ตอนที่สอง ต้องหนีให้รอด

ตอนที่สอง

ต้องหนีให้รอด

“โอ๊ย! เบาหน่อย หัวจะหลุดแล้ว”

สมองคิดแผนแต่เบื้องหน้านางแบบสาวกลับเปล่งเสียงร้องโวยวายทั้งอาการดิ้นรนให้ผมหลุดจากกรงเล็บแข็งแรงตามสัญชาตญาณ

และนั่นจึงยิ่งทำให้นักรบหนุ่มซึ่งกำลังว่ายน้ำเกิดความโมโห

“คิดจะตายหนีไปทั้งอย่างนั้นหรือ องค์หญิงโยวหลัวหลัน ไม่ง่ายเช่นนั้นแน่”

‘โถวหลาง’ ผู้บัญชาการรบแห่งเผ่าถูเจียมองหญิงสาวด้วยสายตาเย็นชา เมื่อถึงชายฝั่งจึงโยนร่างบางในมือทิ้งลงบนพื้นอย่างรุนแรงก่อนจะนั่งพักหอบหายใจเพราะใช้แรงในการว่ายน้ำไปมากทีเดียว

หลันหลันรีบพลิกร่างคลานหนีให้ห่างออกมาอีกหน่อยพลางจับผมจับก้นแล้วบ่นพึมพำ

“ดุเหลือเกิน จะแรงไปไหน ไม่รู้จักทะนุถนอมสาวงามเอาเสียเลย”

แม้จะรู้จากในความทรงจำว่าคนในเผ่าถูเจียต่างมองว่านางเป็นสตรีต่างเผ่าและเจ็บแค้นทั้งอยากลงโทษนางแทนบิดาที่ออกคำสั่งเข่นฆ่าสังหารขุนพลนักรบกับชาวบ้านตามชายแดนไปมากมาย

แต่หลันหลันไม่ใช่องค์หญิงโยวหลัวหลันจึงไม่คิดหยิ่งในศักดิ์ศรีหรือเอาแต่อ้างความเป็นองค์หญิงจนยั่วยุปลุกอาการไม่พอใจให้มากขึ้นอีก

แผนการตอนนี้ที่คิดได้มีเพียงจะทำอย่างไรเพื่อให้รอดพ้นมือของชายคนอื่นแล้วเข้าถึงผู้นำสูงสุดเท่านั้นด้วยเธอเป็นแค่นางแบบจึงคิดเพียงใช้ร่างกายเพื่อเอาตัวรอด

ขุนพลโถวหลางนั่งพักจนพอหายเหนื่อย เมื่อหันไปเห็นร่างเปียกปอนที่อยู่ในชุดเปียกน้ำแนบเนื้อจนเห็นสัดส่วนโค้งเว้าเย้ายวนตา

ดวงตาที่ขุ่นมัวจึงแปรเปลี่ยนเป็นความกำหนัดแล้วลุกขึ้นถลาเข้าฉีกกระชากเสื้อผ้าที่เหลือติดกายจนกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อยด้วยความป่าเถื่อน

โยวหลัวหลันซึ่งกำลังใช้มือสั่นระริกควานหาสิ่งใดก็ได้รอบกายหวังใช้ป้องกันตัว จู่ๆ โดนกระชากแรงจึงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวเรียกความสาแก่ใจ

“ว้าย!...โอ๊ย!...”

“ฮ่า ฮ่า ในเมื่อคิดหนีก็อย่าได้หาว่าข้าไร้ปรานี อยากรู้นักว่าองค์หญิงเผ่าต้าหวังจะมีรสชาติอย่างไร คงมิใช่ว่าถูกทะลุทะลวงมาจนหลวมกว้างแล้วเสแสร้งแกล้งวางท่าให้ต้องเบามือ” มุมปากของโถวหลางยิ้มเย้ยหยัน คว้าข้อมือเล็กพลางกดแขนลงกับพื้นอย่างแรงด้วยต้องการลงโทษที่กล้าคิดหนี

หลันหลันในร่างองค์หญิงโดนการจู่โจมอันดุดันไม่ยั้งแรงจนรู้สึกเจ็บแปลบจึงทั้งโกรธทั้งโมโหพยายามดิ้นรนอย่างมีชั้นเชิงในสมองคิดหาทางรอด

ไม่นะ เธอจะเสียครั้งแรกให้คนอื่นไม่ได้ ต้องเป็นหัวหน้าหรือผู้นำเผ่าเท่านั้น

แต่...อีตานี้ก็แรงเยอะเหลือเกิน ดิ้นมากไปก็เจ็บตัวเปล่า ดูสิ กระชากจนเสื้อบาดเป็นแผล แล้วแรงกดยังหนักจนข้อมือแทบแตก

ปากแดงขบเม้มแน่น หายใจลึกข่มความหวั่นไหว พยายามเค้นสมองระหว่างกวาดมองจนเหลือบเห็นเศษหินซึ่งแตกเป็นคมแหลมอยู่ไม่ไกล