แรกพบสบตา - 3

“คุณให้ฉันขับให้ไหมคะ คุณเจ็บอยู่ น่าจะไม่สะดวก” เธอเอ่ยเสียงเบาอย่างเกรงใจ

ธีรภัทร์ หันมาเลิกคิ้วเล็กน้อย “คุณขับเป็นเหรอ”

“ฉันขับเป็นค่ะ” รัญชิดาพยักหน้าอย่างมั่นใจ “ฉันมีใบขับขี่แล้วก็ขับรถที่บ้านบ่อยๆ ค่ะ”

ธีรภัทร์จ้องมองเธอครู่หนึ่งเหมือนกำลังพิจารณา ก่อนที่รอยยิ้มจางๆ จะปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา “งั้นก็...ตามใจคุณ” เขาว่าพลางยื่นกุญแจรถยนต์สปอร์ตคันหรูให้เธอ

รัญชิดารับกุญแจมาไว้ในมืออย่างเก้ ๆ กัง ๆ ความรู้สึกประหลาดใจพุ่งขึ้นมาเต็มอก แต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยอะไร เธอเดินไปที่ฝั่งคนขับ กดปุ่มปลดล็อก และก้าวเข้าไปในรถ

เมื่อสตาร์ทเครื่องยนต์ เสียงคำรามของเครื่องยนต์ก็ดังขึ้นอย่างทรงพลังจนทำให้เธอตกใจเล็กน้อย เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และตั้งสมาธิอยู่กับการขับรถ โดยมีธีรภัทร์นั่งอยู่ข้างๆ และมองเธออยู่ตลอดเวลา แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร

บรรยากาศในรถเงียบสงบอีกครั้ง มีเพียงเสียงเพลงบรรเลงเบาๆ คลอไปตลอดทาง รัญชิดารู้สึกเหมือนกำลังขับรถพาเจ้านายไปทำธุระส่วนตัว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแอบเหลือบมองเขาเป็นครั้งคราว แสงแดดยามบ่ายที่ส่องเข้ามาทำให้ใบหน้าของเขาดูโดดเด่นยิ่งขึ้นไปอีก ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในความฝัน

ธีรภัทร์เอนศีรษะพิงเบาะ ดวงตาคมกริบยังคงทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่หางตากลับจับได้ทุกการเคลื่อนไหวของรัญชิดา มือเรียวที่จับพวงมาลัยยังเกร็งเล็กน้อย ทำให้เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“คุณเกร็งเกินไป ขับรถไม่ต้องตั้งใจจนตัวแข็งขนาดนั้นหรอก”

รัญชิดาสะดุ้งเล็กน้อย รีบตอบเสียงเบา “ค่ะ…ฉันแค่ไม่อยากทำให้คุณไม่สบายใจ”

รอยยิ้มมุมปากแตะที่ใบหน้าคมเข้มของเขา “ผมไม่ใช่ครูสอบใบขับขี่คุณสักหน่อย”

หญิงสาวกะพริบตาปริบ ๆ ความเขินผสมกับความโล่งใจทำให้เธอเผลอยิ้มตาม “ก็คุณนั่งอยู่ข้างๆ ฉันก็เลย…” เธอหยุดพูดเพราะรู้ตัวว่ากำลังจะหลุดปากบางอย่างเกินความจำเป็น

“เลยกลัวผมดุ” ธีรภัทร์ถามย้ำ น้ำเสียงเหมือนจะล้อเล็กน้อย แต่แฝงไปด้วยความนุ่มนวลที่เธอไม่เคยได้ยินจากเขามาก่อน

รัญชิดาหลบตา “ก็…ประมาณนั้นค่ะ”

เสียงหัวเราะต่ำดังขึ้นในลำคอของเขา ก่อนที่บรรยากาศในรถจะเปลี่ยนไปจากความเงียบตึงเครียด เป็นความอบอุ่นแปลกๆ ที่แทรกตัวเข้ามาแทน รัญชิดารู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองกำลังเต้นแรงขึ้นทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเขา แม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม

รถสปอร์ตหรูแล่นเข้ามาจอดที่หน้าโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง รัญชิดาค่อยๆ ชะลอรถ ก่อนดับเครื่อง เธอถอนหายใจแผ่วๆ รู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งผ่านการสอบใหญ่ไปหนึ่งรอบ

เธอรีบเปิดประตูออกมายืนข้างรถ แล้วหมุนตัวไปเปิดประตูให้เจ้านายอย่างที่เคยทำกับแขกสำคัญ

ธีรภัทร์เหลือบตามองการกระทำเรียบร้อยนั้น ก่อนส่ายหน้าน้อยๆ “ผมไม่ใช่คนสำคัญถึงขั้นนั้นหรอก”

“แต่คุณเจ็บอยู่นี่คะ…” รัญชิดารีบตอบ สีหน้าจริงจังจนเขาเผลอยิ้มออกมา

“งั้นคุณก็เดินไปกับผมแล้วกัน จะได้สบายใจ” เขาว่าพลางก้าวลงจากรถ หญิงสาวจึงรีบเดินเคียงข้างเขาเข้าไปในตัวอาคาร

ภายในโรงพยาบาลตกแต่งอย่างหรูหราราวกับโรงแรมห้าดาว พนักงานและพยาบาลต่างก็โค้งคำนับให้ธีรภัทร์อย่างนอบน้อม ซึ่งทำให้รัญชิดาพอจะเดาได้ว่าชายหนุ่มคนนี้คงจะไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

“เดี๋ยวฉันไปจัดการเดินเรื่องให้นะคะ คุณนั่งรอตรงนี้ก่อน” รัญชิดา บอกอย่างไม่ลังเล เธอตั้งใจจะทำทุกอย่างเพื่อแสดงความรับผิดชอบ

ธีรภัทร์ หันมามองเธอนิ่ง ใบหน้าหล่อเหลาดูเรียบเฉยจนยากจะคาดเดาความคิด "ไม่ต้องหรอก" เขาตอบเสียงเรียบ "ผมเป็นคนไข้ VIP ของที่นี่ เดี๋ยวก็มีพยาบาลมารับเอง คุณนั่งลงเถอะ"

คำพูดของเขาทำให้รัญชิดารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เธอทำได้แค่พยักหน้าและเดินไปนั่งลงบนโซฟาหนังตัวใหญ่ข้างๆ เขา บรรยากาศเงียบสงบจนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เธอรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกปลอมในสถานที่แห่งนี้ และก็อดไม่ได้ที่จะสังเกตคนรอบข้าง ทุกคนต่างแต่งตัวดีและดูมีฐานะ ต่างจากเธอในชุดยูนิฟอร์มพนักงานที่ดูมอมแมมเล็กน้อยจากการทำงาน

ไม่นานนัก พยาบาลก็เดินเข้ามาหาพวกเขาพร้อมกับเอกสารบางอย่างในมือ "คุณธีรภัทร์คะ คุณหมอเรียกแล้วค่ะ"