ตอนที่2 [นวินดากลับบ้าน]

ล่องไพรวิจัยรัก

ตอนที่ 2  

[ นวินดากลับบ้าน ]

ณ.บ้านเมฆาพิทักษ์ [ กรุงเทพฯ ]

วันนี้คุณหญิงโสภิตา เดินไปเดินมาด้วยอาการกระวนกระวาย สีหน้าและแววตาบ่งบอกว่ากำลังวิตกกังวล เพราะหลายวันแล้วที่นิติพัฒน์ลูกชายพาคณะนักศึกษาเดินทางเข้าไปสำรวจป่าที่ดงพญาเย็นไม่ติดต่อกลับมา ทางคุณหญิงโสภิตาพยายามติดต่อไป แต่ก็ติดต่อกันไม่ได้ ทำให้คุณหญิงโสภิตารู้สึกไม่สบายใจและเป็นห่วงลูกชายเป็นอย่างมาก

คุณหญิงโสภิตา คิดว่าถ้าขืนรอต่อไปแบบนี้คงไม่ได้แล้ว คุณหญิงโสภิตานึกถึง นวินดาลูกสาวขึ้นมาได้ จึงรีบเดินไปยกหูโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะตรงห้องรับแขกแล้วกดเบอร์โทรหานวินดาลูกสาวของเธอด้วยอาการร้อนรน

ณ.โรงพยาบาลค่ายพิทักษ์โยธิน

นวินดา หรือ ร้อยโทแพทย์หญิงนวินดา เมฆาพิทักษ์ กำลังนั่งตรวจคนไข้อยู๋ในห้องตรวจโรค พลันเธอก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะดังขึ้น เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดรับสาย

["ฮัลโหล…ร้อยโท นวินดาพูดค่ะ"]

["ฮัลโหล…ดาเหรอลูก…ลูกว่างรึเปล่า?"]

คุณหญิงโสภิตา รีบเอ่ยกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เหมือนคนจะร้องไห้ จนทำให้นวินดารู้สึกแปลกใจ 

["ดากำลังตรวจคนไข้อยู่ค่ะ แต่คุยได้ คุณแม่มีอะไรรึเปล่าค่ะ? ทำไมคุณแม่ดูเสียงแปลก ๆ "]

["ฟังแม่นะ หลายวันแล้วตาพัฒน์ ไม่ติดต่อมาหาแม่เลย แม่พยายามติดต่อกลับไป แต่ก็ติดต่อไม่ได้ แม่เป็นห่วงตาพัฒน์มาก ไม่รู้จะเป็นอะไรรึเปล่า?"]

["คุณแม่ทำใจดี ๆ ไว้ก่อนนะ พี่พัฒน์คงไม่เป็นอะไรหรอก เข้าไปในป่าลึก สัญญาณโทรศัพท์อาจจะขาดหายไป หรือไม่ก็คงแบทหมด คุณแม่อย่าเพิ่งคิดมากเดี๋ยวจะไม่สบายนะคะ"]

นวินดาพยายามพูดให้ผู้เป็นแม่สบายใจ แต่คุณแม่ของเธอก็ยังไม่หายจากอาการกระวนกระวายและวิตกกังวลด้วยความเป็นห่วงลูกชาย

["ยัยดา…แม่เครียดมากลูก แม่ไม่สบายใจเลยตอนนี้แม่อยู่คนเดียวด้วยไม่รู้จะปรึกษาใคร ไม่รู้จะทำยังไงดี ยัยดา…ลูกมาหาแม่ได้มั้ย?"]

นวินดาได้ยินผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นมาอย่างนั้นเธอก็นิ่งเงียบคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบผู้เป็นแม่

["ได้ค่ะ! เดี๋ยวดาจะลางานไปนะคะ แต่วันนี้ดาต้องเคลียร์งานให้เสร็จก่อน  พรุ่งนี้ดาจะรีบไปแต่เช้าเลย ดาขอตัวตรวจคนไข้ก่อนนะคะ คนไข้รอนานแล้ว"]

["ได้ ๆ จ้ะลูก…พรุ่งนี้รีบมานะแม่จะรอ"]

["ค่ะ! คุณแม่"]

นวินดาวางสายแล้วก็หันไปบอกให้ผู้ช่วยพยาบาลเรียกคนไข้เข้ามาตรวจโรคต่อ

ณ.บ้านเมฆาพิทักษ์ [ กรุงเทพ ฯ ]

บรรยากาศยามเช้าที่กรุงเทพ ฯ เสียงรถที่แล่นอึกทึกครึกโครมตั้งแต่ตี 4 ตี 5 เพราะทุกคนต้องแข่งกันรีบออกไปทำงาน ทำให้รถที่แล่นออกมาติดกันเป็นแถวยาวเหยียดจนขยับออกไปไหนแทบไม่ได้

วันนี้คุณหญิงโสภิตารีบตื่นแต่เช้าเป็นพิเศษเพราะ ตื่นเต้นกับการที่วันนี้นวินดาลูกสาวจะเดินทางกลับมาบ้าน  คุณหญิงโสภิตาเดินออกไปนั่งที่เก้าอี้ไม้สีขาวที่สำหรับไว้นั่งเล่นที่สนามหญ้าหน้าบ้าน สายตาก็จับจ้องมองไปที่ประตูรั้ว ใจก็คิดว่า…ตอนนี้นวินดาลูกสาวออกเดินทางมาหรือยัง…ด้วยความใจร้อนเพราะอยากรู้จึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาลูกสาว

นวินดากำลังเดินออกจากบ้านพักไปขึ้นรถ พลันเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอล้วงไปในกระเป๋าสะพายแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายทันที

["ฮัลโหล…ดาพูดคะคุณแม่"]

["ยัยดา…ออกมารึยังลูก?"]

["ดากำลังออกไปค่ะ น่าจะถึงประมาณเกือบเที่ยง ดาขอตัวขับรถก่อนนะคะ…แล้วเจอกันคะแม่"]

["ขับรถดี ๆ นะลูก เดินทางปลอดภัย"]

นวินดาวางสายแล้วก็รีบขับรถออกไปทันที รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีขาวมุกคันหรูแล่นออกจากบ้านพักนายทหารที่โรงพยาบาลค่ายทหารจังหวัดสระบุรี มุ่งหน้าสู่ปลายทางกรุงเทพ ฯ เป็นระยะทางที่ไกลถึง 100 กว่ากิโลเมตร นวินดาขับรถไปในใจก็อดที่จะคิดถึงเรื่องพี่ชายของเธอที่ไม่ยอมติดต่อส่งข่าวกลับมาบ้าน ทำให้เธอวิตกกังวล เพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับพี่ชายของเธอรึเปล่า นวินดาขับรถไปเรื่อย ๆ  

สามชั่วโมงผ่านไป 

รถของนวินดาแล่นเข้าเขตกรุงเทพ ฯ หญิงสาวเหลือบมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือ 11 โมงกว่าแล้ว เธอขับรถไปได้ไม่นานรถของเธอแล่นเข้าไปจอดที่หน้าประตูรดเด็กสาวรับใช้ รีบวิ่งออกไปดู ก็จำได้ว่าเป็นรถของนวินดาเจ้านายของเธอเอง ประตูรีโมทคอนโทรลถูกเปิดออก รถของนวินดาแล่นเข้าไปจอดที่โรงจอดรถ เสียงรถที่แล่นเข้ามาทำให้คุณหญิงโสภิตารีบเดินออกไปดูด้วยความดีใจที่รู้ว่าลูกสาวมาถึงแล้ว นวินดาก้าวลงจากรถ แล้วเดินตรงไปโอบกอดคุณแม่ของเธอด้วยความดีใจ

"ดาคิดถึงคุณแม่มากเลยค่ะ"

"แม่ก็คิดถึงลูกเหมือนกัน ป่ะ! เข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่าลูก ตรงนี้แดดร้อน"

สองคนแม่ลูกเดินเข้าไปในบ้าน แล้วเดินไปนั่งลง ที่โซฟาห้องรับแขก นิดเด็กสาวรับใช้รีบเดินเข้าไปในครัว แล้วเดินกลับมาพร้อมกับถาดน้ำส้มคั้นมาวางบนโต๊ะก่อนจะเอ่ยกับนายหญิง

"ดื่มน้ำส้มคั้นเย็น ๆ ก่อนคะคุณหนู"

"ขอบใจจ้ะนิด  นิดนี่รู้ใจฉันจริง ๆ"

"ก็คุณหนูชอบดื่มน้ำส้มคั้นนี่นา ทำไมนิดจะไม่รู้"

นวินดายกแก้วน้ำส้มคั้นขึ้นดื่ม ด้วยความกระหายที่เหนื่อยจากการขับรถมาหลายชั่วโมง

"นิดกับป้าอรไปช่วยกันเอากระเป๋าเดินทางในรถคุณหนูไปเก็บไว้บนห้องให้เรียบร้อยด้วยน่ะ"

"เจ้าค่ะคุณหญิง"

คุณหญิงโสภิตาบอกนิดกับป้าอรให้ไปเอากระเป๋าและของใช้นวินวินดาไปเก็บไว้ที่ห้อง แล้วก็หันไปถาม นวินดาลูกสาว

"แล้วเราจะทำยังไงต่อกับเรื่องตาพัฒน์ดีละลูก?"

"ตอนนี้แม่ยังคิดอะไรไม่ออกเลย แม่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตาพัฒน์ ถึงได้หายตัวไปแบบนี้"

นวินดาดึงแก้วน้ำส้มออกจากริมฝีปากบาง ๆ ของเธอ แล้วก็วางแก้วลงบนโต๊ะ สีหน้าของหญิงสาวดูเคร่งเครียดเหมือนกำลังใช้ความคิดว่าจะทำอย่างไรดีกับเรื่องที่กำลังเกิดขึ้น

"ดาคิดว่าเราต้องทำอะไรสักอย่างแล้วคะคุณแม่ เพราะถ้าขืนปล่อยไว้นานเราก็ไม่รู้ว่าพี่พัฒน์หายไปไหนกันแน่  เพราะการเดินทางเข้าไปในป่ามันก็เสี่ยงกับอันตรายหลาย ๆ อย่าง แต่ดามั่นใจและเชื่อว่าตอนนี้พี่พัฒน์ยังคงปลอดภัยดีค่ะ"

"แล้วลูกจะทำยังไงล่ะ ถึงจะรู้ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับตาพัฒน์และยังปลอดภัยดี?"

นวินดานิ่งเงียบ เมื่อผู้เป็นแม่เอ่ยถามขึ้นมาอย่างนั้น สีหน้าของเธอบ่งบอกถึงความวิตกกังวลกับคำพูดของผู้เป็นแม่อย่างเห็นได้ชัด

"เอ่อ…ดาตัดสินใจแล้วคะ ดาจะไปตามหาพี่พัฒน์เองค่ะ"

"แล้วจะไปยังไง ในเมื่อลูกไม่เคยไปที่นั่นเลย แม่ไม่ให้ลูกไปหรอกนะ ที่นั่นมันเป็นบ้านป่าบ้านดง มีแต่ป่าแต่เขา น่ากลัวจะตาย"

นวินดาได้ยินผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นมาอย่างนั้นก็นิ่งเงียบเพราะไม่รู้จะตอบอย่างไรดีเหมือนกัน เธอได้แต่นั่งนิ่งคิดทบทวนความจำย้อนไปถึงวันนั้น วันที่พี่ชายของเธอพาคณะออกเดินทางไปสำรวจป่า พลันเธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ 

"ดานึกได้แล้วค่ะคุณแม่!…พี่กร…พี่กรไง วันนั้นคุณแม่จำได้ไหม วันที่พี่พัฒน์ไป วันนั้นพี่กรเป็นคนขับรถไปส่งพี่พัฒน์"

"ใช่! ทำไมแม่ลืมสนิทเลย แล้วลูกจะทำยังไงต่อ?"

"ดาจะไปหาพี่กรคะ ดาจะขอให้พี่กรไปกับดาค่ะ"

"ตากรเขาจะไปกับลูกไหม?

         ผู้เป็นแม่เอ่ยถามขึ้นมาเหมือนไม่มั่นใจว่าธนากรจะไปกับลูกสาว

"เรื่องพี่กรจะไปหรือไม่ไป ก็ต้องลองดู แต่ดาเชื่อว่าพี่กรคงไม่ใจดำที่จะให้ดาไปคนเดียวหรอกค่ะ"

"แล้วลูกจะไปตอนไหนล่ะ?""ดาจะไปเดี๋ยวนี้เลย ดาใจร้อน เรารออะไรไม่ได้แล้วคะคุณแม่ ยิ่งนานวันดาก็ยิ่งเป็นห่วงพี่พัฒน์"

นวินดาพูดจบก็ขยับตัวลุกขึ้นคว้ากระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกขึ้นมาสะพายบ่าทันที ผู้เป็นแม่เห็นอย่างนั้นก็รีบเอ่ยถามลูกสาว

"ลูกจะไปแล้วเหรอ?"

"ค่ะ!คุณแม่"

"ขับรถดี ๆ น่ะลูก รถรายิ่งเยอะอยู่"

"ค่ะ! คุณแม่…ดาไปนะคนวินดารีบเดินตรงไปที่รถแล้วขับรถออกไปทันทีทั้งๆเธอเองก็เพิ่งเดินทางกลับมาถึงบ้านยังไม่ถึงชั่วโมง