บทที่ 6 กระชาก

โจเนสฉุดกระชากร่างกายฉันอีกครั้งด้วยความรุนแรงมากกว่าเดิมหลายเท่าตัวแต่ละการก้าวเดินของเขานั้นมันทำให้ฉันต้องวิ่งอย่างช้าๆ เพื่อที่จะได้ก้าวทันไม่อย่างงั้นโจเนสลากฉันทะลุหญ้าเล็กๆ พวกนี้ไปแน่นอน

ถึงแม้เมญ่าจะใช้สองมือยื้อโดยการรั้งร่างกายที่ผอมแห้งของตัวเองถ่วงเอาไว้เป็นบางครั้งแล้วมันก็ช่วยอะไรไม่ได้พวกมาถึงห้องพักผมก็จัดการเหวี่ยงเมญ่าเข้าไปทันที

แกร๊ก!

นี่มัน...

นี่มันห้องฉันเองไม่ใช่เหรอเมื่อกี้สายตาฉันก็เห็นว่าเลขที่ห้องมันเหมือนกับเลขที่สลักเอาไว้บนกุญแจห้องของฉันเลย

“นี่มัน..”

“ห้องเธอไง ชอบอยู่ไกลๆ ผู้คน”

“นะ นายรู้ได้ไงแล้ว..”

ผมรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเมญ่า รู้ว่าเธอคิดอะไร รู้ไหมว่าผมรอเธออยู่ในห้องชั่วโมงกว่าก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเห็นเธอก้าวเข้ามาในห้องตัวเองจนคิดว่าคงนอนกับไอ้ซันแล้วจึงออกไปแล้วเจอเธอเดินมาพอดี

“คนแรดชอบแบบนี้จะได้ทำอะไรเลวๆ สะดวกสินะ”

“หยุดพูดว่าฉันแบบนั้นนะโจเนสแล้วก็ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้!” ความอดทนหมดลงกับผู้ชายคนนี้แล้วจริงๆ

“ทำไมจะกกใครไว้ล่ะ?”

เผียะ!

“ว้าย!”

ตุ้ม!

ฉันถูกอุ้มอย่างรวดเร็วก่อนที่จะถูกโยนลงในอ่างอาบน้ำใหญ่ในห้องน้ำหรูอย่างหมดสภาพการเป็นคุณหนูผู้ดูดี ผมเผ้าเปียกไม่เป็นทรง

“ชั้นกล้าทำกว่านี้เยอะเมญ่า”

เท้าใหญ่เดินก้าวเข้ามาในอ่างตัวเดียวกับที่ฉันนั่งอยู่จึงรีบถอยหลังทันทีจนมันประชิดกับขอบอ่างน้ำขนาดใหญ่สายตาของฉันเบิกกว้างอีกครั้งหนึ่งเมื่อโจเนส...

“โจเนส.. นะ นายแก้เสื้อทำไม?”

สายตาของฉันเองเบิกกว้างม่านตาขยายออกเป็นสามเท่าตัวจากเมื่อกี้เมื่อเท้าใหญ่ข้างซ้ายก้าวเข้ามาลงในอ่างน้ำไปแล้วครึ่งตัวส่วนอีกครึ่งตัวก็ตามลงมาด้วยความรวดเร็วด้วยทว่าร่างกายของโจเนสสูงใหญ่จนระดับน้ำที่อยู่ในอ่างก่อนแล้วค่อยๆ เอ่อไหลล้นจนจรดพื้นกระเบื้องสีฟ้าอ่อนด้านล่างอย่างล้นหลามราวกับน้ำตก

เมื่อร่างใหญ่ได้นั่งลงในอ่างเป็นที่เรียบร้อยแล้วและแล้วความเงียบงันก็พัดผ่านเข้ามาให้เราทั้งสองคนเผชิญกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ไม่ว่าจะด้วยเหตุการณ์อะไรแม้แต่การขยับตัวของฉันมันก็ยังแสนยากยิ่งจนกระทั่งไม่กี่นาทีก็เกิดสงครามสายตาปะทะกัน

โดยที่ทั้งสองไม่รู้เลยว่าใครกันที่จะเป็นฝ่าย....ชนะ และใครกันที่จะเป็นฝ่าย...ถูกกระทำ

“…”

สายตาสีเหลืองทองยังคงจดจ้องฉันอยู่แบบนั้นแล้วมันก็เหมือนเช่นเดียวกับฉันที่จดจ้องโจเนสแต่สิ่งที่แตกต่างคงจะเป็นร่างกายที่ด้านบนนั้นปราศจากเสื้อผ้ามีแต่กล้ามเนื้อสีขาวแทนผ่องแน่นๆ พร้อมด้วยร่างกายที่กำยำสมชายชาตรีเท่านั้นที่ในขณะนี้ได้เปิดเผยต่อดวงตาของฉันยิ่งเป็นแบบนี้ ในสถานการณ์แบบนี้ความเอาตัวรอดต่อสถานการณ์ที่เกิดขึ้นมันยิ่งเป็นศูนย์หรือไม่ก็ถึงคั่นติดลบเสียด้วยซ้ำไป

ร่างกายที่ฉันยังไม่เคยเห็นมาก่อนแม้สักครั้งเดียว ทุกครั้งที่พบเจอโจเนสเขาก็มีเสื้อผ้าติดร่างกายมิดชิดไม่ใช่เปิดเผยแบบนี้เสียหน่อยจนตอนนี้เสียงหัวใจดวงน้อยที่อยู่หน้าอกด้านซ้ายมันเต้นรัวยิ่งกว่าการตีกลองเสียอีกอีกไม่นานมันก็อาจทะลักออกมาแน่ถ้าไม่รีบทำอะไรสักอย่าง

“ยะ อย่าเข้ามานะ”

ยิ่งสายตาผมเห็นปฏิกิริยาที่เมญ่าแสดงออกมามันคือความกังวลมายมายที่จะพยายามซุกซ่อนยังไงมันก็ไม่สามารถปิดมิดเพราะดวงตาคู่นั้นผมดูออกกว่าตอนนี้มันกำลังสั่นไหวด้วยความหวาดกลัวมากเท่าใด

ยิ่งเมื่อผมทำทีขยับตัวสองแขนของเมญ่าก็ไขว่กอดร่างกายของตัวเองทันทีอย่างไม่สนว่าก่อนหน้านั้นเธอจะทำหยิ่งมากเพียงไหนเท่านี้ยังไม่พอเพราะในตอนนี้สองเข่ายาวก็ถูกเธอชันขึ้นกอดเอาไว้ตรงหน้าพูดง่ายๆ ก็คือนั่งกอดเข่าในน้ำนั้นแหละ

“…”

“บอกว่าอย่าขยับเข้ามาไงโจเนส!”

“…”

“มะ ไม่ได้ยินหรือไง?”

“เกิดอาการรักนวลสงวนตัวขึ้นมาทันทีหรือไงวะเด็กนอกอย่างเธอที่เกิดและเติบโตจากที่นั่นยังต้องมานั่งกังวลเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?”