ลิขิตรักไร้เดียงสา

บรรยากาศร่มรื่นไร้แสงแดดจ้า อากาศกำลังเย็นสบายเพราะฝนเพิ่งหยุดตกได้สักพัก ภายในบ้านไม้ชั้นเดียวหลังสีเขียวอ่อนยกพื้นสูงเมตรครึ่ง ภัทรวรินท์อยู่ในชุดนักศึกษา ในมือของเธอถือเอกสารการสมัครงาน แววตาคู่งามสำรวจตัวเองหมุนซ้ายหมุนขวาอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งดูความเรียบร้อย แล้วเธอก็วางเอกสารไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง สองมือยกขึ้นพนมไหว้

“สาธุ เพี้ยง.. ขอให้ลูกช้างได้งานพาร์ทไทม์ที่โรงแรมรอยัลด้วยเถอะค่ะ ถ้าลูกช้างได้งาน ลูกช้างจะ...” ยังไม่ทันได้บนบานศาลกล่าว

“น้ำตาล!! น้ำตาล!! เกวมาถึงแล้วลูก ไม่รีบไปเดี๋ยวสายจะหาว่าน้าไม่เตือน” คุณน้าวัยสี่สิบต้นๆ ตะโกนดังยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้อง

“ค่ะ! น้าต่าย”

ภัทรวรินทร์หยิบเอกสารแล้วรีบออกมาจากห้อง ริมฝีปากบางแย้มยิ้มให้น้า แล้วเดินไปหาเพื่อนที่ยืนรออยู่ตรงประตูรั้วไม้

“ไม่เข้าบ้านล่ะเกว”

“ไม่เข้าหรอกเสียเวลา รีบไปกันดีกว่า วันนี้รับสมัครวันสุดท้ายด้วยนะแก”

“งั้นเรารีบไปกัน”

สองสาววัยใสเดินไปจนถึงปากซอยถนนใหญ่ ทั้งสองคนขึ้นรถเมล์ที่แสนแออัดด้วยผู้คนที่เดินทางไปทำงาน บางคนก็เดินทางไปทำธุระ ใช้เวลาเดินทางเกือบชั่วโมงก็ถึงโรงแรมระดับหกดาว น้ำตาลกับเกวหวังไว้ว่าจะได้ทำงานพาร์ทไทม์ที่โรงแรมแกรนด์รอยัลซิกตี้ที่มีชื่อเสียงใจกลางกรุงเทพฯ และเมื่อถึงป้ายที่จะลงห่างจากโรงแรมประมาณสองร้อยเมตร ทั้งสองคนลงจากรถเมล์และเดินคุยกันไปเรื่อยๆ เพราะมาถึงก่อนเวลาเปิดรับสมัครงาน

“สงสัยคนจะเยอะน่าดูแกว่าไหมเกว” น้ำตาลถามเพื่อนแล้วมองตึกใหญ่สูงเสียดฟ้าตระการตาเบื้องหน้า

“แหงล่ะ...โรงแรมระดับหกดาวเชียวนะแก” เกวย่นจมูก

ในขณะที่ตาลกับเกวกำลังเหม่อมองอาคารสูงใหญ่ สัญญาณไฟแดงก็เปลี่ยนเป็นเขียว รถคันโก้ขับเคลื่อนมาอย่างช้าๆ จนร่างสูงที่นั่งในรถด้านหลังมีสีหน้าและแววตาบ่งบอกถึงความไม่พอใจ เพราะเขาต้องการพักผ่อนหลังจากที่เดินทางกลับมาจากเชียงใหม่ให้เร็วที่สุด เสียงทุ้มเข้มว่าให้คนสนิท

“ยอด!! นายช่วยขับให้มันเร็วๆ กว่านี้หน่อยได้ไหม!!”

“ครับคุณวัฒน์” ยอดรับคำแล้วเร่งเครื่องยนต์ขับเคลื่อนไปด้วยความเร็วในขณะที่พื้นถนนนั้นยังชุ่มฉ่ำ บางพื้นที่มีแอ่งน้ำขัง ยอดไม่ชลอความเร็วเพราะกลัวถูกต่อว่าซ้ำ

“บรื้น!! ซ่า!!” ล้อรถเหยียบน้ำขังในแอ่งสาดกระเด็นใส่ร่างเล็กที่กำลังเดินไปสมัครงาน น้ำตาลหลบไม่ทันเนื้อตัวมอมแมม เธอเท้าเอว ตะโกนดังออกไปอย่างโมโหว่าให้เจ้าของรถคันใหญ่

“ไอ้บ้าเอ๊ย! ขับรถไม่ดูทางเลย!! ทำชาวบ้านเดือดร้อนเห็นไหมเนี่ยแย่มากเลย คิดว่ารวยมากนักใช่ไหม ไม่เห็นหัวคนจน โถ่ชุดฉัน!!” เธอก้มหน้าสำรวจตัวเอง

“ทำไงดีวะตาล แย่จริงๆ เลย คิดว่าเป็นสนามแข่งรถหรือไง จะกลับบ้านไปเปลี่ยนก่อนไหม” เพื่อนสนิทออกความเห็น

“ไม่หรอก เดี๋ยวเอาน้ำลูบๆ ออก รีบไปกันเถอะเดี๋ยวไม่ทัน”

“อื้อ..” เกวพยักหน้า สองสาวรีบก้าวฉับๆ เดินให้ถึงที่หมาย

แต่ทว่าภายในรถ ยอดรีบท้วงกับเจ้านายที่นั่งหน้านิ่งเหมือนทองไม่รู้ร้อน

“คุณวัฒน์จะไม่จอดรถลงไปดูหน่อยเหรอครับ เสื้อผ้าคงเปรอะเปื้อนไปหมดทั้งตัวแน่ครับ

“ไม่จำเป็น เดินใจลอยช่วยไม่ได้ ถึงหรือยัง เร็วๆ หน่อยได้ไหม!”

“ครับๆ ถึงแล้วครับ”นายยอดขับรถคันโก้จอดหน้าโรงแรมรอยัล ก็มีพนักงานรีบมารับรถไปพร้อมกับต้อนรับลูกค้าวีไอพีใบหน้าหล่อคมคาย คนตัวใหญ่ลงจากรถและกำลังเดินเข้าไปในโรงแรม จังหวะนั้นปลายหางตาแลเห็นนักศึกษากำลังเดินเข้ามาถามทางไปฝ่ายบุคคล เขาสบถในใจ

“หึ!! มัวแต่เดินเหม่อ ไม่รู้จักมองหน้ามองหลัง”

จังหวะเดียวกันกับที่น้ำตาลเห็นรถคุ้นตา เธอจำได้ คนในรถลงมาพอดี เขาสูง แผ่นหลังกว้าง ท่าทางสุขุม ทำให้น้ำตาลทนไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เพิ่งเจอ เธอเดินกระทืบเท้าตรงดิ่งหวังให้ทันก่อนที่เขาจะพ้นสายตาพร้อมตะโกนดังออกไป

“นี่คุณ!! คุณขับรถประสาอะไร น้ำกระเด็นใส่ฉัน หยุดก่อน หันมาขอโทษฉันเดี๋ยวนี้นะ!! นี่คุณ!! คุณ!!”

ร่างสูงไม่สะทกสะท้านหรือแม้แต่หันไปมอง เขาได้แต่หยิบเงินในกระเป๋ายื่นให้คนสนิทเอาไปให้นักศึกษา แล้วเดินอย่างเร่งรีบไปขึ้นลิฟต์ตรงไปยังห้องพักวีไอพีสุดหรู

“บอกเด็กคนนั้นด้วยว่า เอาไปซื้อชุดใหม่ซะ!!”

“เอ่อ...” ยอดอ้ำอึ้งที่จะรับคำจากเจ้านาย

“ไปสิ!!”

“ครับคุณวัฒน์” ยอดรับเงิน แล้วเดินไปที่นักศึกษาอารมณ์กำลังเดือดพล่าน

“เอ่อคุณหนู...” คนสนิทไม่พูด เขายื่นเงินให้สาวน้อยหน้าตาเอาเรื่อง

“อะไรกัน ง่ายๆ แบบนี้เหรอคะ ฝากไปบอกเจ้านายของคุณด้วยว่า ขอให้ท้องเสียไม่หยุด หนูไม่ได้เห็นแก่เงินนะคะ แค่ต้องการคำขอโทษ เจ้านายคุณนิสัยแย่ชะมัดเลย ไปเถอะเกว” น้ำตาลคว้าแขนเพื่อน แล้วพากันเดินไปยังฝ่ายบุคคลของโรงแรมรอยัลซิกตี้ ก่อนที่จะสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่

ยอดยืนนิ่งขบขันอยู่ในใจ รู้สึกถูกชะตากับสาวรุ่นที่บ้าบิ่นได้ครู่หนึ่งก็เดินไปขึ้นลิฟต์ ตรงไปยังห้องพักของเจ้านายหน้าดุ

ภายในห้องพักสุดหรู อภิวัฒน์นั่งไขว้ขาอยู่บนโซฟา เปลือกตาใต้คิ้วเข้มปิดสนิทได้ครู่ใหญ่ ยอดมีอายุมากกว่าไม่กี่ปีเดินเข้ามายื่นธนบัตรหนึ่งพันบาทคืนให้

“คณวัฒน์ครับ”

“อะไร...เล่นตัว ไม่พอหรือไง”

“ไม่ใช่ครับคุณวัฒน์ เธอฝากมาคืน แล้วก็ฝากผมมาบอกคุณวัฒน์ว่า” ยอดก้มหน้า

“อะไร...เด็กคนนั้นพูดอะไร” แววตาดุ

“ขอให้คุณวัฒน์ท้องเสียไม่หยุดครับ”

คำบอกของนายยอด ทำให้คนตัวใหญ่ลุกขึ้นจากโซฟาทันที หน้าตาไม่สบอารมณ์ที่ถูกสาปแช่ง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากกัดกรามกรอดๆ คลายโทสะ สูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ อย่างโมโห

หน้าห้องฝ่ายบุคคล

น้ำตาลกับเกวสมัครงานกับฝ่ายบุคคลพร้อมสัมภาษณ์เสร็จเรียบร้อย ทั้งคู่ได้งานทำเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ที่แกรนด์รอยัลซิกตี้ แต่ยังไม่ระบุตำแหน่งชัดเจน เพียงแค่นั้นก็ทำให้สองสาวดีใจสุดๆ เพราะกิตติศัพท์ชื่อเสียงของโรงแรมแกรนด์รอยัลดีว่าผู้สำเร็จการศึกษาในสาขาโรงแรมอยากเข้าทำงานที่นี่มากแค่ไหน เพราะโรงแรมแห่งนี้มีแต่บุคคลดังๆ ทั้งในประเทศและต่างประเทศเข้าพักอยู่ตลอดไม่เคยขาด

“เย้ได้แล้ว!! ฉันกลัวฝ่ายบุคคลไม่รับจะแย่เกว แกดูสภาพฉันสิ”

“เอาน่า แกไม่โชคร้ายไปตลอดหรอกนะตาล แบบนี้ต้องฉลอง...เพราะหลังจากวันนี้ ทั้งเรียนทั้งทำงานคงไม่ได้เที่ยว...แท๊นๆ แท้นๆ นี่อะไรเอ่ย"เกวหยิบบัตรผ่านประตูเข้างานอีเว้นท์ในส่วนของรอยัลผับออกมาจากกระเป๋าสะพายสองใบ

“เกว!! นี่แกได้มายังไงเนี่ย!!” น้ำเสียงตื่นเต้นของตาล

“ฝ่ายบุคคลแอบให้ฉันมาเมื่อกี้ เขาเสียดาย เขาบอกว่าลูกไม่สบายไม่มีคนดู มีดารานางแบบมากันเพียบเลยนะ”

“ดีเลยเกว ฉันก็อยากจะรู้ เวลาดารานางแบบไม่ได้อยู่หน้าจอโทรทัศน์จะเป็นยังไง ทุ่มครึ่งเจอกันหน้าผับ” สองมือเล็กตบแปะ แล้วรีบเดินทางกลับบ้านทันทีกลัวเสียเวลาการแต่งตัวมาเที่ยวในค่ำคืนนี้จะไม่สวย

ห้องพักแขกวีไอพี อภิวัฒน์นอนหลับพักผ่อนเพราะเหนื่อยล้ากับการเดินทาง อีกทั้งยังหัวเสียที่โดนนักศึกษาสาปแช่ง เขากำลังหลับสบายแต่ทว่าก็รู้สึกตัวตื่น เพราะเสียงเรียกเข้าของสมาร์ทโฟนดัง มือหนาควานหยิบมารับสาย กรอกเสียงแหบแห้งเพราะเพิ่งรู้สึกตัวตื่น

[“วัฒน์ ริชซี่เองค่ะ”]

[“อ๋อ...ครับริชซี่”]

[“มาถึงกรุงเทพฯ วัฒน์ก็ไม่โทรหาริชซี่เลยนะคะ ริชซี่คิดถึงวัฒน์มากเลย

รู้ไหมคะ”]

[“ไม่ใช่ว่าผมไม่โทรหาคุณ แต่ผมหลับต่างหาก มีอะไรที่พอจะไถ่โทษผมได้บ้างไหม]

[“มีสิคะ...งั้นคืนนี้เราออกไปเที่ยวกัน ไปนั่งฟังเพลงกันนะคะ”]

[“ได้สิครับ…แต่ขอเป็นวันอื่น คืนนี้ผมมีนัดกับเพื่อน อยากคุยกันตามประสาผู้ชายหวังว่าริชซี่จะเข้าใจ”]

[“ก็ได้ค่ะ ริชซี่รอนัดจากวัฒน์นะคะ”] เธอส่งเสียงจูบมาตามสาย คนตัวใหญ่ส่งจูบกลับแล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ยังไม่ทันได้หลับอีกรอบก็ต้องกดรับสายจากเพื่อนโทรเข้า

[“เฮ้ ไอ้คุณวัฒน์ นักธุรกิจหนุ่มรูปหล่อ”]

[“มีอะไรครับไอ้คุณเน”]

[“อย่าลืมนะโว้ย เจอกันคืนนี้ที่ผับมีของดีมาให้ลอง ทั้งสดทั้งซิง”]

[“เออ...แล้วเจอกัน”] มือใหญ่กดวางสาย แล้วหลับต่ออีกจนได้ เพราะอดหลับอดนอนมาหลายคืน แต่ทว่าในขณะที่เขานอนหลับ อภิวัฒน์ฝันถึงหญิงสาวอันเป็นที่รัก ถึงแม้เวลาจะผ่านมาเป็นปี แต่เขาก็ยังไม่เคยลืมความทรงจำในอดีต แม้ว่าจะทำงานหนักและจริงจังแค่ไหน ในฐานะนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงด้วยวัยยี่สิบเจ็ด