ตอนที่ 4 ความทรงจำที่หายไป

ตอนที่

4

ความทรงจำที่หายไป

อัญญารินทร์เฝ้ารอคอยปาฏิหาริย์อยู่เตียงคนไข้ของสโรชาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เธอเล่าเรื่องราวความรักของทั้งคู่ซ้ำๆ และลูบไล้ไปตามเส้นผมของคนรักอย่างอ่อนโยนทุกวัน

จนกระทั่งวันหนึ่ง ในขณะที่เธอกำลังเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับบ้านในฝันที่ทั้งคู่ช่วยกันสร้างให้สโรชาฟัง นิ้วมือของสโรชาที่เธอจับไว้ก็กระตุกขึ้นมาเบาๆ

อัญญารินทร์เบิกตากว้างด้วยความตกใจและความดีใจ เธอกดปุ่มเรียกพยาบาลทันที หมอณิชาและพยาบาลหลายคนรีบเข้ามาในห้องตรวจดูอาการของสโรชา ในขณะที่อัญญารินทร์ยืนมองคนรักด้วยหัวใจที่เต้นระรัว

หลังจากที่หมอณิชาและทีมพยายามตรวจอาการสโรชาอย่างละเอียด เธอก็หันมามองอัญญารินทร์ที่ยืนรอด้วยความหวัง

“หลินดีใจด้วยนะ” ณิชาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“อาการของผิงดีขึ้นมากเลยนะ”

“จริงเหรอณิชา” อัญญารินทร์ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“ผิงจะฟื้นแล้วใช่ไหม”

ณิชาพยักหน้าพร้อมกับยิ้มกว้าง “ใช่!!! ฉันคิดว่าผิงจะฟื้นในเร็วๆ นี้แหละ”

คำพูดของณิชาทำให้หัวใจของอัญญารินทร์พองโตไปด้วยความดีใจ น้ำตาแห่งความสุขไหลอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่ ความพยายามของเธอที่คอยพูดข้างหูสโรชาถึงความรักของทั้งสองคน สโรชากำลังจะกลับมาหาเธอแล้ว

ผ่านไปไม่นาน สโรชาก็ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ แสงสว่างจากโคมไฟในห้องในห้องส่องกระทบดวงตาของเธอ สโรชามองไปรอบๆ อย่างสับสน ก่อนที่สายตาของเธอจะหยุดลงที่อัญญารินทร์ที่กำลังร้องไห้ด้วยความดีใจ

อัญญารินทร์เดินเข้าไปหาคนรักด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา เธอยิ้มกว้างอย่างที่ไม่ได้ทำมานาน

“ผิง!!! ผิงฟื้นแล้ว” เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ผิงได้ยินพี่หมอไหมคะ”

“คุณเป็นใครคะ”

คำถามสั้นๆ ของสโรชาเหมือนมีใครนำมีดมากรีดลงบนหัวใจของอัญญารินทร์ น้ำตาที่ไหลด้วยความดีใจ บัดนี้กลับกลายเป็นน้ำตาแห่งความเจ็บปวด

“ผิงจำพี่หมอไม่ได้จริงหรือคะ ทำไมผิง อย่ามาล้อพี่เล่นได้ไหม” อัญญารินทร์ไม่อยากเชื่อว่าที่สโรชาพูดออกมาเป็นเรื่องจริง สโรชาจะจำเธอไม่ได้ได้อย่างไร

“ฉันปวดหัวค่ะ ถ้าไม่เป็นการรบกวนคุณช่วยเรียกหมอหรือพยาบาลให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ” สโรชาพูดขึ้นมาแล้วก็เอามือจับไปที่ศีรษะของเธอที่ตอนนี้มีผ้าพันแผลรอบๆ

“ก็ได้ผิงเดี๋ยวพี่ไปเรียกหมอให้” อัญญารินทร์พูดแล้วก็กดกริ่งที่อยู่ใกล้ๆ เตียงเพื่อเรียกให้หมอหรือพยาบาลมาที่ห้องของสโรชา

หลังจากที่อัญญารินทร์กดกริ่งเรียกหมอ พยาบาล หมอณิชาก็รีบมาที่ห้องคนไข้ของสโรชาพร้อมกับพยาบาลเพื่อเข้ามาตรวจอาการของสโรชาอย่างละเอียด โดยมีอัญญารินทร์คอยพูดคอยถามณิชาอยู่ข้างๆ ถึงอาการของสโรชา

“ณิชาทำไมผิงจำฉันไม่ได้” อัญญารินทร์เอ่ยถามณิชาขึ้นมาเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่เริ่มไม่มั่นใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับสโรชา

“หลิน...” ณิชาเรียกเพื่อนด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสาร

“ผิง เธออาจจะมีภาวะความจำเสื่อมชั่วคราว”

“ความจำเสื่อม ไม่จริงใช่ไหมณิชา” อัญญารินทร์ถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“ผิงต้องจำฉันได้สิ เราอยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี”

“ฉันเสียใจด้วยนะหลิน” ณิชาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ความทรงจำของเธอ หยุดอยู่ที่ช่วงที่คบกับริช อดีตคนรักเก่าของผิงเท่านั้น”

หัวใจของอัญญารินทร์เหมือนถูกบีบจนแหลกละเอียด ความทรงจำเกี่ยวกับริชย้อนกลับมาในหัวของเธอ

มาริชผู้ชายที่เคยทำให้สโรชาเจ็บปวด มาริชผู้ชายที่สโรชาเคยบอกว่าไม่อยากเจอหน้าอีกแล้ว

“ไม่จริง นี่มันเรื่องโกหกใช่ไหมณิชา” อัญญารินทร์พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“ผิงจะจำเขาได้ยังไงในเมื่อเธอเกลียดเขา”

“บางทีสมองของเธออาจจะเลือกจำแต่ช่วงเวลาที่เจ็บปวดก็ได้” ณิชาบอกกับเพื่อนด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

“เธออาจจะกำลังลืมช่วงเวลาที่เธอมีความสุขไป” อัญญารินทร์นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นราวกับวิญญาณได้หลุดออกจากร่างไปแล้ว ความสุขที่เคยมีเมื่อครู่บัดนี้ได้หายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงความเจ็บปวดและความว่างเปล่าที่กัดกินหัวใจของเธอ

อัญญารินทร์ที่ออกไปนั่งร้องไห้ที่ห้องพักฟื้นของเธอเอง ตัดสินใจเดินกลับเข้าไปในห้องคนไข้ของสโรชาอีกครั้ง สโรชาหันมามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

“คุณมาเยี่ยมฉันทำไมเหรอคะ เราไม่ได้รู้จักกัน” สโรชาถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่ก็เต็มไปด้วยความไม่คุ้นเคยและมันยิ่งทำให้หัวใจของอัญญารินทร์เจ็บปวดมากกว่าเดิม

“พี่หมอหลินไงคะ ผิงจำพี่ไม่ได้เหรอคะ พี่หมอหลินเป็นแฟนของผิงไงคะ เรากำลังสร้างบ้านและกำลังจะแต่งงานกันไงคะ” อัญญารินทร์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและสั่นเครือ

สโรชาพยายามทบทวนในสิ่งที่อัญญารินทร์พูด เธอส่ายหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า

“ฉันขอโทษนะคะ แต่ฉันไม่รู้จักคุณอีกอย่างฉันมีแฟนเป็นผู้ชายชื่อมาริชค่ะ เราสองคนกำลังจะแต่งงานกันค่ะ” สโรชาพูดขึ้นมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ไม่เป็นไร” อัญญารินทร์พูดพร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตา “ผิงจำไม่ได้ไม่เป็นไร พี่หมอจะรื้อฟื้นความทรงจำของผิงเอง”

อัญญารินทร์พยายามที่จะทำให้สโรชาจำเธอได้ เธอหยิบรูปถ่ายที่เธอถ่ายคู่กับสโรชาขึ้นมาเพื่อให้เธอดู แต่สโรชากลับส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“ฉันไม่รู้จักคุณจริงๆ ค่ะ”

อัญญารินทร์ได้ยินก็รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบได้แตกสลายลงไปอีกครั้ง เธอทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง น้ำตาของเธอไหลอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่ เสียงสะอื้นที่ดังขึ้นในลำคอสะท้อนความเจ็บปวดที่ยากเกินจะทนได้

อัญญารินทร์เดินออกจากห้องคนไข้ของสโรชาด้วยหัวใจที่แตกสลาย หมอณิชาเดินเข้ามาหาเพื่อนรักแล้วกอดเธอไว้แน่น

“หลิน แกต้องเข้มแข็งนะ” ณิชาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“เธอต้องไม่ยอมแพ้”

“ฉันจะทำยังไงดีณิชา” อัญญารินทร์ถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “ผิงจำฉันไม่ได้ เธอจำไม่ได้แม้กระทั่งความรักของเรา”

“ความรักไม่ใช่แค่เรื่องของคนสองคน” ณิชาบอกกับอัญญารินทร์ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“แต่เป็นเรื่องของความทรงจำที่อยู่ข้างใน”

“แกต้องทำให้ผิงจำให้ได้ว่าแกและผิงรักกันมากแค่ไหน”

คำพูดของณิชาทำให้หัวใจของอัญญารินทร์มีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง เธอจะไม่มีวันยอมแพ้ เธอจะทำให้สโรชาจำเธอให้ได้ ไม่ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนก็ตาม

อัญญารินทร์ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น สายตาของเธอมองไปยังห้องคนไข้ของสโรชาด้วยความมุ่งมั่นและตั้งใจ เธอจะทำทุกวิถีทางเพื่อเรียกความทรงจำของคนรักกลับมาให้ได้ ไม่ว่ามันจะยากแค่ไหนก็ตาม