ตอนที่4ลังเล

โรงแรมแกรนด์รอยัลซิกตี้

เกวลินกำลังขะมักเขม้นกับการทำงานวันแรกในห้องจัดเลี้ยงที่เธอกับเพื่อนมาสมัคร แต่ทว่าน้ำตาลกลับไม่มาทำงานทั้งที่นัดกันเป็นมั่นเป็นเหมาะ

เกวเลยโทรหาเพื่อน เพราะหัวหน้างานคอยจี้ถามหา

ตื้ด...

“รับสิตาล ทำอะไรอยู่ ช้าจังเลย”

[“ตาล!แกอยู่ไหน ที่มหาวิทยาลัยก็ไม่เห็น แถมยังไม่มาทำงานอีก เมเนเจอร์ถามหาใหญ่เลย”]

[“เกว ฉันไม่สบายน่ะ”]

[“เป็นไร เมื่อวานยังดีๆอยู่เลยนี้ ไงเมื่อคืน น้าต่ายบ่นหรือเปล่า พอแกกลับบ้านฉันก็รีบกลับเลยรู้ป่ะ”]

[“มะไม่หรอก น้าต่ายไม่รู้ เอ่อ…เกว ฉันจะไม่ไปทำงานพาร์ทไทม์ที่นั่นแล้วนะ”]

[“อ้าว!!ทำไมล่ะ ไหนแกบอกฉันว่า อยากทำงานที่โรงแรมนี้ไง ความใฝ่ฝันของแกเลยไม่ใช่เหรอ นี่แกกินยาไม่เขย่าขวดหรือไง เมื่อคืนสนุกใช่มั้ย วันหลังเราไปเที่ยวกันอีกนะตาล นะๆ”

[“ไม่!ฉันเกลียดสถานที่แบบนั้น ทีหลังแกอย่าพูดถึงที่นั่นอีกน่ะ เข้าใจมั้ยเกว”]

[“แกเป็นอะไรเนี่ยตาล”]

[“แค่นี้นะ ฉันปวดหัว เจอกันที่มหาลัยพรุ่งนี้เช้า”]

น้ำตาลวางสาย น้ำตารินไหลลงบนหมอนจนเปียกชื้น เธอข่มตานอนหลับจนได้ เพราะไม่อยากให้ภาพเหตุการณ์อันแสนเจ็บปวดวนเวียนเข้ามาอยู่ในหัวสมอง ส่วนคนทางโน้นก็วางสาย เกวเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเสื้อ ขณะเดียวกันก็รู้สึกแปลกๆกับปฏิกริยาของเพื่อนสนิท

“ฉันงงกับแกเลยจริงๆเมื่อวานยังดีๆอยู่เลย เฮ้อ…”

รีสอร์ทดุจตะวัน เชียงใหม่

อภิวัฒน์ยกมือบีบขมับนวดไปมา แล้วยืนกอดอก หันมองไปที่หน้าต่างบานใหญ่ สายตาคมเข้มกวาดมองดูคนงานก่อสร้างกำลังสร้างบ้านพักสำหรับนักท่องเที่ยว รูปแบบการก่อสร้างเป็นบ้านสไตล์ล้านนาผสมผสานร่วมสมัย คนตัวใหญ่เผยสีหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด เพราะการก่อสร้างไม่เสร็จตามกำหนด รวมทั้งตกแต่งสวนก็ยังไม่คืบหน้า ร่างสูงเดินหมุนไปหมุนมารอบโต๊ะทำงาน แล้วตบโต๊ะดังปัง

“นี่มันอะไร!ผมไม่เข้าใจ คุณคุมคนงานของคุณยังไง คุณฉลอง!!”

“เอ่อ...ผม...คือ..ผม..ขอโทษครับพ่อเลี้ยง ทางเรารีบเร่งแล้วนะครับ แต่กำหนดของคุณมันเร็วจนเกินไป บางทีอากาศก็ไม่เป็นใจครับ ผมพยายามแล้ว

ช่วงนี้ฝนตกแทบทุกวันเลยครับพ่อเลี้ยง” คุณฉลองก้มหน้าน้อมรับ

“คุณโทษฟ้าโทษฝน” พ่อเลี้ยงอภิวัฒน์ว่าดักคอ

“มันเป็นเหตุสุดวิสัยครับ แต่ทางเราก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ”

“ผมไม่สน ถ้าไม่อยากโดนปรับจนหมดตัวละก็ พยายามให้เสร็จตามกำหนดเร็วเชิญครับ”สายตาคมเข้มจ้องมองไปที่ประตู

“ครับพ่อเลี้ยง” คุณฉลองรับปากอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขารีบเดินก้มหน้าออกไปจากห้องทำงานอภิวัฒน์ บรรยากาศเงียบสงบ เสียงสมาร์ทโฟนของพ่อเลี้ยงก็ดังขึ้น เขารับสาย

[“ครับริชชี่”]

[“วัฒน์...ทำไมคุณหนีกลับเชียงใหม่ล่ะคะไหนว่าจะไปนั่งฟังเพลงด้วยกัน ไม่แฟร์เลย ริชชี่คิดถึงวัฒน์มากนะคะ”]

[“พอดีผมมีงานด่วน กลับไปกรุงเทพฯเมื่อไหร่ ผมจะยกเวลาให้ริชซี่หนึ่งวันเต็มๆ เพื่อเป็นการไถ่โทษ”]

[“ไม่ต้องหรอกค่ะ อีกหนึ่งชั่วโมงสี่สิบห้า ริชชี่ก็ถึงเชียงใหม่แล้ว วัฒน์มารับริชชี่หน่อยได้ไหมคะ นะคะ”] น้ำเสียงออดอ้อน

[“อะไรนะ เชียงใหม่!!ริชชี่ไม่น่าลำบากมาถึงที่นี่เลย”]

[“ไม่ลำบากเลยค่ะ เพราะว่าริชชี่คิดถึงคุณ แล้วเจอกันนะคะวัฒน์ จุ๊บ”] เธอส่งเสียงจูบวาบหวิวมาตามสาย

พ่อเลี้ยงรีบกดวาง เก็บสมาร์ทโฟน เขาถอนหายใจยาวไม่ถึงสิบนาที นายยอดเดินสวนทางกับคุณฉลองเดินเข้ามาในห้องแล้วหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานเจ้านาย

“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับคุณวัฒน์”ยอดถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่”

“เอ่อ..คุณวัฒน์ครับ คือว่า...”

“ถ้านายจะมาพูดเรื่องผู้หญิงคนนั้นล่ะก็ ฉันขอบอก ห้ามนายพูดถึงอีก ฉันมีให้คิดมากอยู่แล้ว”

“แต่..เธอน่าสงสารมากเลยนะครับ ผมว่าคุณวัฒน์เข้าใจผิด ผมอยากให้คุณวัฒน์คิดไตร่ตรองให้ดี”

“พอได้แล้ว! นายไปเอารถออก ฉันจะไปรับริชชี่ที่สนามบิน” สั่งเสียงแข็ง ใบหน้าคมคายไม่สบอารมณ์

“ครับคุณวัฒน์”ยอดรีบไปเอารถออกมารับเจ้านายสีหน้าเคร่งขรึม

เมื่อรถยนต์คันหรูขับเคลื่อนออกไป วิวทิวทัศน์บนท้องถนนทำให้ร่างสูงเริ่มเข้าสู่ความเงียบ ภาพของหญิงสาวที่เขาไม่รู้จักชื่อก็ลอยเข้ามาอยู่ในภวังค์ อภิวัฒน์รู้สึกถึงความหอมหวาน ความสุขอย่างที่ผู้ชายทุกคนปรารถนา สัมผัสอันลึกซึ้งทำให้เขาพอใจเกินบรรยาย พอได้รู้ว่าเป็นคนแรกของเธอเขายิ่งตราตรึงใจ ในที่สุดอภิวัฒน์ก็ตัดสินใจหยิบสมาร์ทโฟนออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วเลื่อนหน้าจอ

หาเบอร์ของเพื่อน แล้วกดโทรหาโอฬาร

[“นึกยังไงถึงได้โทรมา ไอ้คุณวัฒน์”]โอฬารรับสาย

[“เอ่อ...คือ...ฉัน...ฉัน...อยาก..”] อภิวัฒน์พยายามพูดเบาที่สุด

[“เอ่อๆ ฉันๆ อะไรวะ นั่นแน่ หรือว่าติดใจผู้หญิงที่ฉันหาให้ ”] โอฬารถามคาดคั้น ทว่าการคุยโทรศัพท์ของเจ้านายอยู่ในสายตานายยอด

[“เออ...ฉันๆๆ..อยากพบผู้หญิงคนนั้นอีก”] ตอบเสียงตะกุกตะกัก ยอดถึงกับกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ อภิวัฒน์รีบเอามือปิดสมาร์ทโฟนแล้วเอ่ยถามคนสนิทเสียงแข็งทันที

“นายยิ้มอะไร”

“เปล่าครับคุณวัฒน์ แหม...ธรรมชาติข้างทางที่นี่สวยดีนะครับ”คำพูดยียวนของนายยอด ทำให้อภิวัฒน์ไม่โต้กลับ เขากรอกเสียงพูดคุยกับเพื่อนต่อ

[“สรุปยังไงครับไอ้คุณวัฒน์ พูดชัดๆอีกที”] โอฬารถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

[“ฉันต้องการพบผู้หญิงคนนั้น นายต้องพามาให้ฉัน ฉันยินดีจ่ายไม่อั้น”]แววตาและน้ำเสียงจริงจัง

ท่าอากาศยานชียงใหม่

“วัฒน์!!”

ริชชี่วิ่งไปสวมกอดร่างสูงแน่น เธอจูบข้างแก้มสากเน้นหนัก พร้อมเผยรอยยิ้มกว้าง ริมฝีปากหยักแย้มยิ้มให้แล้วค่อยๆแกะเรียวแขนริชชี่ออกห่างจากต้นคอ

“รอนานไหม”

“ไม่ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ที่มารับ ริชชี่นึกว่าวัฒน์จะไม่ว่างมารับซะแล้ว”เธอควงแขนใหญ่แสดงความเป็นเจ้าของ

“ไปกันเถอะ ผมจองร้านอาหารอร่อยๆไว้ต้อนรับ”

“จริงเหรอคะ วัฒน์น่ารักที่สุดเลยค่ะกำลังหิวอยู่พอดี”

ยอดรับกระเป๋าเสื้อผ้าใบโตจากคู่ขาเจ้านาย แล้วเดินตามหลังพ่อเลี้ยงไปขับรถตรงไปร้านอาหารที่เจ้านายจองไว้

พ่อเลี้ยงอภิวัฒน์เดินเคียงคู่หญิงสาวท่ามกลางสายตาของพนักงานที่รู้จักเขาเป็นอย่างดี อีกทั้งข่าวพื้นเมืองในท้องถิ่นยังโหวตให้เขาเป็นนักธุรกิจที่หล่อที่สุด รูปร่างสูงสง่าฉบับนายแบบ ถึงเขาจะไม่ใช่คนเชียงใหม่โดยกำเนิดก็ตาม เขาพาริชซี่ไปที่โต๊ะที่จองไว้ ขยับเก้าอี้ให้สาวสวยสุด

เซ็กซี่นั่งอย่างสุภาพบุรุษ

“ขอบคุณค่ะ วัฒน์มาที่นี่บ่อยเหรอคะ ดูพนักงานสาวๆที่นี่จะชอบวัฒน์นะคะ”

“คงงั้นมั้งครับ อย่าพูดเรื่องอื่นเลย ทานอาหารอร่อยๆกันดีกว่า วันนี้ผมยกเวลาให้ริชชี่ทั้งวัน”

“วัฒน์รู้ตัวไหมคะ ว่าวัฒน์มีสเน่ห์มากแค่ไหน ริชชี่เริ่มจะหวงคุณแล้วนะคะ”

“ริชชี่…”เสียงทุ้มสูง

“ล้อเล่นค่ะสั่งอาหารกันดีกว่า ริชซี่หิวแล้ว” ปากพูดไปแต่ภายในใจเธอไม่ได้คิดอย่างที่พูด[ริชซี่จะทำให้วัฒน์เป็นของริชชี่่ให้ได้ ] แววตาพร่าสวาทจดจ้องกรอบหน้าคมเข้มที่กำลังอ่านเมนูสั่งอาหาร ไม่นานนักพนักงานก็นำอาหารมาเสิร์ฟ การเทคแคร์ดูแลเอาใจใส่ที่มีต่อชายหนุ่มตรงหน้าจึงเกิดขึ้น เพราะริชซี่ต้องการพิชิตใจหนุ่มที่เธอหมายปองโดยมีสายตาของพนักงานสาวๆจับตามอง ว่าผู้หญิงของพ่อเลี้ยงนั้นอยู่ในฐานะอะไรกันแน่

โรงแรมหรูในจังหวัดเชียงใหม่

“เดี๋ยวนายไปรอที่รถ อีกสักพักฉันจะโทรเรียก”

“ครับ”ยอดก้มหน้าเล็กน้อย แล้วเดินออกไปตามคำสั่งทันที

ริชชี่เห็นว่าคนสนิทไม่อยู่เป็นก้างขวางคอ เธอเดินมาดึงร่างสูงให้ไปนั่งบนโซฟาข้างกาย แล้วซบใบหน้าลงบนอกหนาแกร่ง

“วันนี้ริชดีใจที่สุดเลยค่ะ ที่วัฒน์ยกเวลาให้ทั้งวัน วัฒน์ดื่มอะไรดี”

“ผมขอวิสกี้ดับเบิ้ล”

“ค่ะ”

อภิวัฒน์หยิบสมาร์ทโฟนในกระเป๋ากางเกงออกมาเลื่อนดูเวลา เขารอข่าวสารจากโอฬาร ในขณะที่รอวิสกี้จากสาวสวยสุดเซ็กซี่

“นี่ค่ะ วิสกี้”เธอยื่นแก้วให้ร่างสูง

“ครับ”มือใหญ่เก็บสมาร์ทโฟนเข้ากระเป๋ากางเกงตามเดิม แล้วหันมาสนใจหญิงงามหุ่นยั่วยวนตรงหน้า

“ดูอะไรอยู่เหรอคะ หรือว่ามีนัดกับผู้หญิงคนอื่น ริชไม่ยอมนะคะ วันนี้วัฒน์ยกเวลาให้แล้ว” ใบหน้าเรียวเล็กซบลงบนหน้าอกหนากว้าง นิ้วเรียวค่อยๆเกลี่ยบนแผงอกวนไปวนมาเบาๆ

“คุณไม่ต้องห่วง วันนี้เป็นวันของคุณ” เสียงทุ้มแข็ง เขายื่นมือบีบปลายคางเล็ก แล้วบดจูบกลีบปากอวบอิ่มอย่างเร่าร้อนรุนแรงด้วยอารมณ์กำหนัด อีกมือบีบเคล้นเต้าตูมขนาดใหญ่อย่างจงใจ

“อื้อ วัฒน์ ”

ในขณะที่เขากำลังจูบหญิงสาว ภาพของนางฟ้ายามราตรีระหว่างที่กำลังมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งก็ลอยเข้ามาอยู่ในหัวสมอง อภิวัฒน์หยุดอารมณ์ใคร่ ในขณะที่สาวสวยกำลังเคลิ้บเคลิ้ม

“มีอะไรรึเปล่าคะวัฒน์”

“เปล่า ไม่มีอะไร” เขาหันมาสนใจแก้ววิสกี้ตรงหน้า แล้วยกขึ้นดื่มทีเดียวจนหมดแก้วต่อแก้วอย่างกับน้ำเปล่า ยิ่งทำให้เขาคิดถึงนางฟ้าในค่ำคืนอันแสนหวาน

“วัฒน์ คุณแน่ใจนะคะว่าไม่มีอะไร”

“ครับ”เขาส่งสายตาคมวาวพราวเสน่ห์

ริชชี่แย้มยิ้มยั่วยวน แล้วลุกขึ้นยืนนั่งคร่อมบนหน้าขาใหญ่ จับมือหนาให้กอบกุมเต้ากลมอวบโตของเธอ

“วัฒน์..ริชต้องการคุณค่ะ”

“ผมบอกแล้ว ว่าวันนี้ทั้งวันผมยกเวลาให้คุณ”

“วัฒน์เตรียมตัวมีความสุขได้เลยค่ะ ริชจะไม่ทำให้วัฒน์ผิดหวัง” ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสด เลื่อนประกบจูบต้นคอร่างสูง พร้อมกับมือเล็กรีบปลดอาภรณ์น้อยชิ้นบนร่างกายของตัวเองออกจนเปลือยเปล่า อวดทรวดทรงอวบอึ๋ม แล้วเธอก็รีบเคลื่อนตัวลงต่ำอยู่ระดับหน้าขาพ่อเลี้ยง จัดการปลดกางเกงยี่ห้อดีของเขารูดออกจากขา เผยแก่นกายขยายใหญ่ตั้งผงาด ฝ่ามือเล็กคว้ากำลำกายของร่างสูง แล้วขยับเคลื่อนไหวให้เขาเบาๆ ก่อนจะอ้าปากครอบครองแท่งรักอันแข็งแกร่งไว้ในปากลึกสุดคอหอย

“อร๊อกๆๆ”

“อืม...”ร่างสูงส่งเสียงคำรามแห่งความหฤหรรษ์ ขณะเดียวกันก็นึกถึงคนรักเก่า แต่แล้วก็มีภาพของนางฟ้ายามราตรีลอยสลับกับภาพอดีตแฟนสาว เขากลับนึกถึงเธอ ความหอมหวาน ความบริสุทธิ์ผุดผ่อง

ทันใดนั้นร่างสูงก็วางมือบนศีรษะเล็ก แล้วกดไว้แน่น ริชชี่รู้จุดอ่อนของบุรุษ เธอดูดเลียความเป็นชายอย่างคล่องแคล่ว

“อ่าส์..อืม..” [เธออยู่ที่ไหน เธอเป็นใคร]

อภิวัฒน์หลับตานึกถึงดวงหน้าหวานๆ

ริชชี่ถอนริมฝีปาก เธอรีบลุกนั่งคร่อมคว้าแท่งรักใหญ่โตเตรียมพาเข้าสู่โพรงสวาท

“ริชซี่ต้องการคุณ” มือเล็กกำแก่นกายไว้แน่น

“ไม่!!ริชชี่ คุณก็รู้ว่าผมไม่ต้องการแบบนี้”

“ค่ะ”เธอรีบเดินไปหยิบเครื่องป้องกันจากกระเป๋ากางเกงราคาแพง แล้วเดินกลับมาหาร่างสูงจัดการสวมให้เขาจนปลอดภัย แล้วร่างงามหุ่นยั่วก็ค่อยๆนั่งบนหน้าขาแข็งแรง มือเล็กคว้าแก่นกายบุรุษเข้าสู่ร่องสวาททันที

"อื้ม โอ้ว วัฒน์คะ ริชซี่ชอบจังค่ะ” เธอกัดริมฝีปากขึงตรึงด้วยความซ่านเสียว แล้วเคลื่อนไหวโยกบั้นท้ายบนร่างสูงอย่างหนักหน่วง เร่าร้อน เอวเล็กร่อนหมุนวน บดเบียดความอ่อนนุ่มเสียดสีความแข็งแกร่งในโพรงสวาทอย่างรุนแรง ดุเด็ดเผ็ดมันส์ในเพลงกาม

“โอ้ว..วัฒน์!!...อ๊ะ..อ๊า...”บั้นท้ายงอนงามเคลื่อนไหวแรงเร็ว ร่องสวาทดูดกลืนลำกายบุรุษละเลียดเสียดสีผนังอ่อนนุ่มอันชุ่มฉ่ำสร้างความซ่านเสียวให้กับตัวเธอและพ่อเลี้ยง

“วัฒน์!!โอ้ว!!”

“อ่าส์....นางฟ้า!!”เขาหลับตานึกถึงเธอ[ดวงหน้าเรียวเล็กสวยหวานอยู่ในห้วงอารมณ์แห่งความปรารถนา]และเมื่อไฟสวาทสิ้นสุด สองเรือนร่างเดินไปพักผ่อนในห้องบนเตียงขนาดคิงไซด์ ริชชี่ฝังดวงหน้าบนแผงหนาอกแกร่ง เรียวแขนกอดเอวใหญ่ไว้แน่น เธอจูบริมฝีปากหยักสีเข้มอีกครั้ง แล้วยิ้มกว้างให้

“ริชมีความสุขจังเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ ที่ยกเวลาให้ทั้งวัน” นิ้วเล็กเกลี่ยบนแผงอกชายหนุ่ม ไม่มีเสียงโต้ตอบจากคนตัวโตเวลาที่เธอพูดคุย แววตาโฉบเฉี่ยวชำเลืองมองเปลือกตาใต้คิ้วหนาที่ปิดสนิท แล้วซุกหน้าเข้าหาอกกว้างทำให้เธอรู้ว่าเขาหลับเข้าสู่ห้วงนิทรา

อภิวัฒน์หลับสนิทหลายชั่วโมงก็รู้สึกตัวตื่น แล้วรีบลงจากเตียงใหญ่เดินออกมาจากห้อง มองหาเสื้อผ้าแล้วหยิบกางเกงมาสวมใส่จนเรียบร้อย เขาได้ยินเสียงสมาร์ทโฟนดัง มือหนารีบหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อรับสาย

“โอฬาร”เขากดรับอย่างเร่งรีบ

[“เป็นไง!!เรื่องที่ฉันให้นายช่วย สรุป เธอชื่ออะไร เป็นใคร ทำอะไรที่ไหน แล้วได้ยื่นข้อเสนอของฉันให้เธอฟังหรือเปล่า”]

[“เฮ้ย เดี๋ยว ใจเย็นๆสิวะเพื่อน ผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดี คนอย่างพ่อเลี้ยงอภิวัฒน์ถึงได้ทุ่มทุนขนาดนี้”]โอฬารถามกลับ

[“อย่ามากความได้ไหมไอ้คุณโอ ตอนนี้ฉันอยากรู้มากกว่า ว่าผู้ญิงคนนั้นตกลงรับข้อเสนอหรือเปล่า หวังว่านายคงจะได้ข่าวดีมานะ”]

[“คือ...อย่างนี้นะ ผู้หญิงคนนั้น เอ่อ...”]โอฬารอ้ำอึ้งพึมพำเสียงเบา

หลายชั่วโมงก่อนหน้า หลังจากที่โอฬารกดวางสายโทรศัพท์จากเพื่อน เขาโทรหาไอ้ต๋อง ลูกหนี้ที่หยิบยืมเงินแล้วผลัดวันประกันพรุ่งไม่เคยชำระ

“ตื้ด...”

[“ครับ!!คุณ อะ โอฬาร ฬาร มีอะไรให้ ผะ ผมรับใช้ คะครับ”] เสียงสั่น

[“กว่าจะรับ มัวทำอะไรอยู่วะไอ้ต๋อง แต่ช่างเหอะ คืองี้นะ กูมีข้อเสนอดีๆสนใจไหม”] โอฬารเกริ่นออกไปก่อน

[“ข้อเสนออะไรครับ”]

[“ก็ผู้หญิงที่มึงหามา พอดีเพื่อนกูถูกใจ อยากเก็บไว้เชยชมยามเหงา แบบอันลิมิต ช่วยตามหาผู้หญิงคนนั้นให้หน่อยได้ไหม ข้อเสนอเต็มที่ เพื่อนกูยินดีจ่าย จะเรียกเท่าไหร่ก็เรียก ไม่อั้นโว้ยพาเธอมาด่วนเลยนะ เข้าใจไหมไอ้ต๋อง”]

[“คะ...คือ..ว่า...”] ไอ้ต๋องตกใจ ไม่คิดว่าจะต้องประสานงานต่อ

[“อะไร คืออะไรไม่อยากได้เงินหรือไงวะ จะได้ใช้หนี้กูบ้าง นานแล้วนะไอ้ต๋อง กูอุตส่าห์ไม่หักเงินค่าผู้หญิงคนนั้น ว่าไง เธอทำอะไร เป็นใคร อยู่ที่ไหนก็ไปพามา กูรับรองว่าผู้หญิงคนนั้นต้องสนใจข้อเสนอนี้แน่”]

[“คือ..ว่า...ผะ..ผู้หญิงที่ผมพาไปให้เพื่อนคุณโอฬาร คือผม..เอ่อ”]

[“อะไรวะ!!ไอ้ต๋อง”]โอฬารโมโห

[“ผมไม่รู้จักครับ..ผมเจอที่ผับ เห็นว่าสวย ดูสดใส ผมเลยใส่ยาปลุกเซ็กส์แบบอ่อนๆส่งตัวไปให้เพื่อนคุณครับ”]

[“ชิบหายล่ะไอ้ต๋อง!หาเรื่องติดคุกแล้วมึง มึงทำอย่างงี้ได้ไงวะ ซวยแล้วกู แสดงว่าผู้หญิงคนนั้นไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไอ้ต๋องมึงนี่มัน”]

[“ผม..อยู่ไม่ได้แล้วครับคุณโอฬาร แค่นี้ก่อนนะครับ”]ต๋องวางสาย แล้ววิ่งหนีกลุ่มคนชุดดำสวมไอ้โม่ง

[“ไอ้ต๋อง เดี๋ยว!!”]

“ตื้ด...”สายถูกตัด

คำสารภาพของไอ้ต๋องทำให้โอฬารเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องทำงาน คิดแล้วคิดอีก ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า

“ทำไงดีวะ...ซวยชิบหาย!! เอาไงดีวะจะบอกให้ไอ้วัฒน์มันรู้เรื่องดีหรือเปล่า โทรไม่โทร บอกไม่บอก” โอฬารรอเวลาจนในที่สุดเขาตัดสินใจโทรบอกเพื่อน