วิวาห์รักในเงาเงิน

แสงแดดยามบ่ายส่องลอดผ่านกระจกใสบานใหญ่ของ “เดอะ ลอฟ คาเฟ่” คาเฟ่หรูใจกลางเมือง กลิ่นหอมของเมล็ดกาแฟคั่วสดลอยคลุ้งไปทั่ว ร้านตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้เข้มและหนังแท้ เสียงช้อนกระทบแก้วและเสียงบดกาแฟผสมกับเสียงพูดคุยเคร่งเครียดของนักธุรกิจ สร้างบรรยากาศทั้งหรูหราและอบอุ่น

รัญชิดา หรือ รัน หญิงสาวอายุ 27 ปีในชุดยูนิฟอร์มพนักงานเรียบง่าย เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแล็คสีดำและมีผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลผูกที่เอา ก้าวออกมาจากเคาน์เตอร์ เธอมีใบหน้าสวยน่ารักแบบธรรมชาติ ดวงตากลมสวยคมชัด ผิวเนียนใส ริมฝีปากอวบอิ่มและรอยยิ้มอ่อนโยนที่ทำให้ลูกค้าประจำประทับใจอยู่เสมอ เส้นผมยาวสีน้ำดำเข้มถูกรวบเก็บอย่างเรียบร้อย แต่ยังเผยความอ่อนหวานของผู้หญิงผู้เป็นเจ้าของ

“รัน คาปูชิโน่ร้อนสองแก้ว โต๊ะสี่ได้แล้ว ช่วยเอาไปเสิร์ฟหน่อยนะ”

เสียงของประภาดา เพื่อนร่วมงานดังขึ้น

“ได้จร้า” รัญชิดาตอบกลับพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

เธอหยิบถาดที่มีกาแฟร้อนสองแก้วอย่างระมัดระวัง ก้าวเดินไปยังโต๊ะสี่ ซึ่งเป็นโซนส่วนตัวที่จัดไว้สำหรับนั่งคุยงานสำคัญหรือนัดพบกันของลูกค้านักธุรกิจเป็นส่วนใหญ่ โซนนี้มีโซฟานุ่มและโต๊ะกลางสำหรับวางเอกสารหรือเครื่องดื่ม ทำให้บรรยากาศดูหรูหราและเป็นส่วนตัว

รัญชิดาเดินถือถาดกาแฟไปยังโต๊ะสี่ โซน VIP ที่มีลูกค้าสองคนนั่งคุยกันอยู่ คนหนึ่งเป็นชายวัยกลางคน ใบหน้าสง่างามเต็มไปด้วยประสบการณ์ ส่วนอีกคน… ชายหนุ่มวัยประมาณสามสิบต้น ๆ ใบหน้าคมสวยราวกับหลุดมาจากนิตยสาร เสื้อตัดเข้ารูปกับสูทสีเข้มยิ่งขับให้ร่างสูงสง่าของเขาโดดเด่น

ร่างสูงของชายหนุ่มที่กำลังคุยงานกับลูกค้าชะงัก เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของพนักงานที่กำลังนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอทำให้ทั้งคู่สบตากัน

รัญชิดาพยายามก้าวเดินช้า ๆ ประคองถาดกาแฟด้วยความระมัดระวัง ใบหน้าคมคายและดวงตาคมกริบของเขาทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นทันที มือของหญืงสาวเริ่มสั่นเล็กน้อย ใบหน้าแดงซ่านด้วยความประหม่าและความตื่นเต้นประดังเข้ามาในเวลาเดียวกัน เธอพยายามรวบรวมสมาธิ แต่ทุกฝีเท้ากลับยิ่งทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้น

ขณะที่รัญชิดาเดินไปยังโต๊ะ สายตาของเธอไม่อาจละออกจากชายหนุ่มตรงหน้าได้ ในใจของเธอคิดว่า ทำไมหัวใจเธอถึงได้เต้นแรงกับลูกค้าคนนี้ด้วยนะ แต่เพราะมั่วแต่คิดและมีความตื่นเต้นไปกับสายตาคมของเขา ทำให้เธอเผลอสะดุดเขาของตัวเองล้ม

ร่างของรัญชิดาเซล้มไปข้างหน้า ถาดกาแฟในมือเอียงวูบ แก้วคาปูชิโน่ร้อนทั้งสองแก้วลอยละลิ่วก่อนจะคว่ำลงบนชุดสูทราคาแพงของชายหนุ่ม

"โอ๊ย!" รัญชิดาร้องด้วยความตกใจก่อนจะล้มลงไปนั่งกับพื้น พยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้

เธอเงยหน้าขึ้นมองลูกค้าหนุ่มคนนั้นด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด

“ขอโทษค่ะ! ฉันไม่ได้ตั้งใจ” เธอพูดเสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้าด้วยความรู้สึกผิด

ชายหนุ่มไม่ได้แสดงอาการโกรธเคืองแม้แต่น้อย เขานั่งนิ่ง ปล่อยให้ความร้อนจากกาแฟซึมผ่านเนื้อผ้า ดวงตาคมกริบยังคงจ้องมองมาที่เธออย่างสงบ

“ไม่เป็นไร” เขาพูดเสียงเรียบ “คุณบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

“ไม่ค่ะ” เธอตอบและส่ายหน้า ก่อนจะลุกขึ้นยืนมองไปยังคราบกาแฟร้อนที่เปื้อนบนเสื้อของเขาด้วยสีหน้าสำนึกผิด “คุณคงจะร้อนมากเลยนะคะ”

รัญชิดาหยิบผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในกระเป๋าผ้ากันเปื้อนออกมาทันที “ฉันช่วยเช็ดให้นะคะ” เธอเอ่ยเสียงเบาและค่อยๆ โน้มตัวเข้าไปใกล้เขา

ชายหนุ่มชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ปัดป้อง เขายอมให้เธอยืนอยู่ตรงหน้า และมองใบหน้าเปื้อนความรู้สึกผิดของเธอด้วยสายตาที่อ่อนลง รัญชิดา ค่อยๆ บรรจงซับคราบกาแฟบนอกเสื้อของเขาอย่างเบามือ สัมผัสของผ้าที่กระทบกับเนื้อผ้าสูททำให้เธอรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากตัวเขาและกลิ่นน้ำหอมผู้ชายที่หอมละมุนจนใจสั่น

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่ตั้งใจ ทำให้ดวงตาของทั้งสองสบกันในระยะประชิด หัวใจของเธอเต้นรัวอีกครั้งเมื่อเห็นรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าหล่อเหลาของเขา

"เป็นอะไรมากมั้ยคุณธีรภัทร์" เสียงของชายวัยกลางคนที่มาด้วยเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง

ธีรภัทร์ ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ส่ายหน้าเล็กน้อยและยิ้มให้คู่สนทนา ก่อนจะหันกลับมามองพนัดงานสาวอีกครั้ง