วิปลาส

"อลิน เป็นไงบ้างจะจบปีสามแล้วหาที่ฝึกงานได้รึยังจ้ะ" พลอยไพลินเอ่ยถามอลิน เด็กรับใช้ที่เป็นลูกชายคนเดียวของแม่บ้านที่เธอเคารพ

"ครับ ผมดูไว้ที่สำนักพิมพ์....ครับ เขายังรับเด็กฝึกงานอยู่"

"ไม่มาทำที่บริษัทเราจะดีหรอ อลินทำงานเก่งฉันอยากให้เธอได้ทำงานสบายๆ" อลินส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วตอบกลับอย่างน้อบน้อม

"ขอบคุณคุณหญิงที่เมตตาครับ แต่ผมตั้งใจเรียนและอยากเป็นนักเขียนตามความฝันถ้าได้ทำงานในสำนักพิมพ์คงมีความสุขกว่า" พลอยไพลินยิ้มเล็กน้อยแล้วลูบศีรษะอลินอย่างอ่อนโยน

"ขอให้หนูตั้งใจพยายามอดทนอย่างนี้ต่อไป สักวันหนูจะต้องโด่งดังมีชื่อเสียง"

"ขอบคุณครับ" คุณหญิงยิ้มหวานแล้วไอออกมาอย่างรุนแรงจนอลินและสาวใช้คนอื่นๆ ต้องรีบวิ่งเข้ามาดูอาการ

"คุณหญิงต้องพักผ่อนให้มากๆ นะครับ.....โรคหัวใจอย่างท่านมันอันตราย" เธอพยักหน้าแล้วค่อยๆ เดินขึ้นมาบนห้องนอนของตัวเองโดยมีอลินประครองอย่างที่เคย

"ฉันคงอยู่ได้อีกไม่นาน"

"ค่อยๆ รักษาเดี๋ยวก็หายครับ" คุณหญิงยิ้มจางๆ แล้วหันไปมองรูปลูกชายที่ไปอยู่ต่างประเทศ

"อีกไม่กี่วันจิรันต์ก็คงกลับมา....ฉันขอแค่อยู่เห็นหน้าลูกก็พอ" เธอค่อยๆ ล้มตัวลงนอนแล้วหันมามองที่อลินด้วยสายตาอ่อนโยน

"อลิน.....จิรันต์เป็นเด็กอ่อนโยนมากนะ เธอรู้ใช่ไหม" คนถูกถามนิ่งไปก่อนจะตอบ

"ผมมาอยู่ที่นี่ได้สัปดาห์เดียวคุณหนูก็ไปเรียนต่อต่างประเทศ...ผม...ไม่ทราบอะไรเกี่ยวกับคุณหนูหรอกครับ"

"นั่นสิ ฉันก็บ้าจังเลย.....ลูกชายของฉัน จิรันต์น่ะ พอเรียนจบแล้วเขาก็จะมาบริหารงานต่อแล้วนะ เขาเก่ง ฉลาด อ่อนโยน....ฉันไว้ใจให้ลูกชายฉันจัดการทุกอย่างต่อจากฉัน แต่ว่า...ฉันก็ยังไม่สามารถจะตายอย่างสบายใจได้เลย" พลอยไพลินค่อยๆ หลับตาลงแล้วพูดออกมา

"ก็ลูกของฉัน......ยังไม่เคยพาผู้หญิงมาแนะนำให้ฉันรู้จักสักคน"

อลินนึกถึงจิรันต์แล้วคิดในใจ...อีกแล้ว...พูดถึงเรื่องลูกชายให้ฟังอีกแล้ว...

"หรือผู้ชายสักคน ลูกฉันก็ไม่พามาแนะนำ" อลินชะงัก

"คุณหนูอาจจะยังไม่พบเจอคนรักที่ดี....คุณหญิงอย่าเป็นห่วงเลยนะครับ"

"ฉันอยากเห็น...คนที่จะอยู่เคียงข้างลูกชายของฉัน....ฉันคงจะหลับได้อย่างสบายใจเสียที..."

ร่างสูงมองเลือดที่ไหลออกมาจากตามตัวของเพื่อนสนิทด้วยแววตานิ่งเรียบอย่างไร้ความรู้สึก

"ฮึก...ชะ..ช่วย...ช่วยด้วย...จิน......อย่าปล่อยฉัน...ฮื้อออ..อย่าทำร้ายฉันอีกเลย..." อีกฝ่ายอ้อนวอนขอร้องด้วยสติที่เหมือนจะหายไปทุกวินาทีแต่จิรันต์ทำเพียงแค่มองเขาเหมือนเขาเป็นแมลงมดปลวกที่ไร้ค่าตัวหนึ่ง

"เอามันไปทิ้ง กูไม่สนุก" สิ้นคำสั่งชายชุดดำที่เป็นเลขาและคนรับใช้คนสนิทของจิรันต์อย่างตุลย์ก็รีบนำร่างของบุคคลที่ถูกกรีดเนื้อหนังจนร่างอาบไปด้วยเลือดนี้ออกไปให้พ้นสายตา

จิรันต์ถอดเสื้อของตัวเองออกแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำที่เปิดน้ำเย็นเฉียบไว้ในอ่างรอเขาอยู่แล้ว

จะคนไหนก็ไม่มี

ไม่มีคนที่ทำให้จิรันต์หัวเราะออกมาเลยสักคน

ร่างสูงหลับตาพริ้มแล้วค่อยๆ จมหายลงไปในอ่างอยู่นานหลายนาทีแล้วขึ้นมาจากน้ำเย็นผิดปกตินั่น.....

หนังสือเรื่องเดิมที่มีมากกว่าสิบเล่มถูกหยิบมาอ่านอีกครั้งโดยร่างสูง....

"ผมยิ้มหวานและค่อยๆ หัวเราะออกมาเมื่อเขาเล่นมุขตลก......ให้ตายซิ ยิ่งอยู่ใกล้เขามากขึ้นเท่าไหร่ผมยิ่งมีความสุขมากเท่านั้น.....หุบยิ้มไม่ได้แล้วซิครับ...."

จิรันต์อ่านข้อความเดิมแล้วยกยิ้ม

"ฉันก็หุบยิ้มไม่ได้แล้ว.....รอวันที่จะกลับไปเจอเธอไม่ไหวแล้วอลิน....อยากจะเจอเธอจนตัวฉันสั่นไปหมด....อยากจะฉีกร่างของเธอออกมาเป็นชิ้นๆ...ถ้าได้เล่นกับเธอ ฉันจะสนุกรึเปล่า จะได้หัวเราะออกมาเหมือนเวลาอ่านนิยายของเธอไหมนะ" ร่างสูงพูดออกมาด้วยความรู้สึกตื่นเต้นจนใจสั่นระรัว รอวันที่จะได้เจออลินไม่ไหว

อยากจะจับอลินมากรีดที่คอเป็นชื่อของเขา

อยากให้คนตัวเล็กโหยหวนเมื่อถูกแท่งไม้ขนาดใหญ่สอดใส่เข้าไปในช่องทางหลัง

ทนไม่ไหวแล้ว

อยากจะทำเหลือเกิน

"อลิน...อลิน....อ๊ากกกกกก" จิรันต์ยกมือบีบศีรษะของตัวเองที่มันปวดหนึบไปหมดแล้วทรุดนั่งอยู่ในห้องน้ำอย่างทรมาร ตุลย์เบิกตากว้าวก่อนจะหยิบยากล่อมประสาทมาให้เจ้านายของตนกินเข้าไป

อกแกร่งหอบกระเพื้อมขึ้นลงอย่างแรงแล้วค่อยๆ ช้าลงจนเป็นจังหวะปกติจิรันต์ค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นโดยมีตุลย์ประครองไว้

"นายท่าน....รออีกหน่อยนะครับ....อีกไม่กี่วันเราจะได้กลับแล้วท่านต้องอดทน" ตุลย์พูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงและเศร้าสร้อย จิรันต์พยักหน้า

"ฉัน...ฉันจะได้เล่นกับอลินรึเปล่า..."

"อลิน...เป็นคนของคุณหญิง..."

"ฉันไม่สน!!"

เพล้ง!!

กระจกถูกตีจนแตกในครั้งเดียวจากแรงอารมณ์ของร่างสูง ตุลย์ตัวสั่นระริกแล้วก้มหน้าพูดอย่างกล้าๆ กลัวๆ

"ผม....ผมจะพยายามให้ท่านได้เล่นกับอลิน"

"ฉันจะไปขอแม่..ใช่...แม่ต้องฟังฉัน...ฉันจะขออลิน...อ๊าาาา...อลิน...แค่คิดถึงเธอฉันก็ตัวสั่นอยากจะเห็นหน้าเธอตอนขาดอากาศจะหายใจเต็มที...." ร่างสูงเดินโซเซแล้วยิ้มอย่างคนจิตไม่ปกติออกไป ตุลย์กัดปากกำหมัดแน่นเมื่อเห็นเจ้านายที่เขาส่งเลี้ยงดูแลกลายเป็นคนโรคจิตวิปลาสอย่างนี้.......

ในที่สุดวันที่จิรันต์รอคอยก็มาถึง ร่างสูงถือนิยายเรื่องโปรดที่ชื่อว่า อลิน ซึ่งเป็นนิยายวายที่อลินให้ตัวเองเป็นตัวหลักและได้รักกับชายที่เขารักและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ซึ่งนวนิยายเรื่องนี้มีข้อมูลของอลินที่เป็นเรื่องจริงอยู่ทำให้จิรันต์คลั่งใคล้มากและอ่านมันทุกวันก่อนนอนจนติดเป็นนิสัย....

"อลินมารึเปล่า มารับฉันรึเปล่าตุลย์" ร่างสูงเอ่ยถามคนสนิท ตุลย์พยักหน้า

"คุณหญิงก็มาครับ...อลิน เด็กคนนั้นก็มา"

"ฉันจะได้เล่นกับอลินวันนี้เลยไหมตุลย์" ตุลย์ชะงักตอบคำถามอะไรไม่ได้ แต่จิรันต์ก็ไม่สนใจอีกเมื่อเห็นอลินและคุณแม่กับหลายๆ คนยืนรอรับเขาอยู่

ตึกตัก

ใจของจิรันต์เต้นระส่ำเหมือนมันจะออกมาจากอก ร่างกายสั่นเทาและขนลุกซู่อยากจะเดินเข้าไปกระชากคนตัวเล็กนั่นมาเล่นกับตัวเองเสียตรงนี้

"ท่านครับ..." จิรันต์ชะงักก่อนจะหายใจเข้าออกช้าๆ

"ฉัน...ฉันจะอดทน....ฉันอดทนมาสามปี.....ฉัน...ฉันจะพยายาม จนกว่าจะได้เล่นกับอลิน เขาต้องทำให้ฉันยิ้มได้แน่ๆ เลยตุลย์ แค่คิด...อ๊าาา...แค่คิดตัวฉันก็สั่นระริกไปหมด....ช่องทางของเขาจะยังสดและแน่นรึเปล่านะตุลย์...ฉันอยากจะฉีกมันต่อหน้าคนเยอะๆ จัง...." จิรันต์พูดออกมาอย่างไม่อายปาก ตุลย์และเหล่าลูกน้องต่างนิ่งเงียบไม่ปริปากพูดอะไรออกมา

"จิน จินลูก...." พลอยไพลินอ้าแขนโอบกอดลูกชายสุดที่รักที่ไม่เจอกันนานสามปีไว้แน่นด้วยความคิดถึง โดยไม่รับรู้เลยว่าสายตาของคนรับใช้ตนที่มองไปที่จิรันต์นั้นรังเกียจและโกรธแค้นแค่ไหน.....

"แม่คิดถึงจินจัง"

"ผมก็คิดถึงคุณแม่มากครับ อาการป่วยโรคหัวใจที่ว่าทรุดลงเป็นยังไงบ้าง คุณแม่ไปหาคุณหมอที่ต่างประเทศดีหรือเปล่าครับ?" จิรันต์ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลอยไพลินส่ายหน้า

"ไม่เป็นอะไรจ้ะ กลับบ้านเรากันนะลูก แม่ลงมือทำอาหารไว้ให้ลูกเยอะเลย"

"ครับคุณแม่" จิรันต์ยิ้มเล็กน้อยแล้วกอดเอวคุณแม่ประครองเดินออกไป โดยไม่ลืมจะหันมามองคนตัวเล็กที่เขารอคอยมานานสามปี...

เฮือก!

อลินสะดุ้งเมื่อเห็นแววตาของจิรันต์ที่มองมา มันทั้งน่ากลัวและน่าขนลุกไปพร้อมกัน..

"กลับมาทำไมนะ....คนอย่างมัน....คนเลวๆ อย่างมันจะกลับมาทำไม!" คนตัวเล็กได้ยินเสียงด่าทอและสาปแช่งจึงหันไปมองก็เห็นพวกแม่บ้านที่อยู่ทำงานมานานแล้วจ้องมองไปที่จิรันต์และลูกน้องด้วยความโกรธแค้นจนอลินสงสัยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยออกไป เจ้าตัวทำเพียงแค่ลูบแขนตัวเองที่ขนลุกซู่ไปมาเบาๆ

ทำไม...ถึงมองเราแปลกๆ นะ...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...

ตอนแรกเป็นยังไงบ้างค้า แสดงความคิดเห็นกันหน่อยน้า??❤❤