ่าต้าหวังจะไม่ทรยศ

แต่...วันข้างหน้า ข้าอาจเป็นประโยชน์กับท่านไม่มากก็น้อย”

คำพูดที่ทั้งข่มขู่ ทั้งอ้อนวอนด้วยชั้นเชิงทำให้ข่านผู้นำเผ่านิ่งงันอยู่ชั่วขณะ

เมื่อได้ยินเสียงไล่ล่าของผู้บัญชาการทหารดังใกล้เข้ามา เขาจึงตัดสินใจคว้ามือบางกระชากเข้าข้างหลังอย่างรวดเร็วเพื่อแสดงการปกป้อง

โถวหลางที่วิ่งมาถึงเห็นอาการเช่นนั้นย่อมเดาได้ น้ำเสียงที่เอ่ยจึงออกอาการไม่พอใจ

“ท่านข่าน นางถูกส่งมาเป็นนางบำเรอให้พวกเรา เหตุใดต้องปล่อยให้นางท่ามากทำเป็นเล่นตัว รีบปล่อยนางออกมาเถอะ

ข้าเพียงขอกระแทกสักคราสองคราพอให้สาสมใจ จากนั้นค่อยแบ่งปันเหล่าพี่น้องให้ได้เสพสุข

หรือว่า...ท่านข่านจะร่วมแบ่งปันด้วย เช่นนั้นยกให้ท่านก่อนก็ย่อมได้”