ล่ามรัก

เพลิง อภิรมย์ นั่งมองวิดีโอที่น้องชายอัดเอาไว้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย พิสุทธิ์น้องชายของเขาถูกส่งไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ และได้คบหาดูใจกับหญิงสาวคนหนึ่ง เขาจำทั้งชื่อและหน้าตาของหล่อนได้ดี เพราะน้องชายชอบส่งรูปมาอวดบ่อยๆ แต่หลังๆ กลับเงียบหายไป เขามารู้อีกที หล่อนสลัดรักน้องชายของเขาจนอีกฝ่ายต้องฆ่าตัวตาย

มณีรินทร์ อินทุกานต์ หญิงสาวใจร้ายคนนั้น เขาจะต้องจัดการให้สาสมกับที่หล่อนทำเอาไว้กับครอบครัวของเขา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

เสียงเคาะประตูทำให้เพลิงละจากหน้าจอที่กำลังนั่งมองอยู่ หลังจากกดปิดและกล่าวอนุญาตให้ลูกน้องคนสนิทเข้ามาได้

“เข้ามาสิลพ”

“ตอนนี้ผมจับตัวคุณมณีรินทร์มาแล้วนะครับ อยู่ที่ห้องพักที่นายหัวเตรียมเอาไว้”

“ดีมาก”

เขาลูบปากตัวเองไปมา เพลิงเป็นเจ้าของแพกุ้งและแพปลาปักษ์ใต้ เขาเป็นที่รู้จักและร่ำรวยมาก แต่ไม่ค่อยชอบออกงานสังคมสักเท่าใดนัก

“นายไปได้แล้ว ที่เหลือฉันจะจัดการเอง”

เพลิงบอกลูกน้องคู่ใจ ก่อนจะลุกจากเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน ร่างสูงเดินไปยังห้องคุมขังของเชลยสาว

ร่างน้อยที่อยู่ในชุดเสื้อคอเต่ากับกระโปรงยาวกรอมเท้าทำให้เขากระตุกยิ้มเหี้ยม

เธอสวย... เขายอมรับ

สวยแต่รูปจูบไม่หอม ผู้หญิงมากรักหลายชาย หลอกน้องชายเขาจนต้องฆ่าตัวตาย สารเลวแบบนี้ ความสวยช่วยอะไรไม่ได้เลย

เพลิงจัดการมัดมือเธอเอาไว้ที่หัวเตียง เขาจะทำให้เธอเจ็บปวดอย่างที่สุด ผู้หญิงสารเลวคนนี้

ทำให้น้องชายของเขาต้องตาย!

นายหัวหนุ่มจัดการถอดเสื้อผ้าของหล่อนออก สิ่งที่เขาจะทำต่อไปนี้คือความสะใจ

การได้แก้แค้นเป็นสิ่งที่หอมหวานมากๆ ความตายมันเป็นการปรานีสำหรับหล่อน เขาจะทำให้หล่อนเจ็บเจียนตาย

มณีรินทร์ค่อยๆ ปรือตาตื่น อาการมึนศีรษะไม่เท่าร่างกายท่อนล่างของเธอกำลังถูกล่วงล้ำอย่างหนักหน่วง ความเจ็บปวด ความอึดอัดถาโถมเข้ามา จนต้องครางประท้วง

ผู้ชายหน้าดุที่กำลังควบขี่เธออยู่ทำให้มณีรินทร์กรีดร้อง เขาตะปบมือปิดปากของเธอเอาไว้ หญิงสาวส่ายหน้าไปมาอย่างหวาดกลัว เขาเป็นใครกัน สีหน้าเขาดูสะใจเมื่อเห็นความเจ็บปวดของเธอ

“มีความสุขไหม เสียวซ่านไหม ร่องแน่นชะมัด ไม่คิดว่าจะยังบริสุทธิ์อยู่”

เขาพูดเยาะเย้ยเหยียดปากใส่เธอ

“คะ... คุณเป็นใคร ปล่อยนะ อื้อ...”

เธอเจ็บปวดรวดร้าวไปหมดทั้งร่องรัก

“เป็นใครอย่างนั้นเหรอ เป็นคนที่จะพาเธอไปลงนรกยังไงเล่า”

เขาหัวเราะอย่างชั่วร้าย เธอดิ้นแต่มือบางถูกมัดกับเชือกเอาไว้ที่หัวเตียง

“ฉะ... ฉันไปทำอะไรให้คุณ”

เธอดิ้นแต่ยิ่งดิ้น ส่วนล่างยิ่งเสียดสี มันยิ่งทำให้เธอเจ็บแสบมากยิ่งขึ้นไปอีก

ความทารุณของเขาคือการตอกตรึงแก่นความเป็นชายที่ใหญ่โตเข้ามาในร่องคับแคบที่ไม่เคยต้องมือชายมาก่อน เธอร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด แต่เขาหาได้ใส่ใจไม่

ทุกครั้งที่กดกระแทกลงมา ความปรานีนั้นหาไม่เจอจากการกระทำเยี่ยงสัตว์ป่า หยดเลือดติดไปตามลำกายที่สับสะโพกลงมาหาเธอ

เขาครางเสียงหนักก่อนจะเร่งจังหวะรักรุนแรง ปลดปล่อยน้ำกามในร่องของเธอจนหมดสิ้น

“อ่า...”

เขาครางอย่างมีความสุขในขณะที่เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นแทบขาดใจ

“ปล่อยฉันไปนะ”

“จะปล่อยไปได้ยังไง สดๆ ซิงๆ แบบนี้ มัดเอาไว้ก่อน เดี๋ยวฉันค่อยกลับมาเอา... ใหม่อีกหลายๆ รอบ”

เพลิงลูบปากไปมา ไม่ได้คาดคิดว่าเธอจะยังซิงอยู่ แต่เขาก็ไม่ยีหระเมื่อได้ทำลายความสาวของเธอไปแล้ว

“พอแล้ว ฉันกลัวแล้ว ถ้าฉันเคยทำอะไรให้คุณไม่พอใจฉันขอโทษ ปล่อยฉันไปเถอะ”

“ปล่อยเธอไปเหรอ มันง่ายไป ต้องทำให้เธอทรมานแบบตายทั้งเป็น”

เขายิ้มเหี้ยมก่อนจะเปิดประตูและกระแทกปิดปังใหญ่

เธอสะดุ้งสุดตัวพยายามดึงมือออกจากพันธนาการแต่ยิ่งดึง เธอยิ่งเจ็บหนัก ข้อมือแดงช้ำไปหมด

มณีรินทร์กวาดสายตามองรอบกาย ที่นี่เป็นห้องๆ หนึ่ง ดูจากการตกแต่งแล้วบ่งบอกถึงฐานะผู้อยู่อาศัย

เธอสาบานได้ว่าไม่รู้จักผู้ชายตรงหน้าแน่ๆ เขาจับเธอมาทำไม โกรธแค้นอะไร นั่นคือสิ่งที่เธออยากหาคำตอบ

คิ้วขมวดเข้าหากัน เธอพยายามนึก บางทีใบหน้าของเขาก็ละม้ายใครคนหนึ่งในห้วงคำนึง