4

กลิ่นหอมหวานยั่วยวนชวนให้หลงไหลที่คละคลุ้งและเริ่มโชยผ่านจมูกเล็กไปยังทั่วห้องทำให้อลินเหมือนตกอยู่ในพะวง คนตัวเล็กได้ยินเสียงดนตรีบรรเลงเป็นท่วงทำน้องแสนไพเราะสะกดใจ แต่กลับรู้สึกขยับตัวและลืมตาไม่ได้ทั้งที่ตัวเขานั้นมีสติ

"อื้อ..." เสียงหวานพยายามเปร่งออกมาแต่ก็ไม่ได้ผล อลินเหมือนหมดแรงไร้สิ้นทางจะรอดจากสถานการณ์นี้ แต่ทว่า

กริ้ง....

เสียงกระดิ่งเบาๆ ที่ดังห่างออกไปเหมือนช่วยเขาเอาไว้ ร่างกายของอลินขยับได้อย่างเคย ตาหวานค่อยๆ ลืมตาแต่ก็ต้องหลับตาอีกครั้งเมื่อเจอแสนที่แสบจ้าด้วยความตกใจ

"แสบตาหรอ" เสียงทุ้มอ่อนโยนเอ่ยถามพร้อมร่างสูงที่เดินเข้ามาใกล้ๆ อลินรู้สึกเหมือนร่างกายไม่ใช่ของตัวเองควบคุมอะไรกลับไม่ได้ดั่งใจ ตาโตหวานค่อยๆ ลืมขึ้นอีกครั้งก่อนจะชะงักเมื่อเห็นจิรันต์อยู่ระยัประชิด

"พี่...." อลินเอ่ยเรียกไปโดยไม่รู้ตัวก่อนจะชะงัก ร่างเล็กโซเซไปมารู้สึกปวดหัวและสับสน

"ไม่...คุณชาย....ผม.....อยู่ที่ไหนครับ" จิรันต์จับมือเล็กเบาๆ แล้วค่อยๆ ดึงอลินเข้ามาหาตัวก่อนจะกระซิบข้างใบหูด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

"เธอหลับไปทั้งคืน.....ตื่นมากลับผลักไสพี่...พี่เสียใจนะอลิน" เสียงทุ้มเศร้าที่ดังกรอกหูมันดูแตกต่าง

แต่ว่า

คนนี้คือพี่จิรันต์

ไม่... คุณผู้ชายต่างหาก

อลินส่ายหน้าไปมา อกบางกระเพื้อมขึ้นลง สองขาขยับถอยออกห่างเมื่อจิตใจเริ่มแปรปรวนและสั่นเขว

กริ้ง....

เสียงกระดิ่งดังอีกครั้งราวกับว่าเป็นเสียงที่จะทำให้อลินสงบลง ตากลมเหลือบมองข้อเท้าของตัวเองที่มีกระดิ่งเล็กผูกติดไว้ แล้วค่อยๆ เงยหน้ามองจิรันต์ที่อยู่ตรงหน้า

แต่ภาพกลับเบลอไปหมดจนอลินมองไม่เห็นรู้เรื่อง หมอกหนาสีเทาดำลอยมาจากทั่วสารทิศ คนตัวเล็กยืนนิ่งๆ สติเริ่มถูกครอบงำจากมนต์ดำที่ถูกมีนทำใส่ อลินหลับตาส่ายหน้าไล่ภาพหมอกที่เห็นอยู่นานจนคิดว่ามันหาย คนตัวเล็กหายใจเข้าออกอย่างรุนแรงแล้วลืมตามองอีกครั้ง

สติอลินกลับไม่เหมือนเดิม

อลินกลายเป็นใครคนอื่น

ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาก็เห็นจิรันต์ที่ยืนอยู่ในห้องนอนหรูห้องเดิม แต่ที่แตกต่างออกไป

คือความรู้สึกของเขา...ที่ไม่ใช่เขาอีกแล้ว...

คนตัวเล็กรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดร่างสูงแล้วออดอ้อนอย่างที่จิรันต์ต้องการ

"คุณชายครับ เมื่อกี้มีควันอะไรก็ไม่รู้" จิรันต์กระตุกยิ้มใจเต้นสั่นระรัวเพราะความตื่นเต้นเมื่อมนต์ดำขั้นตอนสุดท้ายสำเร็จ

อลินเป็นของเล่นของจิรันต์เรียบร้อยแล้ว

"ไม่ต้องกลัว พี่อยู่ที่นี่"

"อื้อ...." อลินยิ้มกว้างต่างจากตัวตนของตัวเองอย่างมาก

สิ่งที่คนตัวเล็กเห็นมีเพียงแค่จิรันต์คนที่เขารักมากที่สุดและห้องนอนสุดหรู แต่ในความเป็นจริงภายในห้องกลับมีตุลย์ มีน และเหล่าลูกน้องที่ต้องมองเห็นภาพของนายท่านกับของเล่นของเขาชิ้นแล้วชิ้นเล่า...

"อลินปวดหัวมาก นอนพักหน่อยไหมครับ?" อลินพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งที่เตียงก่อนจะยิ้มหวานให้จิรันต์

"คุณชายมานอนกับอลินนะ"

"อยากให้พี่นอนด้วยหรอ?" จิรันต์ถามคนที่ต้องมนต์ อลินพยักหน้า

"นะครับ"

"แต่เอ๋......ห้องนี้ร้อน จะให้นอนสองคนบนเตียงแคบๆ อลินจะสบายหรอ" จู่ๆ อลินก็รู้สึกร้อนรุ่มดั่งคำพูดนั้น คนตัวเล็กสะบัดเสื้อตัวเองไปมา มองมาที่จิรันต์อย่างออดอ้อน

"แต่อลินอยากให้คุณชายนอนด้วยจัง......" พูดจบก็ปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกทีละเม็ดแล้วโยนทิ้งไป

"เท่านี้ก็หายร้อนแล้ว"

"ยังเหลืออีกนะครับ" จิรันต์มองไปที่กางเกงตัวบาง อลินยิ้มกรุ่มกริ่มแล้วเอนตัวลงนอน

"อยากให้คุณชายมาถอด"

"หึ........เป็นของเล่นที่แสนวิเศษ"

ตุลย์เหลือบมองเหตุการณ์ทุกอย่างโดยใบหน้าเรียบนิ่งและตลอดเวลาก็มีมีนกอดแขนเขาอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ร่างสูงเหลือบหันมามอง ผู้ชาย ที่เสแสร้งแกล้งทำเป็นผู้หญิงคนนี้ด้วยแววตาเศร้าสร้อย

ตุลย์ไม่เคยคิดว่ามนต์ดำ คาถา การเล่นของมีจริงมาก่อนจนกระทั่งได้เจอเด็กคนนี้

....จิรันต์มีอาการจิตไม่ปกติผิดแปลกจากคนอื่นตั้งแต่เด็ก เหตุเกิดจากเขาว่าคำสาปแช่งจาก พ่อแท้ๆ ของจิรันต์ซึ่งยังเป็น คุณตา แท้ๆ ของจิรันต์เอง...เขาสาปส่งสาปแช่งจิรันต์ตั้งแต่รู้ว่าท้อง และถูกสาปแช่งจากคุณยายและรอบข้าง เกิดมาก็มีจิตใจที่ผิดเพี้ยน ตุลย์ที่ถูกสั่งให้เป็นพี่เลี้ยงของจิรันต์ตั้งแต่เด็กไม่เคยเชื่อเรื่องนี้ คิดว่าสิ่งที่จิรันต์เป็นคงเป็นเพราะสายเลือดแท้ๆ ของเขาที่กำเนิดเขามา....

จนกระทั่งวันหนึ่ง

จิรันต์และตุลย์ไปที่ต่างจังหวัดเพื่อค้นคว้างานวิจัยตอนเรียนจบและได้เจอกับหมอผีในป่าลึก เขาเหมือกับคนบ้าแต่กลัยดูน่ากลัวมีอำนาจมาก จิรันต์และตุลย์ไม่อยากเข้าไปยุ่งแต่เพราะหลงทางจึงต้องขออาศัย หนึ่งคืนที่อยู่ที่นั่น

ลูกชายของหมอผีคนนั้นก็ตกหลุมรักตุลย์ตั้งแต่ครั้งแรกพบ

ใช่

มีน

มีนเป็นลูกของหมอผีและรู้วิชามากมายนัก แต่วิชาที่มีนทำสำเร็จมีแค่วิชาผูกผีหรือทำให้คนรักกันโดยการสะกดวิญาณที่.... มีนทำเสน่ห์ใส่ตุลย์ แต่เสน่ห์นั้นมีผลถึงแต่เที่ยงคืนเท่านั้นตุลย์ก็จะค่อยๆ หายและเป็นอิสระ.....

จิรันต์รู้และชื่นชมมากมันค่อนข้างแปลกใหม่สำหรับจิรันต์ และในคืนก่อนจะกลับตุลย์และจิรันต์ก็รู้ความลับเข้า.... มีนถูกข่มขืนจากพ่อแท้ๆ หมอผีคนนั้นใช้วิชาที่มีมากกว่าสะกดมีนไว้ให้มีนยอม....ในเที่ยงคืนวันนั้นมีนหลุดจากคาถาและเอ่ยขอให้ตุลย์ช่วยชีวิตแลกกับจะยอมเป็นทาสฟังคำสั่งตลอดไป.... มีนแค่พูดเพื่อให้ตัวเองรอด

แต่จิรันต์ไม่คิดอย่างนั้น

ครั้งแรกที่จิรันต์ทำร้ายร่างกายคน....ผู้โชคร้ายคือพ่อของมีน จิรันต์ตั้งใจเพียงจะทำร้ายหมอผีให้บาดเจ็บและปล่อยมีนเท่านั้น แต่ว่า..ยิ่งเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากร่างกายนั้นมากเท่าไหร่จิรันต์ก็ควบคุมตัวเองไม่ได้

รู้ตัวอีกที

หมอผีมากวิชาก็ถูกแล่เนื้อออกมาเป็นชิ้นเล็กๆ มากมายนับไม่ถ้วน....

จิรันต์อ้างบุญคุณให้มีนทำตามที่พูดและมีนก็ยอมฟัง มีนใช้วิชาทำให้คนหลายคนตกหลุมรักจิรันต์มากขึ้น หลังจากนั้นร่างสูงก็จะเล่นสนุกและปล่อยไป แต่ยิ่งนานวันการเล่นสนุกก็ยิ่งพิสดาร จากที่เคยปล่อยเหยื่อยก็กลายเป็นทำให้คนพวกนั้นหยุดหายใจเมื่อจิรันต์พอใจ

เหมือนศพหลายศพที่ผ่านมา

และศพของอลิน...คงเป็นคนต่อไป....

"อื้อ...จับตรงไหนครับเนี่ย" อลินพูดเสียงหวานยั่วยวนไม่เป็นตัวเองแล้วโอบกอดลำคอแกร่งไว้ จิรันต์หัวเราะแล้วถอดกางเกงของอลินออก ก่อนจะจับขาเรียวอ้าออกกว้าง ช่องทางรักสีชมพูที่ปรากฎตรงหน้าทำให้จิรันต์ตื่นเต้น

"คุณชาย....

"พี่อยากทำมากกว่านี้จัง....ทำให้อลินมีความสุข" อลินยิ้มหวาน

"อลินรออยู่นะครับ"

สิ้นคำพูดนั้นรอยยิ้มแสนโรคจิตก็ปรากฎ จิรันต์หยิบแท่งสีดำพลาสติกขนาดเขื่องใกล้มือขึ้นมา

"พี่จะรักอลินมาก...ถ้าอลินให้พี่เอาไอ้นี่เข้าไป" อลินพยักหน้าระรัวมองจิรันต์ด้วยสายตาหยาดเยิ้ม ร่างสูงหัวเราะแล้วจับแท่งพลาสติกนั้นกระแทกใส่เข้าไปช่องทางด้านหลังโดยไม่หล่อลื่นหรือเบิกทางใดๆ อลินร้องลั่นจนเสียงหลงเพราะความเจ็บปวดที่ไม่ตั้งตัว

ครู่หนึ่ง...เสี้ยววินาที

จิตใจของเขากำลังปฏิเสธ

ไม่นะ......คนนี้ไม่ใช่เขา...ได้โปรด....อย่ามาบังคับผม

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...