ตอนที่ 2

วันต่อมา...

"ลงโทษบ้าบออะไรก็ไม่รู้!"

ช้องนางทิ้งตัวลงบนโต๊ะหินอ่อนหน้าโรงอาหารของคณะคหกรรมฯ พลางฟุบหน้าลงกับเนื้อผิวหินอ่อนที่เย็นยะเยียบ

"วันนี้เราไปลองอีกทีเถอะ จะต้องมีคนหลุดปากแหละว่าพี่ที่ต้องไปขอลายเซ็นต์ไปไหน"

พนิตตาปลุกความหึกเหิมให้กับบรรดาเพื่อนทั้งสอง

"ใช่กลุ่มนี้ปะ?"

หยาดงามยื่นหน้าจอสมาร์ทโฟนให้ทั้งสองคนดู

เมื่อครู่เธอเพิ่งสมัครสมาชิกเว็บบอร์ดกระทู้ของมหาลัย และลองค้นหานักกีฬาโซฮอตสามปีซ้อนของทางมหาลัยจึงขึ้นเป้าหมายที่พวกเธอจะต้องไปล่าลายเซ็นต์มาทั้งหมดสิบสองคน

"น่าจะใช่แหละ แต่เราไม่เคยเห็นพวกพี่เขาเลยนี่"

ไม่ใช่ว่าพวกเธอไม่รู้ว่าต้องล่าลายเซ็นต์ใคร เพียงแต่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่พวกเธอตามหาตามคณะที่พวกรุ่นพี่เรียนแล้วแต่กลับไม่เจอใครเลยสักคนทำให้พวกเธอนั่งถอดใจอยู่ตรงนี้

"นั่นสิ แล้วเอาไงดี พี่โฉมให้ส่งลายเซ็นต์พร้อมรูปถ่ายพรุ่งนี้เช้าแล้ว"

พนิตตาบ่นพึมพำกับตัวเอง แต่เหมือนจะทำให้อีกสองคนคิดหนักตามไปด้วย

"สงสัยคงต้องพึ่งศาสตร์มูเตลูแล้วละ"

ไพ่ทาโรต์หนึ่งสำรับถูกวางไว้บนโต๊ะหินอ่อนพร้อมผ้ากำมะหยี่สีแดงเลือดหมูปูลงเสร็จสรรพ

"ว้าว! นี่ช้องเป็นแม่หมอดูไพ่เหรอ"

หยาดงามทำตาปริบ ๆ เมื่อเห็นความเตรียมพร้อมของเพื่อน

"ไม่ขนาดนั้น เราแค่เอาไว้ดูดวงให้ตัวเองเวลาถึงทางตันคิดอะไรไม่ออกน่ะ"

หยาดงามและพนิตตาพยักหน้าเข้าใจ

แต่ละคนล้วนมีความชอบและวิธีหาทางออกให้ตัวเองยามคับขันละนะ ต่างคนต่างความคิด นานาจิตตัง

"มา ๆ จับมือประสานพลังกัน"

แม่หมอจำเป็นอย่างช้องนางยื่นมือออกมาทั้งสองข้างเพื่อให้เพื่อนทั้งสองคนจับมือวนเป็นวงกลม

"หลับตาแล้วตั้งสมาธิไปที่ทีมนักกีฬาที่เราต้องไปล่าลายเซ็นต์นะ"

ช้องนางบอกวิธีการทำนายไพ่ของเธอ

"ตั้งสมาธิไปที่รุ่นพี่ทั้งสิบสองคนเลยเหรอ"

นั่นสิ พนิตตาก็งงกับคำบอกของช้องนาง ดีที่หยาดงามถามออกมาก่อน

"เอาสักคนที่พวกเธอจำชื่อหรือจำหน้าได้แม่นน่ะ ถ้าจำได้เยอะก็เหมาหมดเลย เทพท่านจะได้ไม่สับสน"

แบบนี้ก็มีด้วย...

เอาสักคนที่จำได้แม่นยำงั้นเหรอ ทำไมจู่ ๆ พนิตตาก็นึกถึงรุ่นพี่ที่สวมเสื้อเบอร์เจ็ดคนนั้น

'Phaendin' นั่นจะใช่ชื่อพี่เขาหรือเปล่านะ

หลังจากที่ช้องนางทำการทำนายไพ่สำเร็จ ผลก็ออกมาเป็นที่น่าพอใจช่วยเติมกำลังใจให้ทั้งสามสาวได้ เมื่อพวกเธอรวมพลังกันเปิดได้ไพ่ที่ชื่อว่า 'The World' ไพ่ใบนี้บ่งบอกถึงการจบสิ้น เสร็จสมบูรณ์ ความสำเร็จและการบรรลุเป้าหมายที่ตั้งไว้

"เอาล่ะสาว ต่อไปเราต้อง อตตาหิ อตตโน นาโถ แล้วละ"

ช้องนางปลุกไฟในตัวเพื่อนทั้งสอง จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายเพื่อเดินเข้าไปในโรงอาหาร หาอะไรเติมลงท้องเพื่อตุนแรงไว้ล่าลายเซ็นต์ของเหล่านักกีฬาดังของมหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่

"เอานี่ เอานี่ แล้วก็นี่ค่ะ"

ช้องนางชี้ไปที่ผัดผักรวมมิตรกุ้ง ไข่ต้ม แล้วก็หมูยอทอด

"หนูก็กินเลียนแบบผู้ชายอีกคนแล้วเหรอ"

ทว่าคำพูดของแม่ครัวของโรงอาหารกลับไม่ค่อยถูกหูคนฟังอย่างเธอเท่าไร

"อะไรคือกินเลียนแบบผู้ชายอะ"

อย่างที่เคยบอก ช้องนางเป็นพวกสายบวก ไม่เข้าใจอะไรก็จะถามมันตรง ๆ ไปเลยจะได้เคลียร์ ๆ ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าอีกคนจะอายุเยอะกว่าหรือน้อยกว่า ขอแค่อย่ามาทำให้เธอเส้นกระตุกเป็นพอ

"เอ้า ก็นี่ไง ดูเมนูอาหารป้าสิ มีเจ็ดอย่าง นักศึกษาหญิงที่นี่กินแค่สามอย่างนี้จนป้าจะลดเมนูเหลือแค่สามอย่างนี้แล้ว"

"แล้วมันแปลกตรงไหนอะหนูไม่เข้าใจ"

ช้องนางยังไม่ยอมยื่นมือไปรับอาหารที่ป้าแม่ครัวตักไว้ให้ เธอต้องเคลียร์เรื่องค้างคาใจนี้ก่อนถึงจะยอมจ่ายเงิน

"อ้อ นี่เด็กใหม่เหรอเลยไม่รู้ งั้นมานี่ป้าจะบอกอะไรให้นะ"

ป้าแม่ครัวกวักมือเรียกให้ช้องนางขยับเข้าไปใกล้ ๆ อีกนิดจะได้กระซิบเรื่องสำคัญถนัด

"ไอ้เมนูสามอย่างที่เราสั่งเมื่อกี้น่ะ เป็นเมนูโปรดของนักกีฬาว่ายน้ำคนนั้น คนดังด้วยนะนั่น"

ช้องนางค่อย ๆ หันไปมองตามทิศทางที่ป้าแม่ครัวคนนั้นแอบชี้ไปแบบหลบ ๆ เพราะกลัวเจ้าตัวจะเห็น

"เฮ้ย! ไม่จริงมั้ง"