ตอนที่ 3

"เฮ้ย! ไม่จริงมั้ง"

เธอยกมือขึ้นขยี้ตาตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีกเมื่อเห็นด้านหลังของคนที่เธอกำลังมอง

เสื้อกีฬาสีฟ้าขาวสกรีนเบอร์สอง สวมหมวกแก๊ปสีดำบนหัว มีเพียงคนเดียวที่แต่งตัวแบบนี้ในกลุ่มนักกีฬาโซฮอตประเภทว่ายน้ำชาย

"รุ่นพี่อชิ!?"

"ก็รู้จักนี่ แล้วยังมาแอ๊บว่าไม่รู้เรื่องอาหารพวกนี้อีก เด็กน้อเด็ก"

ช้องนางเหลือบตามองแม่ครัวที่เข้าใจเธอผิด แต่ก็ช่างเถอะ เรื่องนั้นไม่สำคัญ ที่สำคัญคือ เธอต้องรีบไปเอาลายเซ็นต์จากเขาและขอถ่ายรูปมาให้ได้!

"นี่ป้าค่าข้าว ไม่ต้องทอนนะ"

ช้องนางรีบจ้ำอ้าวเดินไปยังโต๊ะที่มีเป้าหมายเธอนั่งอยู่ แม้ว่ากลุ่มนั้นจะมีผู้ชายอยู่เพียบ แต่เธอไม่หวั่นไม่เขินอายด้วยซ้ำที่จะขอลายเซ็นต์เขา

"พี่อชิใช่ไหมคะ"

ทันทีที่ถึงเป้าหมาย ช้องนางก็เรียกคนที่นั่งหันหลังให้อยู่เสียงดังฟังชัด

เจ้าของชื่อค่อย ๆ ชะงักครู่หนึ่ง หากแต่กลับไม่สนใจที่จะหันกลับมาตอบคำถามเธอเพราะคิดว่าคงเป็นพวกนักศึกษาหญิงทั่วไปที่คลั่งไคล้เขา

"นี่! ไม่ได้ยินหรือแกล้งหูหนวกอะ"

ช้องนางไม่ใช่คนใจเย็น เธอฟาดได้เธอฟาด ทำเอาคนที่ถูกตำหนิโดนเพื่อน ๆ ในแก๊งสะกิดเบา ๆ ให้หันไปสนใจผู้หญิงน่ารำคาญคนนี้ที

"ได้ยิน แต่ไม่อยากตอบ"

เมื่อถูกเพื่อนสะกิดให้ทำอะไรสักอย่าง 'อชิ' นักศึกษาปีสามแต่ฝีมือเรื่องว่ายน้ำไม่ธรรมดาจึงตอบแบบไม่เต็มใจออกไป

"ชิ! ขี้เก๊กแบบนี้พากันกรี๊ดได้ไงวะ"

"เฮ้ยไอ้ชิ น้องมันด่ามึงขี้เก๊กว่ะ"

'ฟีฟ่า' เพื่อนสนิทอชิย้ำอีกครั้งจนถูกสายตาดุ ๆ มองแรงใส่

"ช้อง แกมาทำอะไรตรงนี้ พวกเราเรียกก็ไม่ได้ยิน" พนิตตาถามขึ้น

เมื่อกี้พวกเธอพยายามเรียกช้องนางแล้วแต่เหมือนช้องนางไม่ได้ยินเลยเดินตามมา

"นี่ไงกลุ่มรุ่นพี่นักกีฬาโซฮอตที่พวกเราต้องล่าลายเซ็นต์"

พนิตตากับหยาดงามมองหน้ากันอย่างตกใจ ก่อนจะค่อย ๆ ไล่มองรุ่นพี่ตรงหน้าที่สวมเสื้อกีฬาสีฟ้าขาวเสื้อของทางมหาลัยทีละคน ๆ

"จริงด้วย แต่ทำไมมีแค่สิบคนล่ะ"

หยาดงามลองนับจำนวนคนที่นั่งอยู่ตรงนี้แล้วแต่เหมือนจะขาดไปสองคน

"อ้อ ไอ้ผ... อื้อ"

พี่ผมสีแดงเลือดนกเหมือนจะพูดชื่อใครออกมาแต่ถูกคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ปิดปากเอาไว้ก่อน

"นี่เด็กใหม่เหรอ ถูกรุ่นพี่ลงโทษมาล่ะสิ"

ฟีฟ่าค่อยพูดจาน่าฟังหน่อย เขาหันมาถามรุ่นน้องอย่างมีเหตุผล

"ใช่ค่ะ รุ่นพี่ให้เรามาขอลายเซ็นต์พวกพี่ทั้งสิบสองคนพร้อมรูปถ่าย เส้นตายพรุ่งนี้เช้า"

หยาดงามเป็นคนอธิบายเหตุผลให้รุ่นพี่ฟังพร้อมกับทำตาปริบ ๆ มองหน้าเหมือนออดอ้อนให้พวกเขาเห็นใจน้องใหม่ตาดำ ๆ ที่น่าสงสารอย่างพวกเธอ

"พวกนี้แม่งอีกแล้ว ชอบหาเรื่องตลอด"

ทว่าสิ่งที่ตอบกลับมากลับทำให้ช้องนางฟังแล้วของขึ้น

ไม่ให้ไม่ว่า แต่ทำไมต้องใช้คำไม่สุภาพต่อหน้ารุ่นน้องแบบนี้ด้วย

"รุ่นพี่อชิไม่เต็มใจจะช่วยรุ่นน้องเหรอคะ"

เธอถามกระแทกเสียง เรียกให้อีกคนถึงกับต้องหันหน้ากลับมามองเจ้าของน้ำเสียงไม่รู้ผู้หลักผู้ใหญ่ ทว่า...

"อยากได้ลายเซ็นต์กับรูปถ่ายพวกพี่?"

อชิเหมือนเจอของเล่นชิ้นใหม่ เขาเย้าแหย่อีกคนด้วยน้ำเสียงขบขัน

"ทำไมพวกนักกีฬาชอบมีปัญหาการรับฟังจังแก"

ช้องนางทำเหมือนถามเพื่อนที่เหลือ แต่จริง ๆ เธอกำลังแซะรุ่นพี่คนนั้นมากกว่า

"ทำไมน้องคนนี้ปีนเกลียวจังวะ เอกอะไรเรา พี่รหัสชื่ออะไร บอกมาดิ!"

"เอ่อ ขอโทษแทนเพื่อนมายด้วยนะคะ พอดีช้องนางกำลังเครียดน่ะค่ะ พวกพี่ช่วยให้พวกเราผ่านบทลงโทษนี้ด้วยนะคะ"

พนิตตาเอาน้ำเย็นเข้าลูบเป็นฝ่ายรีบออกหน้าขอร้องรุ่นพี่กลุ่มนี้แทน

"เออ น้องคนนี้ค่อยพูดจาน่าฟังหน่อย หน้าตาก็น่ารัก มีแฟนหรือยังครับ พี่ยังโสดนะ"

"ถุย! ไอ้แมลงโม้ สับลางคนในสต๊อกมึงให้ทันก่อนเถอะ"

"ไอ้เย-ส มึงจะแฉเพื่อนเพื่อ!?"

"กูชื่อเบส เย-สพ่องมึงเถอะ"

แล้วก็เกิดสงครามกันระหว่างกลุ่มเพื่อนนักกีฬา ทำเอาช้องนางกำหมัดแล้วหนึ่ง

"เอามาสิ เดี๋ยวพวกพี่เซ็นต์ให้"

ทว่าเสียง ๆ หนึ่งที่ไม่เคยอยู่ในวงโต๊ะกินข้าวกลับดังขึ้นทางด้านหลัง

เสียงนั้นทั้งทุ้ม ละมุนหู ฟังแล้วเป็นโทนเสียงที่อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

"ไอ้เจ้าชายนั่นทำเท่เรียกคะแนนสาว ๆ อีกแล้วว่ะ!"

เสียงถากถางดังขึ้นจากหนึ่งในสิบที่นั่งอยู่โต๊ะกินข้าว