แผลเล็กๆกับหัวใจที่เต้นแรง - 2

ธีรภัทร์หันไปยิ้มให้คุณอาหมออย่างรู้ใจ ก่อนจะก้มตัวลงและค่อย ๆ ใส่กระดุมเสื้อเชิ้ตกลับเข้าที่อย่างเรียบร้อย รอยยิ้มมุมปากของเขายังคงไม่จางไปแม้จะปกปิดอาการเขินอายเล็ก ๆ จากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

“งั้นฉันออกไปรอข้างนอกนะคะ ขออนุญาตคุณหมอค่ะ” รัญชิดากล่าวพร้อมยกมือไหว้ ก่อนก้าวออกจากห้องตรวจด้วยหัวใจที่ยังเต้นแรง

เมื่อร่างบางของรัญชิดาออกไปข้างนอกแล้ว หมอสุทธิพงษ์ ก็หันมาแซวหลานชายพลางยิ้มอย่างเอ็นดู “เจ้าเล่ห์นะเราเนี่ย”

ธีรภัทร์ยกยิ้มมุมปาก ใบหน้ามีแววซุกซนเล็กน้อย แต่ก็แฝงความเจ้าเล่ห์ในสายตา “นิดหน่อยครับคุณอา”

ธีรภัทร์ก้าวออกจากห้องตรวจพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ รัญชิดาที่นั่งรออยู่ข้างนอกเห็นเขา ก็รีบลุกขึ้นยืนทันที

“ไปกันเถอะครับ…เสร็จเรียบร้อยแล้ว” เขาพูดพลางมองเธอด้วยแววตาอ่อนโยนรัญชิดาเงยหน้ามองธีรภัทรด้วยสีหน้าที่ยังแดงเล็กน้อย แต่พยายามเก็บความเขินไว้ “ค่ะ”

รัญชิดาเดินนำธีรภัทรออกไปข้างนอก เมื่อมาถึงลานจอดรถ ธีรภัทร์ก็เดินไปเปิดประฝั่งผู้โดยสารให้เธอทันที

“ขอบคุณค่ะ” รัญชิดาพูดพร้อมกับยิ้มอ่อน ก่อนจะก้าวขึ้นนั่งบนเบาะ

เมื่อเธอเข้าที่นั่งเรียบร้อย ธีรภัทร์ก็ปิดประตูและขับรถออกจากโรงพยาบาลทันที เมื่อขับรถออกมาได้ซักระยะ ชายหนุ่มก็เป็นคนพูดขึ้นทำลายความเงียบ

"วันนี้ไปทานข้าวกับผมนะครับ"

รัญชิดาสะดุ้งเล็กน้อย ดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่ทันตั้งตัว ใจเธอเต้นแรงจนแทบสะท้อนออกมานอกอก เขา…ชวนเธอไปทานข้าว

“คะ…คะ” เธอเผลออุทานเสียงหลง ราวกับยังไม่แน่ใจว่าหูตัวเองฟังไม่ผิด

ธีรภัทร์เหลือบตามองท่าทางนั้น ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ พลางเอ่ยย้ำชัดเจนอีกครั้ง “ผมชวนคุณไปทานข้าวครับคุณรัน”

แก้มของเธอร้อนวาบขึ้นมาทันที “อะ…อ๋อ ค่ะ…” เสียงตอบกลับเบาหวิว แต่หัวใจกลับเต้นโครมครามอย่างควบคุมไม่ได้

“เดี๋ยวฉันเลี้ยงเองนะคะ ถือว่าเป็นการขอโทษคุณภีม… เรื่องที่ฉันทำกาแฟหกใส่คุณ” เธอพูดพลางเม้มปากแน่น รู้สึกผิดยังไม่จางไปจากใจ

ธีรภัทร์เหลือบมองหญิงสาวข้างกาย รอยยิ้มอบอุ่นแฝงเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปาก “ไม่ต้องหรอกครับ…” เสียงทุ้มเอ่ยช้า ๆ น้ำเสียงหนักแน่นแต่แฝงความอ่อนโยน “แค่คุณยอมไปทานข้าวกับผม…ผมก็ถือว่าเป็นการยกโทษให้แล้ว”

รัญชิดาชะงักไปชั่วครู่ ดวงตาสั่นระริก หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม เขาพูดเหมือน…การที่ได้อยู่กับเธอสำคัญกว่าอาหารหรือคำขอโทษเสียอีก

ไม่นานนัก รถคันหรูของธีรภัทร์ก็เลี้ยวเข้ามาจอดยังร้านอาหารบรรยากาศอบอุ่นแห่งหนึ่ง ด้านในตกแต่งด้วยไฟสลัวนุ่มนวล ดูหรูหราเหมาะกับคนที่มีฐานะ

“เชิญครับ” เขาเดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารให้รัญชิดาอย่างสุภาพเช่นเคย

“ขอบคุณค่ะ” เธอก้าวลงจากรถด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ยิ่งได้เห็นสายตาและรอยยิ้มของเขาที่มองมา ก็ยิ่งรู้สึกประหม่าอย่างประหลาด

ทั้งสองเดินเคียงกันเข้าไปในร้าน บรรยากาศโรแมนติกทำให้แก้มของรัญชิดาร้อนผ่าวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

พนักงานรีบเข้ามาต้อนรับและพาไปยังโต๊ะติดกระจกที่มองเห็นวิวด้านนอก ธีรภัทร์รอให้รัญชิดานั่งลงก่อน แล้วจึงนั่งลงตรงข้าม

“ที่นี่อาหารอร่อยนะครับ ผมอยากให้คุณลอง” เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แววตาเต็มไปด้วยความหมายที่มากกว่าแค่การทานอาหาร

รัญชิดามองรอบร้านแล้วเอ่ยเสียงเบา “อาหารที่นี่คงแพงน่าดูเลยนะคะ…” น้ำเสียงฟังดูเกรงใจชัดเจน

“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ”

ไม่นานนัก พนักงานก็เดินเข้ามาพร้อมยื่นเมนูให้ทั้งคู่ด้วยท่าทีสุภาพ ก่อนจะถอยออกไปอย่างเงียบ ๆ

รัญชิดารับเมนูมาเปิดดูครู่หนึ่ง ก่อนจะเหลือบตามองราคาแล้วใจหายวาบ โอ้โห…จานเดียวก็แทบเท่าค่าแรงวันนึงของเธอเลยนี่นา

ธีรภัทร์สังเกตท่าทีได้ทันที เขายกยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาดันเมนูของเธอเบา ๆ “ไม่ต้องกังวลหรอกครับ ผมชวนคุณมาเอง ก็ถือว่าผมเลี้ยง”

“แต่ว่า…มันแพงไปค่ะ ฉันเกรงใจ” รัญชิดารีบโบกมือปฏิเสธ

ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ดวงตาคมมองเธออย่างอบอุ่น “คุณไม่ต้องเกรงใจหรอก แค่คุณมานั่งทานข้าวกับผม…ก็ถือว่าผมได้กำไรแล้ว”

คำพูดตรง ๆ ทำให้แก้มเธอร้อนวาบขึ้นมาอีกครั้ง จนไม่กล้าเงยหน้าสบตาเขา

รัญชิดากัดริมฝีปากแน่นเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจปิดเมนูลง แล้วยื่นมันกลับไปหาชายหนุ่มด้วยสีหน้าละล้าละลัง

“คุณภีม…เป็นคนสั่งเองดีกว่าค่ะ รันไม่เคยกินของแพง ๆ พวกนี้” เสียงเธอเบาจนแทบเป็นกระซิบ

ธีรภัทร์เลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เขารับเมนูจากมือเธออย่างไม่รีบร้อน นิ้วเรียวยาวสัมผัสปลายนิ้วเธอเพียงแผ่วเบา แต่กลับทำให้รัญชิดาสะดุ้งหัวใจเต้นแรงจนแทบไม่เป็นจังหวะ

"งั้น…ผมจะสั่งเมนูที่คิดว่าคุณน่าจะชอบ แล้วคุณลองเปิดใจดูนะครับ”

เธอเม้มปากแน่น ก้มหน้างุดพยักเบา ๆ “ค่ะ…”

ชายหนุ่มส่งยิ้มบาง ๆ ให้ ก่อนหันไปสั่งอาหารกับพนักงาน เมื่อสั่งอาหารเสร็จพนักงานจดออร์เดอร์เรียบร้อยแล้วถอยออกไป ทิ้งบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความเงียบอันแผ่วบางระหว่างคนสองคน

ธีรภัทร์เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ สายตายังคงไม่ละไปจากรัญชิดา “คุณรู้ไหม…ผมอยากเห็นหน้าคุณตอนทานของอร่อยจริง ๆ ว่าจะเป็นยังไง”

รัญชิดาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบเขาออกไปเเบบเก้อ ๆ กัง ๆ

รถยนต์คันหรูของธีรภัทร์เลี้ยวเข้ามาจอดในซอยแคบ ๆ ที่เงียบสงัด แม้เพิ่งสองทุ่ม แต่บรรยากาศกลับเงียบเชียบกว่าที่ควรจะเป็น เขาชะลอรถจนหยุดหน้าบ้านหลังหนึ่ง ก่อนเหลือบสายตามองแล้วเอ่ยถาม

“ที่นี่บ้านคุณเหรอ”

สายตาคมทอดมองไปยังบ้านสองชั้นครึ่งปูนครึ่งไม้ที่ดูเรียบง่าย

“ค่ะ…เป็นบ้านเช่าน่ะค่ะ” รัญชิดาตอบเสียงเรียบ ๆ

“คุณอยู่คนเดียวเหรอ”

“เปล่าค่ะ ฉันอยู่กับพ่อแม่ แล้วก็น้องชาย…อยู่ด้วยกันสี่คนค่ะ”

ธีรภัทร์เลิกคิ้วเล็กน้อย “หลังเล็กขนาดนี้ อยู่กันสี่คนเลยเหรอ”

“ค่ะ…เล็กจริง แต่ก็อบอุ่นนะคะ” รัญชิดายิ้มบาง ๆ

ธีรภัทร์มองรอยยิ้มนั้นอย่างอ่อนโยน เขาไม่ได้ตอบอะไร แต่ในใจกลับรู้สึกบางอย่างที่บอกไม่ถูก เขาเคยเห็นแต่รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าของเธอ แต่ในตอนนี้ รอยยิ้มนั้นดูสดใสกว่าที่เคยเป็นมา

“แล้ว…แฟนของคุณล่ะครับ อยู่ที่นี้ด้วยกันหรือเปล่า"