ตอนที่ 5

หลายวันต่อมา...

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ หลังจากที่ทั้งสามสาวล่าลายเซ็นต์รุ่นพี่ได้สำเร็จ พวกเธอก็เหมือนโลกกลมวนอยู่แค่กับกลุ่มนักกีฬาของมหาลัยแห่งนี้ ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็มักจะเจอกัน เหมือนชะตาของพวกเธอถูกผูกไว้กับผู้ชายสามคนนี้

"แก นั่นกลุ่มพี่อชิไม่ใช่เหรอ"

เสียงเพื่อนในห้องเรียนเรียกกันมามุงดูหนุ่มหล่อดีกรีนักกีฬาของโรงเรียนที่กำลังเดินผ่านตึกคหกรรม

"ช่วงนี้มาแถวนี้บ่อยจัง หรือว่าพี่แกถูกใจใครในตึกเราป่าววะ"

เสียงน้ำอ้อย ทำเอาคนที่เงี่ยหูฟังอย่างหนาดงามวะดุ้งเล็กน้อย

ก็เรื่องที่ฟีฟ่าขอเธอคบในวันนั้นยังไงล่ะ

ในกลุ่มของพวกเธอยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้ หยาดงามขอร้องฟีฟ่าให้คบกันลับ ๆ ไปก่อน ไว้เธอมีโอกาสค่อยบอกช้องนางกับพนิตตาทีหลัง

"แกว่าจะจริงอย่างที่อ้อยพูดป่าวอะ"

พนิตตาสะกิดถาม เธอก็เอากับเพื่อน ๆ ในชั้นอีกคนที่สงสัยว่าทำไมเดี๋ยวนี้ชีวิตพวกเธอวนเวียนกับกลุ่มรุ่นพี่นี้บ่อยจัง

"จริงไม่จริงเกี่ยวไรกับเราด้วยล่ะ ขอแค่คนพวกนั้นไม่มายุ่งกับพวกเราอีกก็พอแล้ว"

ช้องนางเห็นแก่นแท้ของกลุ่มพวกอชิแล้ว มีแต่คนปากบอนกันทั้งนั้น เธอไม่อยากเกี่ยวข้องอะไรอีก อยู่กันคนละโซนแหละดีแล้ว

"เฮ้ย ๆ เหมือนพี่เขาจะขึ้นมาบนตึกนะ แต่ว่าตอนนี้ตึกนี้มีแต่ห้องเราที่เรียนอยู่ไม่ใช่เหรอ"

เสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้น จากสาว ๆ ที่พากันอยู่หน้าต่างก็กรูกันมาที่หน้าห้องจนปิดทางเข้าออกจนหมด

หยาดงามได้ยินยิ่งรู้สึกใจเต้นตูมตาม กลัวว่าฟีฟ่าจะทำเรื่องบ้า ๆ มาสารภาพเรื่องที่ทั้งสองคบกันที่นี่

"ทำไมตาขวากระตุกตั้งแต่เช้ายังไม่หาย"

ช้องนางว่าพร้อมกับยกมือขึ้นนวด ๆ บริเวณหางตาเหมือนไล่ลางร้ายออกไป

"แก! พวกพี่เขามาทางนี้แล้ว ต้องมาที่ห้องเราแน่ ๆ เลย โอ๊ย! ฉันตื่นเต้นอะ"

"แกจะตื่นเต้นทำซากอะไร ทำเหมือนพวกพี่เขาจะมาขอแกเป็นแฟนงั้นแหละ"

"เอ้า! ใครจะไปรู้ ไม่แน่หนึ่งในกลุ่มพี่อชิอาจจะตกหลุมรักฉันเข้าจนทนไม่ไหว มาขอเป็นแฟนถึงห้องเรียน อร้าย!! เขิน"

"ยัยหยาด แกร้อนเหรอเหงื่อตกเชียว"

ช้องนางเห็นหยาดงามเหงื่อแตกเต็มกรอบหน้าจึงถามออกไป

"ดูแกลก ๆ ลน ๆ นะ" พนิตตาเสริมอีกเสียง

ทว่าเสียงหนึ่งกลับดังขึ้นช่วยชีวิตที่ห่างไกลคำว่า 'โกหกไม่เนียน' ของหยาดงามไว้พอดี

"ขอทางหน่อยครับสาว ๆ"

เสียงวี้ดว้ายโห่แซวหนุ่มหล่อของเพื่อนร่วมชั้นสงบลงทันทีเมื่อมีเสียงทุ้มนั้นดังขึ้นหน้าห้อง จากนั้นประตูทั้งสองที่แออัดไปด้วยร่างของสาว ๆ ทั้งหลายก็แหวกออกอย่างพร้อมเพียง ปรากฎเป็นกลุ่มหนุ่มหล่อ หน้าตาดีเดินเข้ามาในห้องนี้แทน

ตุ้บ!

มือหนาของใครสักคนวางลงบนโต๊ะที่พวกพนิตตาและเพื่อนอีกสองคนนั่งอยู่ ทำเอาสาว ๆ ที่ไม่ได้สนใจการมาของกลุ่มคนหล่อแต่ห่ามสะดุ้งตกใจ หันมองกันด้วยสายตาประนาฌการกระทำนี้ว่า 'ถ่อย'

"มาคุยกันหน่อยสิ"

อชิเป็นเจ้าของฝ่ามือนั้น เขาส่งเสียงเรียกแต่ไม่ได้เอ่ยชื่อใครออกมาทำให้ทั้งสามสาวไม่มีใครสนใจ

"ไม่ได้ยินหรือไง เธอน่ะ มาคุยกันหน่อย"

ครั้งนี้คนตัวโตเพิ่มคำว่า 'เธอน่ะ' เข้ามา แต่ก็ยังไม่มีใครในสามคนนี้ที่ขยับตัวสักคน จวบจนเพื่อนของอชิเจาะจงขึ้น

"น้องคนกลางน่ะ เพื่อนพี่เรียก"

พนิตตากับหยาดงามมองคนกลางที่ว่า

ช้องนางชี้นิ้วเข้าหาตัวเองก่อนเอ่ย

"ฉัน?"

"นอกจากเธอมีใครนั่งตรงกลางบ้าง กวนประสาทชะมัด"

"อ้าว! พูดแบบนี้คือจะมาหาเรื่อง?"

ช้องนางจะไม่ทน!

เธออยู่ของเธอดี ๆ ทำไมต้องมาหาเรื่องกันถึงที่ด้วย

ถ้าไม่พอใจเรื่องขอลายเซ็นต์ที่โรงอาหารวันนั้นก็ไปไล่บี้ความผิดกับพวกรุ่นพี่ที่สั่งเธอสิ มาตอแยอะไรกับเธออีก

เป็นเธอมากกว่าไหมที่ต้องโมโห ในเมื่อเข้าทำให้เธอต้องซื้อเสื้อนักศึกษาใหม่ที่เพิ่งใส่ได้ไม่ถึงสามวัน!

"ไม่ได้มาหาเรื่อง แต่เอานี่มาให้"