ตอนที่6.2ซิงเกิ้ลมัม

“สวัสดีค่ะ พ่อเลี้ยง” ท่าทีอ่อนน้อม แล้วโค้งศีรษะให้ พร้อมรอยยิ้มที่ทำให้ปราชญ์ไม่อาจละสายตาได้ตั้งแต่แรกพบจนถึงตอนนี้

“สวัสดีครับ ผมดีใจมากนะครับที่คุณน้ำตาลตัดสินใจมาทำงานที่ธารภูผา”

“ดิฉันต้องขอบคุณมากกว่าค่ะ ที่พ่อเลี้ยงให้โอกาส ทั้งที่เอ่อ ดิฉันเรียนไม่จบ”

"ไม่เป็นไรครับ รีสอร์ทของผมเพิ่งจะเปิด ไม่ได้ใหญ่โตอะไร เรามาก้าวไปข้างหน้าด้วยกันนะครับคุณน้ำตาล”

“ค่ะ ดิฉันจะตั้งใจทำงานให้ดีที่สุด ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” น้ำตาลกำลังจะเดินออกจากห้อง

“เอ่อ...คุณน้ำตาล”

“คะ พ่อเลี้ยงมีอะไรจะให้ดิฉันรับใช้คะ”

“ผมขอให้คุณน้ำตาลแทนตัวเองด้วยชื่อได้ไหมครับ แล้วเรียกผมว่าคุณปราชญ์ ไม่ต้องเรียกพ่อเลี้ยงหรอกนะครับ ผมก็ยังไม่ชินเท่าไหร่”

“ค่ะ...งั้นตาลไปทำงานก่อนนะคะ”

“ครับ ตามสบายครับ ขาดเหลืออะไรบอกผมนะครับ ผมยินดีช่วยคุณเต็มที่” ปราชญ์ยิ้มกว้าง หน้าชื่นมื่น เมื่อได้พูดคุยทักทายกับเธอในตอนเช้าของวันแรกในการเริ่มงาน นั่นเป็นเพราะเขารู้สึกถูกใจสาวสวยหน้าหวาน ถึงแม้จะมีลูกแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่ได้รังเกียจ ในทางกลับกัน เขาอยากรู้จักและใกล้ชิดเธอมากกว่านี้เพื่อความสัมพันธ์ที่ดีในอนาคต

โรงเรียนอนุบาลเชียงใหม่ หลังเคารพธงชาติ บริเวณหน้าห้องอนุบาล 1/2 คุณยายจับมือหนูน้อยอลิสไว้เพื่อปลอบโยน เพราะที่นี่คือการเริ่มต้นในวัยเรียนรู้ของเด็กในสถานที่ใหม่

“เดี๋ยวยายมารับนะอลิส ฝากด้วยนะคะคุณครู”

“ค่ะคุณยายไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ ดิฉันจะดูแลหนูอลิสให้อย่างดี หน้าตาจิ้มลิ้มเชียว”

"ขอบใจนะคุณครู”

“คุณยายมารับอลิสเร็วๆ” หนูน้อยเบะปากเหมือนจะร้องไห้

“อย่าดื้อนะอลิส” คุณยายก็เหมือนจะร้องไห้ ตัดใจเดินออกจากหน้าห้องอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมเล็กเห็นคุณยายเดินหาย ก็ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ นัยน์ตาหนูน้อยหวาดระแวง ถึงแม้ครูเดือนจะพยายามสร้างควมสนิทสมกับเด็กทุกรูปแบบ จนกระทั่งได้เวลาเรียนรู้

“ไปเรียนกันดีกว่านะคะอลิส เดี๋ยวครูจะแนะนำให้เพื่อนๆรู้จัก” คุณครูเดือนเดินมาจับมือเล็กจิ๋วพาอลิสไปหน้าชั้นเรียน แต่ทว่าหนูน้อยยังไม่คุ้นกับสถานที่ใหม่ อลิสวิ่งออกจากห้องร้องเรียกหาคุณยาย น้ำตาไหลพรากปากเบะ

“คุณยายขา...อลิสกลัว..ฮือ...คุณยาย” หนูน้อยวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วออกนอกประตูรั้วใหญ่ถึงถนน คุณครูเดือนพยายามวิ่งตามแต่ก็ตามไม่ทันเพราะร่างอวบอ้วนเป็นอุปสรรค

ทันใดนั้นมีรถคันโก้หรูขับมาจังหวะเดียวกับที่หนูน้อยจะวิ่งข้ามถนน

“อลิส!! อย่าวิ่ง ว๊าย!! อลิส!!”

“เอี๊ยด!!”ร่างสูงเบรกรถกระทันหันแล้วหักหลบ โชคดีไม่ชนกับสิ่งกีดขวางข้างหน้า ศีรษะกระแทกพวงมาลัยรถ

“โอ๊ย!!” เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองไปที่กระจกหน้ารถ คนตัวโตลืมตาโพลงเห็นเด็กหญิงวัยห้าขวบยืนนิ่งอยู่กลางถนน คุณครูเดือนรีบเข้าไปอุ้มขึ้นมากอดไว้แน่น

“อลิส!! โถ่ ครูใจหายใจคว่ำหมด โชคดีจริงๆ พระคุ้มครอง ขวัญเอ้ยขวัญมาเดี๋ยวคุณครูพากลับบ้านนะคะ” มืออวบๆของครูเดือนลูบศีรษะเล็กไปมาด้วยความโล่งอกระคนตกใจ

อภิวัฒน์รีบเปิดประตูลงจากรถ เดินตรงมาที่คุณครูกับหนูน้อยอย่างรวดเร็ว สีหน้าไม่พอใจและพร้อมจะต่อว่า

"นี่คุณ! คุณดูแลเด็กยังไง!! เด็กถึงได้วิ่งออกมาจากโรงเรียน ถ้าขืนผมเบรกไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้นกับเด็ก คุณเป็นครูใช่ไหม”

“ค่ะ”

"คุณครูต้องดูแลเด็กให้ดีกว่านี้นะครับ!!” เขากระแทกเสียง สายตาคมเข้มมองเด็กหญิงที่กำลังร้องไห้ตกใจกลัว

“ฮือ...คุณแม่ !! หาคุณแม่ ฮือ…” พวงแก้มนุ่มนิ่มเต็มไปด้วยน้ำตา จนอภิวัฒน์อดสงสารไม่ได้ เขาค่อยๆยื่นมือลูบศีรษะเล็กเบาๆ และรู้สึกเอ็นดู อีกทั้งยังถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก

“หนูปลอดภัยแล้วนะ ทีหลังอย่าออกนอกโรงเรียนรู้ไหม มันอันตราย”

"อลิส เดี๋ยวครูพาไปส่งบ้านนะคะ”

"หาคุณแม่ ฮือ...คุณแม่ อลิสกลัว คุณแม่ ฮือ…” เสียงร้องโฮหาคนที่รักและไว้ใจ ยิ่งทำให้เขาเอ็นดู คุณครูเดือนวางอลิสลงจากอ้อมแขน แล้วจับมือน้อยไว้ อีกมือโทรหาผู้ปกครองของเด็กเล่าเหตุการณ์ให้ผู้ปกครองของเด็กฟังและถามทางจนรู้เรื่องว่าบ้านของอลิสอยู่ที่ไหน ในขณะที่คุณครูจับมืออลิสเดินเข้ามาในเขตรั้วโรงเรียน

“คุณครู !!เดี๋ยวผมขับรถไปส่ง น่าจะสะดวกกว่า” อภิวัฒน์เดินอย่างรวดเร็วมาที่อลิส แล้วย่อตัวลง นิ้วใหญ่ปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มนุ่มนิ่ม แล้วถือโอกาสจ้องดวงหน้าหนูน้อย

“น่ารักดีนี่ หนูชื่ออะไร”

“อลิสค่ะ”

“ไป เดี๋ยวฉันไปส่งบ้าน” เขายิ้มอย่างอ่อนโยนให้เด็ก

“ขอบคุณมากนะคะคุณ เอ่อ...”

"อภิวัฒน์ครับ"

"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"ครูเดือนเผยรอยยิ้มเล็กน้อย นางรู้สึกโล่งอกที่ไม่เกิดเหตุการณ์เลวร้าย

อภิวัฒน์รีบอุ้มหนูน้อยลอยขึ้นแนบอก หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ รู้สึกผูกพันธ์เหมือนว่ารู้จักกันมานาน และอบอุ่นจนเขาบอกไม่ถูก แววตากลมโตไร้เดียงสาเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เสียงเล็กใสสะอึกสะอื้นทำให้ยิ่งน่าสงสารจับใจ เขาอุ้มอลิสไปไม่กี่ก้าวก็ถึงรถ และให้เด็กนั่งหน้า ทว่าอลิสอ้าแขนหาคุณครูอยากนั่งข้างหลัง อภิวัฒน์จึงให้อลิสนั่งด้านหลังกับคุณครู ส่วนเขาก็กลายเป็นคนขับรถด้วยความเต็มใจ เขาขับรถไปตามเส้นทางที่ครูเดือนบอก ไม่นานก็ถึงบ้านชั้นเดียวยกพื้นสูงหลังสีขาว คุณยายของอลิสเมื่อเห็นคุณครูอุ้มหลานสาวลงมาจากรถก็รีบวิ่งหน้าตาตื่นลงบันไดมารับหนูน้อยกอดแนบอกด้วยความโล่งใจ ทั้งห่วง ทั้งหวง

“อลิสหลานยาย ขวัญเอ้ยขวัญมา ปลอดภัยแล้วนะลูก โถ่ อลิสของยายที่หลังหนูอย่าวิ่งแบบนี้อีกนะ ยายจะอกแตกตาย” นางลูบศีรษะเล็กไปมาปลอบโยน

“คุณยายขา อลิสกลัว” วงแขนเล็กกอดต้นคอคุณยายแน่น

“ต้องขอโทษนะคะ ดิฉันวิ่งตามหนูอลิสไม่ทันจริงๆ ต่อไปจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกค่ะ ขอโทษนะคะคุณยาย”คุณครูก้มศีรษะสำนึกผิดต่อผู้ปกครองของเด็กแสดงความรับผิดชอบต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“ทีหน้าทีหลัง อย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก ไม่อย่างงั้นฉันเอาเรื่องกับทางโรงเรียนให้ถึงที่สุดรวมทั้งครูด้วย” คุณยายต่อว่า

"ค่ะ ขอโทษอีกครั้งค่ะ”

“เอ่อ คุณ...” คุณยายของอลิสถามด้วยความแปลกใจ เพราะเห็นสายตาของร่างสูงมองมาที่อลิสนั้นดูอ่อนโยน และอบอุ่นอย่างคนสนิทสนมทั้งที่ไม่รู้จักกันมาก่อน

"ผมขอโทษนะครับ ที่ทำหนูอลิสตกใจกลัว ต่อไปนี้ผมจะขับรถอย่างระมัดระวัง”

“ขอบคุณที่คุณมีสติ ไม่งั้นหัวใจฉันคงสลาย"นางบอกร่างสูงที่ยืนไม่ห่างมากนัก

"เอ่อ ถ้าอย่างั้น ผม"

"อุ๊ย ถ้ายังไงดิฉันต้องขอตัวก่อนนะคะ พอดีมีสอน” ครูเดือนท่าท่างเร่งรีบ

“เอ่อ...ผมไปส่งครับ”

"ไม่ต้องค่ะ ขอบคุณมากค่ะ พอดีบ้านเพื่อนของดิฉันอยู่ถัดไป เดี๋ยวดิฉันเดินไปบ้านเพื่อนและออกไปพร้อมกับเพื่อนเลยค่ะ ขอตัวก่อนนะคะคุณยาย อลิส คุณครูไปก่อนนะคะ”

หนูน้อยยกมือไหว้ แล้วกอดต้นคอยายต่ายแน่น ซบหน้าลงบนบ่าของนาง ท่าทางงอแง

“ตายแล้ว ทำขนมคาเตาไว้ ฉันเข้าบ้านก่อน ขอบใจที่มาส่งอลิสนะ”

“ไม่เป็นไรครับ อลิส เอ่อ...ลุง.เอ่อ....อา”

“อา...”ยายของอลิสบอกให้ชายหนุ่มแทนตัว

"อากลับก่อนนะ” อภิวัฒน์ยิ้มให้ แล้วหันหลังเดินออกจากบ้าน ยายต่ายยิ้มตอบ แล้วนางก็ก้าวขาขึ้นบ้านทันที เพียงไม่กี่นาที ร่างสูงก็เดินกลับมา

"คุณน้าครับ!! คุณน้า!!”

"อ้าวคุณ!! ฉันนึกว่าไปแล้วซะอีก”

“คุณน้าทำขนมไว้ใช่ไหมครับ ผมไม่มีธุระที่ไหนต่อ ผมอยู่เล่นกับอลิสได้ไหมครับ”

"เอางั้นเหรอ !!” นางตะโกนกลับลงมา

“ครับ" เขายืนยิ้มอย่างคนมีมิตรไมตรี แสดงเจตนาดีออกมาให้เห็น

"เอิ่ม...ฉันไว้ใจคุณได้ใช่ไหม ไม่ใช่โจร หรือพวกแก๊งลักเด็กนะ” นางพูดดักคอ

“ไม่ใช่ครับ !!ผมจะได้ถือโอกาสแนะนำตัวให้คุณน้ารู้จัก”

"ขึ้นมาสิคุณ”

เขาเดินขึ้นบันไดเข้าไปในตัวบ้าน กวาดสายตามองภายในบ้านจนทั่ว ทำให้นึกถึงบ้านหลังเก่าที่กรุงเทพฯ

“อลิส อย่าดื้อกับคุณอาเข้าใจไหม เดี๋ยวคุณยายจะเข้าไปทำขนม เสร็จแล้วจะเอาออกมาให้ทาน”

“ค่ะ คุณยาย”อลิสพยักหน้า และก่อนที่ยายต่ายจะเดินหายเข้าไปในครัวหลังบ้าน นางหันมองชายหนุ่มที่แทนตัวว่าอาเล่นกับอลิสก่อนเข้าครัวด้วยความรู้สึกแปลกใจ

"ดูๆไป อลิสหน้าเหมือนผู้ชายคนนี้อย่างกับแกะ หรือว่าฉันจะคิดมากไปเอง” นางส่ายหน้า แล้วรีบเข้าไปทำขนมในครัวต่อ