ตอนที่3 [ไปตามหาพี่ชาย]

ล่องไพรวิจัยรัก

ตอนที่ 3  

[ ไปตามหาพี่ชาย ]

ณ.บ้านด็อกเตอร์จักรกฤษ [ กรุงเทพฯ ]

 ธนากร หนุ่มใหญ่วัย 28 ปี เขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี และมีดีกรีเป็นถึงอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยศิลปากร ธนากรเป็นบุตรชายคนเดียวของด็อกเตอร์จักรกฤษและเป็นเพื่อนสนิทกับนิติพัฒน์พี่ชายของนวินดา ธนากรกับนิติพัฒน์เป็นอาจารย์สอนนักศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยที่เดียวกัน อีกทั้งพันเอกรวินท์ก็ยังเป็นเพื่อนสนิทกับด็อกเตอร์จักรกฤษด้วย จึงทำให้ทั้งสองครอบครัวนี้สนิทสนมและไปมาหาสู่กันเป็นประจำ

เสียงรถของนวินดาแล่นมาจอดที่หน้าประตูรั้ว เด็กรับใช้รีบวิ่งออกไปดูก็จำได้ว่าเป็นรถของนวินดา จึงรีบวิ่งไปเปิดประตูให้ นวินดาขับรถเข้าไปจอดที่ลานหน้าบ้าน ธนากรกำลังนั่งเล่นอยู่ในสวนหน้าบ้านได้ยินเสียงรถจึงรีบลุกเดินออกไปดู ก็เห็นว่าเป็นรถของนวินดา เขารู้สึกแปลกใจว่า ทำไมวันนี้เธอมาหาเขาที่นี่ได้ ในเมื่อเธอเองก็ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลค่ายทหารที่จังหวัดสระบุรี หญิงสาวเปิดประตูก้าวลงมาจากรถแล้วรีบเดินตรงไป

หาธนากร ที่กำลังเดินมาหาเธอพอดี

"เอ้า! ดามาได้ไงเนี่ย…ไม่ได้ทำงานเหรอวันนี้?"

"อ๋อ…ดาลางานมาค่ะ" 

"ดามีธุระอะไรสำคัญรึเปล่าถึงรีบร้อนมาหาพี่ ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย"

 ธนากรสังเกตสีหน้าหญิงสาวก็รู้ว่าเธอต้องมีเรื่องอะไรสำคัญแน่นอนจึงลางานมาหาเขาแบบนี้ เพราะปกติเธอจะไม่ค่อยลางานไปไหนถ้าไม่มีธุระอะไรที่สำคัญและจำเป็นจริงๆ 

"ดามีธุระสำคัญจะมาคุยกับพี่กรค่ะ"

หญิงสาวรีบเอ่ยบอกธนากร

"มีธุระสำคัญเหรอ งั้น…ไปคุยกันตรงโน้นดีกว่า"

ธนากรบอกหญิงสาวแล้วเดินไปยังสวนหน้าบ้าน หญิงสาวจึงรีบเดินตามเขาไปติด ๆ "มีเรื่องสำคัญอะไรเหรอ? บอกพี่มาได้เลย"

"ที่ดามาหาพี่วันนี้ก็เพราะเรื่องพี่ที่พัฒน์พาคณะเข้าไปสำรวจป่า แต่หลายวันแล้วที่พี่พัฒน์ไม่ติดต่อมาเลย คุณแม่ท่านเป็นห่วงพี่พัฒน์มาก ท่านพยายามติดต่อไปแต่ก็ติดต่ออะไรไม่ได้เลยค่ะ" นวินดาเอ่ยบอกธนากรด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่บ่งบอกถึงอาการเคร่งเครียดและ

วิตกกังวล

"แล้วดาจะทำยังไงกับเรื่องนี้?"

"ดาจะไปตามหาพี่พัฒน์คะ แต่คุณแม่ไม่ยอมให้ดาไป ท่านเป็นห่วงดา เพราะดาไม่เคยไปที่นั่น พอดีดานึกได้ว่าวันนั้นพี่กรไปส่งพี่พัฒน์ ดาเลยจะมาขอให้พี่กรไปเป็นเพื่อนดา พี่กรว่างไหมค่ะ?"

ธนากรได้ฟังเรื่องที่นวินดาบอกมา เขาก็ถึงกับนิ่งเงียบ เพราะไม่รู้จะตอบกับเธอยังไง  ใจจริงเขาก็ไม่อยากไปที่นั่นนักหรอก แต่เขามาคิดอีกที ถ้าหากเขาไม่ไปก็จะทำให้เธอว่าเขาเป็นคนใจดำ เพราะครอบครัวของเขากับเธอก็สนิทสนมและรู้จักกันมานาน อีกอย่างเขาเองก็แอบชอบเธอมานานแล้ว แต่ด้วยเหตุที่ต่างคนต่างเป็นผู้ใหญ่และมีหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบ  จึงทำให้เขาและเธอไม่ค่อยมีโอกาสที่จะได้เจอะเจอพูดคุยและใกล้ชิดกัน แต่ครั้งนี้ถ้าเขาได้ไปกับเธอ ก็นับว่าเป็นโอกาสดี ที่เขาจะได้อยู่ใกล้ชิดกันและการไปของเขาในครั้งนี้ ก็อาจทำให้เธอเห็นใจเขาและชอบเขาขึ้นมาก็ได้ เขาจึงตัดสินใจที่จะไป

"อ๋อได้สิ…พี่ว่างพอดี เพราะตอนนี้ปิดเทอมแล้วตกลงพี่จะไปเป็นเพื่อนดาน่ะ"

"ดาขอบคุณพี่กรมากค่ะ" 

หญิงสาวรีบขอบคุณเขาด้วยความดีใจ

"แล้วดาจะไปวันไหนล่ะ?"

"ดาว่าจะไปพรุ่งนี้เลย ดาใจร้อนคะ ว่าแต่คุณพ่อคุณแม่ของพี่กร จะให้พี่ไปรึเปล่าค่ะ?"

"วันนี้คุณพ่อคุณแม่พี่ไปดูงานที่บริษัท เดี๋ยวท่านกลับมาพี่จะบอกกับท่านเอง ท่านคงไม่ว่าะไรหรอก เพราะท่านก็รักและเอ็นดูดาเหมือนลูกของท่านอยู่แล้ว"

ธนากรเอ่ยขึ้นพร้อมส่งยิ้มให้เธอ

"งั้น…ดาขอตัวกลับก่อนคะ จะได้ไป

เตรียมจัดของสำหรับเดินทางพรุ่งนี้" 

นวินดาพูดจบก็ลุกขึ้นรีบเดินไปที่รถ ธนากรรีบลุกขึ้นเดินตามไปส่ง

"ดาไปนะคะพี่กร" 

"ขับรถดี ๆ น่ะ พรุ่งนี้เช้าเจอกัน" 

นวินดาขับรถออกไปแล้ว ธนากรยืนมองตามรถที่กำลังแล่นออกไปในใจก็คิดว่าถึงเวลาแล้วที่เขาจะได้ทำในสิ่งที่เขารอมานาน และเขาจะทำให้นวินดา รักเขาให้ได้ถึงมันจะเป็นเรื่องยากก็ตาม

เช้าวันใหม่ในเมืองกรุง

ณ.บ้านเมฆาพิทักษ์ ( กรุงเทพ ฯ )

กริ๊งงงงงง…! 

เสียงนาฬิกาปลุกดังสนั่นลั่นห้อง หญิงสาวตกใจสะดุ้งตื่นงัวเงีย  เธอรีบผงกหัวขึ้นมองไปยังนาฬิกาปลุกที่บนหัวเตียง บอกเวลา 6 โมงเช้าพอดี หญิงสาวเอื้อมมือไปกดปิดเสียง แล้วเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่า วันนี้ต้องเดินทางไปตามหาพี่ชายจึงรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำ วันนี้หญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวเร็วเป็นพิเศษ คงเป็นเพราะว่าเธอรีบร้อนนั่นเอง เธอหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายแล้วเดินลงไปข้างล่าง มองเห็นคุณแม่ของเธอ กำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ที่ห้องรับแขก 

"วันนี้ตื่นแต่เช้าเลยลูก อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วจะไปแล้วเหรอ?"

"ค่ะ! คุณแม่ดารีบ เดี๋ยวพี่กรก็มารับแล้ว  ดานัดพี่กรว่าจะออกเดินทางแต่เช้า" 

นวินดาพูดพร้อมกับหย่อนสะโพกลงนั่งที่โซฟา  นิดเด็กสาวรับใช้เดินมา มองเห็นนายหญิงของเธอเตรียมตัวจะไปแล้วก็รีบเอ่ยถามด้วยความห่วงใย

"คุณหนูจะไปแล้วเหรอคะ? คุณหนูเดินทางไปที่นั่นคงลำบากแน่เลย"

"นั่นนะสิ ถ้านิดไปด้วยก็คงดีนะคุณแม่ นิดจะได้ไปเป็นเพื่อนดา จะได้ไม่เหงา" 

นวินดาเอ่ยกับคุณแม่ของเธอเหมือนอยากจะให้นิดไปด้วย

"งั้นลูกก็เอานิดไปด้วยสิ ทางนี้มีป้าอรอยู่แล้ว งานบ้านก็ไม่มีอะไรมาก" 

ผู้เป็นแม่เห็นว่าลูกสาวอยากพานิดไปด้วยก็เลยไม่อยากขัดใจ

"นิดไปกับฉันนะ รีบไปเก็บเสื้อผ้าเลย จะได้ไปกันเดี๋ยวพี่กรก็มาแล้ว" 

นวินดายิ้มอย่างดีใจ รีบบอกให้นิดไปเก็บเสื้อผ้า เด็กสาวรับใช้ฉีกยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่จะได้ไปกับนายสาวของ

เธอ แล้วรีบเดินไปเก็บเสื้อผ้าทันที

เสียงรถที่แล่นมาจอดที่หน้าประตูรั้วบ้าน ป้าอรแม่บ้านร่างท้วมได้ยินก็รีบเดินออกไปดู เห็นว่าเป็นรถของธนากรจึงรีบเปิดประตูให้เข้ามาก่อนจะรีบมาบอกนวินดา

"คุณกรมาแล้วคะคุณหนู" 

 รถฟอร์ดเอฟเวอร์เรสสีดำเงาแล่นเข้ามาจอดที่ลานหน้าบ้าน ธนากรก้าวลงจากรถแล้วเดินเข้าไปหาคุณหญิงโสภิตากับนวินดาที่กำลังยืนรออยู่

"สวัสดีครับ" 

ธนากรยกมือไหว้คุณหญิงโสภิตาอย่าง

นอบน้อม

"สวัสดี…ไหว้พระเถอะลูก ขอบใจมากนะตากรที่จะไปเป็นเพื่อนน้อง นี่ถ้าน้องไปคนเดียวแม่คงไม่ให้ไปแน่"

"ไม่เป็นไรครับ ยังไงผมก็ต้องไป ใครจะปล่อยให้น้องไปคนเดียว น้องไม่รู้จักใครที่นั่นเลย เพราะที่นั่นมันบ้านป่าบ้านดงน่ากลัวจะตาย  อีกอย่างเจ้าพัฒน์มันก็เพื่อนผม  ผมก็อยากไปช่วยตามหาเหมือนกัน" 

คุณหญิงโสภิตามองไปยังชายหนุ่มที่ยืนตรงหน้า เขาเป็นหนุ่มหน้าตาดี สมกับเป็นลูกผู้ดีมีสกุล แถมมีดีกรีเป็นถึงอาจารย์สอนนักศึกษาที่มหาวิทยาลัย ไม่ว่าจะเป็นด้านการศึกษา ฐานะ หน้าที่การงาน ชื่อเสียงและหน้าตาในวงสังคม เขามีเพรียกพร้อมหมดทุกอย่าง  คุณหญิงโสภิตาคิดในใจว่าถ้าธนากรได้แต่งงานกับลูกสาวก็คงจะเหมาะสมกันดี

"คุณแม่ค่ะ" 

นวินดาเรียกคุณแม่ของเธอ ทำให้ผู้เป็นแม่ถึงกับสะดุ้ง เพราะมัวแต่ใจลอยคิดเรื่องธนากรอยู่

"อะไรเหรอลูก?"

"คุณแม่คิดอะไรอยู่ เหมือนคนใจลอย 

ดาจะไปแล้วนะคะ เดี๋ยวสาย"

"อ๋อ…ไม่มีอะไรหรอก จะไปแล้วเหรอลูก นิดล่ะ มารึยัง?"

"นิดกับป้าอรช่วยกันเอาของไปขึ้นรถคะ น่าจะรออยู่ที่รถแล้ว ดาไปนะค่ะ" 

นวินดาบอกลาผู้เป็นแม่ แล้วเข้าไปสวมกอด

"ดูแลตัวเองดี ๆ นะลูก อย่าลืมส่งข่าวมาบอกแม่บ้าง แม่เป็นห่วงลูกน่ะ" 

ผู้เป็นแม่เอ่ยกับลูกสาวแล้วทำตาแดง ๆ เหมือนจะร้องไห้

"ค่ะคุณแม่…คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง เสร็จเรื่องดาจะรีบกลับ

มานะคะ"

"ผมไปนะครับ" 

ธนากรยกมือไหว้ลาคุณหญิง แล้วหันไปบอกนวินดาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ คุณแม่ของเธอ 

"ป่ะดา! ไปกันเถอะสายแล้วต้องเดินทางอีกไกล"

"ตากรดูแลน้องด้วยน่ะ คุณพระคุ้มครองเดินทางปลอดภัยนะลูก"

"ครับ…ไม่ต้องเป็นห่วงผมจะดูแลน้องให้ดีที่สุด"

ธนากรกับนวินดารีบเดินไปขึ้นรถ คุณหญิงรีบเดินตามไปส่ง รถแล่นออกแล้วปล่อยให้ผู้เป็นแม่มองตามรถที่แล่นไปด้วยความเป็นห่วงจนรถแล่นหายไปลับตา