บทที่4 ยิ่งเกลียดยิ่งดี

พระพายจัดการเก็บกวาดเศษแก้วและข้าวต้มที่สาดกระเซ็นทั่วพื้นเป็นบริเวณกว้างทั้งน้ำตานองหน้า แต่เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดโดนคนใจร้ายรังแกไม่พอแม้แต่เศษแก้วก็ยังรังแกเธอด้วยมันบาดเข้าที่นิ้วเธอจัง ๆ ในตอนที่กำลังหยิบใส่ที่โกยขยะ

"โอ๊ย!" เธอนิ่วหน้าหลุดร้องด้วยความรู้สึกเจ็บมองแผลบนนิ้วชี้ที่มีเลือดสีแดงสดซึมออกมาด้วยแววตาไหวระริก ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่อลันเดินลงมาจากชั้นสองทำให้เห็นเหตุการณ์พอดี

เขายืนมองร่างบางห่าง ๆ ไม่เข้าไปในทันทีจะรอดูปฏิกิริยาเธอสักหน่อยว่าเป็นยังไง น้ำตาที่ไหลอาบใบหน้านวลไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสงสาร หรือเห็นใจขึ้นมาสักนิด นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้นเธอจะต้องทุกข์ทรมานกว่าเขาเป็นร้อยเท่าพันเท่า

"บ้าชะมัด! เกิดเป็นพระพายทำไมมันถึงได้รันทดขนาดนี้นะ" ด้านพระพายกลับไม่รู้ตัวเลยว่าถูกจับจ้องอยู่ตลอดเวลาพึมพำออกมาอย่างตัดพ้อนึกน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาของตัวเองนัก ก่อนใช้หลังมือปาดน้ำตาออกลวก ๆ หยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยิบพลาสเตอร์ในกล่องอุปกรณ์ทำแผล

ทว่าเธอก็ต้องสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจในตอนที่หันหลังกลับไปพบกับร่างสูงที่ยืนหน้าทมึงตึงจับจ้องมายังเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ไม่รู้ว่าเขามายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน แต่ที่เขามายืนตรงนี้มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ คงคิดหาเรื่องอะไรเธออีก

แววตาไหวระริกมองใบหน้าทมึงตึงอย่างหวาดหวั่นเพียงเห็นหน้าปีศาจร้ายอย่างเขาเธอก็กลัวตั้งไว้แล้ว แต่ผ่านไปนานนับนาทีเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะทำอะไรหรือพูดอะไรเอาแต่จ้องหน้าอยู่อย่างนั้นต้องการเล่นสงครามประสาทหรือยังไงกัน

เธอลอบถอนหายใจเบา ๆ กำพลาสเตอร์ในมือแน่นข่มความกลัวไว้ก้าวเท้าเดินผ่านร่างสูงไปด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นระส่ำ

"โอ๊ย!" ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอร้องด้วยความเจ็บเมื่อถูกมือหนาจับเข้าบริเวณมือที่โดนแก้วบาดในจังหวะที่กำลังเดินผ่านไป หนำซ้ำยังออกแรงบีบจนเลือดบนแผลที่เพิ่งแห้งไหลซึมออกมาอีกครั้ง

"พะ..พายเจ็บคุณอลัน" เจ็บเธอเจ็บเป็นอย่างมากกับการกระทำหยาบช้าของคนใจร้าย ร้องบอกเสียงสั่นพลางพยายามใช้อีกมือแกะมือหนาออกพัลวัน แต่ยิ่งพยายามมากเท่าไรเขาก็ยิ่งออกแรงบีบมากขึ้นเท่านั้นส่งผลให้เลือดสีแดงสดไหลออกจากแผลเป็นจำนวนมากพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากลงอาบสองแก้มนวลด้วยความเจ็บปวด "อึก! คุณอลันพายเจ็บ"

"อย่าสำออยแผลแค่นี้ไม่ทำให้เธอตายหรอกพระพาย หรือถ้าตายฉันจะช่วยสงเคราะห์เป็นคนจัดงานศพให้เอง" คำพูดร้ายกาจพ่นออกจากริมฝีปากหนาอย่างเลือดเย็น น้ำตาและเสียงร้องบอกของหญิงสาวไม่ได้ทำให้เขานึกสงสารหรือเห็นใจสักนิด กลับกันยิ่งได้เห็นเธอเจ็บปวดก็ยิ่งสะใจมากกว่า

แววตาดุดันราวกับสัตว์ร้ายก้มมองเลือดสีแดงสดที่ไหลอาบนิ้วเรียวหยดเผาะลงพื้นแวบหนึ่ง แล้วช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าเรียวต่อนานนับนาที ก่อนลากเธอไปยังตู้ยาสามัญประจำบ้าน

"ปล่อยพายนะคะ" คนถูกกระชากลากถูพยายามขืนตัวสุดแรงไม่ให้ร่างถลาตามแรง แต่แรงเพียงน้อยนิดของเธอก็มิอาจต้านทานกำลังคนตัวโตกว่าได้

"คุณอลันจะทำอะไร" ความกลัวเกาะกุมหัวใจดวงน้อย ๆ ของพระพายอย่างหนักเมื่ออีกคนหยิบขวดแอลกอฮอล์ที่วางอยู่ในตู้ยาสามัญประจำบ้านออกมาแล้วใช้ปากเปิดฝา พยายามดึงมือออกจากการจับกุมสุดแรงพอเดาได้ว่าเขาคิดจะทำอะไรต่อ

"ยะ..อย่านะคะ" ร้องห้ามเสียงสั่นส่ายหน้าส่งสายตาเว้าวอนสุดฤทธิ์หวังให้เขาเห็นใจ แม้รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีประโยชน์อะไรเลยก็ตาม

อลันมองใบหน้าเรียวอย่างสมเพชยิ่งหญิงสาวแสดงความหวาดกลัวมากเท่าไรเขาก็ยิ่งชอบ การได้เห็นเธอเจ็บปวดและหวาดกลัวทำให้เขามีความสุข

"เดี๋ยวฉันทำแผลให้" เขากระชากมือเรียวที่พยายามสะบัดออกจากการจับกุมขึ้นมาแล้วราดแอลกอฮอล์ลงบนแผลทันทีที่เอ่ยจบไม่สนใจว่าอีกคนจะเป็นยังไง

"อึก" พระพายถึงกับสะดุ้งโหยงหน้านิ่วคิ้วขมวดกัดปากจนห่อเลือดถึงแม้แผลจะไม่มากแต่เมื่อโดนแอลกอฮอล์กัดก็สร้างความเจ็บแสบให้เธอไม่น้อย ดวงตาที่พร่ามัวด้วยหยาดน้ำตาแหงนขึ้นมองใบหน้าผู้ชายใจร้ายเขม็ง เธอทั้งเกลียดทั้งโกรธทั้งแค้นเขาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะคำขอร้องของผู้มีพระคุณค้ำคออยู่

“ทำไมเกลียดเหรอ โกรธเหรอ ดีโกรธและเกลียดฉันให้มาก ๆ นะ” อลันแสยะยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยันแค่เห็นสายตาที่หญิงสาวมองมา เขาก็รู้แล้วว่าเธอทั้งโกรธทั้งเกลียดเขามากขนาดไหนหากฆ่าได้เธอคงฆ่าไปแล้ว แต่แล้วยังไงยิ่งเธอโกรธและเกลียดเขามากเท่าไรก็ยิ่งดีเพราะจะทำให้เธอทุกข์ทรมานมากขึ้นเรื่อย ๆ ที่ต้องอยู่ร่วมชายคากับคนที่เกลียดสักวันคงอกแตกตายไปเอง เมื่อพูดจบเขาก็สลัดมือเรียวออกอย่างแรงจนอีกคนเซเล็กน้อย ก่อนจะส่าวเท้าเดินออกไป

“คนสารเลว” พระพายได้แต่ก่นด่าตามหลังด้วยความคับแค้นใจมองเขาเดินจากไปจนลับสายตาจึงก้มมองแผลบนนิ้วที่ตอนนี้แดงแจ๋เพราะโดนแอลกอฮอล์กัด น้ำตาแห่งความเจ็บใจหยดเผาะลงบนแผลหยดแล้วหยดเล่าเจ็บใจที่ไม่สามารถต่อกรกับคนพันนั้นได้เลย คำถามพลันผุดขึ้นในสมองอีกครั้งว่าทำไมกันเพราะสาเหตุอะไรเขาถึงจงเกลียดจงชังเธอได้มากมายขนาดนี้

เธอจมดิ่งอยู่กับความคิดนานสองนานก่อนสะบัดศีรษะไล่ความสงสัยออกเพราะยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว จากนั้นก็เอาพลาสเตอร์ที่กำอยู่ในมืออีกข้างมาปิดแผล แล้วไปจัดการเก็บกวาดเศษแก้วและข้าวต้มบนพื้นที่ทำค้างไว้ต่อ เมื่อเสร็จเรียบร้อยก็เดินขึ้นห้องนอนตัวเอง ส่วนอีกคนได้ขับรถออกไปจากบ้านก่อนหน้านี้แล้วทำให้เธอหายใจหายคอได้สะดวกหน่อยหากเป็นไปได้ก็ขอให้เขาไม่ต้องกลับมาอีกเลยยิ่งดี