ตอนที่ 6

"ไม่ได้มาหาเรื่อง แต่เอานี่มาให้"

ถุงกระดาษใบหนึ่งถูกยื่นไปตรงหน้าช้องนาง พนิตตากับหยาดงามรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินจึงค่อย ๆ ถอยออกมานั่งมองเพื่อนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

"อะไร คะ"

เกือบลืมหางเสียงไปแล้ว ดีนะที่เธอเงยหน้ามองอชิก่อนจึงรู้ว่ากำลังพูดกับรุ่นพี่อยู่

"อือ"

อชิไม่ตอบ เขายื่นถุงนั้นเข้าไปใกล้กว่าเดิม ช้องนางจึงจำใจหยิบของในนั้นขึ้นมาดู

"น่าจะใส่ได้ ไม่ติดมั้ง...นม"

เกือบจะดีแล้วแท้ ๆ ถ้าไม่มีประโยคหลังติดมา

"รู้สึกผิดล่ะสิ แต่ควรจะเอาหมาฝากไว้ที่บ้านก่อนมาขอโทษนะ จะได้ซึ้งกว่านี้"

ช้องนางประชดแต่น้ำเสียงไม่ค่อยจริงจังเท่าไหร่ เธอไม่ได้คิดว่าตัวเองจะหุ่นดีเลิศจนต้องนมมหึมายัดเสื้อไซซ์เอสไม่ลงขนาดนั้น แค่พอมี เรียกแบบนี้ก็ไม่เสียหายสักหน่อย

"ทำไมฉันถึงชอบผู้หญิงห่าม ๆ ปากปีจอแบบเธอได้วะ"

"กรี๊ด!! แก...เมื่อกี้ได้ยินเหมือนที่ฉันได้ยินป่าว"

เสียงกรี๊ดกร๊าดของเพื่อนร่วมชั้นดังขึ้น ทันทีที่อชิหลุดความในใจออกมา

"พิมาย ๆ"

"อือ ได้ยินเหมือนกัน"

พนิตตาบอกยิ้ม ๆ กับหยาดงามที่อยากถามเธอว่าได้ยินเหมือนกันไหม ก่อนที่ทั้งสองคนจะจับมือกันแน่นเพื่อลุ้นว่าทั้งสองคนจะลงเอยกันยังไง

"เมื่อกี้พี่พูดว่าอะไรนะ"

ช้องนางเหมือนสะตั้นไปหลายนาที เธอค่อย ๆ ทวนสิ่งที่ได้ยินใหม่ แต่เพื่อให้แน่ใจไม่ใช่คิดไปเองเลยถามออกไปอีกครั้ง

"ก็ได้ยินแล้วนี่ เป็นแฟ...กันมั้ย"

"ฮะ?"

"เป็นแ...ฟ กันมั้ย"

"โธ่ ไอ้เชี่ยชิ! มึงก็พูดชัด ๆ สิวะ พวกกูยังฟังไม่รู้เรื่อง น้องเขาจะฟังมึงรู้เรื่องเหรอไม่ใช่ต่างด้าวสักหน่อยเสือกพูดไทยไม่ชัก"

"ไม่ชัด! แม่ง! มึงก็อีกคนไอ้แมลงโม้"

เพื่อนในกลุ่มที่เหลือต่างประสานเสียงด่าให้ 'โอโม่' ที่ได้ฉายาแมลงโม้ประจำแก๊ง

ครืด...เวลาสำคัญแบบนี้ใครโทรมาขัดจังหวะเสียได้

พนิตตารีบสะกิดบอกหยาดงามว่าเธอมีสายเข้า ขอออกไปรับสายด้านนอกช่วยเก็บรายละเอียดแล้วมาเล่าให้เธอฟังทีหลังที

"ค่ะแม่ มีอะไรหรือเปล่าคะ"

พนิตตารีบรับสายแม่ของเธอที่จู่ ๆ ก็โทรมาในช่วงเวลาเรียนแบบนี้

[พิมายลูกรัก ช่วยแม่ด้วย แม่กำลังจะตายแล้ว]

หากเป็นคนอื่นฟังคงตกใจไปแล้ว แต่พนิตตากลับชินชากับคำโกหกของแม่เธอที่ใช้จุดอ่อนนี้มาหลอกล่อให้เธอทำตามคำขอของท่าน

"คราวนี้ใครล่ะคะ แม่จะให้มายไปนัดบอดกับลูกหลานบ้านไหนอีก"

เธอไม่รู้ว่าครอบครัวเธอเดือดร้อนเรื่องเงินอะไรนักหนา แม่ผู้ให้กำเนิดถึงได้อยากให้เธอแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาเพื่อกินค่าสินสอดขนาดนี้

[พูดแบบนี้แปลว่าหนูตกลงจะไปดูตัวให้แม่แล้วใช่เปล่า]

พนิตตาได้แต่ถอนหายใจ หากเธอตอบปฏิเสธไป แม่บังเกิดเกล้าคงขู่ฆ่าตัวตายอีก ถึงแม้จะไม่ทำ แต่เธอก็กลัวอยู่ดี

"แค่ไปเจอเฉย ๆ ใช่ไหมคะ"

[ถ้าคลิกกันเลยจะดีมากลูก]

"แม่คะ! มายเพิ่งจะสิบเก้า แค่หาแฟนยังยากเลย จะให้มายแต่งงานเลยเนี่ยนะ"

[แกอยากเห็นฉันเป็นอะไรไปก่อนใช่มั้ย? ได้! งั้นมาดูเลย ฉันจะนอนชักดิ้นชักงอมันตรงนี้แหละ]

ฟู่...

พนิตตาได้แต่กัดปากกลั้นความขมขื่นเอาไว้ในอก

เธอไม่โทษโชคชะตาที่ให้เกิดมามีแม่แบบนี้ เพราะที่เธอโตมาได้ทุกวันนี้เพราะแม่คนนี้นี่แหละเลี้ยงดูเธอมา ท่านคงแค่อยากให้เธอทดแทนบุญคุณเร็วกว่าคนอื่นไปหน่อยแค่นั้นเอง

"แม่อยากกินอะไรเดี๋ยววันนี้มายซื้อไปฝาก"

[แกรับปากฉันก่อน]

"ก็มายจะกลับไปคุยเรื่องนี้ไง"

[จริงนะ แกรับปากแล้วนะ งั้นฉันอยากกินอะไรที่คนรวย ๆ เขากินกัน]

"มายไม่รู้หรอกนะคนรวยเขากินอะไร แต่ที่แน่ ๆ เขากินข้าวกันทั้งประเทศแหละ งั้นมายจะซื้อขาหมูไปฝาก แค่นี้นะคะ"

พนิตตาไม่รอให้แม่เธอตอบอะไรกลับมาเพราะรู้ดีว่าสิ่งที่จะได้ยินต่อจากนั้นล้วนเป็นเรื่องบั่นทอนจิตใจเธอทั้งสิ้น

"อ๊ะ! พี่แผ่นดิน"