บทที่ 4 อำมหิตเกินกว่าจินตนาการ (1)

ไป๋เฉินเซียงนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ กะพริบเปลือกตาสองสามหน พลางกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ กระทั่งสำรวจใบหน้าของอีกฝ่ายก็ยิ่งสร้างความประหลาดใจขึ้นไม่น้อย

บุรุษผู้นี้หล่อเหลาเป็นอย่างมาก โครงหน้าของเขาช่างคลับคล้ายว่านางเคยพานพบมาก่อน นัยน์ตาสีนิลแข็งกร้าวดุดันกระนั้นยังคล้ายกับท้องฟ้าในคืนไร้ดาว ไป๋เฉินเซียงจ้องมองเขาไม่ขยับ จมูกโด่งเป็นสันรับกับโครงหน้าคมเข้ม รูปปากหยักระบายสีแดงระเรื่อ ทว่าเส้นผมของเขากลับมีสีเงินยวงแซมประปราย

หน้ายังดูเด็กทำไมผมหงอกแล้ว

“มองพอหรือยัง ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร หากไม่พูดข้าจะปิดปากเจ้าเสียตอนนี้” เสียงทุ้มถามย้ำ

ไป๋เฉินเซียงได้สติมือทั้งสองฝั่งชูขึ้นแช่มช้าเพื่อส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายรับรู้ว่านางมาดี ไป๋เฉินเซียงกระแอมปรับน้ำเสียงให้ทุ้มกว่ายามปกติ

“ขออภัยคุณชายท่านนี้ ข้าน้อยเสียมารยาทแล้ว ข้าน้อยแค่บังเอิญขึ้นรถม้าผิดเพราะเห็นว่ารถม้าของท่านคล้ายกับรถม้าลูกพี่ลูกน้องข้าน้อยที่นัดกันไว้ ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจรบกวนท่านจริง ๆ นะขอรับ”

คิ้วเข้มเลิกขึ้นหนึ่งฝั่ง “ขึ้นผิด...เช่นนั้นเจ้าก็ลงไป”

มีดปลายแหลมยังยื่นจ่อไม่ห่างจากใบหน้าเกลี้ยงเกลา ทั้งที่อีกฝ่ายพูดอยู่กับนางทว่านัยน์ตาของเขากลับไม่สบตานางเลยสักนิดไป๋เฉินเซียงค่อย ๆ ขยับตัวและโบกมือไปมาเบื้องหน้าของเขา ดวงตาคมเข้มไม่กะพริบราวกับไร้จิตวิญญาณ

ดวงตาเขามีปัญหางั้นหรือ

“ช้าก่อน” เสียงทุ้มดังมาจากนอกรถม้า

มือที่โบกไปมาชะงักลง ชายหนุ่มเองก็รับรู้ถึงความผิดปกติ เขายังรู้อีกว่าไป๋เฉินเซียงลอบทดสอบดวงตาของเขา ไป๋เฉินเซียงเริ่มรู้สึกกังวลเพราะเกรงว่าคนของทางการจะเข้ามาตรวจค้นด้านใน

แต่แล้วก็มีเสียงดุดันตวาดแทรก “พวกเจ้าคิดทำอะไร! ไม่รู้หรือว่านี่เป็นรถม้าของผู้ใด”

นายตรวจการที่เฝ้าหน้าประตูทางออกเมืองชะงัก เขาเบนมองสัญลักษณ์พยัคฆ์ขาวกลางหลังคารถม้าก็บังเกิดความพรั่นพรึง นายตรวจการทั้งสองหดเท้าถอยหลังทันควัน

“ขออภัยใต้เท้า ข้าน้อยมิทราบ…”

“หลีกไป!”

นายตรวจการสองคนรีบขยับออกคนละฝั่งอย่างลนลาน รถม้าจึงพุ่งทะยานออกนอกประตูเมืองด้วยความรวดเร็วปานลมกรด

ไป๋เฉินเซียงนิ่งอึ้งกะพริบตาปริบ ๆ ฟังจากน้ำเสียงคนด้านนอกดูเหมือนเขาคงเป็นผู้มีอำนาจมากทีเดียว ซ้ำทหารเฝ้าประตูเมืองยังเรียกคนผู้นั้นว่าใต้เท้า ขนาดคนด้านนอกยังมีอำนาจถึงเพียงนี้ แล้วบุรุษร่างสูงที่นั่งตัวตรงด้านในจะมากอิทธิพลเพียงไหนกัน ไป๋เฉินเซียงศีรษะชาหนึบเพราะคล้ายกับตนกำลังหลบหลุมแต่พลาดตกบ่อ

“ท่าน…” บุรุษด้านนอกสาวเท้าเข้ามาก็เกิดผงะ เขาคว้ากระบี่ฉับพลันยื่นจ่อปลายแหลมคมเฉียดใกล้หน้าไป๋เฉินเซียงอีกคน เขาเขม้นจ้องนางดั่งมัจจุราชกระหายโลหิต ทั้งที่เขาอารักขาคนด้านในรถม้าอยู่ แต่กลับไม่เห็นความผิดปกติในตอนที่นางลอบเข้ามา ฝีเท้าของนางบางเบาประหนึ่งแมวขโมย

“เจ้าเป็นใคร ไยจึงมาอยู่ในรถม้าของท่าน…”

“หลีซง” ชายหนุ่มหน้าวสันต์แววตาไร้ดวงดาวขยับเอ่ยอีกครั้ง ยามนี้เขาลดมีดสั้นในมือลงแล้ว ส่วนบุรุษอีกคนยังคงจ้องเอาชีวิตนางด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด

“พี่ชายท่านนี้ฟังข้าก่อน ข้าไม่ได้ตั้งใจจะเข้ามารบกวนท่าน…เอ่อ...” ไป๋เฉินเซียงเหลียวมองไปยังบุรุษร่างกำยำซึ่งนั่งสงบนิ่งไม่ขยับ ประหนึ่งว่าเขาเป็นหุ่นขี้ผึ้งไม้แกะสลักอย่างไรอย่างนั้น เพราะนางไม่รู้สถานะของเขาจึงเรียกอีกฝ่ายเสียงแผ่ว “...ข้าไม่ได้ตั้งใจมารบกวนคุณชายท่านนี้เลยจริง ๆ ข้าคิดว่าเป็นรถม้าของญาติก็เลยเข้าใจผิดเท่านั้น”

บุรุษร่างสูงหรี่เปลือกตาลงจนแคบ “หนุ่มน้อย เจ้าแก้ตัวไม่ขึ้นเอาเสียเลย รถม้าคันนี้เป็นรถม้าที่ฮ่องเต้พระราชทาน มีเพียงคันเดียวในแคว้นจื่อโจว เจ้ามุสางั้นรึ”

ไป๋เฉินเซียงศีรษะชาดิก นางไม่เคยทราบมาก่อนว่ารถม้าก็เป็นของพระราชทานได้ ไป๋เฉินเซียงยิ้มแหยพลางโบกมือพัลวัน “พี่ชาย ข้าเพิ่งมาที่เมืองหลวงครั้งแรกเลยเข้าใจผิดไป ขออภัย ขออภัยจริง ๆ ขอรับ”

ไป๋เฉินเซียงกลอกตาคิดหาทางรอดให้ตัวเอง ครั้นสำรวจชายหนุ่มที่นั่งสงบนิ่งอยู่อย่างถ้วนถี่จึงร้องขึ้นเสียงดัง “อ้อ...”

ไป๋เฉินเซียงผินหน้ากลับไปยังอีกฝ่ายที่นั่งลำคอยืดตรง “ข้าน้อยว่าคุณชายท่านนี้ดวงตาคงมีปัญหาใช่หรือไม่ พวกท่านกำลังจะออกไปหาหมอหรือขอรับ”

“บังอาจ!” บุรุษนามว่าหลีซงปรี่เข้ามาด้วยความโมโห

ไป๋เฉินเซียงหลับตาแน่น กระบี่แวววาวคมปลาบกำลังจะหวดลงมายังศีรษะของนาง

“หลีซงอย่าใจร้อน ให้เขาพูดก่อน” เสียงทุ้มกล่าวด้วยสุ้มเสียงเย็นยะเยือก ทำให้คนที่ง้างกระบี่ต้องชะงักมือลงเดี๋ยวนั้น

ไป๋เฉินเซียงผ่อนหายใจโล่งอกเพราะตนเพิ่งชักเท้าออกจากปรโลกได้หมาด ๆ “ขอบคุณคุณชายที่เมตตา”

ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก แม้แววตาของเขาล่องลอยกระนั้นยังโน้มตัวลงมาใกล้นาง “เจ้าเป็นบุรุษงั้นรึ”

“ขะ...ขอรับ”

คำตอบของนางทำให้คิ้วเข้มกระตุกเบา

ไป๋เฉินเซียงหนาวยะเยือกไปทั้งร่าง ไม่คิดว่าตนจะดวงซวยเลือกขึ้นรถม้าผิดคัน แต่ก็นับว่าไม่โชคร้ายเสียทีเดียว เพราะรถม้าคันนี้ไม่ถูกตรวจค้นนางจึงรอดมาได้อย่างหวุดหวิด ไว้ลองหาทางเกลี้ยกล่อมคนผู้นี้ดูสักหน่อย จากการสังเกต แม้ชายตรงหน้านั้นดูองอาจทั้งยังมากไปด้วยกลิ่นอายสังหาร ทว่าเขาคงไม่ใจไม้ไส้ระกำเฉกเช่นผู้ติดตามของตนกระมัง เอะอะก็จะสะบั้นศีรษะนางอยู่เรื่อย

“ให้จัดการเขาเลยหรือไม่ขอรับ บางทีเจ้าหนุ่มนี่อาจเป็นมือสังหารหรือนักโทษหลบหนี”

มือหยาบระคายยกขึ้น “ช้าก่อน ข้าอยากฟังเขาพูดอีกสักหน่อย”

ไป๋เฉินเซียงมองตามฝ่ามือของเขา พลันสังเกตเห็นความหยาบกระด้างบนแผ่นมือกว้าง นิ้วโป้งของเขาสวมแหวนปานจื่อหยกขาวบริสุทธิ์ หากสังเกตดี ๆ บนแหวนหยกนั่นมีการสลักลายพยัคฆ์เอาไว้ ไป๋เฉินเซียงขบคิด

คนผู้นี้เป็นนักรบ เขาเป็นทหารหรือ คงไม่ได้เป็นแม่ทัพอีกคนกระมัง หากไม่ใช่แม่ทัพแล้วต้องยศใหญ่เพียงใดกันจึงไม่ถูกตรวจค้นรถม้าก่อนออกจากเมือง ทั้งที่ตาบอดเขายังน่าเกรงขามเพียงนี้

“เมื่อครู่เจ้าบอกว่าดวงตาข้ามีปัญหา เจ้ารู้ได้อย่างไร”

ไป๋เฉินเซียงได้สติ “ข้ามองแววตาของท่าน เดิมทีก็คล้ายคนปกติ ทว่านัยน์ตาของท่านกลับเลื่อนลอยไม่คล้ายสายตาของคนทั่วไป”

ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก

“เจ้าหนุ่ม ทำราวกับตนเป็นหมอ เจ้าบอกมาเลยดีกว่า ลักลอบขึ้นมาเพื่อจุดประสงค์ใดกันแน่”