ตอนที่ 4

'หรือว่าที่พี่สองคนนี้ไม่อยู่ในกลุ่มด้วยเพราะไม่ถูกคอกัน'

หากเป็นเธอก็ไม่ขอร่วมฝูง เอ้ย! ร่วมกลุ่มกับพี่คนนี้แน่ ปากแบบนี้เธอเองยังไม่อยากคบเลย

"ทำเท่แต่ช่วยเหลือ ก็ยังดีกว่าบางคนที่มัวแต่โอ้เอ้ ไม่สมกับการเป็นรุ่นพี่ให้รุ่นน้องเคารพ"

ช้องนางรับบทนางจบตบปิดท้ายให้อย่างสวยงามถูกใจพนิตตากับหยาดงามจนพยักหน้าเห็นด้วยกับที่เธอพูด

"ไหนล่ะครับ จะให้พี่เซ็นต์ให้ตรงไหน"

พนิตตากำลังตะลึงกับใบหน้าที่หล่อเรียบนิ่ง ทว่าหากมองนาน ๆ เหมือนจะมีความขี้เล่นและร้ายกาจซ่อนอยู่

"พิมาย ตั้งสติลูก ตั้งสติ! พี่เขาพูดกับเราอยู่"

ช้องนางกระซิบเบา ๆ จนพนิตตาได้สติ วิ่งไปเอาสมุดโน้ตกับปากกาในกระเป๋าและวิ่งกลับมายื่นให้รุ่นพี่สุดหล่อคนเดิม

"น...นี่ค่ะ"

พนิตตารู้สึกคอนโทรลน้ำเสียงตัวเองไม่ได้ มันสั่น ๆ แกว่ง ๆ ดูไม่เป็นตัวเองเลย

"แค่นี้ใช่ไหมครับ"

ภูตลายื่นสมุดโน้ตกลับมาให้หญิงสาวตรงหน้า

"ค่ะ อ๊ะ! ยังค่ะ ยัง"

มัวแต่ชื่นชมความหล่อที่เหมือนฃูกรักพระเจ้าจนลืมความตั้งใจเดิมไปหมด

"หืม? มีอะไรอีกเหรอ"

"คือ... พวกเราต้องได้ลายเซ็นต์ของรุ่นพี่นักกีฬาทุกคน แล้วก็รูปถ่ายด้วยค่ะ"

"อ้อ ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่จำเป็นต้องเอาลายเซ็นต์ทุกคน พวกรุ่นพี่กลุ่มก่อน ๆ ก็โดนขู่เหมือนพวกเรานั่นแหละ"

หมายความว่ายังไง?

ทั้งสามสาวต่างมองหน้ากันเหมือนถามทางสายตาว่าควรจะเชื่อพี่สุดหล่อใจดีคนนี้ดีไหม?

"แค่สามคนใช่ไหมที่โดนลงโทษ งั้นก็หนึ่งคนต่อหนึ่งลายเซ็นแล้วก็เรื่องรูปถ่าย..."

ภูตลายื่นมือไปขอสมุดเล่มเดิมจากพนิตตา เธอรีบส่งให้แบบงง ๆ จะถามก็ไม่กล้าถาม มัวแต่กลืนกินความหล่อเขาอยู่จนหาเสียงตัวเองไม่เจอ

"ถ้าพวกรุ่นพี่ถามหารูปถ่ายก็ส่งอันนี้ให้พวกเธอดู"

พนิตตาก้มลงมองสมุดโน้ตของตัวเอง ก่อนจะเห็นลายมือที่สวยยิ่งกว่าลายมือผู้หญิงพร้อมข้อความว่า

'อย่าหลอกใช้รุ่นน้องเพื่อหาผลประโยชน์ให้ตัวเองอีกนะครับ ถ้ามีอีก พวกพี่จะส่งเรื่องนี้ให้ฝ่ายปกครอง'

แม้พนิตตาอยากถามว่าทำไมพี่เขาถึงเขียนโน้ตแบบนี้ไว้ให้เธอ แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงแค่มองแผ่นหลังกว้างที่สวมเสื้อเบอร์เจ็ดนั้นเดินออกไปจากโรงอาหารช้า ๆ พร้อมกับเพื่อนอีกคนของเขาที่มาแบบไม่พูดไม่จาสักคำ

"ไม่ทราบว่า ใครจะเป็นคนดังแจกลายเซ็นต์คนต่อไปคะ"

ช้องนางได้ยินสิ่งที่รุ่นพี่คนเมื่อกี้พูดหมดแล้วจึงเชื่อและขอล่าลายเซ็นต์ไปแค่หนึ่งคน

หมับ!

"ว้าย!"

อชิรั้งช้องนางเข้าไปใกล้ ดีที่เธอไม่มือไม้อ่อนทำจานข้าวหล่นใส่หัวเขาที่ทำอะไรดิบห่ามไม่บอกไม่กล่าว

"พี่ทำอะไรน่ะ นั่นมันเสื้อฉันนะ!"

ช้องนางได้แต่มองดูเสื้อตัวเองที่ถูกหมึกของปากกาเขียนเส้นหยักยึกยืดลงไปพร้อมลงท้าย 'อชิของคุณ' ตบท้าย

"ลายเซ็นต์ไง ยัยพวกนั้นจะได้เอาเสื้อเธอไปประมูลขายในเว็บบอร์ดของมหาลัย สุดท้ายไอ้แผ่นดินจะได้แจ้งฝ่ายปกครองให้จัดการพวกนั้นอีกที"

ช้องนางได้ยินคำอธิบายของเขา แต่เธอไม่เข้าใจทำไมเขาถึงเลือกที่จะใช้เสื้อนักศึกษาของเธอเพื่อจัดการรุ่นพี่กลุ่มนั้นด้วย

"ล...แล้วของหยาดล่ะ"

เหลือเพียงหยาดงามที่ยังไม่มีใครเซ็นต์ให้ แต่ทุกคนกลับลุกตามอชิไปจนเกือบหมด

"เดี๋ยวพี่เซ็นต์ให้ แต่มีข้อแม้"

"คะ?"

หยาดงามทำหน้างง ๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมมีแค่เธอที่ต้องยอมรับเงื่อนไขก่อนถึงจะได้ลายเซ็นต์

ฟีฟ่าค่อย ๆ ก้มลงมากระซิบข้างใบหูตอนที่หยาดงามทำตัวไม่ถูกพร้อมเอ่ยเบา ๆ ให้ได้ยินกันสองคน

"เป็น แฟน กัน"

สามคำที่ทำเอาหยาดงามถึงกับตัวแข็งทื่อ

ตั้งแต่เกิดมา เธอไม่เคยถูกผู้ชายขอจีบขอเป็นแฟนเลยสักครั้ง เพราะใคร ๆ ต่างมองว่าเธอเป็นคนช้า ๆ ทำอะไรงุ่นง่านเหมือนชีวิตสโลวไลฟ์ อะไรเถือกนั้น

"ตกลงไหม หืม?"

ไม่รู้ว่าที่พยักหน้าออกไปเป็นเพราะเธอไม่มีสติหรือสติครบสมบูรณ์ แต่ที่แน่ ๆ ครั้งนี้ทั้งสามสาวรอดจากบทลงโทษเป็นที่เรียบร้อยแล้ว