ตอนที่สาม ช่วยข้าด้วย

ตอนที่สาม

ช่วยข้าด้วย

‘มู่หรงเหว่ย’ ข่านผู้นำแห่งเผ่าถูเจีย

ความทรงจำของร่างเดิมผุดขึ้นมาด้วยนางเคยเห็นเขาขณะเจรจาตกลงกับมารดาเลี้ยง

ใบหน้าคมเข้มกับดวงตาคมวาวประหนึ่งหมาป่าที่เฝ้าซุ่มรอเหยื่อ ทั้งริมฝีปากที่มักมีรอยยิ้มแฝงความเย้ยหยันเป็นที่จดจำแม้เห็นเพียงแค่คราเดียว

โชคดีจริง!

ในใจของนางแบบสาวที่ครุ่นคิดแต่เพียงว่าหากจะเสียครั้งแรกก็ต้องเป็นระดับหัวหน้าเผ่าเท่านั้นฉายแววยินดีขณะที่ชายในท่าทางองอาจยืนนิ่งไร้การขยับเขยื้อน

แววตาคมกริบของเขากวาดมองร่างมอมแมมในสภาพเปียกปอน ผมชื้นแนบไปกับใบหน้าเล็กอย่างไม่แสดงความรู้สึก

แม้ร่างบางจะเหลือเพียงเศษผ้าติดกายเผยความอะร้าอร่ามแต่สายตาที่เหลือบเพียงแวบเดียวกลับไม่ได้ฉายแววหื่นกระหายอย่างเช่นคนอื่น

ริมฝีปากเย่อหยิ่งขบเม้มพลางขมวดคิ้วทันทีที่ร่างบางวิ่งถลาเข้าหาราวนกที่ต้องการแหล่งพักพิงทั้งยังเอื้อมมือมาคว้าแขนเสื้อของเขาไว้แน่นราวกับเป็นห่วงโซ่สุดท้ายที่สามารถไขว่คว้า

องค์หญิงต้าหวังกัดริมฝีปากตนเองจนเจ็บก่อนเอ่ยขอร้องด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า

“ช่วยข้าด้วย ข้ามาเพื่อสันติ ไม่ได้มาเพื่อให้พวกเขาเหยียบย่ำเยี่ยงนี้ ถึงอย่างไรข้าก็เป็นองค์หญิงย่อมมีคุณค่าอยู่บ้าง หากข้าตายไปจริงๆ พวกเจ้าจะหมดตัวประกันเพื่อต่อรอง”

แม้จะยังหอบหายใจรุนแรงแต่ดวงตาสั่นระริกขององค์หญิงยังฝืนจ้องตาตรงๆ เพื่อแสดงการร้องขอจากใจจริงโดยมีน้ำตาเอ่อคลอ

น้ำเสียงที่สั่นไหวเพราะทั้งเหนื่อยและหวาดกลัวแฝงความดื้อรั้นไม่ยอมแพ้ได้รับการตอบกลับเพียงการเอื้อนเอ่ยอย่างเย็นชาด้วยสายตาเย็นเยียบราวกับนางเป็นเพียงสตรีที่ไร้ค่า

“พวกเราไม่จำเป็นต้องต่อรอง เผ่าของเจ้าต่างหากที่ต้องขอความช่วยเหลือจากเรา”

อ้าว!...

ความคิดของหญิงสาวแล่นพล่านไม่หยุดเพียงคิดว่าเขาอาจไม่ยอมช่วย

ข่านผู้นี้ย่อมไม่ใช่คนดีจึงเฉยเมยไม่เคยออกหน้าปล่อยให้ร่างเดิมโดนทหารรุมย่ำยีจนตาย

แต่...สถานการณ์ในตอนนี้เขาเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด แม้ร่างเดิมจะไม่อาจฝากชีวิตไว้ที่เขา อย่างไรก็ต้องทำให้เขาใจอ่อนให้ได้

โยวหลัวหลันส่งเสียงอ้อนวอนอีกครั้งโดยที่หัวใจเต้นแรงด้วยลุ้นระทึก

“นั่นก็จริง แต่เก็บข้าเอาไว้ย่อมดีกว่าไม่ใช่หรือ? เหตุใดต้องใจร้ายกับข้าเช่นนี้ ลองคิดดูสิ หากเป็นพี่สาวน้องสาวของพวกเจ้าที่ต้องไปเป็นตัวประกันของเผ่าอื่นแล้วโดนกระทำป่าเถื่อนเช่นนี้ พวกเจ้าจะรู้สึกอย่างไรบ้าง” ถึงตรงนี้นางแบบสาวหลันหลันจึงใช้มารยาหญิงบีบน้ำตาออกมาเพื่อเรียกความสงสารเห็นใจ

ร่างที่สั่นระริกด้วยความสิ้นหวังเลือกใช้น้ำเสียงพร่าแหบที่เอื้อนเอ่ยด้วยแรงกดดันอย่างที่ร่างเดิมผู้เย่อหยิ่งไม่คิดจะทำแน่ นั่นจึงทำให้สายตาของอีกฝ่ายวูบไหวเล็กน้อย

แม้ส่วนใหญ่หลันหลันจะรับงานเป็นนางแบบภาพนิ่ง แต่ใช่ว่าจะไม่เคยแสดงละครมาก่อน บทบาทง่ายๆ แค่นี้ทั้งสถานการณ์ที่บีบคั้นย่อมทำให้น้ำตาไหลออกมาโดยง่าย