4

มณีรินทร์อ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้เขาเสร็จสมเร็วๆ แต่เปล่าเลย เขาเป็นคนที่อึดมากขณะร่วมรัก กว่าจะเสร็จร่วมชั่วโมง ร่องรักของเธอแสบร้อน ร่างน้อยนอนหอบหมดสภาพก่อนจะโดนกระชากให้เดินตามไปที่กองเสื้อผ้า

“ซักไม่หมด เธอตายแน่”

เขาผลักร่างน้อยล้มซุนเสียงดังโครมไปกับลานซักผ้า

“ปล่อยฉันไปเถอะนะ อย่าทำอะไรฉันเลย”

เธอยกมือไหว้เขาปรกๆ แต่เขาหาได้ปรานีไม่

“อย่าทำให้ฉันโกรธอีก ไม่อย่างนั้นเธอแหลกคามือฉันแน่”

เขาบีบคางเธอจนเจ็บก่อนจะผลักเธอล้มหัวซุนอีกครั้ง

มณีรินทร์ก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่เธอต้องเอาชีวิตรอดให้ได้ ป่านนี้ที่บ้านจะรู้ไหมว่าเธอหายตัวมา

คิดถึงมารดาจับใจ มีแค่มารดาเท่านั้นที่เป็นห่วงเธออย่างแท้จริง

มือน้อยๆ เริ่มจัดการซักผ้าอีกครั้ง ถ้าเธอทำงานไม่เสร็จก็จะไม่ได้กินข้าว หิวมากๆ ก็เดินไปเปิดน้ำก๊อกแล้วดื่มจนอิ่มท้อง ขนาดน้ำดื่มสะอาดๆ เขายังหวง ผู้ชายใจร้ายคนนั้นเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ

เธอดีใจที่ซักผ้าเสร็จ เพราะหลังจากเสร็จงานเขาจะให้กินข้าว เธอหิวจนแสบท้องไปหมด แต่ก็ต้องทน

ตากผ้าเสร็จก็รีบเดินเข้าบ้าน ที่นี่เป็นเกาะ เธอคงหนีไม่รอด นอกจากจะหาเรือได้ ในสมองครุ่นคิดมากมาย ไม่รู้จะหนียังไงดี

พอเข้าไปในบ้านก็เห็นเขากำลังนั่งจิบชาอย่างสบายอารมณ์ เธอเช็ดมือไปมากับผ้าถุงที่เขาหามาให้สวมใส่ มองเขาอย่างเก้ๆ กังๆ มองเขากินของว่างและจิบชาไม่วางตา เธอกลืนน้ำลายลงคอด้วยความหิว

ลูบท้องไปมามันแสบท้องไปหมด

“มายืนเซ่ออะไรมาอยู่ล่ะ”

เขาตวาด เธอสะดุ้งถอยหนี เม้มปากแน่น หิวข้าวจับใจ ก่อนที่ท้องจะร้องออกมาประจาน

“หิวเหรอ”

เขาเอ่ยถาม สีหน้าไม่ได้ทุกข์ร้อนอนาทรใจ

“หิวค่ะ”

เธอก้มหน้าก้มตาตอบ จะบอกว่าไม่หิวก็เป็นการทำร้ายตัวเอง เพราะเธอหิวจนแสบท้องไปหมดแล้ว

“หิวก็ไปทำกับข้าวกินสิ มีมือไม่ใช่เหรอ แต่คนอย่างเธอคงทำอะไรไม่เป็นสินะ”

เขาเยาะเย้ยถากถาง เห็นหรอกว่าเธอทำอะไรได้อยู่เหมือนกัน แต่อาจเป็นเพราะเขาบังคับข่มขู่

มณีรินทร์เห็นวัตถุดิบหลายอย่าง สมองเธอก็แล่นเธอปรุงอาหารมากมายด้วยความหิว วันนี้เธอมีความสุขที่สุดตั้งแต่โดนจับมาขังเอาไว้ เพราะเธอจะได้กินอาหารจนอิ่มแปล้

อาหารมากมายบนโต๊ะในห้องครัวที่ถูกจัดเอาไว้ ทำให้เธอยิ้มกว้าง แต่ก่อนที่เธอจะตักข้าวใส่จาน คนใจร้ายก็มากวักมือเรียกให้เธอออกไปทำความสะอาดบ้านด้านนอก

เธอมองอาหารตาละห้อย แต่ไม่กล้าหืออือ สบสายตาดุๆ เข้มๆ ของเขาแล้วกลัว เลยต้องลอบกลืนน้ำลายลงคอ คิดในใจว่าค่อยกลับมากินก็ได้ วันนี้เขาใจดีให้เธอทำอาหารเยอะแยะ เธอคงอิ่มไปจนถึงตอนเย็น

แม้จะหิว มณีรินทร์ก็กัดฟันทำความสะอาดบ้านหลังใหญ่จนเสร็จ หลังจากนั้นเธอก็เดินตัวปลิวเข้าไปในห้องครัว รีบไปเปิดดูอาหารที่ครอบฝาชีเอาไว้ แต่ปรากฏว่ามันมีแต่จานเปล่าๆ

“ฉันเหลือข้าวให้เธอในหม้อนิดหน่อย เธอตัวเล็กคงกินไม่เยอะ ที่เหลือฉันให้คนงานไปแล้วล่ะ พวกเขาหิวน่าสงสาร ยังไม่ได้กินข้าว”

มณีรินทร์อยากจะกรีดร้องแต่ที่เธอทำได้คือมองซากกระดูกไก่ ก้างปลาและเศษผักด้วยความอดสูใจ

เธอคดข้าวที่เหลือน้อยนิดใส่จาน ในขณะที่เขาพูดเสร็จก็เดินออกไปเลย จู่ๆ น้ำตาก็รินไหล เธอนั่งกินข้าวเปล่าจนหมดจาน

ร่างน้อยบอบบางรีบจัดการเก็บจานชามไปล้าง เธอได้ยินเสียงคนคุยกันด้านนอกก็ไปแอบมอง เห็นหญิงสาวนางหนึ่ง สวยหวานเหมือนนางฟ้า แต่งตัวดูดี แถมผู้ชายเถื่อนๆ ที่จับเธอมายังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พูดจาสนิทสนมเอ็นดู แตกต่างจากการพูดจากับเธอราวฟ้ากับเหว

“พี่เพลิงอยู่คนเดียวเหรอคะ” โชติกาเอ่ยถาม

“มีสาวใช้คนใหม่อีกคน เดี๋ยวให้เขาเอาน้ำมาเสิร์ฟ”

เพลิงตอบอย่างไร้พิรุธ โชติกาเป็นญาติผู้น้องของเขา สงสัยต้องมีคนไปรายงานอะไรแน่ๆ น้องสาวของเขาถึงได้ถามอะไรแปลกๆ เช่นนี้