3

อลินต้องทำงานบ้านคนเดียวในวันนี้ทั้งหมดทำให้คนตัวเล็กค่อนข้างจะเหนื่อยจนถึงกับหน้ามึนวูบจะเป็นลมเพราะไม่ได้ทำงานหนักมานานแบบนี้

"อลิน ไหวไหมจ้ะ" พลอยไพลินเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง คนตัวเล็กพยักหน้าแต่ก็เซถอยไปจนชนกำแพงด้านหลัง

"ขอโทษครับ สงสัยช่วงนี้ไม่ได้ออกกำลังกายเลยเหนื่อยง่าย"

"ไปพักผ่อนดีกว่านะจ้ะ......จิรันต์...แม่เห็นลูกบอกว่าอยากไปดูสวนแถวเรือนกลาง...ไหนๆ ก็ไหนๆ พาน้องไปพักด้วยซิ" จิรันต์เผลอยิ้มกว้างด้วยความดีใจ

"ครับ!" พลอยไพลินคิดไม่ผิด ลูกชายของเธอตกหลุมรักเด็กชายคนนี้เข้าซะแล้ว มีหรือคนเป็นแม่จะขัดขวางในเมื่ออลินก็เป็นเด็กดีที่เขารักและเอ็นดู ดีซะอีกเขาจะได้วางใจให้อลินมาดูแลและอยู่เคียงข้างลูกชายของเขา....

พลอยไพลินคิดในใจโดยไม่สนใจความรู้สึกของอลินเลยแม้แต่น้อย

คนตัวเล็กเหลือบมองคุณชายที่เดินตามหลังเขาแล้วถอนหายใจ

"คุณผู้ชายไม่ต้องมาส่งผมก็ได้ครับแบบนี้มันไม่ดี ลูกน้องคุณคงไม่ชอบ"

"ก็พี่อยากมาส่ง อีกอย่างคุณแม่ก็สั่งด้วย....มาเถอะ พี่อยากให้เธอได้พักผ่อน" จิรันต์ว่าแล้วเดินไปที่เรือนเล็กขึ้นไปชั้นสองห้องริมขวาสุดโดยที่อลินไม่ทันได้บอกว่าห้องของตัวเองอยู่ที่ไหน คนตัวเล็กเริ่มสงสัยและรู้สึกไม่ชอบมาพากลแต่ตรงนี้ก็ยังมีลูกน้องของจิรันต์อยู่...เขาคง ไม่ทำอะไรเรา

"อลิพักผ่อนนะครับเดี๋ยวเย็นๆ แม่บ้านคนใหม่ก็มาเธอจะได้ไม่เหนื่อย...เก็บแรงไว้ทำอย่างอื่นดีกว่า" ร่างสูงกำลังจะขยับเข้าใกล้แต่อลินเดินถอยออกมา

"ครับ ผมปวดหัวมากคงต้องรีบพักผ่อนก่อนจะอาการแย่ลง...ขอบคุณคุณชายที่มาส่งครับ ผมขอตัว" คนตัวเล็กเดินเข้าห้องแล้วรีบปิดประตู จิรันต์มองบานประตูตรงหน้าแล้วซบหน้าลงกับมัน มือก็ลูบไล้ไปมา...

"น่ากิน......น่ากินจนฉันจะทนไม่ไหวแล้ว..." จิรันต์แลบลิ้นเลียขอบปากอย่างกระหายก่อนจะเดินเข้ามาในบ้านและตรงไปหาคุณแม่ที่กำลังนั่งยิ้มอยู่ริมสระ

"คุณแม่ครับ ผมมีเรื่องจะขอ..." ยังไม่ทันพูดจบ คุณหญิงพลอยไพลินก็หันมาคุยกับลูกชาย

"แม่ว่าจะไปเที่ยวต่างประเทศสักอาทิตย์....ลูกเห็นด้วยไหมจ้ะ" จิรันต์เลิกคิ้ว คุณหญิงจับลูกมานั่งข้างๆ แล้วลูบใบหน้าคมที่ คล้ายคลึง กับคนที่เธอแสนจะรังเกียจ แต่เด็กคนนี้กับต่างออกไปจากคนนั้น

"แม่รู้ว่าลูกจะพูดจะขออะไร"

"ผมอยากได้น้อง"

แปะ!

คุณหญิงตีมือลูกแผ่วเบาอย่างดุๆ

"ตายจริงลูกจิน พูดอย่างนี้ไม่ให้เกียรติน้องอลินเลย"

"ผมชอบน้องครับ" จิรันต์ว่าแล้วโอบกอดคุณแม่อย่างออดอ้อนที่เสแสร้งแกล้งทำ

"คุณแม่ครับ....ผมชอบน้องอลินจริงๆ นะครับ"

"จ้ะ แววตาลูกมันฟ้อง....แม่รู้ แม่เป็นแม่ของลูกนะคะ อะไรที่เกี่ยวกับลูกชายของแม่ แม่รู้หมดจ้ะ"

ไม่เลย

พลอยไพลินไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย

"แม่อยากให้ทั้งสองได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน แม่จะไปเที่ยวสักอาทิตย์นึง...ลูกต้องมัดใจน้องให้ได้นะ แม่เป็นกำลังใจให้" เปรมนภากอดลูกชายแน่น

"แม่อยากให้ลูกเจอคนดีๆ ลูกก็รู้แม่คงอยู่ได้อีกไม่นาน....พรุ่งนี้แม่จะออกเดินทาง ลูกก็ทำตามใจตัวเองไม่ต้องเป็นห่วงนะ" จิรันต์พยักหน้าแล้วหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่

'ให้ตายซิ แกนี่มันจริงๆ เลยนะ.... ทำไมต้องโมโหร้องไห้ขนาดนี้ แกก็รู้....ว่าฉันรักแกคนเดียว'

อลินพิมพ์ข้อความลงบนคอมพิวเตอร์ที่พลอยไพลินซื้อให้อย่างเพลิดเพลินโดยไม่รู้เลยว่ามีใครแอบมองเขาอยู่..

ก๊อก...

"เห้ย!" อลินสะดุ้งโหยงแล้วหันไปมองเด็กผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกันที่ยืนในอยู่ในห้อง.

"เธอเป็นใคร!! เข้ามาได้ยังไง!" คนตัวเล็กขยับถอยหลังด้วยความประม่า อกเล็กกกระเพื้อมขึ้นลงไปมาเพราะความตกใจ

กริ้ง

"คุณหญิงให้มา" เธอชูกุญแจห้องทุกห้องของเรือนนี้แล้วพูดด้วยใบหน้าแววตาน้ำเสียงที่เหมือนกับศพพูดได้

"ธะ..เธอคือแม่บ้านคนใหม่ที่จะมาหรอ" อีกฝ่ายพยักหน้า

"เห้อ อย่าทำแบบนี้อีกนะ ฉันขี้ตกใจ" อีกฝ่ายพยักหน้าอีก อลินถอนหายใจอีกครั้งแล้วเดินเข้าไปหา

"ทุกคนในเรือนนี้ลาออกไปแล้ว คุณหญิงได้บอกไหมว่าให้เธอนอนห้องไหน"

"ไม่"

"งั้น.....ตามสบายเลย มีอะไรให้เราช่วยไหม มีสัมภาระหรือเปล่า เดี๋ยวเรา...นั่นอะไรหรอ" อลินเหลือบไปเห็นอะไรสักอย่างที่เงาวับและดูคมเฉียบจากกระเป๋าของเธอ

"อยากนอนห้องข้างๆ ได้ไหม" อลินพยักหน้าแล้วนำพาเข้าไปที่ห้องข้างๆ ของตัวเอง

"เราช่วยทำความสะอาดไหม"

"ไม่"

"อื้อ" อลินพยักหน้า มองเด็กสาวที่เดินเข้าไปในห้องแล้วกำลังจะเปิดกระเป๋าแต่ชะงักแล้วหันมามองอลิน

"ขอโทษที่เสียมารยาท เราจะพักในห้องนะ" เขาว่าแล้วกำลังจะเดินกลับเข้าห้องตัวเองแต่อีกคนพูดออกมา

"มีน....ชื่อของฉัน มีน...อายุสิบแปด" อลินชะงัก

"อ่า ชื่ออลินนะ เรา...เป็นพี่เธอ"

"อืม"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับมีน"

"อืม" อลินกระพริบตาปริบๆ มองคนในห้องที่ไม่สนใจเขาก่อนจะหยักไหล่แล้วเดินเข้ามานอนพักในห้อง

ปึก....

มีดคมกริบหลากหลายขนาดและอุปกรณ์ของเล่นผู้ใหญ่รุ่นหายากถูกเอาออกมาจากกระเป๋าใบนั้นทีละชิ้น ทีละชิ้น

มีน

หยิบมีดเล่มหนึ่งขึ้นมาก่อนจะเดินไปที่ผนังห้องที่กีดกั้นเขาและชายคนนั้นเอาไว้ และ...

ปัก!

มีดเล่มนั้นเสียบเข้าไปที่ผนังห้องจนติดคาที่เดิมไม่ขยับ เธอตวัดสายตามองใบมีดที่สะท้อนหน้าของตัวเองแล้วพูดพึมพำ

"ตอบแทนนายท่านที่ช่วยชีวิต.......ทำให้นายท่านมีความสุข....กับของเล่นชิ้นใหม่....."

น้ำเสียงที่เปร่งออกมาช่างเหมือนกับเหล่าแม่มดที่ร่ายคาถา นิ้วเรียวขาวค่อยๆ ยกขึ้นมาก่อนจะจรดเล็บยาวคมาสีดำสนิทไปที่ผนังและวาดลวดลายแปลกประหลาดที่มองไม่เห็นและพูดพึมพำภาษาที่ฟังไม่รู้เรื่อง...

เฮือก!

คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ ก็รู้สึกร้อนรุ่ม ทั้งที่เปิดเครื่องปรับอากาศแต่ร่างกายกลับมีเหงื่อกาฬไหล่เต็มไปหมด

"สงสัยต้องนอนพักและออกกำลังกายให้มากขึ้นจริงๆ"

"ไป....ต่างประเทศหรอครับ?" อลินพูดทบทวนสิ่งที่ได้ยินอีกครั้ง พลอยไพลินพยักหน้า

"จ้ะ ไปกับเพื่อนๆ ที่ชมรมเครื่องเพชร จะออกเดินทางกันตั้งแต่พรุ่งนี้ตอนเช้าตรู่"

"พรุ่งนี้เลยหรอครับคุณหญิง แล้วเรื่องร่างกาย..." อลินมองพลอยไพลินอย่างเป็นห่วง

"ไม่ต้องห่วงจ้ะฉันให้หมอประจำตัวไปด้วย สบายมากแค่ไปเดินเที่ยวซื้อของตามประสาคนแก่" เธอหัวเราะก่อนจะมองหน้าลูกชาย

"ตอนฉันไม่อยู่จิรันต์จะคอยดูแลบ้านนี้ อลิน เธอที่ทำหน้าที่ดูแลฉันก็ไปดูแลคอยรับใช้คุณจิรันต์เขานะส่วนงานบ้าน...หนูมีนทำได้รึเปล่าจ้ะ" มีนพยักหน้าแล้วยกยิ้ม

"ทำได้ค่ะ" อลินขมวดคิ้วแน่น เขาเริ่มรู้สึกแปลกและงงงวย จู่ๆ แม่บ้านก็หายไปหมด นี่คุณหญิงก็จะไปต่างประเทศ...ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ตั้งแต่ผู้ชายคนนี้กลับเข้ามา...

ไม่หรอกมั้ง....

จิรันต์ยิ้มหวานให้คนตัวเล็กแล้วทานอาหารต่อ

เช้าตรู่ของอีกวันหลังจากส่งคุณหญิงไปเที่ยวต่างประเทศอลินกับจิรันต์ก็กลับมาที่บ้านหลังใหญ่ที่เงียบเหงาและบรรยากาศอึมครึมที่มีแต่ลูกน้องของจิรันต์ยืนอยู่เต็มไปหมด

"อลิน พี่ว่าจะไปทำงานดูเอกสารของบริษัท อลินช่วยเอาของหวานมาให้พี่ตอนสายได้หรือเปล่าครับ" จิรันต์เอ่ยถาม อลินพยักหน้า

"ได้ครับคุณชาย อยากได้อะไรเป็นพิเศษไหมครับ"

"ถ้าพี่บอกว่าอยากได้อลินล่ะ" คนตัวเล็กชะงักนิ่งไป

"คุณชายทานแซนวิชได้ใช่ไหมครับ แพ้อะไรหรือเปล่า ชอบทานกาแฟแบบไหนครับผมจะนำไปให้" จิรันต์นิ่งกึกก่อนจะแสร้งยิ้ม

"พี่กินได้ทุกอย่างครับ รบกวนด้วยนะ" อลินพยักหน้าแล้วเดินเข้ามาในครัว

"ทำไมอลินดูไม่ชอบฉัน" คำถามที่จิรันต์เอ่ยถามตุลย์มันเต็มไปด้วยความเศร้าและเจ็บปวด ตุลย์หลุบตาต่ำตอบคำถามไม่ได้

"ตุลย์.....มีนจะทำได้จริงรึเปล่า" จิรันต์กำหมัด

"น้ำมันพราย....มีนจะทำได้ใช่ไหม...อลินจะมาหาฉันใช่ไหม"

"ที่ผ่านมาเด็กคนนั้นก็ทำไม่พลาด.....เขาจะต้องทำให้คุณอลินเดินมาหานายท่านด้วยตัวเองได้อย่างแน่นอน" ได้ยินคำตอบนั้นจากตุลย์จิรันย์ก็ชื้นใจ ร่างสูงยิ้มหวานวาดฝันถึงเรือนร่างเล็กที่ชุ่มแฉะไปด้วยหยดเลือดและหยาดน้ำตา....

"เขาจะต้อง....เป็นของเล่นที่มีค่ามากแน่ๆ ฉันอดใจรอมาตั้งสามปี.....อลิน....ฉันอยากเล่นกับเธอไวๆ จัง"

"พี่ช่วยนะ" อลินเดินเข้าไปช่วยมีนปัดกวาดเช็ดถูอย่างเป็นมิตร แต่อีกฝ่ายกลับไม่พูดคุยอะไร อลินเองก็ไม่ใช่คนพูดมากและอยากสนทนากับใครเท่าไหร่จึงทำในส่วนของตัวเองไม่พูดอะไร และเป็นมีนที่เอ่ยพูดก่อน

"เชื่อเรื่องมนต์ดำรึเปล่า" อลินชะงัก

"ห้ะ?"

"เชื่อเรื่องมนต์ดำรึเปล่า" มีนถามย้ำอีกครั้ง อลินนิ่งไป

"อืม.....ไม่รู้ซิ ถ้าเรื่องผีก็เชื่ออยู่"

"คล้ายๆ กัน"

"มีนล่ะ เชื่อรึเปล่า" อลินถามกลับ แต่อีกฝ่ายไม่พูดอะไรทำให้อลินรู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่แต่ก็ไม่พูดออกไปและไม่คิดในแง่ร้าย แต่ดูเหมือนว่าเด็กสาวคนนี้จะเป็นคนแปลกประหลาด จู่ๆ เธอก็เดินมาหยุดตรงหน้าของอลินแล้วพูดคำสั้นๆ

"วันละครั้ง.....ที่จะมีโอกาส....มันมีได้แค่วันละครั้งในตอนเที่ยงคืน ตั้งสติ....แล้วนึกให้ออก" เธอพูดคำแปลกๆ ออกมาแล้วเดินจากไป อลินอ้าปากค้าง

"อะไรของเขา..."

มีนแอบมองคนตัวเล็กที่ยืนทำหน้างงอยู่ด้วยแววตานิ่งเฉย ก่อนจะพึมพำภาษาที่ไม่มีใครฟังออกอีกครั้งแล้วเพ่งมองไปที่อลิน

"ฉันเตือนแล้วนะ....ในยามราตรี...ถ้าไม่อยากถูกผีกลืนกินก็ให้มีสติ...."

คนตัวเล็กที่กำลังเช็ดของตกแต่งบ้านอยู่จู่ๆ ก็รู้สึกหน้ามืดโดยไร้สาเหตุ และจำอะไรไม่ได้อีกเลย...

เพล้ง

แจกันทรงสวยหล่นแตกพร้อมกับอลินที่ล้มลงไป เสียงสัญญาณที่ทำให้จิรันต์รู้..

"อลิน...ได้เวลาเป็นของพี่แล้วนะครับ" ร่างสูงกระตุกยิ้มแล้วเดินออกมาจากห้องมองเด็กชายที่ล้มลงนอนอยู่และข้างกันก็มีมีนที่ทรุดนั่งก้มหน้าต่อหน้าเขา

"นายท่าน.....ฉันทำสำเร็จอีกครั้งแล้วค่ะ..."

"เธอนี่น่ารักมากเลยนะมีน...ตุลย์ ฝากดูแลมีนและให้ของขวัญตอบแทนหน่อยซิ" ตุลย์พยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างเล็กที่นั่งทรุดแล้วดึงอีกคนเข้ามา ร่างสูงค่อยๆ ขยับเข้าไปประกบจูบมีนอย่างแผ่วเบา ตาหวานคล้อยเยิ้มเมื่อได้รับสิ่งตอบแทนที่ฝัน แต่ความฝันมันก็สั้นและจบลงอย่างรวดเร็ว..

"อ๊าาส์..." มีนแลบลิ้นเลียที่ขอบปากก่อนจะมองตุลย์ คนที่เขารัก

"เอาอลินขึ้นไปบนห้อง......เที่ยงคืนนี้มาหาฉันและทำเหมือนเดิม อย่าให้อลินหลุดจากฝัน...จนกว่าจะฉันจะพอใจ" จิรันต์สั่งมีนด้วยน้ำเสียงชอบใจแล้วเดินขึ้นไปบนห้อง

.....อีกไม่นานเราจะได้เล่นด้วยกันแล้วนะครับอลิน ตื่นขึ้นมาเธอก็จะเห็นฉันที่เป็นฉันอีกคน....เธอจะรักฉันและยอมทำทุกอย่างให้ฉัน......จนกว่าฉันจะพอใจ เธอจะไปไหนจากฉันไม่รอด.......

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป