ตอนที่ 2 บ้านในฝันของเรา

ตอนที่

2

บ้านในฝันของเรา

การอาบน้ำที่แสนยาวนานของสองสาวที่ยิ่งอาบก็ยิ่งร้อนขึ้นเรื่อยๆ เพราะอย่างนี้ทำให้อัญญารินทร์เลือกที่จะชวนสโรชาไปต่อที่ห้องนอนของพวกเธอ

“ไปที่ห้องนอนกันนะคะ” อัญญารินทร์พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า

สโรชาพยักหน้าอย่างว่าง่าย อัญญารินทร์จึงค่อยๆ อุ้มสโรชาแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนแล้ววางเธอลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล

อัญญารินทร์ค่อยๆ เช็ดตัวให้กับสโรชาช้าๆ เธอเช็ดไปทุกซอกทุกมุมจนสะอาดหมดจรด สายตาของอัญญารินทร์มองไปที่ผิวขาวเนียนของสโรชาอย่างหลงใหล

สโรชาหลับตาพริ้มเพื่อหลบสายตาของอัญญารินทร์เนื่องจากสายตาของอัญญารินทร์นั้นร้อนแรงเหลือเกิน

“สวยจังเลยค่ะ” อัญญารินทร์พูดพร้อมกับก้มลงจูบที่ซอกคอของสโรชาอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวลมากๆ

สโรชาขนลุกซู่ไปทั้งตัวเมื่อสัมผัสได้ถึงริมฝีปากอุ่นๆ ของอัญญารินทร์ที่ประทับลงบนผิวของเธอ อัญญารินทร์ค่อยๆ ไล่จูบลงมาเรื่อยๆ จนถึงเนินอกของสโรชา เธอใช้ลิ้นเลียไปตามผิวเนียนอย่างยั่วยวน ก่อนจะใช้ริมฝีปากดูดเม้มไปที่ยอดอกสีชมพูอย่างช้าๆ

“อ๊ะ...อือ...” เสียงครางหวานๆ ของสโรชาดังขึ้นอีกครั้ง

อัญญารินทร์เงยหน้าขึ้นมองสโรชาด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ “ชอบไหมคะคนดีของพี่หมอ”

สโรชาไม่ได้ตอบอะไร เธอเพียงพยักหน้าและใช้มือสอดเข้าไปในเส้นผมของอัญญารินทร์แล้วออกแรงกดให้ใบหน้าของเธอแนบชิดกับหน้าอกของเธอมากขึ้น

อัญญารินทร์ยิ้มอย่างพอใจแล้วใช้ริมฝีปากดูดเม้มยอดอกของสโรชาอีกครั้งด้วยความร้อนแรงกว่าเดิม เธอใช้มืออีกข้างลูบไปตามต้นขาของสโรชาอย่างช้าๆ พร้อมกับเลื่อนนิ้วเข้าไปในกลีบกุหลาบที่เริ่มชื้นแฉะของเธอ

สโรชาบิดตัวไปมาอย่างทรมานเมื่อความเสียวซ่านแล่นไปทั่วทั้งร่างกาย อัญญารินทร์ไม่รอช้า เธอใช้นิ้วสอดเข้าไปในกลีบกุหลาบของสโรชาอย่างช้าๆ แล้วค่อย ๆ ขยับนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะ จากช้าๆ ก็เริ่มเร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆ

“พี่หมอคะ ผิงรักพี่หมอนะคะ” สโรชาพูดด้วยน้ำเสียงหอบหายใจถี่ๆ

“พี่หมอก็รักผิงค่ะ” อัญญารินทร์ตอบพร้อมกับจูบที่หน้าผากของสโรชาอย่างแผ่วเบา

ทั้งสองคนยังคงโอบกอดกันอยู่บนเตียงอย่างเงียบๆ ปล่อยให้ความรักและความผูกพันที่พวกเขามีให้กันค่อยๆ เติมเต็มช่วงเวลาแห่งความสุขนี้

“อ่าพี่หมอ ผิงเสียว อ่า” สโรชาร้องออกมาไม่หยุด ยิ่งสโรชาร้องดังมากเท่าไร อัญญารินทร์ก็ยิ่งขยับนิ้วเข้าออกเร็วขึ้นและหนักหน่วงมากกว่าเดิม

“เสียงของผิงหวานจังเลยค่ะ ร้องอีกสิคะ พี่อยากฟัง” อัญญารินทร์เอ่ยออกมาพร้อมกับก้มลงไปดูดเม้มที่ยอดอกของสโรชาเพื่อให้สโรชาร้องครางออกมาเสียงดัง

“อ่า พี่หลินอ่า เสียวอ่า เสร็จแล้วอ่า ไม่ไหวแล้ว” สโรชาร้องครางกระเส่า อัญญารินทร์อมยิ้มออกมาอย่างพอใจที่ทำให้อีกคนร้องออกมาเพราะฝีมือของเธอ

เมื่อความสุขสมมาถึง อัญญารินทร์ค่อยๆ ถอนนิ้วออกจากกายของสโรชาอย่างแผ่วเบา เธอเอนตัวลงนอนข้างๆ สโรชาแล้วดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น สโรชาซบใบหน้าลงบนอกของอัญญารินทร์อย่างเหนื่อยอ่อน หัวใจของทั้งสองเต้นรัวเป็นจังหวะเดียวกัน

อัญญารินทร์ใช้มือลูบไล้ไปตามเส้นผมของสโรชาอย่างอ่อนโยน

“ฝันดีนะคะคนดีของพี่หมอ”

“ฝันดีค่ะคุณหมอของผิง” สโรชาตอบด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

ทั้งสองคนหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน ปล่อยให้ค่ำคืนที่แสนยาวนานนี้เป็นพยานแห่งความรักของพวกเธอ

ช่วงบ่ายของวันหนึ่ง อัญญารินทร์กับสโรชาใช้เวลาช่วงบ่ายไปกับการเติมเต็มความรักให้แก่กันที่คอนโดมิเนียม แต่แล้วความสุขก็ต้องถูกหยุดไว้ชั่วคราว เมื่อสโรชาเอ่ยปากชวนอัญญารินทร์ไปดูบ้านจริงๆ ที่เธอกำลังออกแบบ

“ไปดูบ้านกันนะคะ” สโรชาชวนด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“โอเคค่ะ” อัญญารินทร์ยิ้มรับด้วยความดีใจ

“พี่อยากเห็นบ้านของเราเสร็จไวๆ จังเลย พี่อยากอยู่บ้านหลังนั้นกับผิงจะแย่แล้ว”

ทั้งสองคนขับรถออกจากคอนโดมุ่งหน้าไปยังชานเมือง ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อนๆ ของยามเย็น

บรรยากาศภายในรถเต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่น สโรชาอาสาขับรถพาอัญญารินทร์ไปที่บ้านของพวกเธอที่กำลังก่อสร้าง

เมื่อมาถึงที่บ้านของพวกเธอตอนนี้คนงานกำลังก่อสร้างบ้านซึ่งทำไปได้ห้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว อีกไม่นานทั้งสองคนคงจะได้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วยกัน

“ผิงออกแบบทุกส่วนในบ้านอย่างตั้งใจเลยนะคะ” สโรชาเล่าด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

“ผิงจำได้ว่าพี่หลินชอบแสงธรรมชาติ ผิงก็เลยออกแบบให้ห้องนั่งเล่นมีหน้าต่างบานใหญ่ แล้วก็มีระเบียงกว้างๆ สำหรับปลูกต้นไม้ที่พี่หลินชอบ”

“บ้านของเราจะต้องออกสวยและน่าอยู่มากแน่ๆ เลยค่ะ” อัญญารินทร์พูดพลางซบใบหน้าบนไหล่ของสโรชา

“ขอบคุณนะคะ ที่ออกแบบบ้านของเราอย่างเต็มที่”

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่หลินอยากได้อะไรบอกผิงได้เลยค่ะ ผิงจะทำทุกอย่างตามที่พี่หลินต้องการเพราะบ้านหลังนี้คือบ้านของเราสองคนค่ะ” สโรชาพูดขึ้นมาแล้วก็จับมือของอัญญารินทร์ให้เดินดูรอบๆ บ้าน

“ว่าแต่พ่อกับแม่ของผิงล่ะ ท่านเป็นยังไงบ้าง” อัญญารินทร์เอ่ยถามถึงพ่อกับแม่ของสโรชาแม้เธอจะรู้ว่าพ่อกับแม่ของสโรชาไม่ชอบเธอก็ตาม

“ก็เหมือนเดิมค่ะ แต่ก็ช่างเถอะค่ะ ความรักของเราก็ต้องเป็นเรื่องของเราค่ะ” สโรชาเลี่ยงที่จะพูดถึงพ่อกับแม่ของเธอเนื่องจากตอนนี้พ่อกับแม่ของเธอยังไม่ได้ยอมรับในความรักของเธอกับอัญญารินทร์แต่เธอเองไม่ได้สนใจเรื่องนั้น เนื่องจากสโรชาเชื่อว่าสักวันพ่อกับแม่ของเธอต้องเข้าใจในความรักของเธอ

สโรชายกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบผมของอัญญารินทร์ เป็นจังหวะเดียวกับที่สายฝนเริ่มโปรยปรายลงมา ท้องฟ้าที่เคยสว่างเริ่มมืดครึ้ม

“กลับกันเถอะค่ะ พี่หลิน” สโรชาเอ่ยชวนอัญญารินทร์เพราะเห็นว่าฝนกำลังจะตกแล้ว

“เดี๋ยวฝนจะตกหนัก”

“ค่ะ กลับกันค่ะ เดี๋ยวเราก็จะได้มาอยู่ที่บ้านหลังนี้ด้วยกันแล้วนะคะ” อัญญารินทร์พูดจบก็จับมือของสโรชาเดินไปที่รถ

ทั้งคู่เดินมาขึ้นรถ บรรยากาศภายในรถยังคงอบอุ่น แต่ข้างนอกรถนั้นฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะมองไม่เห็นถนน รถยนต์กำลังเคลื่อนไปตามถนนในซอยเปลี่ยวที่ไม่มีรถคันอื่นผ่านไปมา จู่ๆ ก็มีรถอีกคันพุ่งออกมาจากซอยเล็กๆ อีกฝั่งอย่างรวดเร็ว สโรชาหักหลับอย่างสุดกำลังแต่ไม่ทัน...

ครืน!!! เอี๊ยด!!! โครม!!! เสียงเบรก เสียงโลหะต่างๆ บิดเบี้ยวและกระจกแตกกระจายดังสนั่นท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำลงมา