วิวาห์ร้ายหัวใจพ่ายรัก

ร่างกายสูงทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มขนาดกว้างพร้อมกับทอดถอนใจด้วยความรู้สึกเมื่อยล้า มองไปยังพื้นที่ข้างกายที่ว่างเปล่าแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ ทั้งที่นอนคนเดียวมาก็หลายปีแต่เมื่อหันไปมอง ความทรงจำที่มีใครอีกคนนอนอยู่ก็ผุดขึ้นมาราวกับไม่ต้องการให้เขาลืมเลือน

สิรดนัย สัตยบดินทร์ หรือ สิงโต ประธานผู้บริหารใหญ่ธุรกิจในเครือSTกรุ๊ปและซีอีโอสายการบินหนุ่มวัยสามสิบปีได้แต่สูดหายใจเข้าลึก ๆ และบอกตัวเองให้เลิกคิดฟุ้งซ่าน ข้าง ๆ กายตรงนี้ไม่มีใครก็ดีอยู่แล้ว

ชายหนุ่มขบคิดก่อนจะหลับตาลงหมายจะนอนพักให้เลิกฟุ้งซ่านแต่แล้วก็ต้องลืมตาขึ้นอีกครั้งเพราะเสียงเรียกเข้าที่กรีดร้องอย่างไม่มีทีท่าจะหยุด

กริ่ง!

ทั้งที่เหนื่อยและล้าเต็มทีแต่ชายหนุ่มก็ยังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสายด้วยท่าทีที่ปกติที่สุด

“สะ...”

“ออกมาหน้าบ้านหน่อยได้มั้ย” น้ำเสียงคุ้นหูที่สั้นเครือดังลอดปลายสายมาทำเอาคนที่เหนื่อยล้าตาจะปิดลงอีกครั้งต้องเบิกกว้างราวกับเจอะเจอเรื่องน่าตกใจ เสียงปลายสายนั้นเขาจำได้ขึ้นใจว่าเป็นเสียงของใคร

‘เกิดอะไรขึ้น?’

ด้านหน้าของบ้านเรือนไทยยกสูงที่ผู้สร้างตั้งชื่อให้ว่า เรือนอุ่นรัก หญิงสาวในชุดนักศึกษากำลังนั่งกอดเข่าใบหน้าเศร้าหมอง หม่อมหลวงตฤณรดา สิราราช สัตยบดินทร์ หรือ คุณต้องตา ราชนิกูลสาววัย20ปีบริบูรณ์ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลอยู่ ๆ ก็ไหลออกมาด้วยความสะเทือนใจเมื่อใจนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ที่ทำให้เธอต้องมาหยุดยืนหน้าเรือนอุ่นรักที่เป็นเรือนหอของเธอและ...สามี

หลายนาทีต่อมา

“เกิดอะไรคุณต้อง ทำไมสภาพถึงได้ดูแย่แบบนี้” สิรดนัยส่งเสียงถามพร้อมกับวางแก้วโอวัลตินร้อนลงตรงหน้าหญิงสาวผู้ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยา

เขาและเธอแต่งงานกันเมื่อ3ปีก่อนด้วยความจำเป็นหลากหลายเรื่องแต่เมื่อเธอจบมัธยมปลายเมื่อ2ปีก่อนก็ย้ายไปพักที่หอพักนักศึกษาที่ใกล้กับมหาวิทยาลัยไม่ได้มาพักที่เรือนอุ่นรักอีกเลย เขากับเธอแทบไม่ได้เจอหน้ากันเลยตลอด3ปีมานี้ ทำไมบทคนเป็นภรรยาจะมาทำไมถึงมาทั้งน้ำตาแบบนี้

“แฟนของฝ้ายลวนลามคุณต้องแต่ฝ้ายเข้ามาเห็นพอดีมันเลยบอกฝ้ายว่าคุณต้องยั่วมัน แล้วฝ้ายก็เชื่อ เราก็เลยทะเลาะกัน คุณต้องเลยไม่รู้จะไปไหนเลยมาที่นี่” ราชนิกูลสาวบอกก่อนที่จะร้องไห้สะอื้น “ฮึก บ้าเอ้ย ทำไมน้ำตามันต้องไหลด้วย คุณต้องไม่ได้อ่อนแอนะพี่สิงห์แต่น้ำตามันไหลเอง ทำไมฝ้ายไม่เชื่อต้อง ทำไมฝ้ายถึงเชื่อไอ้เลวนั้นมากกว่าต้อง ฮือ คุณต้องดูเหมือนผู้หญิงรักสนุกเหรอ”

สิรดนัยฟังแล้วได้แต่ถอนหายใจอย่างสงสาร ฝ้ายคนนั้นคงจะเป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทของตฤณรดา คนที่รักเพื่อนมากทุ่มทั้งใจให้กับคำว่าเพื่อนมักจะเจ็บปวดเสมอเมื่อเพื่อนไม่ไว้ใจและไม่เชื่อตัวเอง ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบศีรษะคนกำลังสะอึกสะอื้นเป็นการปลอบใจเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร

หากใครมาเห็นเขาและเธอในตอนนี้คงคิดว่าเขาเป็นพี่ชายหรือไม่ก็ญาติผู้ใหญ่กำลังลูบศีรษะปลอบใจหลานสาวอยู่เป็นแน่ มันก็ช่วยไม่ได้ถ้าใครจะคิดแบบนั้นเพราะอายุอานามของเขาก็ห่างจากเธอถึง10ปี ซ้ำก่อนแต่งงานกันเธอยังเป็นเพียงเพื่อนสนิทของน้องสาวอีกด้วย ระหว่างเขาและเธอมันจึงเหมือนกับพี่ชายและน้องสาวไม่แปลกที่พี่ชายจะปลอบน้องสาวแบบนี้แทนการกอดปลอบเหมือนสามีภรรยาคู่อื่น

ไม่นานจากนั้นคนร้องไห้ก็เงียบลงคนลูบปลอบใจก็ต้องขมวดคิ้วและเผยยิ้มน้อย ๆ ออกมาเมื่อรู้สึกได้ว่าคนกำลังเสียใจเพราะเพื่อนไม่เชื่อใจนั้นหลับไปแล้ว จะปลุกก็สงสารชายหนุ่มจึงตัดสินใจช้อนอุ้มร่างบางมานอนบนเตียง

ดวงตาคมมองรอยช้ำที่ข้อมือของคนเป็นภรรยาด้วยความรู้สึกโมโหก่อนที่จะหายาแก้ฟกช้ำมาทาให้ ในใจคาดโทษคนที่บังอาจมาทำให้ข้อมือขาว ๆ ของราชนิกูลสาวเกิดรอยช้ำด้วยความไม่ชอบใจ เธอเป็นภรรยาของเขาแม้ว่าจะแต่งงานกันเพราะความจำเป็นแต่เขาก็ไม่ชอบที่มีใครก็ไม่รู้มาสร้างรอยช้ำไว้บนตัวของเธอ

ในขณะที่สิรดนัยกำลังโมโหคนที่หลับไปแล้วนั้นกำลังตกอยู่ในห้วงความฝัน ฝันนี้ไม่ใช้จินตนาการแต่เธอกำลังฝันถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เธอต้องมาแต่งงานกับสิรดนัยทั้งที่ตอนนั้นอายุแค่17ปี หลายเรื่องในตอนนั้นเธอเลือกที่จะลืมไปแล้ว...