ตอนที่ 6 ห้องหอคืนแรก

ตอนที่ 6 ห้องหอคืนแรก

@น้ำชา

ฉันนั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่ในห้องรับแขกคนเดียวสักครู่ พลางคิดขึ้นมาได้ว่าฉันต้องเอากระเป๋าไปเก็บ ห้องพักของฉันอยู่ไหนนะ

"ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่าหนูพักที่ห้องไหนคะ" พอดีมีแม่บ้านคนหนึ่งเดินผ่านมาพอดี ฉันจึงถามหาห้องพักของตัวเอง

"เชิญทางนี้ค่ะ คุณผู้หญิง" คุณผู้หญิง!

"เรียกหนูว่าน้ำชาก็พอค่ะ"

"เชิญทางนี้ค่ะ คุณน้ำชา" ฉันเดินตามแม่บ้านขึ้นไปที่ชั้นบนของบ้าน แม่บ้านพาเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องหนึ่ง

"ห้องนี้ค่ะ เชิญคุณน้ำชาพักผ่อนได้ตามสบาย ดิฉันขอตัวก่อน"

อยู่ๆก็ได้เป็นคุณน้ำชา แถมยังมีสามีหล่อและรวยมาก ฝันไปหรือเปล่าเนี่ย ฉันยกมือทั้งสองข้างขึ้นตบมาที่แก้มของตัวเองเบาๆ...ฉันไม่ได้ฝันไป ทั้งหมดนี้คือเรื่องจริง!

ฉันเปิดประตูห้องเข้าไปด้านใน ก็พบกับข้าวของทุกอย่าง ที่ดูยังไงก็เหมือนกับว่ามีคนอยู่ในห้องนี้ ส่วนกระเป๋าสัมภาระของฉันถูกวางอยู่ด้านในห้อง หรือว่า...

ห้องนี้น่าจะเป็นห้องของคุณภัทร...ต้องใช่แน่ๆ ฉันเดินสำรวจพร้อมกับเปิดตู้เสื้อผ้าดู ปรากฏว่าในตู้เสื้อผ้ามีเสื้อผ้าผู้ชายอยู่จริงๆด้วย

จากนั้นฉันจึงจัดการเอาของในกระเป๋าเก็บเข้าที่เข้าทางให้เรียบร้อย โดยไม่ลืมที่จะเดินสำรวจห้องนี้สักหน่อย

โอ้โห...ห้องน้ำเหรอนี่ ทำไมมันทั้งใหญ่โตและหรูหราขนาดนี้ กระจกก็ใหญ่

"กระจกวิเศษบอกข้าเถิดว่าข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม" ฉันกำลังรู้สึกว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ ก่อนมาไม่ได้คาดหวังอะไรมาก สิ่งที่พบเจอตอนนี้ทำให้ฉันรู้สึกว้าวสุดๆไปเลย

ช่วงเย็นของวันเดียวกัน

หลังจากอาหารมื้อเย็นจบลง ฉันกำลังครุ่นคิดด้วยความตื่นเต้น ในขณะที่กำลังพาตัวเองเดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน

คืนนี้ฉันกับเขาจะนอนกันยังไงนะ...เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของฉันก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาด้วยความเขินอายอย่างห้ามไม่ได้...ก็ฉันไม่เคยนี่

"คิกๆ" เขานอนด้านซ้าย ฉันนอนด้านขวา หรือจะให้เขานอนด้านขวา แล้วฉันนอนด้านซ้ายแทนดีนะ

ไม่ๆๆ ฉันต้องให้เขาเป็นคนเลือกเพราะเขาเป็นเจ้าของเตียง ทันทีที่ฉันผลักประตูห้องเข้าไปด้านใน สายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นโซฟาหนังอย่างดีชุดใหญ่ที่ตั้งอยู่ภายในห้อง พลางคิดถึงบทนิยายที่ฉันชอบอ่าน

ฝันไปเถอะ! ฉันไม่มีทางยอมนอนที่โซฟานั่นแน่ๆ หวังว่าเขาจะไม่ใจร้ายกับฉันจนเกินไป

"เลิกคิดๆ ไปอาบน้ำดีกว่า" ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองเสียงเบา จากนั้นฉันก็ฮับเพลงเบาๆด้วยท่าทางมีความสุขสุดๆ ก่อนที่จะพาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ

ทันทีที่ฉันเปิดประตูห้องน้ำพรวดพราดเข้าไป โดยไม่ได้ให้ซุ่มให้เสียง ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังใช้ห้องน้ำอยู่ เขากำลังอาบน้ำ และแล้วสายตาไม่รักดีของฉันก็แอบมองไปทางเขา แผ่นหลังกว้างของเขานั้นอัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อสมชายชาตรี แถมผิวของเขายังเรียบเนียนขาวผ่อง อย่างกับผิวของผู้หญิง

'โอ้โห...หุ่นดีเป็นบ้าเลย' ในขณะนั้นเองเขาก็หันมาเห็นฉันกำลังยืนมองอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ ตรงที่เขากำลังยืนอาบน้ำเป็นกระจกขุ่น ฉันมองเห็นเขาได้แค่เพียงท่อนบนเท่านั้น เขารีบหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำขึ้นมาสวมทันที จากนั้นเขาก็ส่งสายตาดุๆมาทางฉัน

"ขอโทษค่ะ หนูไม่รู้ว่าคุณใช้ห้องน้ำอยู่" ทำเป็นเขิน อีกหน่อยฉันก็ต้องเห็นของเขาจนหมดอยู่ดีนั่นแหละ!

ฉันจึงปิดประตูให้เขาเหมือนเดิม สักครู่เขาก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เขาหันมามองหน้าฉันนิดหน่อย ก่อนที่จะเดินตรงไปที่ห้องแต่งตัว

ฉันมองแผ่นหลังกว้างของเขา จนเขาเดินหายเข้าห้องแต่งตัวไป จากนั้นฉันจึงหันกลับมาจัดการพาตัวเองเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำบ้าง

หลังจากที่ฉันออกมาจากห้องน้ำ ฉันก็ไม่เห็นเขาอยู่ในห้องนี้แล้ว ไม่รู้ว่าเขาไปไหน ฉันจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรออกหาพี่ม่านฟ้า

Rrrrrr

เสียงสัญญาณดังไม่นานพี่สาวของฉันก็รับสายพร้อมกับกรอกเสียงหวานๆเข้ามาในสาย

"เพิ่งจะไปถึงยังไม่ข้ามวัน คงไม่ได้ร้องไห้อยากจะกลับบ้านหรอกนะ"

"เปล่าสักหน่อย...พี่ไม่อยากรู้เหรอว่าคู่หมั้นของพี่เขาหล่อเหลาขนาดไหน"

"ห้ามพูดแบบนี้อีกเด็ดขาด เขาไม่ใช่ของพี่"

"อย่าดุสิ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ เขาเป็นของหนูโอเคไหม"

"อือ...ว่าแต่เขาดีกับน้ำชาไหม"

"เขาเฉยๆ หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคิดอะไรอยู่"

"น้ำชาคิดว่าตัวเองจะอยู่ที่นั่นได้ไหม"

"ได้แน่นอนค่ะ พี่ไม่ต้องเป็นห่วง ฝากบอกคุณพ่อกับคุณแม่ด้วยว่าหนูสบายดี บ้านคุณปู่หลังใหญ่อย่างกับวัง ห้องนอนก็ใหญ่ ห้องน้ำก็ใหญ่ ห้องแต่งตัวก็กว๊างกว้าง แต่ทั้งหมดนี้มันควรจะเป็นของพี่"

"พี่ไม่ได้อยากได้ พี่ดีใจที่น้ำชาชอบ"

"ถึงแม้ว่าทุกอย่างรอบตัวจะดูดีไปหมด แต่คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี เขาไม่เห็นสนใจหนูเลย" เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ฉันแอบรู้สึกนอยด์นิดหน่อย

"เรื่องแบบนี้อาจจะต้องใช้เวลาปรับตัวสักหน่อย ต่างคนต่างไม่เคยรู้จักกัน พี่ว่าไม่แปลกนะ"

"คงอย่างนั้นมั้งคะ"

"ดูแลตัวเองดีๆด้วยล่ะ"

"ค่ะ หนูไม่รบกวนพี่แล้ว ขอตัวไปดูซีรีย์ต่อก่อนนะคะ" สิ่งที่ฉันชื่นชอบที่สุดก็คือดูซีรีย์ อ่านนิยาย เล่นเกม ฟังเพลงและทำอาหาร

"จ้า" สายสนทนาถูกตัดไป ฉันจึงนอนดูซีรีย์เรื่องที่ดูค้างเอาไว้ต่อ จนเวลาล่วงเลยผ่านไป ฉันได้ยินเสียงเปิดประตู และจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเขา...

"ไปไหนมาคะ" เขาหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความให้ฉันอ่าน

'นั่งทำงาน อยู่ในห้องทำงาน' ฉันพยักหน้ารับทราบ จากนั้นจึงถามเขาอีกว่า...

"คุณเข้านอนกี่ทุ่มคะ"

'สี่ทุ่ม' ฉันจึงเหลือบสายตาไปดูเวลาที่หน้าจอมือถือที่เขากำลังยื่นมาให้ฉันอ่านข้อความ ปรากฏว่าขณะนี้เป็นเวลาสามทุ่มห้าสิบนาทีแล้ว

'จะนอนแล้วเหรอ' ประโยคนี้ฉันคิดในใจอย่างเซ็งๆ ฉันแค่อยากมีเวลาอยู่กับเขาให้เยอะขึ้นหน่อย ไม่ได้คิดไปถึงเรื่องนั้นจริงๆนะ

'คิดอะไรอยู่' ประโยคนี้เขาพิมพ์ข้อความส่งให้ฉันอ่านอีกครั้ง

"เปล่าค่ะ ได้เวลานอนแล้ว" ฉันรีบปฏิเสธแก้เขินให้ตัวเองทันที จากนั้นฉันจึงขยับตัวให้เขาขึ้นมานอนด้วยกัน

"ขึ้นมานอนสิคะ" เขายืนมองหน้าฉันด้วยสีหน้านิ่งๆอยู่สักครู่ ราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

"หนูไม่ไปนอนที่โซฟานะ" ฉันรีบพูดในสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดอยู่ทันที จากนั้นเขาก็เอนตัวนอนลงมาบนเตียงข้างๆฉัน พลางเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง จากนั้นเขาก็หลับตาลง

'นอนจริงๆด้วยแฮะ! ไม่คิดจะสนใจกันหน่อยเหรอ' ประโยคนี้ฉันคิดในใจคนเดียวขำๆ โดยปกติแล้วมนุษย์ผู้ชายต้องไม่เป็นแบบนี้สิ เขาหลับตานอนนิ่ง ส่วนฉันนอนไม่หลับ ลืมตานอนตะแคงมองหน้าเขาอยู่อย่างนั้น

'ผู้ชายอะไรตัวห๊อมหอม' เมื่อคิดได้ดังนั้น ฉันจึงขยับตัวเข้าไปใกล้เขาอีกนิด

'คนอะไรหล๊อหล่อ คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ริมฝีปากชมพูระเรื่อ ผิวหน้าก็ดี๊ดี...หรือว่าเขาจะไม่ใช่ชายแท้!!' ฉันนอนคิดในใจ ในบางครั้งแอบมีเสียงหัวเราะคึกคักดังออกมาจากในลำคอบ้าง

'ไม่เอาน่า...น้ำชาแกอย่าคิดแบบนี้นะ ถ้าเขาไม่ใช่ชายแท้ ฉันคงรู้สึกเสียดายของน่าดู'

'หลับหรือยังนะ' อาการยุกยิกของฉันทำให้คนที่นอนอยู่ข้างๆ ลืมตาขึ้นมามองหน้าฉันด้วยสายตามีคำถาม

"เอ่อ...หนู...หนูนอนไม่หลับค่ะ" นี่มันเป็นประโยคเชิญชวนชัดๆ ฉันกล้าพูดออกมาได้ยังไง! แต่เขากลับขยับตัวนอนตะแคงหันหลังให้...ทุบสักทีดีไหม!