4

“ฮึ...” หญิงสาวค้อนให้วงโต หมั่นไส้คนท่ามาก กะอีแค่ยอมรับว่าอร่อย มันจะเสียศักดิ์ศรีนักหรือไง

“ตั้งแต่พรุ่งนี้เช้า คุณก็รับหน้าที่ทำกับข้าวไปก็แล้วกัน” อนาวินสั่ง

“ก็ไหนว่าพอกินได้”

“เพราะว่าพอกินได้ไง ถึงให้ทำ”

“อ้าว..ปกติใครทำล่ะคะ”

“ทำไม หรือคุณทำไม่ได้ อยากจะนอนรอปั๊มลูกอย่างเดียวหรือไง” ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง ทำเอาสาวห้าวหน้าแดงระเรื่อทั้งโกรธทั้งอาย ไม่น่าเลยยัยเกว ไม่น่ารับปากปฏิบัติภารกิจบ้า ๆ นี่เลย...พับผ่าสิ...

“ฉันทำได้...ที่ถามน่ะ กลัวคนที่ทำอยู่แล้วเขาจะเสียใจ”

“ไหน ๆ ก็รับค่าจ้างไปตั้งเยอะ ก็ช่วยทำหน้าที่ให้มันคุ้มหน่อย”

เชือดเฉือนเข้าไป ปากหรือมีดโกนนะนั่น

“งั้นก็ได้ค่ะ แล้วงานบ้านล่ะคะฉันต้องทำด้วยหรือเปล่า”

“ปกติเจ้าครกเป็นคนทำ”

“อ๋อค่ะ” หญิงสาวรับทราบ คงจะต้องเป็นหล่อนทั้งหมด ไม่เห็นยากเมื่อคิดถึงเงินก้อนใหญ่ที่คุณลุงดนัยใช้หนี้แทนบิดา จะให้ทำตลอดชีวิตเลยก็ได้…เฮ้อ....จะว่าไปก็ยังตงิด ๆ ว่าพ่อไปเป็นหนี้เป็นสินตอนไหนกัน ท่านเป็นพ่อหม้ายตั้งแต่หล่อนลืมตาดูโลก ใช้ชีวิตเรียบง่าย ไม่ฟุ้งเฟ้อครอบครัวของหล่อนอยู่บ้านสวน พออยู่พอกิน ไม่ได้เดือดร้อน การพนันท่านก็ไม่ได้เล่น หรือว่ามีกิ๊กยิ่งไม่ใช่...หรือเจ้าน้องชายฝาแฝดไปสร้างหนี้ให้ก็ไม่น่าจะใช่อีก ทั้งคู่อายุแค่สิบสามเอง....แต่ท่านก็ยืนยันหนักแน่นว่าต้องขายบ้านสวนเพื่อไปใช้หนี้ทั้งที่รักบ้านมาก

พอดีคุณลุงดนัยก็เข้ามาได้จังหวะ เสนอตัวใช้หนี้ให้ หลังจากนั้นก็ออกปากขอหล่อนไปเป็นสะใภ้ด้วยเหตุผลที่หล่อนก็ยากจะปฏิเสธ มันถึงได้พิลึกกึกกืออย่างที่เป็นอยู่นี่แหละ ไม่มีงานแต่ง ไม่มีทะเบียนสมรส หล่อนเป็นเจ้าสาวของนายอนาวิน ด้วยคำประกาศของลุงดนัยและผู้เป็นบิดา ต่อหน้าอัฐิของบรรพบุรุษ แต่ไร้เงาเจ้าบ่าว เมื่อเช้านี้ ก่อนจะถูกส่งตัวมาที่นี่.......โธ่.....วันวิวาห์ของฉ้านนนน........สะใภ้หมื่นล้าน....แปลกกว่านี้มีอีกไหมเนี่ย....

“ไม่มีของหวานเหรอ” เสียงชายหนุ่ม ดึงความคิดที่ล่องลอยกลับมาอยู่กับปัจจุบัน

หนอย...เรียกหาของหวาน ไหนว่ากินแล้ว ได้ทีเรียกร้องนู่นนี่ใหญ่เลยนะ หญิงสาวได้แต่บ่นในใจ ความจริงหล่อนไม่ได้ลำบากหรอก แต่เขาก็น่าจะบอกตั้งแต่ต้นว่าจะกินด้วย โชคดีที่หล่อนหุงข้าวทำกับข้าวไว้เผื่อมื้อเช้า ไม่อย่างนั้นไม่พอกินแน่ ๆ

“ฉันหั่นสับปะรดไว้ เดี๋ยวเอามาให้ค่ะ”

หลังจบมื้ออาหาร หล่อนเก็บกวาดล้างเช็ดเรียบร้อย ตาแทบจะปิด แขนขาล้าไปหมด เหนื่อยกายเหนื่อยใจ อยากอาบน้ำ หล่อนต้องการนอน นอนพักผ่อน ร่างกายต้องการชาร์ตพลังด่วนที่สุด หันมองเป้ที่นอนแอ้งแม้งอยู่ที่ระเบียงแล้วตัดสินใจหยิบขึ้นมาเช็ดฝุ่นออกจนเอี่ยมอ่อง แต่พอหันหลังกลับมาเกือบจะชนเข้ากับคนที่ยืนกอดอกหน้าตาบึ้งตึงอยู่เงียบ ๆ....หงุดหงิดอะไรนักหนานะ....

“จะให้รออีกนานไหม” คนเป็นเจ้าบ่าวกระชากเสียงถาม

“รอฉันเนี่ยนะ” โอย จะหาเรื่องอะไรกันอีกล่ะพ่อคู้ณ

“ใช่”

“คุณจะให้ฉันนอนห้องไหนก็บอก เดี๋ยวฉันปิดบ้านให้เอง” สงสัยที่หน้าบูดเป็นตูดลิงก็คงเพราะอย่างนี้ล่ะมั้ง ไม่รู้จักแก้ปัญหาเอาเสียเลย...เชอะ..เรื่องง่าย ๆ..กลัวไม่มีคนปิดบ้าน ...เกวลินไม่สามารถคิดเป็นอื่นได้ เขาคงไม่ได้รอที่จะนอนกอดเจ้าสาวอย่างหล่อนหรอก ก็ประกาศอยู่เหย็ง ๆ ว่ากระเดือกไม่ลง....

“ห้องผม”

“ห๊า...” เกวลิน ตกใจ ลูกตาแทบพลัดหลุดออกจากเบ้า

“เธอมาทำหน้าที่เมียไม่ใช่เหรอ”

“ก็ใช่...แต่ว่า..คุณจะรีบใช้สิทธิ์ไปทำไมคะ ช้า ๆ ได้พร้าเล่มงามน่ะ เคยได้ยินปะ” หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น

“ช้าหรือเร็วก็ไม่งามขึ้นมาได้หรอก” อนาวินกวาดสายตามอง ทั่วเรือนร่างแล้วหัวเราะ หึหึ….ทำเอาสาวเจ้าเจ็บจี๊ดขึ้นมาในอก...ฉันไม่ได้แย่ขนาดนั้นซักหน่อย...นายตาถั่ว...

“ลามก ในสมองมีแต่เรื่องใต้สะดือ” เกวลินเค้นเสียงด่า ดวงตาจ้องเขม็ง

“ถ้าการทำลูกเรียกว่าลามก คุณน่ะลามกกว่าผมอีก” ชายหนุ่มยอกย้อนตอบกลับ ปากอมหมาไว้หรือไง เห่าไม่เลิก.....

“แต่.....” หญิงสาวเถียงเขาไม่ออก

“ไม่มีแต่.....ตามมา.... หรือจะนอนที่ระเบียงนี่ก็เลือกเอา” ชายหนุ่มพูดเสร็จ หมุนตัวหันหลังกลับไปไม่ใยดี

“เฮ้อ...ไปก็ไปวะ..จะมีเจ้าสาวคนไหนน่าสงสารเท่าฉันอีกไหมเนี่ย” เกวลินบ่นกับตัวเองอย่างปลง ๆ