3

“กินสิจะได้มีแรง”

เขาวางถาดอาหารบนเตียง เธอไม่กล้าแตะไม่กล้ากิน ถึงแม้จะหิว กลัวเขาใส่ยาพิษลงไป

“กินสิ”

เขาเริ่มมีอารมณ์เมื่อเห็นเธอเอาแต่ส่ายหน้าไปมา

“ไม่กินอย่างนั้นเหรอ”

เขาใช้ช้อนตักข้าว ก่อนจะยัดเข้าปากเธอ

“แค่กๆๆๆ”

เธอสำลักหูตาแดง อาเจียนออกมาเละเทะไปหมด

“กินให้หมดไม่อย่างนั้นเธอโดนแน่ๆ กินสิ!”

เขาขู่เสียงเข้ม แค่นั้นมณีรินทร์ก็กลัวจนลนลานไปหมด

หญิงสาวรีบตักข้าวกินมือไม้สั่น ก่อนจะสำลักออกมาหูตาแดง เธอร้องไห้ออกมาเมื่อมันกลืนไม่ลง

“กินเข้าไปสิ รู้ไหมว่าข้าวแต่ละเม็ดเหนื่อยแค่ไหนกว่าจะได้มา”

เขายัดข้าวและกับข้าวใส่ปากเธอ เธอสำลัก พ่นข้าวใส่หน้าเขาอย่างไม่ตั้งใจ

มณีรินทร์เสียวสันหลังวาบเมื่อได้สบตาดุวาบคู่นั้น มือหนาจิกผมของเธอก่อนจะกดลงกับถาดอาหาร เธอสำลักตะกายร่างหนี

“ไม่กินก็ไม่เป็นไร แต่เธอจะไม่ได้กินอะไรอีกเลยจนถึงพรุ่งนี้เช้า”

“แค่กๆๆๆๆ”

มณีรินทร์ตะกายร่างหนีลงไปจากเตียง เธอตัวสั่นเทา หนีไปให้ไกลจากรัศมีมือของเขา

“ฉันอยากเอาเธออีกแล้วล่ะ มาแหกแข้งแหกขาให้กระแทกหน่อยสิ”

คำพูดหยาบคายของเขาทำให้เธอหน้าแดงก่ำสลับซีด ถอยหนีไปอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง แทบเบียดหายไปกับกำแพง

เขาตามมากระชากทีเดียวร่างน้อยก็ปลิวติดมือเขาไป เขากดเธอลงกับพื้นอย่างทารุณ

“กับเธอบนเตียงมันดีไป ตรงนี้มันเหมาะกับผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอ”

มณีรินทร์กรีดร้องสุดเสียง แต่เขาหาได้ลดความป่าเถื่อนลงเลยแม้แต่น้อย ยิ่งกระแทกกระทั้นเข้ามาจนร่องสาวฉีกขาด

เขาทารุณเธอทั้งร่างกายจิตใจนับครั้งไม่ถ้วน ก่อนนที่เขาจะเสร็จสม ปลดปล่อยในร่างเธอจนหมดสิ้น

เธอกลัวท้อง ความหวาดกลัวทำให้เธอปวดหนึบ

หัวใจของเธอชอกช้ำปวดร้าว ร่างน้อยนอนกอดตัวเองอยู่บนพื้นก่อนจะสะอื้นไห้ เขาเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงแค่ความป่าเถื่อน

เขาทำแบบนี้ทุกวัน เธอโดนขังเอาไว้รองรับอารมณ์หื่นกระหายของเขา แค่เขาเปิดประตูเข้ามา เธอก็สะดุ้ง ผวาหวาดกลัว ดิ้นหนีไปไหนไม่รอด รอรับแค่ความเจ็บปวด

มณีรินทร์ไม่รู้สักนิดว่าความสุขทางเพศจากการร่วมรักเป็นยังไง เธอนอนแข็งทื่อ กัดปากจนห่อเลือด กัดฟันให้เขาทำให้เสร็จๆ ไปเสียทุกครั้ง

“อย่างเธอฉันไม่ทำให้มีความสุขหรอก ร่านๆ แบบนี้ต้องเจอบทรักที่ฉันจัดให้”

เขาถอนกายออกห่างก่อนจะผลักไสเธออย่างเกลียดชัง

เธอล้มหัวซุนลงกับกองผ้าห่ม ร่างกายบอบช้ำ ร่องรอยเต็มไปหมดทั่วร่างสาว

มณีรินทร์ถูกกระชากลากถูออกมาจากห้อง ร่างกายของเธอมีรอยฟกช้ำดำเขียวเต็มไปหมด

“ไม่ได้ให้มาอยู่ฟรีๆ นะ ค่าข้าวค่าที่พัก เธอต้องทำงานบ้าน ไม่งั้นฉันจะให้เธออดข้าว”

เขาผลักไสเธอไปที่กะละมังหลายใบหลังบ้าน ก่อนจะโยนผ้ากองใหญ่ให้เธอเสียงดังโครม

“ซักให้หมดด้วย ไม่อย่างนั้นฉันเอาเธอตายแน่”

มณีรินทร์สะดุ้งลนลาน ก้มหน้าไม่กล้าสบตาดุกร้าวของเขา เธอรีบจัดการซักผ้าทันที มือน้อยขยำขยี้ใช้แปรงถู ก่อนปาดเหงื่อเบาๆ ด้วยความเหนื่อยอ่อน เธอเหนื่อยจนแทบขาดใจ ได้กินข้าววันละมื้อก็ดีถมเถไปแล้ว

เธอมองรอบกาย ที่นี่เป็นบ้านหลังใหญ่ติดชายทะเล รอบกายเป็นพื้นที่โล่งกว้าง มีต้นไม้มากมาย เธอละมือจากการซักผ้า ในสมองครุ่นคิด

เธอต้องหนี ต้องหนีให้พ้น ไม่อย่างนั้นคนใจร้ายต้องทารุณเธออีกแน่ๆ

มณีรินทร์ล้างไม้ล้างมือ ก่อนจะรีบลากขาวิ่งหนี นี่มันเป็นโอกาสให้เธอได้หนี มันอาจจะมีทางออก

“โอ๊ย!”

เธอร้องเสียงหลงเมื่อวิ่งไปชนกับร่างสูงของใครคนหนึ่ง ก่อนจะตาโต เขานั่นเอง ผู้ชายใจร้ายคนนั้น

เธอล้มตึงหงายหลัง ถอยหนีหลังจากล้มลงบนพื้นหญ้า เขานั่งลงก่อนกระชากเท้าของเธอเข้าไปหา

“คิดหนีอย่างนั้นเหรอ อยากโดนจัดหนักใช่ไหม”

มณีรินทร์กรีดร้อง ความป่าเถื่อนที่เธอไม่อยากได้รับ เขายัดเยียดเข้ามา กระแทกกระทั้นอย่างรุนแรง

เธอกัดฟันจิกมือกับพื้นหญ้าแน่น เขาโย้ขาเธอไม่ติดกับพื้น ท่อนเนื้อแทรกเข้ามาในร่องสาวที่ยับเยินซ้ำแล้วซ้ำแล้วอย่างไม่ยั้งแรง เขาอัดกายเข้ามาจนร่างน้อยสั่นคลอน