แผลเล็กๆกับหัวใจที่เต้นแรง - 1

รัญชิดาเดินตามธีรภัทร์เข้าไปในโรงพยาบาลตามปกติ ทว่าหัวใจของเธอกลับเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่

ในขณะที่ชายหนุ่มซึ่งเดินนำอยู่ข้างหน้า ยังคงสีหน้าขรึมดังเช่นเคย แต่บนริมฝีปากนั้น กลับมีรอยยิ้มบาง ๆ ที่เธอมองไม่เห็น

ทันใดนั้น เสียงทักทายคุ้นหูดังขึ้น “อ้าวภีม หลานมาทำอะไรที่นี่”

รัญชิดาหยุดก้าว มองไปยังชายสูงวัยที่แต่งชุดกาวน์สีขาว ใบหน้าคมคายแต่เต็มไปด้วยความเอาใจใส่ ท่านคือคุณหมอสุทธิพงษ์ คุณอาหมอที่ดูแลชายหนุ่มเมื่อวาน

“สวัสดีครับคุณอาหมอ” ธีรภัทร์ยกมือทักทายด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

"สวัสดีค่ะคุณหมอ" รัญชิดารีบยกมือไหว้อย่างอ่อนโยน

คุณหมอวัยกลางคนพยักหน้าเล็กน้อย พลางมองร่างสูงของธีรภัทร์ด้วยสายตาที่คุ้นเคย

“ไงมาทำอะไรล่ะภีม แผลเมื่อวานก็ไม่ได้หนักนี่ อาให้ยาทาไปแล้วนิ” คุณหมอสุทธิพงษ์ถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ

ธีรภัทร์ยิ้มหน้าเจื่อน ๆ และรีบก้าวไปใกล้คุณอาหมอ แล้วยกมือดึงแขนเขาเบา ๆ พร้อมกระซิบอย่างขอความเห็นใจ

“คุณอา…ช่วยผมหน่อยนะครับ ผม…อยากให้เธออยู่ใกล้ ๆ ผม คุณอาหมอช่วยทำเป็นรักษาผมให้ทีนะครับ”

คุณหมอสุทธิพงษ์หลุบตาลงมองแววตาจริงจังปนละมุนของหลานชาย ก่อนจะถอนหายใจยาวอย่างคนจนใจ

“เฮ้อ…เจ้าเด็กคนนี้” เขาพึมพำในลำคอ แต่ริมฝีปากกลับยกยิ้มบาง ๆ

ธีรภัทร์ปล่อยมือจากแขนคุณอาหมอ ก่อนจะเดินกลับมายืนข้างหญิงสาว ดวงตาเปื้อนรอยขี้เล่นที่เจ้าตัวพยายามซ่อน แต่ก็ไม่พ้นสายตาคนเป็นอา

“มา เดี๋ยวอาเป็นคนล้างแผลให้เอง” สุทธิพงษ์เอ่ยเสียงเรียบ แต่สายตาที่ปรายมองหลานชายกลับเต็มไปด้วยความรู้ทัน จากนั้น เขาหันมาทางรัญชิดา แกล้งเล่นตามเกมของหลานชายอย่างเป็นธรรมชาติ “งั้นหนูรันเข้ามาด้วยสิ จะได้ดูวิธีล้างแผลไว้ แล้วค่อยเอาไปทำให้เจ้าภีมทีหลัง”

รัญชิดาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนเอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจ “คุณหมอ…จะให้รันเข้าไปด้วยจริง ๆ เหรอคะ”

สุทธิพงษ์พยักหน้าแน่วแน่ “ใช่ อาจะสอนวิธีให้…เผื่อเจ้าหลานชายของอาจะได้มีคนดูแลใกล้ ๆ”

ธีรภัทร์หันมามองเธอทันที รอยยิ้มเจืออยู่บนใบหน้าหล่อเหลา แววตาคมลึกเหมือนกำลังรอคำตอบอย่างใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

ภายในห้องตรวจ ธีรภัทร์นั่งลงบนเตียงตรวจพลางถอดชุดสูทออกและปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตข้างในออกสามสี่เม็ด เผยให้เห็นผิวแผ่วแดงเป็นรอยแผลน้ำร้อนลวกที่อกด้านซ้าย

ทุกการกระทำของธีรภัทร์อยู่ในสายตาของรัญชิดา เธอยืนตัวแข็ง ใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อเผลอสบตากับรอยแผลตรงอกกว้างที่เธอเป็นคนทำ มันยังมีรอยแดงปรากฏอยู่ ใจเธอเต้นแรงคล้ายกับจะระเบิดมาตรงหน้าเมื่อเธอมองไปที่แผงหน้าอกกว้างที่มีซิกแพกที่เข้ากับร่างสูงของเขา

ธีรภัทร์ยกยิ้มที่มุมปาก เมื่อเห็นหน้ารัญชิดาแดงกล่ำ

คุณหมอสุทธิพงษ์หันมาเห็นรัญชิดาที่ยืนตัวเกร็ง หน้าแดงจัด ก็อดอมยิ้มขำในใจไม่ได้ แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “ไหน อาดูแผลหน่อยสิภีม”

ธีรภัทร์เอนตัวเล็กน้อย ทำให้เสื้อเชิ้ตเปิดกว้างขึ้น รอยแผลสีแดงปรากฏชัดเต็มสายตา รัญชิดาเผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

“อาการดีขึ้นนะ ไม่ต้องล้างแผลแล้วแค่ทายาก็น่าจะหายแล้ว” คุณหมอเอ่ยเรียบ ๆ ก่อนหันมายื่นยาทาแผลให้หญิงสาว “รัน มานี่สิ อาจะให้เธอลองทาแผล เผื่อเจ้าภีมมันต้องการคนช่วยที่บ้าน”

รัญชิดาเบิกตากว้างเล็กน้อย รีบส่ายหน้า มือไม้แทบจะไขว้กันด้วยความลนลาน “หะ…ให้รันเหรอคะ”

“ใช่สิ” น้ำเสียงเรียบง่ายแต่แฝงด้วยความตั้งใจของคุณหมอทำให้รัญชิดาไปต่อไม่ถูก

ธีรภัทร์ที่นั่งอยู่บนเตียงตรวจยกยิ้มมุมปาก แววตาทอประกายเจ้าเล่ห์จาง ๆ “ลองดูเถอะคุณ…ผมไม่เจ็บหรอกครับ”

หัวใจของรัญชิดาเต้นแรงจนแทบระเบิด แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ เมื่อมือคุณหมอยื่นยามาให้ตรงหน้า เธอรับมันไปอย่างลังเล ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเข้าไปใกล้กับร่างสูงที่ถอดสูทวางไว้ด้านข้าง เธอได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากกายเขาลอยอบอวล มันเป็นกลิ่นที่สะอาด อบอุ่น และมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวจนทำให้เธอเผลอสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ

ปลายนิ้วเล็กสั่นเล็กน้อยขณะบีบยาจากหลอดลงบนปลายนิ้ว รัญชิดารวบรวมความกล้าก่อนจะค่อย ๆ แตะลงบนผิวแผ่วแดงบริเวณแผลตรงอกด้านซ้ายของเขา ความร้อนผ่าวจากผิวกายแผ่ซ่านมาสู่ปลายนิ้วเธอทันที

ธีรภัทร์ไม่ละสายตาจากใบหน้าของเธอเลย เขานั่งนิ่ง ปล่อยให้หญิงสาวจัดการทุกอย่าง แต่รอยยิ้มบางที่มุมปากและแววตาลึกซึ้งที่มองมานั้น กลับทำให้รัญชิดารู้สึกเหมือนกำลังจะละลายอยู่ตรงนั้น

เธอรีบก้มหน้าหลบ สายตาไม่กล้าประสานกับเขาอีก แต่ยิ่งทำให้ใบหน้าแดงซ่านจนถึงหู

“เสร็จแล้วค่ะ”

เมื่อจัดการทำแผลให้ชายหนุ่มเสร็จ เธอก็รีบถอยออกมาอย่างเก้อเขิน

คุณหมอที่ยืนมองอยู่พลอยยิ้มตาม ก่อนเอ่ยชมเสียงอบอุ่น

“ทำได้ดีมากเลยนะ วันหลังไม่ต้องมาที่โรงพยาบาลแล้วล่ะ มีคนช่วยดูแลทำแผลให้แล้วนี่”

พูดจบ คุณหมอก็หันไปมองหลานชาย พร้อมรอยยิ้มขี้เล่นแฝงความนัย