ซู๊ดดดดด

เจ้าตัวเล็กกระโดกโยกเยกไปมาเป็นเด็กเมื่อวาฬเพื่อนซี้พูดว่าจะพาไปตลาดนัดคนเดินที่ขับรถผ่านมา ไม่รออะไรทั้งนั้นแครอทคว้ากระเป๋าเงิน กระโดดย้ำเท้ารออยู่หน้ารถอย่างตื่นเต้น วาฬค่อยๆ เดินออกมาพร้อมรอยยิ้ม สิบกว่าปีที่รู้จักกับแครอทเขาชอบเจ้านี่ไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็หลงรักไปซะแล้ว ที่ผ่านมาเขาถูกแกล้งด้วยวิธีที่คิดน้อยของแครอทไม่เคยคิดว่าจะได้มาคุยกัน เดินทางด้วยกันเป็นเพื่อนกันแบบนี้ คิดแล้วก็อดเป็นห่วง....แครอทมันหลอกง่ายจังวะ พูดนิดพูดหน่อยก็ติดหัวห้อยท้ายตามมาเฉยเลย แถมพ่อแม่มันยังยินดีที่ลูกชายตัวเล็กจะออกจากบ้านอีกเพราะได้ยินมาว่านอกจากไปโรงเรียน เวลาอยู่บ้านก็แค่กินๆ นอนๆ งานการไม่ทำนั่งสั่งอาหารทั้งวัน ดีใจมากที่ลูกไปพ้นๆ สักที

"รีบอะไรขนาดนั้นวะ"

"หิวมาก อยากกินแคปหมูๆ" วาฬหัวเราะเบาๆ กดเปิดล็อครถแล้วมองไอ้ตัวเล็กที่เข้าไปนั่งก่อนคนขับอีก

"ที่นี่มีอะไรขึ้นชื่อบ้าง หมายถึงในตลาดมีร้านไหนดังๆ ป่ะ" คำถามจากคนตัวเล็กทำให้วาฬคิดหนัก

"ไม่แน่ใจนะ นานๆ ก็จะกลับมาที กูไม่ชอบเดินเที่ยวตลาดมันร้อนถ้าจะกินอะไรก็ฝากพนักงานซื้อเอา"

"มึงมันลูกคุณหนูจริงจริ๊งงงงง" แครอทลากเสียงยาวอย่างประชดประชัน ตาคมเหลือบมองคนตัวเล็กแล้วอมยิ้ม พัดลมพกพาที่ห้อยคอหนึ่งอัน พัดที่คล้องมือหนึ่งข้าง ไหนจะทิชชูห่อใหญ่กับทิชชูเปียกที่ยัดในกระเป๋าอีก นี่ไม่รวมน้ำหอมกลิ่นที่มันฉีดประจำที่แบ่งเป็นขวดเล็กพกมาอีกนะ

ใครกันแน่ลูกคุณหนู

"กูคิดว่าที่นี่จะเก่ากว่านี้ หมายถึงบ้านนอกอ่ะ แต่นี่เจริญกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย"

"หลายปีก่อนก็ไม่ใช่แบบนี้หรอก แต่เริ่มมีนักท่องเที่ยวก็เริ่มมีคนมาขายของ เริ่มมีตลาด เริ่มดังอย่างที่มึงเห็น"

"กูอยากอยู่แบบนี้นานๆ จัง อยู่ตลอดชีวิตเลย เสียดายที่ได้มาเที่ยวไม่นานเพราะมึงก็ต้องไปเรียนหมอนิ" วาฬชะงัก เขาไม่ได้บอกแครอทเลยว่าเขาไม่รับทุนเรียนฟรีของมหาวิทยาลัยแล้วจะกลับมาดูแลธุรกิจที่บ้านก่อนสักระยะ

"มึงเองก็ต้องไปเรียนนี่...ว่าแต่ กูไม่รู้เลยว่ามึงสิบติดหรือเข้ามหาลัยไหน" แครอทชะงัก เอาไงดี...เขาสอบไม่ติดสักที่ แถมโปรไฟล์ก็ทุเรศจนไม่มีใครรับ แต่เพื่อไม่ให้เสียหน้า

"อ๋อ.....สอบติดวิศวะมหาลัยเดียวกับมึงแหละ" วาฬขมวดคิ้วแน่น

"ห้ะ? จริงดิ"

"อะ....เอ้อ!! ทำไม! ทำมะ! มึงคิดว่ากูโง่สมองหมานิ่มๆ เหมือนพุดดิ้งนมสีขาวนวนคล้ายสีผิวกูรึไงห้ะ" วาฬได้แต่ส่ายหน้าไปมา

"เปล่า กูแค่แปลกใจ"

"คนฉลาดอย่างกูสอบติดวิศวะม.ดังมันแปลกตรงไหน"

"ช่างเถอะ มึงสอบติดมีที่เรียนดีๆ ก็ดีแล้ว.....ถ้ามึงใกล้เปิดเทอม หรืออยากกลับวันไหนก็บอกกูนะ"

"มึงอีกสามเดือนนี่ กะ...กูก็เหมือนกัน..สามเดือนไง" วาฬพยักหน้า

"มึงจะอยู่นี่สามเดือนเลยหรอ" แครอทนิ่งไป

"กู...รบกวนมึงมากหรอ"

"เปล่า กูถามเฉยๆ พ่อแม่มึงไม่ด่ารึไง"

"พ่อแม่กูใจดี แล้วกูก็ไม่ได้จะอยู่ฟรีๆ นะ คิกๆๆ กูจะมาช่วยมึงทำงานด้วยยย" ร่างสูงเลิกคิ้วเล็กน้อย

"งานอะไรของมึง"

"กูไปถามคุณป้ามาแล้วเขาบอกว่าช่วงนี้คนงานขาด กูจะไปทำงานแทนให้ ดีจะได้ได้อยู่กับสวนผลไม้ทั้งวัน"

"ร้อนนะมึง"

"ป้าบอกให้กูกินผลไม้ฟรีเป็นค่าตอบแทน กูสู้!" ร่างสูงหัวเราะออกมาเมื่อเห็นคนตัวเล็กทำหน้าตั้งอกตั้งใจ

รถคันใหญ่เคลื่อนมาจอดข้างป่าริมตลาด แครอทน้อยรีบวิ่งมาดูด้วยความตื่นเต้น

"แคปหมูๆ"

"ใจเย็นรอกูก่อน"

"มึงรีบมาดิ้เดี๋ยวกูหลง" วาฬค่อยๆ เดินตามมาแล้วมาหยุดข้างๆ ไอ้ตัวเล็ก

"กูว่าเราแลกเบอร์...."

หมับ

ยังพูดไม่ทันจบมือเล็กก็คว้ามือหนาจับกุมหมับแน่นก่อนจะพาวิ่งไปตามทางของตลาด ตาเรียวคมเบิกกว้างด้วยความตกใจได้แต่มองมือของเขาที่ถูกแครอทจับไว้แน่น

ตึกตัก

"โหววววว! ของกินยาวเลยวาฬ!" วาฬแทบฟังไม่รู้เรื่ิิอง เขาถูกคนตัวเล็กลากเข้าร้านนั้น วิ่งเข้าร้านนี้ ปลาหมึกย่างที แคปหมูที น้ำพริกที ขนมหวานที รู้ตัวอีกทีมือของเขาก็เต็มไปด้วยของกิน แครอทท้อใจกับถนนคนเดินที่เดินเท่าไหร่ก็ไม่ถึงสุดทาง แต่ละซอยยาวจนเขาเดินขาลากแถมยังมีตั้งหลายซอยอีก

"พัก...แห่ก...ก่อน..." ร่างสูงเดินจูงคนหอบมานั่งที่โคนต้นไม้ข้างๆ ตลาดคนเดินแครอทเหนื่อยจนฟุบหน้าลงกับไหล่คนตัวสูงกว่าเพราะเป็นตำแหน่งที่เหมาะพอดีกับการวางศีรษะโดยไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว

"น้ำอ้อยอันนี้หวานมากมึง แบบหวาน หวานมาก โคตรหวาน ไม่เคยกินที่ไหนหวานเท่านี้" วาฬเลิกคิ้ว

"ถ้ากินไม่ได้ก็เก็บไว้กินที่บ้าน..."

"ไม่เว้ย คือกูชอบ กูอยากได้สูตรเขาจัง"

"....."

"มึง กูหิวว่ะ"

"จะกินอะไรอ่ะ" วาฬก้มมองของกินในมือ แต่แครอทจับมือยั้งเขาเอาไว้จนวาฬงง

"พวกนี้ไม่ได้ๆๆ"

"ไม่กินแล้วจะซื้อมาทำไม"

"เนี่ยกูจะซื้อไปฝากลุงกับป้า แล้วก็ฝากพี่ชายที่เขาช่วยยกกระเป๋าด้วย พรุ่งนี้้เช้าจะได้ให้ป้ากินน้ำพริกอร่อยๆ ไง" ร่างสูงชะงัก แครอทแย่งของในมือวาฬมาแล้วจัดแจงอย่างดี

"อันนี้ให้ลุง อันนี้ให้ป้า อันนี้กูเก็บไว้กินในห้องมึงตอนกลางคืน...เอาไปกินได้ป่ะ"

"อือ"

"กูซื้อมาเยอะเลยถ้ามึงจะกินมึงก็กินได้เลยนะแต่ปิดฝาดีๆ กูกลัวมดขึ้น อันนี้จะฝากป้าเอาไปให้พี่ชายคนนั้นกูจำหน้าเขาไม่ได้....เนี่ย ครบ!" แครอทยิ้มกับตัวเองก่อนจะหันมามองวาฬ

"มึงหายเหนื่อยยัง เอาของไปเก็บที่รถกันแล้วไปเดินต่อ กูหิว" วาฬพยักหน้า แครอทเดินๆ วิ่งๆ มาจนถึงรถ พอเอาของเก็บเสร็จก็ตั้งใจจะเดินไปหาขิงกินของตัวเองต่อ แต่ตาก็เหลือบไปเห็นวาฬที่หยุดพักเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมา ก่อนจะคิดแผนชั่วได้อีก

"วาฬ!" คนตัวเล็กเรียกอีกฝ่ายเสียงดังก่อนจะเดินมาข้างหลังแล้วกระโดดขึ้นหลังอย่างที่วาฬไม่ทันตั้งตัวโชคดีที่วาฒรับทัน

"อะไรมึงเนี่ย ถ้าตกจะทำยังไง" วาฬพูดด้วยความเป็นห่วงแต่ไอ้คนตัวเล็กกลับหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ

"กูเหนื่อยอ่ะ ขอขี่หลังจนกว่าจะไปถึงตลาดนู้นนนน ได้ป่ะ"

"ห้ะ?" แครอทขยับศีรษะถูไถไปกับแผ่นหลังกว้าง

"นะๆ น้าาาา" วาฒกลืนน้ำลายแน่น

"มึงทำอะไรวะ" หึๆๆ รำคาญกูแน่ๆ พอรำคาญแล้วก็จะตัดบทเหนื่อยจะพูดเลยยอมให้กูขี่หลัง กูก็จะทำแบบนี้ให้มึงรำคาญๆ เรื่อยๆ เอาให้มึงเดินจนเหนื่อยขาหักไปเล้ย! แครอทคิดแผนร้ายในใจ แต่ทว่า วาฒกลับรู้สึกชอบและมีแรงมากขึ้น ร่างสูงพอจะเข้าใจความคิดตื้นๆ ของแครอทหลังจากได้ยินเสียงหัวเราะร้ายๆ ของมัน คงหวังจะแกล้งให้เขาเหนื่อยล่ะซิท่า.....หึ....คนเหนื่อยเขาไม่เดินเร็วหรอกมั้ง

สองขาแกร่งก้าวช้าๆ ให้เหมือนคนไร้แรงทั้งที่ตอนนี้้เขามีกำลังสุดๆ ใจมันฟูไปหมดแล้ว ยิ่งตอนที่แครอทซุกหน้ามาที่ต้นคอของเขานั่นทำให้วาฬอยากร้องออกมาเพราะความดีใจ โดยที่แครอทคิดแค่ว่าที่วาฬเดินช้าๆ เพราะวาฬเหนื่อย แครอทจะต้องชนะ!!

กว่าจะเดินมาถึงที่เดิมก็ใช้เวลาไปหลายนาที แครอทกระโดดลงอย่างชำนาญแล้วแกล้งทำหน้าสงสาร

"เหนื่อยหน่อยนะๆ"

"ไม่เป็นไร" กูชอบมาก.... วาฬคิดในใจ เจ้าตัวเล็กยิ้มกว้าง จับมือวาฬไว้เหมือนเดิมเพราะกลัวหลงก่อนจะพาเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ได้ของกินมาเยอะกว่าคราวที่แล้วอีก แถมนี่เป็นแค่ของมันคนเดียว แครอทเดินไปหัวเราะร่าเริงไปก่อนจะเดินผ่านร้านก๋วยเตี๋ยวชื่อดังและได้ยินลูกค้าที่นั่งกินที่ร้านพูดออกมา

"เผ็ดมาก! น้ำตากูไหลแบบนึกว่าโลกแตกอ่ะ" คนตัวเล็กชะงักกึกก่อนจะยกยิ้มร้าย

"วาฬ"

"หือ?" วาฬหันมาตามเสียงเรียกก่อนจะชะงักเมื่อเห็นรอยยิ้มไม่น่าไว้วางใจ

"มึงชอบกินก๋วยเตี๋ยวป่ะ"

"ไม่อ่ะ กูไม่ชอบอะไรเส้นๆ"

"มึงต้องชอบดิ! มึงบุลลี่ก๋วยเตี๋ยวหรอ" วาฬกระพริบตาปริบๆ...กูแค่ไม่ชอบไง กูผิดอะไรเนี่ย

"กูรู้นะวาฬว่ามึงอยากกินก๋วยเตี๋ยว ใช่ป่ะ" วาฬทำหน้างงแล้วคิดในใจหลังมองเห็นร้านก๋วยเตี๋ยว...กู...อยากกินหรอ? กูไม่ชอบไง....

"เอ่อ..."

"แข่งกันป่ะ" วาฬเลิกคิ้วเล็กน้อย แครอทกระตุกยิ้มร้ายแล้วชี้ไปที่ก๋วยเตี๋ยวร้านดัง

"ใส่พริกสิบช้อน ใครกินหมดก่อนชนะ ใครกินได้หลายถ้วยมากกว่าชนะ!" แครอทยิ้มอย่างภาคภูมิใจเรื่องกินเผ็ดนี่ขอให้บอกเลย เขานี่ลิ้นทองคำลิ้นจระเข้! รสชาติไหนก็ทำอะไรเขาไม่ได้! อีกอย่างได้ยินมาว่าคนภาคนี้ไม่ค่อยกินเผ็ด ไอ้วาฬคงกินเผ็ดไม่เก่ง หึๆๆๆ เสร็จแน่ งานนี้กูต้องชนะ!

"เอาดิ" วาฬพยักหน้า แล้วเดินตามแครอทที่ไปสั่งก๋วยเตี๋ยว ไม่นานก็ได้มาครอบครองคนละถ้วย ทั้งสองใส่พริกพร้อมกันสิบช้อนก่อนจะมองหน้ากัน

"เลดี้...โก!!"

.

.

.

หนึ่งนาทีต่อมา

"แง้งงงงงง ฮึก...ฮึก...ซูด.....ปู๊ดดดดด..ฮื้อออออ เผ็ดชิบหาย! ฮื้อออออ มะ...มึง ซี๊ดดดด กิน กินได้ไง ฮึก ตั้งสามถ้วย อ๊าาาส์ เผ็ดๆๆ"

แพ้อย่างราบคาบตั้งแต่คำแรก...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...