บทที่ 2 หลีกหนีดวงชะตา (2)

น่าเสียดายที่เขายังหนุ่มยังแน่นก็ต้องกลายมาเป็นแม่ทัพตาบอด ทว่าดวงตาของเขาแลกมาด้วยชัยชนะอันยิ่งใหญ่นับหลายสิบหน แม่ทัพไป๋หู่สามารถกวาดล้างศัตรูจนราบเป็นหน้ากลอง กระทั่งอีกฝ่ายปราชัยและยินยอมทำสัญญาสงบศึกถึงยี่สิบปี เพียงแต่ไม่นานมานี้เขาเกิดตาบอดไม่ทราบสาเหตุ ศึกหนานชางที่เพิ่งผ่านมาจึงเป็นพี่ชายร่วมสายเลือดของเขาอาสาออกรบแทน ทั้งยังสามารถคว้าชัยชนะมาได้ด้วยยุทธวิธีการรบอันชาญฉลาด ด้วยความดีความชอบนี้ ฮ่องเต้จึงมอบตำแหน่งแม่ทัพชิงหลงให้แก่เขา ตระกูลหลานจึงมากอิทธิพลขึ้นไปอีกขั้น เพราะเขาสามารถให้กำเนิดแม่ทัพได้พร้อมกันถึงสองคน

แม้ว่าแม่ทัพไป๋หู่กลับกลายเป็นแม่ทัพพิการ ทว่าฮ่องเต้ก็ยังปูนบำเหน็จให้เขามากมายเหนือคณนา ไม่ว่าจะเป็นที่ดิน ทรัพย์สินเงินทอง รวมทั้งยังมอบสมรสพระราชทานให้แก่เขาเพื่อประโลมจิตใจที่บอบช้ำ ในอีกหนึ่งปีข้างหน้าแม่ทัพไป๋หู่กับบุตรีของใต้เท้าวูนามว่าวูหลิงอีจะต้องเข้าพิธีวิวาห์กันตามธรรมเนียม

ใต้เท้าวูเป็นขุนนางขั้นหนึ่งทั้งยังเป็นที่ปรึกษาของฮ่องเต้โดยตรง แม้เขาไม่ยินดีส่งบุตรีเข้าพิธีวิวาห์กับแม่ทัพตาบอดเพียงใด ทว่าก็มิอาจปฏิเสธสมรสพระราชทานครานี้ได้

แม่ทัพไป๋หู่ผู้เกรียงไกรก็ประหนึ่งเสือถูกถอดเขี้ยวเล็บ เขาต้องเก็บตัวอยู่แต่ในจวนเพื่อรักษาดวงตา เพียงแต่จะมีหมอเทวดาที่ไหนสามารถรักษาดวงตาของเขาให้หายได้กันเล่า เกรงว่าเขาอาจต้องกลายเป็นแม่ทัพตาบอดไปชั่วชีวิต

“คืนนี้เร่งพักผ่อนกันก่อน ไว้ข้าจะไปหาเซียงเซียงอีกครั้ง บางทีนางได้พักสักหน่อยก็อาจจำทุกอย่างได้”

ไป๋จื่อเหิงสะบัดชายเสื้อดังพรึบ หมุนกายจากไปอย่างไม่สบอารมณ์

หมู่เมฆบนขอบฟ้าเริ่มกลายเป็นสีทองเรือง ๆ ไม่นานแสงสว่างก็จางหายไป ทิ้งไว้เพียงบรรยากาศของความสงบและเย็นยะเยือกของราตรีกาล

ไป๋เฉินเซียงเอนตัวลงบนฟูกนอน โปหรานหยิบผ้าผืนหนาขึ้นคลุมเรือนร่างระหงที่นอนพาดกายยาวเหยียดเพื่อมอบความอบอุ่นให้ผู้เป็นนาย

“คุณหนู จุดกำยานดีหรือไม่เจ้าคะ”

ไป๋เฉินเซียงยิ้ม “เอาสิ”

ไป๋เฉินเซียงมองตามโปหรานที่เดินไปจุดกำยานคลายกังวลให้นาง ดูเหมือนคืนนี้คนสกุลไป๋คงหลับกันหมดแล้ว

ไป๋เฉินเซียงกำลังจมอยู่กับความคิดบางอย่างเพียงลำพัง ไม่นานสายตาก็ไปหยุดที่ลิ้นชักตัวหนึ่ง มือเรียวเลิกผ้าห่มออกจากตัว

“คุณหนู พื้นเย็นมาก ไยจึงลุกเดินเท้าเปล่าเช่นนั้นเจ้าคะ” โปหรานตกใจ

“ไม่เป็นไร ข้าดีขึ้นแล้ว”

ไป๋เฉินเซียงยอบกายลงจากนั้นหยิบซองบางอย่างออกมา พร้อมกับถุงผ้าอ้วนตุงใบหนึ่ง นี่เป็นเงินเก็บที่นางพยายามเก็บหอมรอมริบมาตลอดสิบห้าปี ยามนี้มันถึงเวลาที่ต้องใช้งานจริงแล้ว

ในชาติก่อนไม่ทันได้นำมาใช้ก็ถูกไป๋อีถิงรื้อห้องจนเจอ ทั้งยังนำเงินที่ไป๋เฉินเซียงหามาด้วยน้ำพักน้ำแรงไปถลุงใช้จนหมด

ถึงยังไงก็ต้องแต่งไปเป็นอนุของแม่ทัพชิงหลง เงินนี่คงไม่จำเป็นกับเจ้าแล้วกระมัง

พี่หญิงนั่นเงินของข้า เอาคืนมานะเจ้าคะ

มือเรียวคว้าไม่ทันถึงเป้าหมาย ไป๋เฉินเซียงก็ถูกไป๋อีถิงผลักจนล้มก้นจ้ำเบ้าลงบนพื้นไม้แข็งกระด้าง เสียงของโปหรานทำให้ภาพเหล่านั้นจางหายไปประหนึ่งหมอกควัน

“คุณหนู นั่นอะไรหรือเจ้าคะ”

ไป๋เฉินเซียงหลุดจากภวังค์ นางหมุนกายประจันหน้ากับโปหรานพร้อมของในมือ “อาหราน เจ้ารับนี่ไว้นะ”

โปหรานไม่เข้าใจ แต่ก็ยังเอื้อมมือรับด้วยท่าทีประหม่า ไป๋เฉินเซียงเห็นเช่นนั้นพลันยัดของทั้งสองสิ่งให้อีกฝ่าย พร้อมจดจ้องไปยังแววตากระจ่างใสของโปหรานอย่างแน่วแน่

“ข้าเชื่อว่าเจ้าจะต้องมีชีวิตที่ดีอย่างแน่นอน”

หัวคิ้วของโปหรานย่นเข้าหากันเล็กน้อย สีหน้าเต็มไปด้วยความพิศวง โปหรานเปิดถุงผ้าที่อยู่ในมือตนออกแช่มช้า ครั้นเห็นว่าเป็นสิ่งใดม่านตาก็พลันขยายกว้าง

“คุณหนู นี่เงินเก็บของท่านไม่ใช่หรือเจ้าคะ”

โปหรานจำถุงผ้าใบนี้ได้แล้ว มันเป็นสิ่งที่ไป๋เฉินเซียงหวงแหนอย่างมาก

“ซองนั่นคือสัญญาการซื้อตัวของเจ้า ส่วนเงินนี่เจ้าเอาไปตั้งหลักใหม่เสียนะ”

โปหรานนิ่งเงียบ น้ำตาเอ่อคลอขึ้นเต็มเบ้า เสียงใสสั่นเครือ “คุณหนูไม่ต้องการบ่าวแล้วหรือเจ้าคะ ไยต้องทำเช่นนี้”

ไป๋เฉินเซียงคว้ามือของโปหรานขึ้นมา จากนั้นบีบเบา ๆ เพื่อปลอบประโลม ใช่นางอยากขับไล่โปหรานไป แต่หากไม่ทำเช่นนี้โปหรานก็จะต้องถูกขายออกไปเป็นทาสเฉกเช่นชาติที่ผ่านมา

การที่นางตัดสินใจทำเช่นนี้นับเป็นเส้นทางที่ดีสำหรับโปหรานแล้ว ไป๋เฉินเซียงเองก็มีเส้นทางของนางเช่นกัน ถือเสียว่าต่างแยกย้ายกันไปเติบโต

“อาหรานไม่ต้องร้อง หากมีวาสนา เจ้าและข้าจะต้องได้พบกันอีกครั้งแน่นอน” ไป๋เฉินเซียงส่งยิ้มอันอบอุ่นให้แก่โปหราน

โปหรานน้ำตานองหน้าพลางสะอื้นแผ่ว “คุณหนูหมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ”

“คืนนี้…เราหนีออกจากจวนสกุลไป๋กันเถอะ”