บทที่1 หม่อมหลวงตฤณรดา 2

2วันต่อมา

สถานบันเทิงxxx

ถ้าไม่เป็นเหตุสุดวิสัยเธอจะไม่มีทางมาในสถานที่อโคจรแบบนี้เป็นเด็ดขาด ตฤณรดาก้าวมายืนด้านหน้าของสถานบันเทิงหรูย่านดังกลางกรุงก่อนที่จะจมอยู่ในห้วงแห่งความคิด ถ้าไม่ใช่เพราะได้ข่าวคราวของลูกพี่ลูกน้องที่หายไปมาพักอยู่ที่นี่ซึ่งเป็นกิจการของเพื่อนเขา เธอจะไม่มาที่นี่อย่างแน่นอน นอกจากหม่อมตรีประดับและหม่อมหลวงเตชินทร์แล้วคนที่เธอนับรวมในครอบครัวแล้วยังมีหม่อมราชวงค์ติณกริช สิราราชหรือคุณชายติณ พี่ชายของมารดาที่รับเธอและพี่ชายเป็นลูกบุญธรรมและลูกชายทั้งสองของท่านด้วย เธอรักสามพ่อลูกเหมือนกับเป็นพ่อและพี่ชายแท้ ๆ เธอจึงอยากให้ผู้เป็นลุงพ่วงตำแหน่งพ่อบุญธรรมมีความสุขอีกครั้ง

2ปีก่อนหม่อมราชวงค์ติณกริชทะเลาะกับหม่อมหลวงเตวินทร์หรือคุณต่อหนักมากจนคนเป็นลูกหนีออกจากบ้านจากวันนั้นเธอก็ไม่ได้พบเจอพี่ชายคนนั้นอีกเลย พอได้ยินข่าวคราวเธอจึงอยากจะมาขอให้เขากลับไปปรับความเข้าใจกับพ่อดูสักครั้งแม้หม่อมหลวงตระการตา หรือ คุณต้น ผู้เป็นพี่ใหญ่ของบ้านและเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของหม่อมหลวงเตวินทร์จะบอกว่าช่างหัวมันก็เถอะแต่เธอนี่แหละจะตามหม่อมหลวงเตวินทร์กลับไปหาคุณพ่อเอง

แม้ว่าหม่อมหลวงเตวินทร์จะมีข่าวคราวความเสเพลฉาวโฉ่ไปทั่ว เพื่อนฝูงแต่ละคนก็มีแต่นิสัยไม่น่าคบทั้งนั้น แต่เธอเชื่อว่าญาติผู้พี่จะไม่ให้ใครทำร้ายเธอ เธอไม่จำเป็นต้องกลัวเพื่อนฝูงของเตวินทร์ที่อาจจะอยู่กับเตวินทร์ในสถานที่แห่งนี้ด้วย

อีกฟากหนึ่งของสถานบันเทิงหรูซึ่งจัดไว้พิเศษสำหรับลูกค้าประจำหม่อมหลวงเตวินทร์กำลังนั่งกุมขมับด้วยใบหน้าครุ่นคิดโดยมีเพื่อนสนิทอีกสองสามคนนั่งอยู่ด้วย

“มึงจะเอาไงวะต่อ เสี่ยวิชัยมันสั่งคนออกตามล่าตัวมึงแล้วนะ” ดนัยผู้เป็นเพื่อนเอ่ยถาม “กลับไปขอเงินพ่อมึงมาใช้หนี้ดีไหม”

“ไม่ คนที่นั่งตรงหน้ามึงเป็นแค่ไอ้ต่อไม่มีพ่อแม่พี่น้อง กูจะไม่กลับไปให้คนบ้านนั้นเยาะเย้ย” หม่อมหลวงเตวินทร์เอ่ยบอกอย่างฉุนเฉียว การที่เขาไปหยิบยืมเงินเสี่ยวิชัย เจ้าของโรงเลื่อยที่เชียงรายเพื่อไปสู่ขอผู้หญิงที่เขารักและสร้างรีสอร์ทที่เชียงรายเป็นจำนวนเงินสามสิบล้านนั้นตัวเขาก่อเรื่องด้วยตัวเอง ถ้าเขาบากหน้ากลับไปขอความช่วยเหลือจากคนเป็นพ่อคงได้ถูกหัวเราะเยาะที่สุดท้ายก็ไปไม่รอด

สายเลือดสิราราชที่มีความหยิ่งในศักดิ์ศรีที่ไหลเวียนอยู่ในกายทำให้เขาหยิ่งยะโสเกินกว่าจะบากหน้ากลับไปพึ่งบารมีสิราราช เมื่อเขาเลือกเองที่จะออกมาเขาก็จะไม่กลับไปให้ถูกหัวเราะเยาะ

“พี่ต่อคะ ฟ้ากลัวค่ะ” เสียงหนึ่งเรียกให้เขาสับสน หม่อมหลวงเตวินทร์มองใบหน้าของคนเรียกด้วยความรัก เธอคือม่านฟ้าคนรักของเขา คนที่ทำให้เขาหยุดชีวิตแสนเสเพล ชายหนุ่มเจอเธอที่เชียงรายเขาตกหลุมรักเธอและอยากที่จะลงหลักปักฐานกับเธอแต่ด้วยความที่เคยใช้เงินเกินตัวและเสเพลเข้าผับประจำและยังถูกพี่ชายระงับบัตรเครดิตทุกใบทำให้เขาไม่มีเงินทองพอที่จะสู่ขอเธอจากพ่อแม่หรือแม้แต่จะตั้งตัว ในขณะที่เขาอับจนหนทางเพราะแม่ของเธอจะให้เธอแต่งงานกับคนอื่นศิวาเพื่อนอีกคนของดนัยก็มาชี้ทางออกให้ นั่นคือการกู้ยืมเงินจากเสี่ยวิชัย ตอนนั้นเขาคิดว่าคือทางออก เขายืมเงินเสี่ยวิชัยมาสู่ขอตบแต่งกับม่านฟ้าและร่วมหุ่นกับเพื่อนสร้างรีสอร์ทตามคำแนะนำของศิวา

มันควรจะไปได้ดีถ้าศิวาไม่โกงเอารีสอร์ทนั้นไปเป็นของตัวเองเมื่อสร้างเสร็จ แถมเสี่ยวิชัยยังมาทวงหนี้คืน ทั้งยังกำชับว่าถ้าไม่มีคืนก็ให้ส่งม่านฟ้าไปขัดดอก มันไม่บังเอิญเขาเพิ่งมารู้ว่าศิวาทำงานให้เสี่ยวิชัย มันหลอกเขาให้ไปเป็นหนี้เสี่ยวิชัยที่หมายปองม่านฟ้าอยู่แล้ว เสี่ยวิชัยวิปริตนั่นมันอยากให้เขาสอนคนไม่ประสีประสาเรื่องใต้สะดืออย่างม่านฟ้าได้รู้จักก่อนไปถึงมือมันก็เท่านั้นถึงได้ให้เขาหยิบยืมเงิน เมื่อพลาดท่าไปแล้วหาเงินคืนไม่ได้เขาจึงต้องพาม่านฟ้าหนีลงมากรุงเทพเพราะกลัวว่าเสี่ยวิชัยจะมาดักฉุกดวงใจของเขาไปถ้ายังอยู่บ้านพ่อแม่

“ไม่ต้องกลัวฟ้า พี่จะปกป้องฟ้าให้ได้” เขาทำได้เพียงปลอบประโลมคนเป็นภรรยาก่อนที่จะเบนสายตาจากภรรยาไปมองบรรยากาศรอบนอกเพื่อปกปิดแววกังวลไว้ไม่ให้เธอได้เห็นแต่แล้วสายตาคู่คมก็ไปปะทะเข้ากับร่างเล็กกระทัดรัดของใครบางคนที่กำลังเดินเข้ามาหาเข้าให้ ตาคู่นั้นเบิกกว้างกรามขบกันแน่นเมื่อหลายสายตาจดจ้องไปที่ร่างนั้น

“เด็กที่ไอ้ธีร์จัดมาสวยเด็ดดีแท้ จบม.ปลายรึยังวะเนี่ย” เสียงของบัญชาเพื่อนอีกคนดังขึ้น ราชนิกูลหนุ่มหับควับไปมองสายตาของเพื่อนแล้วถึงกับหน้าตึงขึ้น เมื่อสายตาของบัญชานั้นจดจ้องไปที่ร่างเล็กกระทัดรัดที่เดินใกล้เขาเข้ามาทุกที

“คราวนี้เคลียร์กับน้องฟ้ายาวแน่ไอ้ต่อ สาวน้อยเดินมาหาถึงที่” บัญชาเอ่ยตะโกนก่อนที่เพื่อนอีกหลายคนจะหัวเราะร่า แน่นอนว่าเพื่อนเหล่านี้ไม่ทุกข์ร้อนกับปัญหาของเตวินทร์ ผิดจากดนัยที่ถือเป็นเพื่อนสนิท

“น้อง มากับพี่ดีกว่า ไอ้ต่อมันพาเมียมาด้วย” ธาวินอดีตอันธพาลคุมบ่อนเอ่ยบอกพร้อมกับเดินจับมือเธอคนนั้น เธอคือตฤณรดา เด็กสาวพยายามแกะมือที่เกาะมุมอย่างใจเย็น ความจริงจะจับทุ่มเธอก็ทำได้หากแต่ไม่ทำเพราะอยากจะรู้ว่าญาติผู้พี่จะทำอะไรหรือไม่

“ปล่อยเธอไอ้วิน” หม่อมหลวงเตวินทร์สั่งเสียงเฉียบขาดทำให้ตฤณรดาถอนหายใจโล่ง มันก็ไม่ได้แย่เกินไปกับการบุกรังโจรครั้งนี้ของเธอ ยังไงความหวงน้องของเตวินทร์ก็ยังมีอยู่

“อะไรวะ ไหนว่ารักเมียมากไง นี่มีสาวเดินเข้าหาหน่อยปล่อยให้เพื่อนก็ไม่ได้” ธาวินเอ่ยบอกแต่ยังไม่ยอมปล่อย ตฤณรดาจึงสะบัดอย่างแรง “ปล่อย นั่นน้องสาวกู”

พอบอกว่าน้องธาวินจึงยอมปล่อยด้วยไม่อยากมีปัญหากับเพื่อน เด็กสาวผู้ถูกปล่อยเป็นอิสระลอบถอนหายใจก่อนที่จะพุ่งไปหาญาติผู้พี่

“พี่ต่อ พี่ต่อกลับบ้านนะ” เด็กสาวบอกพร้อมพุ่งตัวเขามานั่งข้างๆญาติผู้พี่โดยไม่ได้สนใจว่าพื้นที่ส่วนนั้นจะมีดนัยนั่งอยู่ใกล้ๆ

“แดนถอย” ราชนิกูลหนุ่มไม่ตอบรับหรือปฏิเสธเพียงสั่งให้ดนัยถอยออกห่างจากที่นั่งเดิมอย่างหัวเสีย ให้ตายเถอะยัยตัวเล็กนี่ทะเล่อทะล่าเข้ามาแทบจะนั่งตักเพื่อนเขาอยู่แล้วยังไม่ระวังตัวอีก

“พี่ต่อ กะ..." "เงียบเลยยัยต้อง” หม่อมหลวงเตวินทร์สั่งเมื่อเห็นว่าลูกผู้น้องจะรบเร้าให้กลับบ้านอีกครั้ง

“พี่ต่อไม่มีสิทธิ์มาห้าม วันนี้ต้องตาจะพาพี่ต่อกลับให้ได้” เด็กสาวบอกยังไงวันนี้เธอก็ต้องพาญาติผู้พี่กลับบ้านให้ได้

“พี่ไม่มีสิทธิ์ห้ามเราใช่มั้ย เราเองก็ไม่มีสิทธิ์สั่งพี่กลับด้วย” เตวินทร์บอกอะไรเขาก็บอกตัวเองไม่ได้แต่พอญาติผู้น้องคนนี้เข้ามามันทำให้เขาผ่อนคลายขึ้น ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าแต่เขาว่าไม่ว่าตฤณรดาอยู่ใกล้ใครก็ทำให้คนนั้นผ่อนคลายได้เสมอๆ

“เฮ้อ!...เอ นั่นเมียพี่ต่อรึเปล่า ถ้าใช่ระวังนะไม่ยอมกลับกับต้องตา ต้องตาจะฟ้องเมียพี่ต่อให้หมดเลยว่าแต่ก่อนแต่ไรพี่ต่อเป็นคนยังไง” เด็กสาวเอ่ยบอกเมื่อมองเห็นแววตาไม่พอใจของหญิงสาวที่นั่งข้างๆญาติผู้พี่ที่เดี๋ยวนี้ดูสุขุมขึ้นกว่าแต่ก่อน ถ้าเธอคนนี้เปลี่ยนเตวินทร์ได้เธอก็พอจะหาเรื่องมาขู่บังคับให้เตวินทร์กลับวังสิราราชกับเธอได้ ยังไงซะเธอก็ต้องพาเตวินทร์กลับให้ได้ไม่ว่าวิธีไหนก็ยอม

คนโดนขู่ถึงกับคิดหนักเรื่องราวในอดีตตัวเขาเป็นแบบไหนม่านฟ้าไม่รู้อะไรมาก แต่ถ้ารู้จะรับได้ไหมกับนิสัยเสเพลของเขา ด้านหนึ่งคือความกลัวภรรยาจะรับไม่ได้อีกด้านคือความหยิ่งทะนงที่ไม่อยากกลับไปสยบแทบเท้าสิราราช

“พี่คนสวยคะรู้ไหมว่า...อุ๊บ” มือหนายกขึ้นปิดปากยัยน้องตัวแสบเมื่อคิดจะปากโป้งสร้างความร้าวฉานให้เขาและภรรยาและยัยตัวเล็กก็กัดมือเขาจนต้องปล่อยแล้วเธอก็พูดต่อ “เมื่อก่อนน่ะนะ พี่ต่อเขา...”

เด็กสาวหยุดคำพูดไว้เพียงนั้นให้ม่านฟ้าเกิดสงสัยและให้เตวินทร์ได้ขบคิด

“เขาน่ะนะ...” “เขาทำไมคะ?” ม่านฟ้าถามอย่างเริ่มสงสัยหันมองท่าทีของเตวินทร์แล้วยิ่งสงสัยในขณะที่ตฤณรดานั้นตีหน้าเศร้าลง “เขาน่ะนะ เอ่อ ไม่พูดดีกว่า มันอาจทำให้พี่คนสวยรับไม่ได้”

“แต่ก็อดไม่ได้อะ คือความจริงแล้วเขาน่ะนะ...” “ยอมแล้วครับต้องตาน้องรัก พี่ยอมสยบแทบเท้าแล้วยัยตัวแสบ” เตวินทร์เอ่ยบอกทำให้ตฤณรดาส่งสายตามาราวกลับบอกว่า ‘ก็แค่นี้’

“ความจริงพี่ต่อเขาเป็นคนน่ารักค่ะรักพี่น้อง รักครอบครัวมากเลยค่ะพี่คนสวย” ตฤณรดาเอ่ยบอกก่อนที่จะขยับไปนั่งข้างๆม่านฟ้าเมื่อได้ในสิ่งที่เธอต้องการแล้ว

หม่อมหลวงวัย28เป่าปากพ้นลมหายใจร้อนอย่างโล่งใจ หม่อมหลวงตฤณรดา สิราราชเป็นคนแบบนี้ล่ะ เธอมักจะหาทางทำให้เขาและหม่อมหลวงตระการตา หม่อมหลวงเตชินทร์ หรือแม้แต่หม่อมย่าตรีประดับยอมจำนนได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งเสมอ ถ้าได้ยอมจำนนจะกลับคำพูดก็ไม่ได้นั่นก็เพราะตอนที่หม่อมตรีประดับพาสองพี่น้องเข้ามาในวังสิราราช ตฤณรดาได้ขอให้ทุกคนสัญญาว่าจะไม่กลับคำพูดกับเธอและถ้ารับปากอะไรเธอแล้วห้ามกลับคำถ้าผิดคำพูดล่ะก็เธอจะไม่อยู่สิราราชอีก

ไอ้เขามันคิดว่าสิราราชปลอดภัยกับน้องน้อยคนนี้ที่สุดจึงไม่อาจจะกล้าแม้แต่ผิดคำพูด สุดท้ายคำสัตย์สาบานนั้นเองที่ทำให้เขาต้องเหยียบย่างกลับเข้าไปสิราราชอีกครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวม่านฟ้ารับไม่ได้เขาไม่มีทางยอมตฤณรดาแน่