ลืมฉันได้โปรดอย่าลืมรัก

บทนำ

ลืมฉัน...ได้โปรดอย่าลืมรัก

ครืน!!! เสียงโลหะบิดเบี้ยวและกระจกแตกกระจายดังสนั่นท่ามกลางเสียงฝนที่กระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย แสงไฟหน้ารถที่ดับวูบลงทิ้งไว้เพียงความมืดมิดและความเงียบงันอันน่าสะพรึงกลัว ร่างสองร่างโอบกอดกันอย่างมีความสุขเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

บัดนี้กลับแน่นิ่งอยู่ภานในซากรถที่ยับเยิน หยาดฝนที่ไหลลงมากระทบใบหน้าซีดเซียวของเธอราวกับน้ำตาที่กลั้นไว้ไม่อยู่

โรงพยาบาล

ร่างของอัญญารินทร์ในชุดคนไข้เดินอย่างเชื่องช้าไปยังห้องพักฟื้นของผู้เป็นที่รัก ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความหวังและความกังวล เมื่อเธอเปิดประตูเข้าไป ภาพที่เห็นทำให้หัวใจของเธอร่วงหล่น สโรชานอนอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย สายตาที่เคยเต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่น กลับว่างเปล่าเมื่อมองมาที่เธอ

“ผิง...” หลินเรียกชื่อคนรักด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“คุณเป็นใครคะ” คำถามสั้นๆ ที่ออกจากริมฝีปากของสโรชา ทำให้อัญญารินทร์รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงตรงหน้า

คุณหมอณิชา เพื่อนสนิทของหลินเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

“หลินแกฟังฉันนะ ผิง สูญเสียความทรงจำบางช่วง” ณิชาพูดจบอัญญารินทร์แทบไม่อยากเชื่อในสิ่งทีได้ยิน

“ว่ายังไงนะณิชา แกล้อฉันเล่นหรือเปล่า”

“ไม่...หลิน ไม่ใช่เรื่องที่จะมาล้อกันเล่น ผิงจำเรื่องราวที่คบแกหรือแม้แต่ฉันผิงก็จำไม่ได้เลย”

คำพูดนั้นกรีดลึกลงไปในหัวใจของหลิน เธอพยายามบังคับตัวเองไม่ให้ร้องไห้

“ไม่จริง มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ” อัญญารินทร์เดินไปหาสโรชาแล้วเอามือนุ่มของเธอจับที่มือของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาหวังเพียงให้ความทรงจำนั้นกลับคืนมา

“คุณเอามือของคุณออกไปนะ อย่ามายุ่งกับฉัน” สโรชาตะคอกอัญญารินทร์เสียงดังแล้วสะบัดมือของอัญญารินทร์ให้ออกไปจากเธอ

“ผิงนี่หลินเองนะ ผิงตั้งสติได้ไหม หลินเอง” อัญญารินทร์ที่พยายามบอกให้สโรชาตั้งสติแต่เป็นเธอเองที่ไม่มีสติอะไรเลย

คำตะคอกนั้นราวกับมีดกรีดลึกเข้ามาในหัวใจของอัญญารินทร์ เธอทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่

“หลิน” ณิชารีบเข้ามาประคองเพื่อนรักขึ้น

“ณิชา” อัญญารินทร์หันไปสบตาเพื่อนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ ไม่จริงใช่ไหม”

“หลินแกต้องเข้าใจนะว่าตอนนี้สมองของผิงได้รับผลกระทบกระเทือนจากการกระแทกอย่างรุนแรง ทำให้ความทรงจำบางส่วนหายไป

“ผิงจำไม่ได้เลยเหรอ” อัญญารินทร์ถามเสียงเบาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มของเธอ

“ไม่ทั้งหมดแค่ช่วงเวลาประมาณสามปีล่าสุด ความทรงจำหายไปหมดเลย”

คำพูดนั้นทำให้โลกทั้งใบของอัญญารินทร์มืดลง เธอจำได้ว่าช่วงเวลา 3 ปีที่ผ่านมาคือช่วงเวลาที่เธอได้รู้จักและตกหลุมรักกับสโรชา มันคือช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยความสุข ความทรงจำทั้งหมดที่สร้างร่วมกันมา บัดนี้ได้เลือนหายไปจากใจของคนรักอย่างสิ้นเชิง

“ฉันจะทำยังไงดีณิชา” อัญญารินทร์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เธอหันกลับไปมองสโรชาที่หันหน้าหนีไปอีกทางราวกับไม่รู้จักเธอมาก่อนแล้วยังเอ่ยคำพูดที่ทำให้อัญญารินทร์แทบใจสลาย

“คุณหมอคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วช่วยพาผู้หญิงคนนี้ออกไปได้ไหมคะ ฉันอยากพักผ่อน” สโรชาพูดจบเธอก็หลับตาลงไม่แม้จะหันมามองอัญญารินทร์เลยสักนิด

“ผิง” อัญญารินทร์เอ่ยเรียกชื่อของคนรักได้แค่นั้นก็ถูกณิชาพาออกจากห้องไป

“หลินพอก่อน ออกไปก่อนแล้วค่อยคิดว่าจะทำอะไรต่อไป” ณิชาพูดพร้อมกับจับข้อมือของเพื่อนให้เดินออกไปกับเธอ