2

"ลูกชายแม่โตขึ้นแล้วจริงๆ ไปเรียนตั้งสามปีกว่าไม่กลับมาหาแม่เลยนะ" พลอยไพลินว่าอย่างงอนๆ จิรันต์กอดคุณแม่แล้วออดอ้อนเหมือนเด็ก

"ก็ผมอยากรีบเรียนให้จบปริญญาเอกจะได้มาอยู่กับคุณแม่เร็วๆ ไงครับ เนี่ยกว่าผมจะทำอะไรหลายๆ อย่างแล้วจบมาเหนื่อยมากเลย อยากกินอาหารฝีมือคุณแม่ใจจะขาด" พลอยไพลินหัวเราะอย่างชอบใจ

"มาจ้ะ มาทานข้าวกัน" อลินเดินไปทำหน้าที่ตักข้าวสวยให้กับคุณหญิงอย่างที่เคยก่อนจะเดินมาที่ทางขวาเพื่อตักข้าวให้กับจิรันต์

หมับ

มือหนาจับมือของอลินไว้แล้วเงยหน้ามอง

"เด็กคนนี้ใครหรอครับ?"

"ก็หนูอลินไงจ้ะ ลูกชายของแม่นม....จิรันต์จำไม่ได้หรอ" จิรันต์กระตุกยิ้มแอบแฝงไปด้วยความหมายบางอย่างแล้วเสแสร้งแกล้งว่าจำไม่ได้

"ไม่นี่ครับ คุณนมก็เคยเล่าว่ามีลูกชาย....ดูท่าอายุคงห่างจากผมไม่เท่าไหร่" พลอยไพลินยักหน้าแล้วกวักมือเรียกอลิน

"ใช่จ้ะห่างจากลูกไม่กี่ปี น้องกำลังจะขึ้นปีสี่น่าเสียดายที่ไม่มาฝึกงานกับเรา บางทีลูกอาจจะได้คนฝีมือดีๆ ไปช่วยงานตอนบริหารจะได้สบายขึ้น...."

"ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ถ้าน้องเขาไม่อยากฝึกก็ไม่เป็นอะไร....พี่ไม่ว่าหรอกนะ..อลิน" อลินชะงักแล้วพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร จิรันต์ต้องใบหน้าหวานที่เรียบเฉยนั่นด้วยแววตาแปลกเสียจนพลอยไพลินแอบสงสัย ยิ่งเมื่อจู่ๆ ลูกชายของเธอก็เอ่ยชวนเด็กชายมาร่วมโต๊ะอาหาร

"จริงซิ อลินทานข้าวรึยังครับ ทานด้วยกันเลยไหม?"

มันไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะพลอยไพลินก็ชวนอลินทานอาหารด้วยกันเสมอ ถ้าลูกชายแสนใจดีของเธอจะชวนคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพียงแต่...พลอยไพลินมองแววตาของลูกชายที่มองอลินอย่างหยาดเยิ้มแล้วรู้สึกมีความหวัง...

...แค่อยากให้ลูกชายได้พบเจอคนดีๆ สักคน...

"ผม..."

"มาสิจ้ะอลิน จะได้ทำความรู้จักกับพี่จิรันต์ด้วย คุณแม่ของหนูก็เลี้ยงดูจิรันต์มาตั้งแต่ฉันคลอดเธอสองคนก็เปรียบเสมือนญาติสหายกัน....ป้าสาวจ้ะ ขอจานสำหรับอลินอีกหนึ่งที่จ้ะ" ไม่รอฟังคำตอบ คุณหญิงของบ้านก็เอ่ยสั่งทันที อลินพยักหน้าแล้วเลือกไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับจิรันต์.... ตลอดเวลาทานอาหาร จิรันต์มักจะชวนคุณแม่และคนตัวเล็กคุยด้วยรอยยิ้มราวเทพบุตรและยังตักอาหารให้พลอยไพลินกับอลินเสมอๆ คุณหญิงมองลูกชายและเด็ดรับใช้ที่เข้ากันอย่างกับกิ่งทองใบหยกแล้วยิ้มหวาน

"ว่าแต่จิรันต์....ลูกน่ะ ตอนนี้มีแฟนรึยัง" จิรันต์ส่ายหน้า

"ไม่เคยครับผมยังหาผู้หญิงที่ดีได้สักเสี้ยวของคุณแม่ผมไม่ได้เลย จนกว่าจะเจอเธอคนนั้นผมอยากจะตั้งใจทำงานและสืบทอดตระกูลตามคำสั่งเสียของคุณพ่อครับ" พลอยไพลินชะงักแววตาแข็งเย็นไปเสี้ยววินาทีก่อนจะกลับมาเป็นปกติ

"หืม ไม่จำเป็นต้องเป็นผู้หญิงหรอกมั้ง...ขอแค่คนกดีๆ สักคน....ใช่ไหมจ้ะอลิน" อลินทำหน้างง

"คือ..."

"น้องอลิน....รังเกียจการคบกับผู้ชายรึเปล่าครับ" จิรันต์แถมด้วยใบหน้าเศร้าๆ ที่แกล้งหลอกตาคุณแม่และถามคำถามที่เขารู้ดีอยู่แก่ใจ

อลินชอบผู้ชาย

ทำไมจิรันต์จะไม่รู้

"ผมคิดว่าความรักไม่จำกัดเพศ อายุ การศึกษา ฐานะครับ....เพียงแค่ไม่ทำผิดบาปขาดศิลธรรมก็พอ"

กริ้ง

ช้อนในมือของจิรันต์ตกลงเพราะความอ่อนแรง ร่างสูงกัดปากเล็กน้อยก่อนจะยิ้ม

"ใช่ครับ.... แค่เป็นคนดีก็พอ....พี่ก็คิดอย่างนั้น"

"แหม ทั้งสองคนเข้ากันดีจริงๆ เลยนะจ้ะ น่ารักจริงๆ" จิรันต์ยกยิ้มเมื่อคุณแม่ดูเหมือนจะเปิดทางให้ อลินทำเพียงพยักหน้าไม่ได้ตอบอะไรไป

หลังจากมื้อค่ำของวันนี้จบลง แม่และลูกก็เดินขึ้นห้องเพื่อใช้เวลาคุยกันในส่วนที่ขาดหายไปหลายปี โดยที่อลินก็ทำหน้าที่ของตนเก็บข้าวของและอาหารที่เหลือทำความสะอาดเหมือนทุกวัน....โดยมีตุลย์มองอยู่ห่างๆ

น่าเศร้า

ที่อีกไม่นานใบหน้าเรียบเฉยของเด็กคนนี้คงเต็มไปด้วยรอยกรีด เลือดสีสด และหยาดน้ำตา....

ช่างเป็นคนที่น่าสงสารจริงๆ

"อย่าไปเข้าใกล้มันนะ!" อลินสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ แม่บ้านวัยชราก็เดินมาหาพร้อมพูดเสียงดัง ไม่นานเหล่าแม่บ้านหลายคนก็เดินเข้ามารุมล้อมอลินและเตือนอลินเกี่ยวกับลูกชายคนเดียวของคุณหญิง

"เอ่อ...หมายถึง?"

"ไอ้จิรันต์....หนูอย่าไปเข้าใกล้มันนะอลิน"

"ใช่ๆ....คนดีๆ อย่างหนูไม่ควรที่จะถูก..." ทุกคนมองหน้ากันไปมาอย่างลำบากใจที่จะพูด

"ผมสงสัยครับ ตั้งแต่อยู่ที่สนามบินจนเวลานี้...ทำไมทุกคนที่นี่ถึงได้มองคุณหนูอย่างไม่ชอบใจ ถ้าหากมีเหตุผลอะไรผมจะรับฟัง" เหล่าแม่บ้านมองหน้ากันแต่ก็ไม่ให้เหตุผลอะไร

"ป้าอยากจะบอกว่า ไอ้จิรันต์หรือคนที่หนูเรียกมันอย่างให้เกียรติว่าคุณหนูน่ะ มันไม่ใช่คนดี และจิตมันก็..."

กึก

เสียงแจกันที่ขยับไปมาทำให้ทุกคนหันไปมอง แต่ก็ไม่เห็นใครอยู่ตรงนั้น

ตุลย์มองอีป้าร่างท้วมและแม่บ้านสองสามคนที่กำลังเป่าหูอลินด้วยแววตานิ่งเฉย

"สารแนไม่เข้าเรื่อง....."

"จิต...จิตอะไรนะครับ?"

"ก็จิตวิปลิทไง" อลินเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างงงงวย

"เอาเป็นว่า...พวกป้าขอ อย่าไปยุ่งไปสนิทกับมัน ดูท่ามันเล็งหนูไว้ด้วย...นะอลิน อย่าไปใกล้มัน" อลินนิ่งไป

"แต่เขาเป็นเจ้านาย"

"ถ้าอยู่ต่อหน้าคุณหญิงก็ทำๆ ไป...แต่ถ้าไม่อยู่ต่อหน้าคุณหญิงเลี่ยงได้ก็เลี่ยง ทำหูทวนลมไปนะ" อลินพยักหน้ารับปากถึงอย่างนั้นก็ยังแอบสงสัยว่าคำว่า วิปลิทที่ทุกคนพูดนั่นหมายถึงอะไร

จิตไม่ปกติงั้นหรอ

เขาก็ดู...เป็นคนปกตินี่นา....

เพล้ง!

เพล้ง!

"ตุลย์!!! ตุลย์!!!" เสียงเข้มตะโกนเรียกหาคนสนิทอยู่หลายครั้งอย่างบ้าคลั่งจนขาดสติ แจกันราคาแพงถูกขว้างจนแตกกระจายทำให้จิรันต์เหยียบเศษแก้วจนเหลือดไหลไปหมดแต่ถึงอย่างนั้นร่างสูงก็ไม่รู้สึกเจ็บสักนิด

ส่วนที่เจ็บคือหัวใจต่างหาก

มันคันหยุบหยิบในหัวใจจนเขาไม่สามารถจะนอนหลับได้

"ครับนาย!" ตุลย์รีบวิ่งมาหาโดยที่ร่างกายชุ่มไปด้วยเหงื่อไคล

"ไปทำอะไรมาห้ะ!" ตุลย์ชะงักก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

"จัดการพวกเห็บหมัดที่น่ารำคาญนิดหน่อย....ท่านมีอะไรครับ"

"ก็อลินน่ะซิ!" จิรันต์ว่าแล้วปาหมอนในมือใส่ตุลย์

"อลินนอนอยู่ข้างล่างทำไมกูไปหาอลินไม่ได้!!"

"ท่านครับ....ท่านก็รู้..."

"กูรู้! แต่กูนอนไม่หลับ! กูอยากเล่นกับมัน....กูอยากเล่นกับมัน....ตุลย์...เอาตัวอลินมานะ เอามานะ...." ร่างสูงทำหน้าตาอ้อนวอนขอร้องแต่ตุลย์กับส่ายหน้าปฏิเสธ จิรันต์เบิกตากว้างแล้วหยิบเศษแจกันแก้วปาใส่ร่างสูงโดยไม่สนใจว่ามือตัวเองจะโดนบาด

"มึงมันไร้น้ำยา! ไปเอาอลินมา! ไปเอาอลินมาเล่นกับกู!!"

ตุลย์ยืนนิ่งปล่อยให้จิรันต์ปาเศษแก้วใส่ตัวเองจนเกิดแผลตามร่างกายแต่ร่างสูงก็ยังพูดยืนยันคำเดิมว่าเอาอลินมาตอนนี้ไม่ได้

"แล้วกูจะหลับตานอนยังไง!!"

"ผมมี.....ของให้ท่านเล่น" ร่างสูงชะงักแล้วหันมามองคนรับใช้คนสนิท

"มึงว่าไงนะ"

"อาจจะไม่สนุก....แต่ท่านก็เล่นได้ตามใจชอบเลยครับ"

"ก็ได้....."

อลินตื่นขึ้นมาในเช้ามืดเพื่อทำอาหารอย่างทุกวัน เรือนที่อลินนอนเป็นเรือนหลังบ้านเรือนของคนรับใช้ จึงใช้เวลาในการเดินมาที่บ้านหลังใหญ่เพื่อทำอาหาร

อลินชะงักเมื่อเห็นตุลย์ที่กำลังออกกำลังกายอยู่ ร่างสูงหันมามองด้วยใบหน้านิ่งเรียบแล้วเอ่ยทักอลินที่ไม่พูดอะไร

"สวัสดี"

"สวัสดีครับ" ทั้งสองต่างนิ่งเงียบและมองหน้ากันไม่ขยับจนมีบุคคลที่สามเดินเข้ามา

"อลิน" จิรันต์เรียกแล้วยกยิ้มก่อนจะผลักตุลย์ออกไป

"อรุณสวัสดิ์ครับคุณหนู"

"คุณหนูอะไรกัน พี่ไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ" จิรันต์ว่าแล้วเดินเข้ามาใกล้

"เรียกว่าพี่จิรันต์หรือพี่จินก็ได้ครับ" อลินส่ายหน้าแล้วยิ้มเล็กน้อยก่อนจะปฏิเสธ

"ผมเรียกไม่ได้ครับ....ขอเรียกคุณผู้ชายหรือคุณท่านคงจะเหมาะสมมากกว่า"

"อ่า ได้ซิ....น้องอลิน" จิรันต์ใจเต้นระส่ำมองใบหน้าหวานนั่นอย่างหยาดเยิ้ม

"จะไปไหนหรอ"

"ผมจะไปทำอาหารครับ"

"หืม? อลินเป็นคนทำอาหารด้วยหรอ งั้นเมื่อวาน..."

"คุณผู้หญิงเป็นคนเข้าครัวครับผมเป็นลูกมือเฉยๆ"

"งั้นวันนี้พี่คงได้กินอาหารฝีมืออลินแล้วซิ" คนตัวเล็กส่ายหน้า

"ไม่หรอกครับผมเป็นแค่ลูกมือของป้าสวยเขาครับ งานของผมส่วนใหญ่คอยดูแลคุณผู้หญิงจึงไม่ค่อยได้ทำงานบ้านสักเท่าไหร่ แต่ถ้ามีโอกาสผมก็จะช่วยในทุกเช้าแบบนี้"

"เป็นเด็กดีจัง" จิรันต์ว่าก่อนจะยิ้มให้

"แต่ยังไงเช้าวันนี้พี่ก็จะรอทานอาหารที่อลินทำนะครับ" อลินชะงักขมวดคิ้วเล็กน้อย

ก็บอกอยู่ว่าเขาเป็นแค่ลูกมือ

คนตัวเล็กคิดในใจแต่พยักหน้าแล้วเดินออกมาแทน เมื่อมาถึงห้องครัวอลินก็รู้สึกแปลกใจที่วันนี้ไม่มีใครเลยทั้งที่ควรจะมีคุณน้าคุณป้าสองสามคนที่เป็นแม่บ้านที่นี่มาทำอาหารในตอนเช้า

สงสัยจะยังไม่ตื่น

คนตัวเล็กหยักไหล่แล้วเตรียมของ แต่ว่าผ่านไปหลายนาทีก็ไม่มีใครมาจนอลินต้องลงมือทำอาหารเอง

....มื้อนี้คุณชายได้ทานอาหารฝีมืออลินจริงๆ แหะ...คนตัวเล็กคิดแล้วแอบขำ เหมือนกับอีกคนรู้เลยว่าจะไม่มีใครมาและอลินจะต้องทำอาหาร....

คุณหญิงพลอยไพลินที่แอบเห็นลูกชายแก้วตาดวงใจคุยกับเด็กรับใช้ด้วยใบหน้าล้นความสุขเธอก็อดไม่ได้ที่จะอยากมีความสุขมากกว่านี้.....

"ลาออก? ทุกคนเลยหรอครับ??" อลินถามด้วยความตกใจ คุณหญิงพยักหน้าแล้วหยิบจดหมายขอลาออกที่เอามาจากในห้องของเรือนรับใช้

"จ้ะ แปลกจังนะ ขนาดป้าสวยที่อยู่มาตั้งแต่ฉันเกิดยังเอ่ยปากขอลาออกบอกว่ามีธุระทางบ้านแบบนี้...แปลกจริงๆ" อลินขมวดคิ้วมองจดหมายที่เป็นลายมือของทุกคนที่เขารู้จักจริงๆ

พวกคุณป้าเขียนเองแน่ๆ

"กว่าจะหาแม่บ้านใหม่ได้ สงสัยงานบ้านคงต้องฝากอลินดูแล หนูไหวไหมจ้ะ" คนตัวเล็กพยักหน้า

"ครับ ผมทำได้"

"เรื่องแม่บ้านเดี๋ยวผมจัดหาแล้วครับ น้องตัวเล็กเท่านี้จะดูแลหมดได้ยังไง....พี่เป็นห่วง" จิรันต์มองใบหน้าหวานแล้วยิ้มเล็กน้อย อลินเหลือบมองร่างสูงด้วยความสงสัย

แปลกจัง.....เขาพูดเหมือน....รู้ก่อนหน้านี้แล้วว่าพวกแม่บ้านตั้งหลายคนจะลาออก...

....แล้วทำไมถึงได้ลาออกฉุกเฉินแล้วหายไปโดยไม่บอกกล่าวกันเลยนะ....

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป

ฝากกดไลค์ กดติดตาม แสดงความคิดเห็นเพื่อเป็นกำลังใจให้นักเขียนหน่อยนะค้า