ตอนที่ 1 รักของเรา

ตอนที่

1

รักของเรา

เรื่องราวก่อนจะเกิดอุบัติเหตุ

กลิ่นหอมกรุ่นของเมล็ดกาแฟที่อบอวลไปทั่วทั้งร้าน ร้านกาแฟที่มีชื่อว่า ‘อบอุ่นคาเฟ่’ สถานที่ที่อัญญารินทร์ หรือ หลิน คุณหมอวัย 33 ปี คุ้นเคยดี ที่นี่คือมุมโปรดที่เธอและคนรักอย่าง สโรชา หรือ ผิง สถาปนิกสาวที่มักจะใช้เวลาร่วมกัน

อัญญารินทร์ในชุดสบายๆ กำลังนั่งอยู่หน้าแล็ปท็อปเพื่อสรุปเคสคนไข้ ผมยาวประบ่าสีน้ำตาลเข้มที่ถูกรวบขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ ใบหน้าสวยคมปรากฎรอยยิ้มบางเบาเมื่อเธอเหลือบมองสโรชาที่นั่งฝั่งตรงข้าม สโรชากำลังง่วนอยู่กับแบบแปลนบ้านของตัวเอง หญิงสาวตัวเล็กกว่าเธอมาก ผมดำขลับรวบเป็นมวยต่ำอย่างเรียบร้อยเผยให้เห็นต้นคอระหง สโรชาเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงแต่ในสายตาของอัญญารินทร์ เธอกลับเป็นคนที่อบอุ่นที่สุดในโลก

“อ้าว!!! คุณหมอหลินคนสวยกับคุณผิงคนเก่ง มานั่งสวีทกันอีกแล้วนะคะ” เจ๊ติ๋ม เจ้าของร้านวัยกลางคนที่มีอัธยาศัยดี เดินเข้ามาทักทายพร้อมรอยยิ้ม

“เหมือนเดิมเลยใช่ไหมจ๊ะ ลาเต้แก้วโปรดของคุณผิงกับอเมริกาโน่ไม่หวานของคุณหมอ”

“เหมือนเดิมค่ะเจ๊” อัญญารินทร์ตอบพร้อมหันไปแซวคนรัก

“ดูสิคะเจ๊ติ๋ม คุณสถาปนิกของเราตั้งใจทำงานจนลืมคนข้างๆ ไปแล้วค่ะ”

สโรชาละสายตาจากจอมามายิ้มให้กับเธอ

“ยิ้มอะไรคะคุณหมอ” ผิงถามพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า

“ก็ยิ้มให้คนสวยตรงหน้าไงคะ ตั้งใจทำงานจนไม่สนใจคนข้างๆ เลย” อัญญารินทร์แกล้งทำหน้ามุ่ย

“นี่คุณหมอน้อยใจหรือเปล่าคะเนี่ย” เจ๊ติ๋มพูดขึ้นมาแล้วก็มองหน้าของอัญญารินทร์สลับกับสโรชา

“ต้องใช่แน่ๆ ค่ะเจ๊ติ๋ม” สโรชารีบหันมาเอาใจแฟนสาว

“เรื่องนี้เจ๊ไม่รู้ด้วยนะคะ เจ๊ขอตัวไปชงกาแฟให้ก่อนนะคะ” เจ๊ติ๋มพูดจบก็เดินออกไปแล้วก็แอบอมยิ้มให้กับความสัมพันธ์ของสองสาว

“ไม่ได้น้อยใจค่ะ แค่เรียกร้องความสนใจค่ะ” อัญญารินทร์พูดขึ้นมาแล้วก็มองหน้าของสโรชาแล้วก็ทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย

“ก็เรากำลังสร้างบ้านของเราอยู่นี่คะ มันต้องออกมาดีที่สุด ผิงก็เลยจริงจังค่ะ”

“ไม่ต้องดีที่สุดหรอกค่ะ แค่มีผิงอยู่ด้วยกันในบ้านหลังนั้นก็ดีที่สุดแล้ว” คำพูดหวานซึ้งของอัญญารินทร์ทำให้สโรชายิ้มกว้างด้วยความเขินอาย

ทั้งคู่คุยกันต่อถึงการตกแต่งบ้านในฝัน สโรชาอยากได้โซฟาสีเทาตัวใหญ่ไว้นอนดูหนังด้วยกัน ส่วนอัญญารินทร์อยากได้ระเบียงกว้างๆ สำหรับปลูกดอกไม้ที่เธอชอบ

เมื่อถึงเวลาต้องกลับ ทั้งคู่ลาเจ๊ติ๋ม

“กลับก่อนนะคะเจ๊ติ๋ม” สโรชาหันไปบอกเจ้าของร้าน

“วันนี้ต้องขอตัวก่อนนะคะ” อัญญารินทร์เองก็บอกกับเจ๊ติ๋มเช่นเดียวกัน

“จ้า กลับบ้านดี ๆ นะจ๊ะ” เจ๊ติ๋มพูดพร้อมกับยิ้มให้กับทั้งคู่

“หวานกันขนาดนี้รีบกลับมาให้เจ๊อิจฉาอีกนะ”

“แน่นอนค่ะเจ๊ ระวังมดขึ้นร้านนะคะ เพราะคู่เราหวานมากค่ะ” สโรชาพูดขึ้นมาแล้วก็ยิ้มให้เจ๊ติ๋ม อัญญารินทร์เองก็ยิ้มด้วยเช่นกัน

จากนั้นทั้งสองคนก็เดินออกไปจากร้านกาแฟด้วยกัน พร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขและอนาคตที่กำลังรออยู่ตรงหน้า

คอนโดมิเนียมของอัญญารินทร์

เมื่อกลับมาถึงคอนโด กลิ่นหอมอ่อนๆ ในห้องลอยมาแตะจมูก สโรชาปิดประตูลงเบาๆ แล้วหันมาสบตากับอัญญารินทร์ที่ส่งยิ้มหวานมาให้

“วันนี้เหนื่อยไหมคะคนเก่ง” อัญญารินทร์ถามเสียงอ่อนโยนพลางเอื้อมมือไปปลดเสื้อคลุมของสโรชาออกอย่างแผ่วเบา

“ทำงานมาทั้งวันแล้ว พักผ่อนเถอะนะ”

สโรชาพยักหน้าพร้อมกับซบใบหน้าลงบนไหล่ของอัญญารินทร์อย่างออดอ้อน

“เหนื่อยค่ะ แต่พอเจอหน้าพี่หมอหลินก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลย”

อัญญารินทร์หัวเราะเบาๆ ประคองใบหน้าของสโรชาขึ้นมาสบตา “พูดหวานแบบนี้ทุกวันเลยนะ”

“ก็เพราะรักพี่หมอทุกวันเลยนี่คะ” สโรชาตอบพร้อมกับขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ แล้วค่อยๆ ประทับริมฝีปากของอัญญารินทร์อย่างนุ่มนวล

จูบนั้นไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น อัญญารินทร์สอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของสโรชาอย่างแผ่วเบา ชิมความหวานที่โหยหามาตลอดทั้งวัน สโรชาตอบรับจูบนั้นอย่างเต็มใจ เธอใช้แขนโอบรอบคอของอัญญารินทร์ไว้แน่น พร้อมกับขยับตัวเข้ามาใกล้มากขึ้นจนแนบชิดกัน

อัญญารินทร์ใช้มืออีกข้างไปลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของสโรชาอย่างช้าๆ ทำให้เธอรู้สึกซาบซ่านไปทั้งตัว สโรชาพยายามจะถอนจูบเพื่อหายใจ แต่อัญญารินทร์ไม่ยอมให้เธอถอนจูบง่ายๆ เธอยังคงจูบสโรชาอย่างดูดดื่มและเร่งเร้ามากขึ้น

“อื้อ...” เสียงครางเบาๆ ดังออกมาจากลำคอของสโรชา

อัญญารินทร์ค่อยๆ ถอนจูบออกช้าๆ พร้อมกับหอบหายใจเล็กน้อย เธอมองสบตาสโรชาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการ

“ไปอาบน้ำกันค่ะ เดี๋ยวพี่เตรียมอ่างรอนะคะ” อัญญารินทร์พูดจบก็เดินไปพร้อมกับสายตาที่อ้อยอิ่งมองสโรชา

ภายในห้องน้ำที่อบอวลด้วยแสงไฟสีส้มนวล อ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ถูกเติมด้วยน้ำอุ่นจนเกือบเต็ม มีฟองสบู่ลอยอยู่เล็กน้อยและกลิ่นหอมอ่อนๆ อบอวลไปทั่วห้อง อัญญารินทร์หันไปมองสโรชาที่กำลังยืนรออยู่ข้างประตูด้วยรอยยิ้มหวาน ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือของเธอเบาๆ พาไปยังขอบอ่าง

อัญญารินทร์หันไปมองสโรชาที่กำลังยืนรออยู่ข้างประตูด้วยรอยยิ้มหวาน ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือของเธอเบาๆ พาไปยังขอบอ่าง

“มานี่สิคะคนดี” อัญญารินทร์กระซิบแผ่วเบา พลางจูบลงบนหลังมือของสโรชาด้วยความรักทั้งหมดที่เธอมี

อัญญารินทร์ค่อยๆ ปลดผ้าขนหนูที่คลุมกายของสโรชาออก เผยให้เห็นเรือนร่างที่ขาวเนียน รูปร่างที่สมส่วนอวบอิ่ม

สโรชาหลับตาลงด้วยความเขินอาย เมื่อความร้อนจากสายตาของอัญญารินทร์ฉายมาที่ร่างกายของเธอ อัญญารินทร์ยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อยๆ ประคองสโรชาลงไปในอ่างอาบน้ำอย่างช้าๆ

“อุ่นไหมคะ” อัญญารินทร์ถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พลางใช้มือโอบรอบตัวของสโรชาไว้จากด้านหลัง สโรชาพยักหน้าและซบใบหน้าลงบนไหล่ของอัญญารินทร์อย่างอ้อนๆ

อัญญารินทร์ใช้มืออีกข้างตักฟองสบู่ขึ้นมาแล้วค่อยๆ ลูบไล้ไปตามเรือนร่างของสโรชาอย่างเบามือ

“ผ่อนคลายนะคนดี” เธอพูดพร้อมกับจูบที่ซอกคอของสโรชาเบาๆ แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ปรารถนา สโรชาครางในลำคออย่างพอใจ

“พี่หมอ ผิงรักพี่หมอนะคะ” สโรชาเอ่ยเสียงกระซิบแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความรัก

“พี่ก็รักผิงค่ะ รักมากๆ” อัญญารินทร์ตอบพร้อมกับกอดสโรชาไว้แน่นยิ่งขึ้นในอ่างอาบน้ำที่อบอวลไปด้วยไออุ่น ทั้งคู่ยังคงอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน ปล่อยให้ความรักและผูกพันที่พวกเขามีให้กันค่อยๆ เติมเต็มช่วงเวลาแห่งความสุขนี้