น้องแคแบ่งปัน

ร่างสูงเหลือบมองคนตัวเล็กที่นอนหลับทั้งน้ำตา ก่อนจะกินแครอทมันพูดโอ้อวดไว้ซะเยอะว่ากินเผ็ดเก่ง กินไปคำเดียวก็นั่งร้องไห้ซูดน้ำมูกเป็นเด็กกลางร้านจนใครผ่านไปผ่านมาก็หันมาสนใจ กว่าแครอทจะยอมรับความพ่ายแพ้มันก็กินไปสามคำ หน้าแดงเดินกลับไม่ถูกจนเขาต้องให้ขี่หลังกลับรถ พอขึ้นรถก็ดื่มนมไปตั้งหลายขวด หันมาอีกทีก็นอนหลับคาห่อทิชชูไปแล้ว

"มึงเป็นคนยังไงวะแค" วาฬพึมพำกับตัวเองเบาๆ ไม่นานก็กลับมาถึงรีสอร์ท วาฬจอดรถหน้าบ้านของตัวเอง ร่างสูงเหลือบมองคนตัวเล็กอย่างหนักใจ

ถ้าอุ้ม...จะโดนมันโกรธรึเปล่า?

แต่ก็ไม่อยากจะพลาดโอกาสแบบนี้ เขาคงเป็นคนเลวที่สุดที่ใช้โอกาสนี้คว้าผลประโยชน์ วาฬค่อยๆ ช้อนตัวคนตัวเล็กขึ้นมาอุ้มในท่าเจ้าสาว ร่างแครอทเบามากยิ่งอุ้มท่านี้ยิ่งเบากว่าตอนขี่หลังซะอีก คนตัวสูงค่อยๆ วางแครอทนอนลงบนเตียงสำรองที่เพิ่งยกเข้ามาก่อนจะค่อยๆ ถอดรองเท้าและห่มผ้าใหญ่

อยากจะทำอะไรมากกว่านี้ แต่ว่า

แค่มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันก็ดีแค่ไหนแล้ว

ความหนาวเย็นปลุกให้คนตัวเล็กตื่นจากฝัน แครอทขยี้ตาเบาๆ ก่อนจะเบิกกว้างเมื่อเห็นทิวทีศน์ของภูเขาจากนอกหน้าต่าง

"หมอก!" แครอทเกาะขอบหน้าต่างไว้อย่างชอบใจก่อนจะชะงักเมื่อประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมร่างสูงของวาฬ

"อ้าวตื่นแล้วหรอ กูกำลังจะปลุก"

"มองเห็นหมอกด้วย!"

"อือ แต่ไม่นานก็จะหายแล้วใกล้สายแล้ว" แครอทยู่ปาก

"ยังดูได้ไม่เท่าไหร่เลย"

"ถ้าอยากดูวันหลังก็ต้องตื่นเช้าๆ"

"มึงตื่นกี่โมงอ่ะ"

"ตีห้า"

"เช้าไป....อ๊ะ มึงมีชุดคนพื้นเมืองด้วยหรอ อยากใส่บ้าง!" วาฬชะงัก จะว่าไปเมื่อวานตอนไปตลาดก็เดินแต่โซนของกินไม่ได้ไปดูของใช้ เสื้อผ้าเลย

"กูไม่รู้ว่าป้ามีให้มั้ย แต่ของกูมีแต่ตัวใหญ่ๆ"

"ใส่ๆ" แครอทพยักหน้าหงึกหงัก วาฬชะงักก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา

"อือ จะเตรียมให้มึงไปอาบน้ำก่อนเหอะ"

"จะได้อาบน้ำที่น้ำตกมั้ย!"

"ถ้าจะอาบน้ำที่น้ำตกมันต้องขึ้นเขาไปอีก"

"โห่ไม่สนุกเลย"

"วันนี้จะพาไปเก็บสตอเบอร์รี่"

"เย้!!!!" แครอทกระโดดโลดเต้นบนเตียงอย่างชอบใจจนวาฬเผลอยิ้มออกมา หลายวันนี้คงเป็นช่วงที่วาฬยิ้มเยอะที่สุดในชีวิตแล้วแหละ

หลังจากอาบน้ำเสร็จเจ้าตัวเล็กก็ถูกพามาที่ห้องโถงของบ้านซึ่งห่างออกมาจากตัวรีสอร์ทเพื่อความเป็นส่วนตัว

"ป้ากับลุงลงไปที่สวนแล้ว ตอนนี้เหลือแค่มึงกับกู กินข้าวก่อนแล้วค่อยไปเก็บผลไม้"

"ดั้ย~" แครอทนั่งฟุบลงที่เก้าอี้ตัวเล็กทันที วาฬหันมามองเล็กน้อย

"ไม่คิดจะมายกกับข้าวช่วยกันหน่อยหรอ"

"ของแบบนี้ไม่ได้ให้แม่บ้านทำหรอ" แครอทถามอย่างใสซื่อเพราะตัวเขามีแม่บ้านคอยทำให้ตลอด วาฬเท้าเอวมองหน้าคนตัวเล็ก

"ที่นี่ไม่มีของแบบนั้นหรอก มาช่วยกันนี่"

"เรื่องเยอะจัง" ปากก็บ่นแต่ขาก็ลุกเดินตาม แครอทมองวาฬที่ยกจานกับข้าวสองสามอย่างไปด้วยความงุนงง

"แล้วต้องทำอะไรอ่ะ"

"ก็เอาจานเอาช้อนมาดิ"

"......" เจ้าตัวเล็กทำหน้างง ยืนก้มๆ เงยๆ อยู่นานจนวาฬเดินกลับมาอีกรอบ

"ทำอะไรนานจังวะ แค่หาชะ"

"เจอแล้ว!"

ปัก!

ร่างเล็กปะทะชนกับหน้าอกของวาฬจนชะงักถอยหลังและเกือบล้มใส่หม้อต้มแกงแต่ดีที่วาฬรับไว้ทัน วาฬค่อยๆ ดึงแครอทออกห่างจากหม้อแกงร้อนๆ แล้วหันมามองเล็กน้อย

"คราวหน้าทำอะไรให้มันระวังๆ หน่อยได้มั้ย"

"มึงมาอ่ะแหละมายืนอะไรตรงนี้....หู้ว! มีน้ำพริกด้วย!" แครอทพลักวาฬออกแล้ววิ่งไปที่กับข้าวบนโต๊ะ

"เอ้า กินพักด้วย"

"รู้แล้วน่า...กูกินข้าวเลยได้ป่ะ หิวมากแบบมากๆ แบบกูทนไม่ไหวแล้วอ่ะ" พูดไปลูบหน้าท้องตัวเองวนไปมา

"อื้อ" แครอทยิ้มกว้างตักอันนั้นกินที อันนี้กินทีโดยไม่หยิบผักสักนิด วาฬที่รู้อยู่บ้างว่าแครอทไม่ค่อยกินผักเลยไม่อยากบังคับ นั่งมองมันกินข้าวแก้มตุ้ยแบบนี้ก็ดี

"มึงไม่กินแครอทหรอ?" คำถามจากคนตัวเล็กทำให้วาฬชะงัก

"กูเห็นมึงกินผักทุกอย่างเลยยกเว้นแครอท"

"อือ กูไม่ชอบ มันเหม็น" แครอททำหน้างงก่อนจะยื่นมือไปตรงหน้าวาฬ

"ลองกินกูป่ะ"

"ห้ะ!"

"กูไม่เหม็นนะ อาบน้ำถูสบู่สะอาดกริบ!"

"....."

"ฮ่าๆ หน้ามึงอย่างเหวออ่ะ ฮ่าๆๆ มึงจะกินกูได้ไงกูเป็นคนนะไม่ใช่ผัก ฮ่าๆๆ" แครอทหัวเราะชอบใจหลังเห็นหน้าเหวอๆ ของวาฬ เจ้าตัวเล็กคิดว่าวาฬคงทำหน้าเหวอเพราะคิดว่าแครอทจะให้วาฬกินเนื้อมนุษย์น่ะสิ แต่แครอทไม่รู้ความจริงว่าวาฬตกใจเหม่อเพราะคำๆ นั้น...ลองกินกูป่ะ.... เหี้ยเอ้ย....คิดดีไม่ได้เลย

วาฬพาคนตัวเล็กมาที่สวนผลไม้ของตัวเองและแนะนำว่าแครอทเก็บผลไม้ตรงไหนได้บ้าง ถึงวาฬจะให้แครอทได้เท่าที่อยากได้แต่ก็ต้องอยู่ในขอบเขตสวนส่วนตัวสำหรับทำกินในบ้านจะได้ไม่ไปกระทบกับวัตถุดิบชั้นดีของเขา เจ้าตัวเล็กวิ่งไปทำความรู้จักกับทุกคนแถวนั้นที่เป็นพนักงานของวาฬแล้วชวนคุยกันอยาางสนุกสนานในขณะที่วาฬกำลังคิดว่าจะพัฒนา ขยายพื้นที่ยังไง

"แค เดี๋ยวกูจะไปคุยกับผู้ใหญ่ฝั่งนั้น มึงเก็บสตอเบอร์รี่ระวังๆ นะ" วาฬตะโกนบอก แครอทพยักหน้าโบกมือบ้ายบ่ายใหญ่แล้วหันมาสนใจสตอเบอร์รี่ตรงหน้า

เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงที่วาฬมาปรึกษาหาลือกับพวกผู้ใหญ่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายมาจากสวนสตอเบอร์รี่

"มีอะไรกันหรอครับ" วาฬเดินมาพร้อมถามป้าแถวนั้น

"หนูแคเขาล้มน่ะวาฬ แล้วร้องไห้ใหญ่เลย" วาฒเบิกตากว้างรีบวิ่งไปดูก็เห็นคุณป้าของตัวเองกำลังปลอบแครอทที่นั่งร้องไห้อยู่

"ไอ้แค"

"ฮึก..ฮื้ออออ"

"หนูแค ไม่ร้องนะลูกๆ"

"เจ็บตรงไหนวะ" วาฬมองขามองแขนหาแผลแต่เห็นแค่รอยเปื้อนจากดิน แครอทส่ายหน้าไปมา

"สตอเบอร์รี่ง่ะ...ฮึก.....เละหมดแล้ว...ฮื้ออออ อดกินเลยยยยย ฮื้อออ" วาฬชะงัก

"เดี๋ยวป้าพาไปเก็บแปลงอื่นนะลูก"

"ฮึก...ตะ แต่....แคไม่อยากเก็บมากกว่านี้"

"บริเวณนี้เป็นสวนแยกที่เราแยกออกมาจากสวนผลไม้ไว้ขาย หนูแครอทจะกินเท่าไหร่ก็ได้เลยไม่ต้องเกรงใจ" คุณป้าพูดอย่างใจดี แครอทซบหน้ากับอ้อมกอดของคุณป้าแล้วพูดสิ่งที่คิดออกมาด้วยเสียงติดๆ ขัดๆ พร้อมสะอื้นไห้

"ฮึก ทำแบบนั้น....ทุกคนก็จะได้กินน้อยลง ฮึก..ที่นี่มีคนงานตั้งเยอะ ทำงานทั้งวันต้องได้กินเยอะๆ ฮึก....แคอยากให้ทุกคนได้กินเยอะๆ แต่ ฮึก...แต่แคก็ชอบกิน" ทุกคนหัวเราะชอบใจกับความน่ารักของเจ้าตัวเล็ก คุณป้าลูบศีรษะแครอทด้วยความเอ็นดู

"พวกเรากินสตอเบอร์รี่ตั้งแต่เด็กจนเบื่อ อีกอย่างมันก็เยอะกว่าพวกเราจะกินกันหมด หนูแคไม่ต้องกังวลนะจ้ะ"

"แต่..."

"วาฬลูก พาเพื่อนไปเก็บสตอเบอร์รี่ป่ะ" วาฬพยุงคนตัวเล็กเดินออกมา ตลอดทางมีแต่คนปลอบแครอทจนแครอทเริ่มหยุดร้องไห้แล้ว

"มึงเจ็บตรงไหนมั้ย" แครอทส่ายหน้าแล้วมองตะกร้าในมือตัวเองที่มีสตอเบอร์รี่ไม่กี่ลูก

"คุณป้าบอกให้กูเก็บเยอะๆ กูเก็บมาสิบกว่าลูกเลยนะ....กูจะเอาไปทำแยมเพราะคุณป้าที่นี่บอกว่าไม่เคยกินแยมสตอเบอร์รี่เลย" แครอทเม้มปากจะร้องไห้อีกแต่ก็ตัดใจปาดน้ำตาตัวเองก่อนจะหันมาถามวาฬ

"ที่นี่ไม่ทำแยมขายบ้างหรอ" วาฬส่ายหน้า

"เราส่งออกผลไม้ เราเป็นสวนใหญ่มากแต่คนงานน้อย พวกคนรุ่นใหม่ไม่ค่อยอยากมาทำงานที่นี่เพราะต้องตื่นแต่เช้าและคอยดูแลสวนตลอดเวลาทำให้คนที่นี่มีแต่คนอายุมากอย่างที่มึงเห็น ถึงจะได้ค่าตอบแทนที่สูงแต่ก็เหนื่อยสำหรับพวกคุณป้าคุณลุงแล้ว เมื่อก่อนพ่อกูบริหารพ่ออยากให้คนงานมีเวลาพักผ่อนมากกว่าเอาไปทำผลิตภัณฑ์ขายเพิ่ม"

"แต่ถ้ามีของขายเพิ่มเราจะได้มีเงินเยอะๆ ไง" แครอทพูด

"แต่มันเหนื่อย กูก็คิดอยู่ว่าจะอนาคตอาจจะทำแต่ก็ต้องคิดให้ดี...แล้วมึงจะทำแยมสตอเบอร์รี่มึงทำเป็นหรอ" แครอทส่ายหน้าไปมาแล้วยิ้มแหยะๆ

"ทำไม่เป็นหรอก แต่สัญญากับป้าไว้แล้วว่าจะทำให้กิน"

"มึงนี่นะ.....เดี๋ยวกูพาทำวันหลัง วันนี้มึงเก็บสตอเบอร์รี่ก่อน"

"กูเก็บต่อได้จริงๆ หรอ"

"อือ...เท่าที่มึงต้องการ" แครอทลำบากใจแต่เพราะวาฬยืนยันว่าเก็บได้จริงๆ แครอทเลยเก็บเพราะอยากทำแยมให้คุณป้าที่ใจดีกับเขาเมื่อเช้า วาฬพาแครอทมาที่แปลงข้างๆ แล้วส่งตะกร้าให้อีกครั้งพร้อมบอกเทคนิคการเลือกลูกที่หวานฉ่ำ แครอทยิิ้มร่ารีบตัดสตอเบอร์รี่ทีละลูกแต่เจ้าตัวเล็กเก็บได้ประมาณสิบลูกก็เดินกลับมาที่เดิม

"อะไร?" วาฬทำหน้างงเมื่อเห็นแครอทยื่นตะกร้ามาให้

"ก็สตอเบอร์รี่ที่จะทำแยมไง"

"เอาแค่นี้หรอ จะเอาอีกก็ได้นะ" แครอทส่ายหน้าไปมา

"เอาแค่นี้แหละ เก็บไว้ให้คนอื่นเก็บบ้าง...ป่ะ อ๋อ จริงซิ ลูกนี้กูให้มึง" สตอเบอร์รี่ลูกเล็กถูกยื่นส่งมาให้เจ้าของสวน

"ถึงจะลูกเล็กแต่หวานมาก กูชิมไปนิดนึงแล้ว คิกๆๆ" เจ้าตัวเล็กหัวเราะชอบใจ วาฒมองรอยที่ถูกกัดไปนิดหน่อยแล้วยกยิ้มออกมา รับสตอเบอร์รี่ลูกนั้นมากินก่อนจะชะงัก

"เปรี้ยว!"

"ฮ่าๆๆๆ ไอ้ควายยยย มึงแพ้แล้วๆๆๆ กูชนะแล้วววว ฮ่าๆๆ สะใจโว้ยยย" แครอทวิ่ง กระโดดโลดเต้นไปมารอบแปลงสตอเบอร์รี่ด้วยความชอบใจสะใจที่แกล้งวาฬได้สำเร็จ

ปัก!

ตุบ!

"อึก....!" ร่างเล็กสะดุดก้อนหินเล็กหน้าทิ่มลงไปกับพื้นก่อนจะเบะปากร้องไห้ออกมาเพราะล้มครั้งนี้ได้แผลได้เลือดด้วย

"แง้งงงงงง~ เจ็บง๊าาาาา!!! ฮื้ออออ! แง๊~"

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป....