4

หลังจากที่นับดาวเดินสะบัดหน้าเข้าไปในห้องนอนด้วยทีท่าที่ไม่ใส่ใจหนุ่มตฤณ ทิ้งให้เขายืนเก้ออยู่ตรงนั้นด้วยความรู้สึกสงสัย แล้วความรู้สึกน้อยใจก็แวบขึ้นมา เขาพยายามคิดหาคำตอบว่า

‘เพราะอะไรนะ นับดาวถึงได้ทำกับเขาเหมือนคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ทั้งๆ ที่ก่อนนั้นเขาคิดว่าเขาเป็นเพียงผู้ชายคนเดียวที่เธอสนิทด้วย หรืออาจเป็นเพราะเธอลืมทุกอย่างแล้ว แต่สำหรับเขานั้น เขาไม่เคยลืม แม้ว่าจะผ่านช่วงเวลานั้นมานานเกือบ 15 ปี แล้วก็ตาม’

ปกติแล้วตฤณไม่ใช่คนที่จะมาคิดมาก หรือ น้อยใจด้วยเรื่องแบบนี้ เขารู้สึกถอดใจเมื่อนึกถึงสีหน้าของนับดาว เขาเลยตัดสินใจเก็บโน๊ตบุ๊ค และข้าวของที่วางเกลื่อนกลาดห้องรับแขก แล้วจัดเรียงหนังสือไว้ด้านข้าง พร้อมกับกล้องถ่ายรูปและขาตั้งกล้อง

เมื่อเข้ามาในห้องนอน นับดาววางกระเป๋าเสื้อผ้าที่กลับมาจากวัดไว้หน้าห้องเสื้อผ้าบิวอิน ซึ่งอยู่ด้านซ้ายเมื่อเดินเข้าห้องมา เธอตรงไปนั่งยังโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วเลื่อนเปิดลิ้นชักเล็กขวามือก่อนจะหยิบ mp3 รูปหัวมิกกี้เม้าส์สีชมพู ขนาดของมันไม่ใหญ่ไปกว่าลูกปิงปอง ตรงหูทั้งสองของมิกกี้เม้าส์ หมุนไปมาได้ ใช้สำหรับหมุนเลื่อนเพลง และปรับระดับเสียง โดย mp3 นี้ บันทึกเพลงที่ตฤณเคยแต่งให้เธอตั้งแต่สมัยมัธยม ทุกครั้งที่เห็นและหยิบขึ้นมาดู นับดาวจะย้อนคิดไปถึงวันนั้น ทุกๆ อย่างในวันนั้น ยังคงชัดเจนในความทรงจำของเธอจนถึงวันนี้

สวนสาธารณะในหมู่บ้านมีสนามหญ้าที่เขียวชอุ่มตลอดทั้งปี เด็กๆ มักจะมาวิ่งเล่น โยนลูกบอลกัน ส่วนผู้ใหญ่ก็จะมาวิ่งออกกำลัง รอบๆ สวนเป็นทางเดินที่กว้างพอสมควร ถัดจากสนามหญ้าเข้าไปเป็นสนามเทนนิส ในหมู่บ้านมีอยู่สองสนาม อีกด้านหนึ่งของสวนสาธารณะเป็นสระว่ายน้ำและห้องฟิตเนส

วันนั้นนับดาวและตฤณมาถึงที่สนามเทนนิสตอนสี่โมงกว่าๆ ซึ่งเป็นเวลาหลังเลิกเรียน อากาศยามบ่ายแก่ๆก็ยังคงรู้สึกร้อนระอุอยู่ แต่ทั้งสองรู้ดีว่าเวลานี้สนามเทนนิสไม่มีแดดแล้ว คุณป้าและคุณยายก็ถือโอกาสออกมาเดินรอบสนามหญ้าออกกำลังกายเหมือนกัน

ระหว่างที่ทั้งสองเล่นเทนนิสกัน ตฤณก็เริ่มตีลูกแกล้งนับดาวให้วิ่งไปมา เพราะทั้งสองคนนับคะแนนแข่งกันด้วย มีอยู่ลูกหนึ่งเป็นลูกเจ้าปัญหา คือ ระหว่างที่ตีโต้ตอบกันนั้น ลูกเทนนิสที่ตฤณตีข้าแเนตมา แต่นับดาวรับไม่ทัน เธอเลยก้มหยิบลูกขว้างใส่ตฤณแทน

“ นี่แหนะ ตีลูกลงซะใกล้แนตแบบนี้ใครจะไปรับได้ ไม่เล่นแล้ว” นับดาวพูดพร้อมกับงอนออกจากสนามตรงไปหยิบขวดน้ำเพื่อดื่มน้ำ

“งอน ไรอ่ะ” ตฤณเดินตามมาทำท่าเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรให้นับดาวโกรธ

“งั้น... ให้ดาวชนะก็ได้ ลูกเมื่อกี๊ไม่นับ โอเค๊”

ตฤณพูดต่อ “คนไร จะแพ้จะแพ้ ทำงอน โกงนี่หน่า” แล้วตฤณก็หัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงกวนประสาท

“ไม่ได้โกงนะ ไม่ขำด้วย” นับดาวพยายามทำเสียงจริงจัง แต่เธอกลับแอบอมยิ้มน้อยๆ

“ผู้หญิงเป็นงี้หรา เดี๋ยวงอน เดี๋ยวยิ้ม อารมณ์โคตร.... ตามไม่ทันเลย” ตฤณส่ายหัวทำหน้างง แล้วยกขวดน้ำขึ้นดื่ม

“ว่าเราหรา” นับดาวทำตาโต แล้วก็หยิบลูกเทนนิสที่วางใกล้ๆ ขว้างใส่แขนตฤณ

“โอ๊ย! มันเจ็บนะ” ตฤณทำตาโตตอบก่อนพูดเสียงอ่อย “เปล่า พูดเฉยๆ ไม่ได้ว่า” ตฤณแก้ตัว

“นั่นหละ แถวบ้านเรียกว่า” นับดาวตอบพร้อมกับผลักแขนตฤณ

หลังจากนั้นตฤณก็หยิบหัวมิกกี้เม้าส์สีชมพูออกมาจากกระเป๋าใส่ไม้เทนนิสของเขาแล้วยื่นให้นับดาว นับดาวยิ้มให้ตฤณ ความรู้สึกหายโกรธขึ้นมาทันทีที่เห็นเจ้า mp3 ที่บันทึกเพลงที่ตฤณแต่งเนื้อและเล่นเปียโนเอง หลังจากนั้นเวลาที่นับดาวเจอตฤณมักจะแซวเขาเสมอว่า “แน่ใจนะว่านั่นคือเพลง ไม่ใช่บทลำนำ” ตฤณก็ได้แต่หัวเราะ

นับดาวมองดูmp3 ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกว่า เพราะอะไรกันที่ทำให้เธอถึงไม่ยอมทิ้ง mp3 เครื่องนี้ไป หรือเพราะว่าเธอเสียดาย จนกระทั่งตอนนี้เธอก็ยังไม่อยากจะทิ้ง เธอเก็บมันกลับลงไปในกล่อง แล้วเลื่อนปิดลิ้นชักนั้น แต่คงจะไม่เปลี่ยนกลับมาได้ง่ายๆ เช่นเดียวกัน ไม่เหมือนกับการชอบกินช็อคโกแลต ที่กินๆ อยู่แล้วจะเลิกกินได้ง่ายๆ หรือเธอจะคิดมากไป สิ่งสำคัญจากนี้ไปนับดาวคิดไม่ออกว่าเธอควรจะแสดงออกและรู้สึกอย่างไรกับตฤณ

ไม่นานนักประตูห้องนอนก็เปิดออก ตฤณหันไปมองเพราะเสียงเปิดประตู ช่วงเวลานั้นเองที่ตฤณต้องตกอยู่ในภวังค์ ความน่ารักของนับดาว ช่างเหมาะกับแสงไฟสว่างสีนวล ที่ส่องไปยังใบหน้าที่ปราศจากเครื่องสำอางของเธอ แม้ว่าเธอจะมีสีหน้าที่ออกจะเคร่งเครียดไปนิด แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความน่ารักละมุนของเธอลดลงเลย นับดาวอยู่ในชุดนอนลายการ์ตูนสีชมพู หัวโพกด้วยผ้าขนหนู ในมือถือไดร์ฟเป่าผม เดินตรงมานั่งที่โซฟาแล้วพูดขึ้นว่า

“จะจ้องอีกนานมั้ย ไปอาบน้ำสิ” เธอพูดห้วนๆ

“น่ารัก ชะมัด” เขายิ้ม อุทานออกมาเบาๆ

นับดาวแอบได้ยินจึงตอบกลับไปอย่างมั่นใจ“ไม่ต้องพูดชั้นรู้ตัวอยู่แล้วว่า ชั้นน่ะ สวยทุกองศา”

“ป่าว ผมหมายถึงลายการ์ตูนที่ชุดนอนของคุณหรอก น่ารักชะมัด”

ตฤณหัวเราะแล้วเดินไปยังห้องน้ำ ปล่อยให้นับดาวนั่งหน้ามุ่ย เพราะคำพูดเมื่อครู่ของตฤณ