วาดรักปืนกล

ร่างเพรียวระหงส์ราวกับนางแบบอินเตอร์ก้าวขายาวมาจากทางออกผู้โดยสารขาเข้าระหว่างประเทศของสนามบินใหญ่แห่งหนึ่งต่างสะกดสายตาของทั้งนักท่องเที่ยวและพนักงานที่อยู่บริเวณนั้นให้สนใจมองมายังเธออย่างไม่สามารถละสายตาได้เลย ด้วยร่างกายที่สูงกว่าร้อยเจ็ดสิบหกแขนขายาวรับกับรูปร่างสูงเด่นทำให้องประกอบที่ตกแต่งด้วยเสื้อเกาะอกสีดำสนิทแนบเนื้อตัดกับความขาวที่โชว์ออกมาทางหน้าท้องที่แบนราบนิดๆ ส่วนด้านล่างก็เป็นกางเกงขายาวโปร่งเอวสูงสีขาวเนียนรับกับรองเท้าสั้นเข็มสีดำที่มีความสูงตั้งสี่นิ้ว

ใบหน้าเรียวเล็กสไตล์ฝรั่งเบี่ยงสายตาใต้แว่นตาสีชาหรูไปทางซ้ายทีมาทางขวาทีราวกับว่ารอใครมารับนั่นไม่มีใครรู้ว่าเธอรู้สึกหงุดหงิดเพียงใดยิ่งบรรยากาศร้อนๆ ไม่เหมือนเมืองที่เธอจากมาที่มีความเย็นจนแทบติดลบด้วยซ้ำ

“ชักช้าจริง”

และแล้วเรียวปากได้รูปก็เอ่ยขึ้นเป็นคำแรกหลงจากที่เท้าสวยได้ลงเหยียบแผ่นดินถึงแม้ว่าภายในจิตใจจะร้อนระอุถึงจุดเดือดมากเท่าไหร่แต่เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เป็นข้อเสนอหลักจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของตัวเองแล้วมันก็สามารถคลายความหงุดหงิดเหล่าได้อย่างทันท่วงที

เหตุการณ์เมื่ออาทิตย์ก่อน

Rr…….

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นบนหัวเตียงอย่างต่อเนื่องหลายสิบสายที่ดังขึ้นติดต่อกันเป็นเวลาเนินนานจนทำให้คนที่คลุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนหนาสีขาวบนเตียงใช้มือปิดหูบ้าง ใช้หมอนปิดหูบ้างแต่ก็ใช่ว่าจะทำให้เสียงโทรศัพท์บ้านั้นหยุดเข้าไปในโสตประสาทของการได้ยิน

Rr…….

จนกระทั่งร่างเล็กเอื้อมมือไปแตะโทรศัพท์ที่ยังคงส่งเสียงดังมาอย่างงัวเงียจากนั้นก็กดรับสายทันทีโดยที่ไม่ดูหน้าจอว่าเป็นสายของใคร ถ้าไม่มีเรื่องที่สำคัญคอขาดบาดตายสัญญาเมญ่าจะด่าให้กระเจิงเลยคอยดูที่บังอาจโทรมาตอนนี้ทั้งๆ ที่เธอพึ่งล้มตัวนอนได้ไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำไป!

[ยังไม่ตื่น?]

“…”

เสียงราบปลายสายถามตามสไตล์ที่เคยพูดกับฉัน มันเหมือนเดิมทุกอย่างทั้งๆ ที่เราไม่ได้เจอหน้ากันมาเกือบปีก็ตามแต่เมื่อฉันเงียบเสียงตะคอกก็เริ่มขึ้น

[เมญ่า!]

“อือ นายโทรมามีไรอยากตายไง!” ฉันตอบซันอย่างัวเงีย

[โทรมาหาคู่หมั้นไง]

“อย่ากวนประสาทคนจะนอน!”

[อย่าพึ่งหงุดหงิดหน่ามีเรื่องให้ช่วยได้ข่าวว่าปิดเทอมอยู่กลับไทยหน่อยดิ]

“เรื่อง?”

[อยากได้ไอ้โจไม่ใช่หรือไงถ้าช่วย... ชั้นจะช่วยเรื่องไอ้โจด้วย]

“ตกลง”

ไม่ต้องไปคิดมากให้มันมากความเมื่อหูฉันได้ยินเรื่องของโจเนสปากมันก็รีบตอบรับทันทีก่อนที่จะรู้รายละเอียดจากปากของซันที่มีฐานะเป็นคู่หมั้นของฉันทีหลัง มันก็น่าสนุกดีด้วยซ้ำที่เปิดเทอมปีนี้มีเรื่องให้ทำแบบสนุกๆ โดยที่ไม่ต้องรับงานถ่ายแบบที่มีคนติดต่อมาอย่างมากมายล้ำเหลือยาวจรดไปยันปีหน้าด้วยซ้ำไปอีกอย่างก็ถือว่าการไปไทยครั้งนี้เป็นการพักผ่อนไปในตัว

ณ เวลาปัจจุบันฉันก็ยังยืนอยู่ที่เดิมอย่างไม่ไปไหนก่อนที่จะเห็นร่างสูงหล่อของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นเดินตรงเข้ามาหาอย่างช้าๆ ภายใต้แว่นตาสีดำของเขามีหรือว่าฉันจะไม่รู้ว่าซันมีความสมเพชให้ฉันมาแค่ไหนที่สามารถแกล้งให้ฉันรอได้นานมาก

“นายอยากตายหรือๆ ไง?”

“พูดกับคู่หมั้นดีๆ หน่อยสิครับคุณหนูเมญ่า”

น้ำเสียงอันเชิญชวนกวนประสาทเริ่มต้นขึ้นก่อนที่มือใหญ่จะคว้ากระเป๋าของฉันไปลากเองอย่างน้อยก็มีความเป็นสุภาพบุรุษมากพอในกลุ่มวายร้ายนี้คงเป็นผู้ชายคนนี้ละมั้งที่ค่อนข้างหวานกว่าคนอื่นๆ และก็โหดมากด้วยเช่นกัน

“ซัน!”

“โอเคๆ ไม่กวนอย่าลืมทำตามแผนล่ะ”

เสียงย้ำทำให้ฉันต้องพยักหน้าแล้วยังไปยังที่ประจำหน้าคนขับของรถเขาทันทีที่ก้าวขาขึ้นรถความเงียบก็ปกคลุมทันที เราสองคนไม่ต้องพูดมากขนาดนี้แค่เพียงทำแผนนี้ให้สำเร็จก็พอ

แล้วทุกอย่างก็เริ่มขึ้นเมื่อซันจอดรถและเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ สระน้ำที่มีขวดเหล้าเกลื่อนจนกระทั่งตอนนี้มันถึงเวลาที่ฉันเดินเข้ามาและนั่งลงบนตักใหญ่ของเขาทำทีว่ามาพึ่งมาหาใหม่ๆ คิดถึงมากมายแทบจะตายจากกันถ้าไม่ได้เจอและจากนั้นแขนของฉันก็ค่อยๆ เข้าไปสอดคล้องกับลำคอใหญ่ของซันทั้งๆ ที่ไม่ได้มีเพียงแค่ฉันกับซันเท่านั้นที่อยู่ในเหตุการณ์ที่เราทั้งสองสร้างขึ้นแต่กับมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูน่ารักวิ่งเข้ามาอย่างหน้าตาตื่นสายตาของเธอมองเราอย่างปวดร้าวดวงใจแทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เห็นจะได้มั้ง

“คิดถึงจังเลยค่ะ”

“…”

“รู้ไหมคะว่าเมญ่ารีบมาหาซันมากแค่ไหน?”