บทที่6 คุยกับคุณต้องหน่อย 1

ยังไม่ทันที่ใครจะได้เอ่ยอะไรต่อเสียงห้าวก็ดังขึ้นซะก่อน เป็นเสียงที่ตฤณรดาเคยได้ยินและค่อยข้างคุ้น แต่กับสิรดนัยเขาไม่คุ้นและก็รู้สึกไม่ชอบเอามาก ๆ จะเรียกว่าอะไรล่ะ คงเรียกว่าไม่ถูกชะตาแค่ได้ยินเสียงล่ะมั้ง “เฮีย เส้นเล็กน้ำใส1”

“อ้าวคุณต้องตา มากินร้านนี้เหมือนกันเหรอ” เจ้าของเสียงนั้นส่งเสียงทักเด็กสาวอย่างคุ้นเคยจนทำเอาผู้บริหารหนุ่มเริ่มรู้สึกหงุดหงิด

“อ้าวเอิร์ท มาร้านนี้ได้ไงอะ บ้านนายอยู่อีกซอยนิ” คนถูกทักตอบกลับไปอย่างสงสัย รู้สึกแปลกใจที่อยู่ ๆก็พบเจอเขาที่นี่ คนที่เข้ามาใหม่คืออภิวัฒน์เพื่อนร่วมชั้นที่มีใจให้เธอนั่นเอง แต่ถ้าเธอจำไม่ผิดอภิวัฒน์อยู่คนละซอยกับวังสิราราช

‘ทำไมต้องถ่อมากินถึงร้านนี้ล่ะเนี่ย’ คนอารมณ์แปรปรวนช่วงก่อนมีประจำเดือนได้แต่คิดอย่างหงุดหงิด อยู่กับสิรดนัยน่ะเธอไม่หงุดหงิดเลยนะ แต่พออภิวัฒน์เข้ามาเธอรู้สึกไม่ชอบใจเอาซะเลย อารมณ์แปรปรวนนี่เลือกเป็นด้วยเหรอ ว่าจะอารมณ์อ้อนใคร อารมณ์เสียใส่ใคร

“อ๋อ พอดีผมมานอนบ้านพี่เขยกับพี่สาวอ่ะ อยู่ไม่ห่างจากร้านนี้เท่าไหร่ พี่สาวไม่ทำกับข้าวอะไรไว้ผมเลยออกมากินที่นี่อะ” อภิวัฒน์บอกก่อนที่จะกลั่นใจถาม “นั่งด้วยได้ไหมอ่ะ”

“เอ่อ...ได้ซิ แต่เรากินอิ่มแล้วนะ คงอยู่ต่อไม่นาน”เด็กสาวเอ่ยบอกก่อนที่เด็กหนุ่มจะยิ้มอย่างลิงโลดและนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่

“เออจริงดิ อาทิตย์หน้าก็จะแข่งแล้ว แต่ช่วงนี้คุณต้องตาไม่ค่อยไปซ้อมเลย มีปัญหาอะไรรึเปล่า หรือว่าถอนตัว” หนุ่มน้อยเอ่ยถามอย่างชวนคุย แปะเทียนมองแล้วยิ้มแหยๆก่อนที่จะเดินเลี่ยงออกไป เขาไม่รู้หรอกไอ้หนุ่มนี้ใคร แต่เข้ารู้สึกถึงรังสีความไม่พอใจของผู้บริหารหนุ่มที่แผ่ออกมาแล้ว ‘อั๊ยย๊า เห็นนิ่งๆถ้าไม่พอใจล่ะเหมืองพ่ออีไม่ผิดเลยอาหนุ่มนี่’

“อ๋อ พอดีที่บ้านมีปัญหานิดหน่อยน่ะ เลยไม่ได้ไปซ้อม แต่ไม่ได้ถอนตัวนะ อาทิตย์นี้ล่ะจะซ้อม อาทิตย์หน้าพร้อมแข่งแน่นอน” นักกีฬาเทควันโดหญิงเบอร์หนึ่งของโรงเรียนเอ่ยบอกก่อนที่จะถามออกไปบ้าง “แล้วเอิร์ทล่ะ การซ้อมเป็นไงบ้าง”

“การซ้อมของเรากะ...” “แปะครับ เก็บตังค์” ไม่ทันที่หนุ่มน้อยหน้ามนต์จะได้ตอบจบประโยค บุรุษอีกคนที่นั่งร่วมโต๊ะก็เอ่ยขึ้นราวกับต้องการให้รู้ว่าเขามีตัวตนอยู่ตรงนี้ด้วย ไม่ได้มีแค่พวกเธอสองคน

“เอ่อ สวัสดีครับ” อภิวัฒน์เอ่ยพร้อมทั้งยกมือไหว้หลังจากหันตามต้นเสียงมาเห็นว่านอกจากตฤณรดาแล้วยังมีอีกคนนั่งโต๊ะนี้ด้วย ตอนเข้ามาเข้าไม่เห็นจริง ๆนะ ผู้ชายคนนี้มาตอนไหนกัน?

หรือมาพร้อมตฤณรดา?

“เอ้อ เอิร์ท นี่พี่สิงโต เป็นพี่ชายของโซ่อ่ะ” เด็กสาวหนึ่งเดียวบนโต๊ะเอ่ยบอกและดนะนำให้ทั้งสองรู้จักกัน “พี่สิงโต นี่เอิร์ทเพื่อนคุณต้องกับโซ่”

“สวัสดีอีกครั้งครับพี่ อ้าวแล้วโซ่ไปไหนอะ” หนุ่มน้อยยิ้มทักทายก่อนที่จะหันมาถามถึงเพื่อนอีกคน

“ไม่ได้มาหรอก” ตฤณรดาตอบก่อนที่อีกฝ่ายจะร้องออกมา “อ้าว ไม่ได้มาแล้วต้องตามากับพี่ชายของโซ่ได้ไงอะ ไหนว่าโซ่หวงพี่ชายไง”

“เอ่อคือว่า... พี่สิงโตเขา...เขาเป็น...”

“เป็นแฟนคุณต้อง น้องโซ่ไปบ้านน้องปลาย พี่เลยพาแฟนมากินก๋วยเตี๋ยว” ผู้บริหารหนุ่มเอ่ยบอกก่อนที่เด็กสาวจะได้เอ่ยอะไรมาก และคำตอบของเขาก็ทำให้หนุ่มน้อยถึงกับนิ่ง เจ็บจุกจนพูดไม่ออก

“แฟนเหรอคุณต้องตา?” ในที่สุดอภิวัฒน์ก็พยายามฝืนหันมาถามเพื่อนสาวที่ตนชอบ

“อือ” เด็กสาวครางตอบพร้อมทั้งพยักหน้า วินาทีนั้นอภิวัฒน์ก็หันไปมองพิจารณาสิรดนัยอย่างไม่เกรงใจ

ไฮโซ นักธุรกิจ เนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า หล่อ รวย ไร้ที่ติ ทันทีที่หันมองสิรดนัยคำพวกนี้ก็ไหลเข้ามาในความรู้สึกของเด็กหนุ่ม แล้วดูเขาสิ แค่เด็กหนุ่มที่ยังไม่เป็นโล้เป็นพาย อาศัยเงินพ่อแม่ใช้ไปวันๆ เขาไม่อาจเทียบได้เลยสักนิดกับคนตรงหน้า คงไม่แปลกที่ตฤณรดาจะยอมคบหากับคนประเภทนี้มากกว่าเขา ผู้หญิงทุกคนย่อมชอบผู้ชายที่ดูสุขุม เป็นผู้ใหญ่ และ...รวย

“เลือกแฟนได้ดีนิ หล่อ ไฮโซ แล้วก็รวย ไม่คิดว่าต้องตามีรสนิยมเหมือนผู้หญิงทั่วๆไปที่ชอบคนรวยด้วย” มันเป็นคำพูดที่ส่อไปในทางดูถูกมากกว่าจะชื่นชมจนตฤณรดาหน้าตึง ในขณะที่สิรดนัยนั้นนิ่งเฉย ตรงหน้าเขาเป็นเพียงเด็กหนุ่ม ไม่แปลกที่จะคิดแบบนั้นและพูดออกมาไม่เกรงใจใคร วัยนี้คือวัยที่นึกอยากทำอยากพูดอะไรก็ทำไปโดยไม่คิด ยังรู้เท่าไม่ถึงการณ์

“ว่าแต่พี่อายุเท่าไหร่อ่ะ ต้องตาเพิ่ง17นะพี่ พรากผู้เยาว์เนี่ยคุกนะ หรือว่าไม่กลัว อ๋อๆ ใช่สินะ พี่รวยนิ ยัดใต้โต๊ะหน่อยใครจะกล้ายุ่ง เฮ้อ ผมก็บ้ากังวลแทนไป” คนอายุยังน้อยเอ่ยกะจะยั่วโมโหสิรดนัยให้ทำตัวแย่ๆกลางร้านหรือไม่ก็หลุดมาดนิ่งๆนั่นซะ เด็กหนุ่มตอนนี้เหมือนคนขาดสติ อกหัก และรู้สึกเสียหน้าที่พ่ายแพ้แก่คนที่ดีกว่าทุกอย่าง

คนที่อารมณ์แปรปรวนอยู่แล้วลุกขึ้นอย่างทนไม่ไหวก่อนที่จะเดินออกจากร้านไปด้วยใบหน้าตึงไม่คิดว่าอภิวัฒน์จะปากคอเราะร้อยช่างกระแนะกระแหนแบบนี้ เธอไม่รู้หรอกว่าเมื่อเธอออกมาแล้วอภิวัฒน์ได้พูดอะไรกับสิรดนัยอีกบ้างรู้เพียงแค่ว่าใบหน้าของชายหนุ่มเมื่ออกจากร้านมามีร่องรอยความไม่พอใจปรากฏโดยไม่มีปิดปัง

"ทำไมไม่ไปที่รถ?" สิรดนัยเอ่ยถามปรับเสียงให้ดูธรรมดาที่สุดปกปิดความไม่พอใจสงสัยไว้มิดชิดแต่กระนั้นเด็กสาวก็พอดูออกว่าไม่พอใจเอามาก ๆ ‘เอิร์ทพูดอะไรกับพี่สิงห์’

“คุณต้องอยากเดินเล่น เดินเล่นเป็นเพื่อนคุณต้องจนถึงวังสิราราชได้ไหม” สาวน้อยผู้ไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมชั้นใส่ความให้คนตรงหน้าคิดเข้าใจผิดอะไรไว้เอ่ยบอก

สิรดนัยพยักหน้าก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือมาโทรศัพท์หาวสันต์ให้ขับรถไปรอที่หน้าวังสิราราช

“เป็นเจ้าถิ่นก็นำทางสิ” ชายหนุ่มเอ่ยบอก เด็กสาวจึงเดินนำไปเงียบๆ