ตอนที่7เหมือนกันอย่างกับแกะ

ร่างสูงนั่งลงข้างๆอลิส เขามองเด็กหญิงอย่างเอ็นดู ผสานความรู้สึกที่ผูกพันธ์และถูกชะตาเกินบรรยาย

“ทำอะไรคะ ขออาเล่นด้วยได้ไหม” เสียงทุ้มนุ่มถาม

“เล่นตุ๊กตาค่ะ”

“เล่นคนเดียวสามตัวเลยเหรอคะ เล่นยังไงคะ”

“ตัวนี้เป็นพ่อค่ะ อื้ม...ตัวนี้เป็นลูก ส่วนตัวนี้สวยเป็นแม่ค่ะ คุณอาจะเป็นอะไรคะ”

“อลิสว่าอาเป็นอะไรดีคะ”

“อื้ม...” แววตาสดใสไร้เดียงสาท่าท่างครุ่นคิด

“เป็นลูกค่ะ..” หนูน้อยยื่นตุ๊กตาตัวเล็กที่สุดให้อภิวัฒน์ เขารับไว้แล้วหัวเราะอย่างชอบใจ

“ฮ่าๆๆอาตัวใหญ่นะคะ แต่เป็นลูกก็ได้ค่ะ”

อภิวัฒน์เล่นพ่อแม่ลูกกับอลิสอย่างเพลิดเพลิน ทั้งๆที่คนแบบเขาไม่น่าจะมาเล่นอะไรกับเด็กแบบนี้ แต่สำหรับอลิส หนูน้อยที่เพิ่งรู้จักจนเกือบจะขับรถชน ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นในหัวใจ จนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ เกือบสองชั่วโมงที่ยายต่ายอยู่ในครัวจนลืมเวลา นางทำถั่วแปบห้าสิบกล่องเสร็จเรียบร้อยเพื่อเอาไปฝากขายตามร้าน นางเดินออกมาจากครัวหลังบ้าน พร้อมขนมถั่วแปบใส่จานสำหรับอลิส และใส่ถุงเพื่อตอบแทนชายหนุ่มที่ช่วยดูหลานสาวตัวน้อย

“มาแล้ว ขนมอร่อยๆ”

ไม่มีเสียงเล็กเจื้อยแจ้วโต้ตอบหรือเสียงทุ้มให้ได้ยิน แต่กลับเป็นภาพนอนหลับ อลิสอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มที่พึ่งรู้จัก นางพินิจมองร่างสูงตั้งแต่หัวจรดเท้าโดยเฉพาะใบหน้าคมคาย

"ทำไมถึงได้เหมือนกันอย่างกับถอดแบบ ถ้าบอกว่าเป็นพ่อลูกกันก็น่าเชื่ออยู่หรอกนะ” นางวางจานขนมลงบนโต๊ะ แล้วสะกิดร่างสูง

"คุณๆ คุณ...” เขย่าต้นแขนใหญ่จนอภิวัฒน์รู้สึกตัวตื่น

“นี่ผมเผลอหลับไปนานแค่ไหน” เขาค่อยๆขยับกายออก ประคองศีรษะเล็กไว้บนตุ๊กตา

"ฉันทำขนมเสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะ ขอบใจมากที่ช่วยดูแลอลิส”

“ไม่เป็นไรครับ อลิสเป็นเด็กน่ารักผมรู้สึกถูกชะตา นี่ก็เย็นมากแล้วด้วย ผมคงต้องกลับก่อน นี่ครับนามบัตรผม” เขาล้วงกระเป๋าเปิดหานามบัตรทว่าไม่มี

“เอ่อ..”

“ไม่เป็นไรหรอกคุณ คุณกลับเถอะ นี่ขนม ฉันทำเอง ลองเอาไปทานดู ถือเป็นน้ำใจแล้วกันนะ”

“ครับ เอ่อ ผมชื่ออภิวัฒน์ รัตนกุล เรียก วัฒน์เฉยๆก็ได้ครับคุณน้า”

"แล้วฉันจะบอกอลิส ให้เรียกคุณว่า อาวัฒน์ ถ้าคุณมีโอกาสผ่านมาแถวนี้อีก ก็แวะมาได้นะ”

“แล้วผมจะหาโอกาสแวะมาบ่อยๆ”เขาหันมองอลิสที่กำลังนอนหลับอย่างมีความสุข อภิวัฒน์ค่อยๆโน้มกายใกล้ชิดกระซิบข้างหูเล็ก

“อากลับก่อนนะอลิส”

อภิวัฒน์ยิ้มให้คุณยายของเด็กอีกครั้ง แล้วออกจากบ้านไปพร้อมกับขนมไทยสองสามกล่อง

ช่วงเวลามืดค่ำ น้ำตาลกลับจากทำงาน เธอเดินขึ้นมาบนบ้าน ส่งเสียงเรียกหาลูกสาวด้วยความคิดถึง

“อลิส อลิส!!”

“คุณแม่กลับมาแล้ว"

"เย้!!คุณแม่!” อลิสวิ่งมาหา อ้าแขนกอดเรียวขามารดา

“วันนี้อลิสของแม่ดื้อรึเปล่าคะเนี้ย” เธอย่อตัวลงจับแขนเล็กไว้พอหลวมๆ ส่งสายตาหาคำตอบ

“เปล่าค่ะ” เด็กหญิงตอบ แล้วจุ๊บแก้มแม่น้ำตาลออดอ้อน

"อลิสของคุณแม่เก่งจังเลยค่ะ”

"ไปอาบน้ำอาบท่าไปตาล จะได้มากินข้าวเย็น วันนี้น้ามีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”

"เรื่องอะไรคะน้าต่าย”

“เดี๋ยวค่อยเล่า รีบไปอาบน้ำเถอะ”

“คุณแม่ไปอาบน้ำก่อนนะคะ คุณแม่จะได้ตัวหอมๆเหมือนอลิส” น้ำตาลหอมแก้มลูกฟอดใหญ่

“เร็วๆนะคะ คุณแม่”

ได้เวลารับประทานอาหาร น้ำตาล น้าต่าย และอลิสนั่งล้อมวงกันกินข้าวเย็น บนโต๊ะอาหารมีของโปรดของอลิส สองมือเล็กตบมือรัว เมื่อคุณแม่ตักต้มจืดเต้าหู้สาหร่ายใส่ถ้วยให้ลูก

“ทานเยอะๆนะคะอลิส”

“ค่ะ เย้” หนูน้อยตักข้าวกินเองได้โดยไม่ต้องป้อน การสนทนาของน้าต่ายกับน้ำตาลจึงเริ่มขึ้น

"น้าต่ายมีอะไรเหรอคะ มีอะไรจะเล่าให้ตาลฟัง”

"วันนี้ที่โรงเรียนของอลิส คือ อย่างงี้นะ”

“ยังไงคะ หรือว่าอลิสแกล้งเพื่อน”

“ไม่ใช่ ตาลอย่าเพิ่งตีโพยตีพายไปนะ ฟังน้าเล่าให้จบก่อน”

"ค่ะ”

“น้าไปส่งอลิสที่โรงเรียนแล้ว อลิสวิ่ง ...รถเบรก ...คุณครูเดือนกับ..” นางเล่ายังไม่ทันจบ น้ำตาลรีบลุกขึ้นไปคว้าลูกมาก่อนแน่น

"อลิส ที่หลังอย่าทำแบนนี้นะคะ ถ้าอลิสเป็นอะไรไป แล้วคุณแม่จะอยู่ยังไง หนูเป็นดวงใจของแม่ แม่รักอลิสที่สุดเลย ทีหลังอลิสอย่าวิ่งออกจากโรงเรียนนะคะอลิส” น้ำตาลกอดลูกซึมซับความอบอุ่น แล้วกลับมามานั่งที่ี่เดิมฟังเรื่องเล่าของคุณน้าต่อให้จบ

“โชคดีที่ผู้ชายคนนั้นเขาเบรกทัน แถมยังใจดีขับรถมาส่ง อยู่เล่นกับอลิสจนน้าทำขนมเสร็จ”

“เขาคงชอบเด็กมั้งคะ”

"คุณแม่ขา...อลิสอยากได้เต้าหู้อีกค่ะ”

“เดี๋ยวคุณแม่ตักให้นะคะ”น้ำตาลตักของโปรดใส่จานอลิส เด็กน้อยไร้เดียงสาพอได้ของชอบก็ตั้งอกตั้งใจกินอย่างเอร็ดอร่อย

“นี่ ผู้ชายคนนั้นดูชอบอลิสมากเลยนะตาล เล่นกับอลิสจนหลับไปเลย ตอนหลับน้าแอบมองหน้าเขา โอ๊ย...” นางยิ้ม

"ยังไงคะหน้าเขาตลกเหรอคะ”

“ทำไมตาลพูดแบบนั้นล่ะ”

"ก็ตาลเห็นน้าต่ายพูดถึงเขาแล้วยิ้มอยู่ตลอด ก็เลยคิดว่าหน้าตาเขาคงตลก”

"ใครว่าล่ะ หน้าตาดี หล่อเหลาอย่างกับพระเอก น้าจะบอกว่า ตอนที่เขาหลับ น้าแอบมอง ดูตั้งแต่หัวจรดเท้า น่าแปลก อลิสเหมือนเขาอย่างกับแกะเลยนะ ถ้าบอกว่าเป็นพ่อลูกกันน้าก็เชื่อ”

"คงเป็นเรื่องบังเอิญ หน้าตาคนคล้ายกันเยอะแยะไปค่ะ” น้ำตาลพูดไปกินไป

“ไม่นะ ถ้าตาลเห็นเขา ตาลจะคิดเหมือนน้า เขาชื่อ...อะไรนะ อืม...จำได้ล่ะ ชื่ออภิวัฒน์ นามสกุล รัตนกุล เขาบอกว่าจะหาโอกาสแวะมาหาอลิสอีก”

คุณแม่ยังสาวตกใจสุดขีดเมื่อได้ยินชื่อ และเปลี่ยนอารมณ์เป็นโกรธจัด ชักสีหน้า แววตาฉายชัดถึงความเคียดแค้น ความทรงจำอันแสนเลวร้ายที่เธอสลัดออกไปจากชีวิตกำลังกลับมากัดกินหัวใจเธออีกครั้ง

"อะไรนะคะ!! น้าต่ายให้คนแปลกหน้าเข้ามาในบ้านได้ยังไง !! ที่สำคัญน้าต่ายให้เขาอยู่กับอลิสตามลำพัง !! อย่าให้คนเลวๆ แบบนั้นเข้ามายุ่งกับอลิส หรือเหยียบบ้านหลังนี้อีก เข้าใจไหมคะ ตาลขอร้อง อย่าให้เขามายุ่งกับลูกของตาล!! อย่าให้เขามายุ่งกับอลิส!!” เสียงดังลั่น เนื้อตัวสั่นเทิ้ม

“แล้วนี่ตาลเป็นอะไร!! ทำไมต้องเสียงดัง!! น้าไม่เข้าใจ ทำไมต้องสั่งห้าม ตาลรู้จักเขาหรือไง ถึงได้ว่าเขาเลว” แววตาของน้าต่ายฉายชัดถึงความสงสัย

“ไม่ค่ะ!! ตาลไม่รู้จักและไม่อยากจะได้ยินชื่อคนๆนี้อีก!!ตาลกราบขอร้อง อย่าให้เขาเข้ามาในบ้านหลังนี้อีกนะคะ"เธอรีบยกมือไหว้บนบ่าน้า

“อืม...เฮ้อ..” นางพยักหน้าแล้วถอนหายใจ

“คุณแม่ อลิสอิ่มแล้วค่ะ” เสียงใสไร้เดียงสาบอกแม่

"มาค่ะ คุณแม่จะพาอลิสไปแปรงฟันก่อนนอน”น้ำตาลอุ้มลูกไว้แนบอก สองแม่ลูกเดินหายเข้าไปในห้อง น้าต่ายส่ายหน้าไม่เข้าใจถึงท่าที แววตาโกรธแค้นของน้ำตาลเมื่อพูดชื่อ อภิวัฒน์ รัตนกุล ทั้งๆ ที่ นางเองก็เพิ่งรู้จักวันนี้

"ตาลเอ้ย ทำอย่างกับรู้ตื้นลึกหนาบางของเขา หรือว่าตาลรู้จักเขาแล้วไม่บอกน้า เป็นไปไม่ได้ เพื่อนตาลน้าก็รู้จักทุกคน โอ๊ย..ไปนอนดีกว่า คิดมากปวดหัวเปล่าๆ” นางละทิ้งความสงสัย แล้วเดินไปพักผ่อนห้องของตัวเอง

บนเตียงนอนขนาดใหญ น้ำตาลนอนกับลูก หนูน้อยไร้เดียงสาซุกหน้าลงบนอกมารดา มีผ้าห่มผืนใหญ่คลุมกายทั้งคู่ น้ำตาลถือหนังสือนิทานเล่าให้อลิสฟังก่อนนอนเป็นประจำทุกวัน

[กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว…มีแม่หมูกับลูกหมูสามตัว อาศัยอยู่ในป่าแห่งหนึ่งลูกหมูที่เป็นพี่ใหญ่ เป็นหมูที่เกียจคร้าน...]ไม่มีเสียงใสๆ ของอลิสคอยซักถาม นอกจากความเงียบ น้ำตาลมองดวงหน้าของลูกสาวที่เวลานี้หลับสนิท เธอจูบหน้าผากเล็กนุ่ม

"ฝันดีนะคะอลิสของแม่” แล้วกระชับอ้อมกอดให้ไออุ่น จากนั้นก็ค่อยๆหลับเข้าสู่ห้วงนิทราตามลูกไป

รีสอร์ทดุจตะวัน

อภิวัฒน์ยืนกอดอก เขาทอดสายตามองไปนอกหน้าต่างในยามดึกสงัด นึกถึงดวงหน้าไร้เดียงสา แววตากลมสดใสของอลิสที่ประทับใจและตราตรึงไม่จางหาย เขารู้สึกอบอุ่นที่ได้คลุกคลีกับหนูน้อย

“ยังไม่นอนอีกเหรอครับคุณวัฒน์” เสียงยอดเอ่ยถามเมื่อออกมาตรวจตราดูแลความเรียบร้อย ทว่าเห็นเจ้านายยังไม่เข้าห้อง

“อืม....ฉันยังไม่ง่วง นายง่วงก็ไปนอนเถอะ”

“วันนี้คุณวัฒน์ดูแปลกๆนะครับ”

“ยังไง ฉันแปลกยังไง”

"ก็ตั้งแต่คุณวัฒน์กลับเข้ามา ผมเห็นแววตาและสีหน้าคุณวัฒน์ดูมีความสุข เหมือนไปเจอคนที่ถูกใจมาอย่างงั้นแหละครับ”

"นายเดาแม่นนี่ ใช่ ฉันเจอคนที่ถูกใจ นี่แล้วรู้อะไรไหม ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เธอน่ารักมากเลย” นัยน์ตาคมเป็นประกายเมื่อเอ่ยถึง

“สงสัยจะถูกใจคุณวัฒน์จริงๆนะครับ ว่าแต่สวยไหมครับ” นายยอดถามด้วยความสงสัย เพราะตั้งแต่เขารู้จัก และกลายมาเป็นคนสนิท ยังไม่เคยได้ยินเจ้านายเอ่ยชมผู้หญิงคนไหนให้ได้ยิน เว้นเสียแต่คนรักเก่าที่ยอดพอรู้มาบ้าง

"อืม...โตมาคงสวย น่ารักน่าดู” พูดไปยิ้มไป

"อะไรนะครับเมื่อกี้คุณวัฒน์บอกว่า โตมาคงสวยน่าดู อายุเท่าไหร่ครับเนี้ยะ”

“น่าจะ สี่ห้าขวบมั้ง” ริมฝีปากสีเข้มยิ้มกว้าง นึกถึงภาพตอนเล่นตุ๊กตาพ่อแม่ลูกกับอลิส

"อ๋อ ผมเข้าใจและครับคุณวัฒน์ ที่คุณวัฒน์บอกว่าถูกใจ” คนสนิทเดินเข้าไปใกล้

"เข้าใจอะไร นายไม่ใช่ฉันนายจะมาเข้าใจอะไร”

"ผมว่าคุณวัฒน์อยากมีครอบครัวที่อบอุ่น มีลูกที่น่ารัก ลองคิดดูนะครับ ตอนนี้คุณวัฒน์มีทุกอย่างพร้อม อายุก็สามสิบกว่าเข้าไปแล้ว ขอโทษนะครับที่บางครั้งผมก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของคุณ แต่นั่นเป็นเพราะผมเห็นคุณเหมือนน้องชาย ผมอยู่กับคุณมานานคุณวัฒน์” สายตาของคนสนิทแสดงความจริงใจต่อเจ้านาย ก่อนที่ยอดจะเดินหันหลังเดินกลับห้อง

“เดี๋ยว!!”